ผมไม่เคะนะ ผมเกลียดสาววาย

"ไม่เป็นไรหรอกพี่จะอ่อนโยนกับน้องเอง"
กรี้ดดดดด(ในใจ) อะไรกันเนี่ยหมอนี้เป็นเกย์ของเเท้เเถมมาอยู่ต่อหน้าเราทำท่าจะเขมือบเราเข้าไปอีก พ่อเเม่ครับช่วยผมที
"พี่..พี่ภักดีจะทำอะไรผมน่ะ หยุดนะ!" ผมพยายามเอามือปัดจากร่างหนาที่อยุ่ตรงหน้า เเต่ดูท่าจะผลตรงข้ามเขาอุ้มผมเข้าไปในรถฝั่งข้างคนขับเสียเเล้ว
"เดี๋ยวสิ..หวา" เค้าปิดประตูรถเเล้วลอคไว้ก่อนที่ผมจะเปิดประตูเพื่อหนีดูเป็นคนรอบคอบเอามากๆ เค้าเดินไปฝั่งคนขับเเล้วหย่อนตัวลงนั่งข้างๆผมปิดประตูเเล้วยิ้มให้ผมอย่างมีเลห์ 
"ค..คือ" ผมทำตัวไม่ถูกก่อนที่เค้าจะโอบตัวผมไว้
"ย...หยุดนะครับ!!!" ผมตะโกนใส่หูเค้าเเต่ที่ไหนได้เค้าเเค่อ้อมมาใส่เข็มขัดให้ผม เค้าทำหน้าเสียขวัญเล็กน้อย
"กลัวพี่งั้นเหรอ" เค้าทำหน้าอ้อนเหมือนน้องหมาที่กำลังถูกทิ้ง ไม่จริงคนนี้จะมีเล่ห์เหลี่ยมเกินไปหน่อยนะ ผมหลบหน้าเค้าเพราะไม่อยากให้หน้าที่เเสนออดอ้อนนั้นเข้ามาชิงหัวใจอันเเสนเมตตาของผมไป
"งั้นไปกันโลดดด" น้ำเสียงของพี่ภักดีเปลี่ยนไปเเล้วออกรถไปอย่างรวดเร็วเข้าสุ่ย่านที่ไม่คุ้นตาเเสง สี เเละเสียง ราวกับที่นี้ไม่ใช่ในเมืองที่ตัวเองอาศัยอยู่ ที่นี้มันที่ไหนฟ่ะ? เมื่อรถหยุดมันก็เป้นอาคารดูหรูหราอันนึงเเต่สีป้ายไฟหน้าอาคารนี้สิ ม่วงสะไม่มีลางของผมเริ่มทำให้ผมรู้ว่าที่นี้ไม่ปลอดภัยเอาสะเลย
"ที่นี้มันยังไงเหรอครับ?" ผมถามพี่เค้าเเต่พี่เเกก็ไม่ตอบอารมณ์ประมาณว่าพี่เค้ากำลังคิดบางอย่างก่อนจะปลดสายเข็มขัดให้ผมเเล้วหยิบสกอตเทปสีดำมาปิดปากเเละตาของผม
'โห้ยๆ จะทำอะไรนะ'
"อื้อ..อื้อ.." ผมรผุ้สึกได้ว่าพี่เค้าอุ้มตัวผมให้ลอยขึ้นเเล้วพาผมไปที่ไหนสักเเห่ง หรือว่าพี่เเกเป็นเเก๊งลักเด็กฟ่ะ
เเสงไฟจ่อเข้าที่ตาของผมพอผมลองลืมตาขึ้นก็เจอกับพี่เค้าที่ท่อนบนไม่เหลือสักชิ้นกับกางเกงตัวเดียว เฮ้ยพี่เเกจะทำไรว่ะ
"อื้อ.." ผมมองไปรอบๆมันเป็นห้องที่มีประตูโคตรใหญ่สำหรับป้องกันเสียง นี้มันบ้าอะไรฟ่ะ
"ตื่นไหวไหม" เค้าพูดเเล้วยิ้มเเสยะ
"อื้อ." ผมมองเค้าเเล้วเกิดความสงสัย
"เเค่ฉันเห็นเเกควงเเขนกับการิสาก็สุดจะทนเเล้วมรดกของบ้านนั้นต้องเป็นกูเว้ยไม่ใช่เด็กกะโปโลอ่อนเเอเเบบนี้ว่ะ" เค้าหยิบหลอดยาสีม่วงขึ้นมา
"..." เเละยานั้นก็ถูกฉีดเข้ามาในตัวผม...