The Fake : บันทึกสุดท้ายของนายจอมโกหก (Y)
เขียนโดย 
AlisCh
วันที่ 12 มีนาคม พ.ศ. 2558 เวลา 22.22 น.
แก้ไขเมื่อ 14 มีนาคม พ.ศ. 2558 21.00 น. โดย เจ้าของนิยาย
1) ลาก่อน อตีด : Good bye My Past
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
//////-//////-/////-////-/////-////-/////-/////-////-////-////-////-////////
" ฮื ฮา ฮื ฮา " เสียงหายใจของผม หลังจากผมสะดุ้งตื่นจากความฝัน
ผมจะฝันซ้ำๆ แบบเดิมๆนี้ ตั่งแต่ผมเสียพ่อกับแม่ไป
ผมจะฝันว่าพ่อกับแม่ของผมพาผมไปวิ่งเล่นที่สนามหญ้า สีเขียวอ่อนๆๆ มีลมพัด เบาๆ กระทบกับใบหน้า พร้อมกับกลิ่น ดอกมะลิ ที่แม่ชอบ พ่อจะพาผมวิ่งไปจนสุดทาง จวนจะถึงที่ ที่มีแสงทส่องสว่างรออยู่ข้างหน้า ในขณะที่ผมกำลังจะจับมือพ่อเอาไว้ ผมจะพลัดตกกำแพง ที่มีพ่อกับแม่ ยืนมองดูและยิ้มอยู่ บนกำแพงนั้น ทุกๆครั้ง เป็นรอยยิ้มที่ต่อให้ผมตกลงไปในกำแพงนั้นผมจะเจออะไรผมก็ไม่กลัว เป็นรอยยิ้มที่ดูอบอุ่น มันเต็มไปด้วยความรัก ผมจะสะดุ้งตื่นเพราะเสียงของตัวผมเองที่ร้องเรียก ชื่อท่านทั้ง สองคน
นี้เป็นเหตุการณ์ ครั้งสุดท้าย ที่ผมได้มีโอกาสคุยกับท่านทั้ง 2 ก่อนจะไม่มีโอกาสได้คุยอีกเลย
ในขณะที่ ท่านทั้งสอง กำลังจะกลับบ้าน ที่ กทม หลังจากไปทำธุระที่ต่างจังหวัด
" พ่อกับแม่กำลังจะกลับบ้านแล้วนะ ถ้าผ่าน นครสวรรค์แม่จะซื้อโมจิไส้ไข่เค็มมะพร้าวไปฝากนะ รัก เอส กับ เอ็ม มากๆๆๆ "
เสียงแม่ มักน่าฟังเสมอ
" ไอ้เอส ดูแลน้องด้วยละ มัวแต่เล่นเกมส์ พ่ออยู่ตรงนี้ยังได้ยินเสียงน้องร้องไห้เลย นี้ "
ความมโนของคุณพ่อ ก็มาเลยเชียว
"พ่อ เว่อร์ ไปละ เอ็มมันนอนหลับไปละ "
ผมพูดกับพ่อแบบนี้แหละคับ แต่ในใจก็แอบห่วง แกเสมอนะ
"พ่อ รักแกนะเอส"
" ครับพ่อ "
สิ้นเสียงของผม โทรศัพท์พก็ตัดไป
"1 2 3 4 5 I Love You "
ตี 2 ใครโทรมาเวลานี้วะ ผมก็แอบสงสัย แต่ก็ยังกดรับสายอยู่นะเบอ พ่อผมคับ ผมก็เลย กดรับสายแบบ งงๆ
" ดีคับพ่อ ยังไม่ถึงอีกหรอ " ด้วยน้ำเสียงสลึมสลือ
" คุณครับ เจ้าของเบอร์โทรศัพท์ นี้ประสบอุบัติเหตุ อยู่ทางด่วนหมายเลข ......"
ผมยังไม่ทันได้ฟังหมายเลขเสร็จ ทุกอย่างในหัวผม หลุดออกไปหมด มือไม่มีแม้แต่แรงที่จำจับโทรศัพท์เอาไว้ แนบหู
" คุณ คุณ คุณ ครับ ถ้าได้ยินผม ตอบผมทีนะครับ "
เสียงของคนที่กำลังช่วยพ่อและแม่ผมอยู่ กำลังร้องเรียกให้ผม กลับไปฟังความจริง อีกครั้ง
"ครับ ผมเป็น ลูก เจ้าของโทรศัพท์ นี้ ครับ ผมจะเรียกรถพยาบาทไปทางด่วน นั้นเลยครับ "
ผมพยายาม ตั้งสติ แล้วออกไปเรียกป้า ที่อยู่ ห้องข้างๆ
"ป้าดี ป้าดีๆๆ ช่วย พ่อกับแม่ผมด้วย ป้า ดีๆๆๆๆ "
ป้าก็เปิดประตูออกมาพร้อมกับ ความ งง
" อะไร เอส เป็นอะไร ลูก พ่อแม่แกเป็นอะไร "
สีหน้าของป้า ซีดมาก
" มีคนโทรมาบอกเอส ว่า พ่อกับแม่ ประสบอุบัติเหตู อยู่บนทางด่วน คับ ป้า "
ผมพูดไป พร้อมกับน้ำตาที่ไหล ลงมาบนหน้า แบบไม่ทันได้หายใจ
"1 2 3 4 5 I Love You "
เสียงโทรศัพท์ ผมดังอีกครั้ง
" พ่อกับแม่ของ คุณ ถึงมือหมอละนะครับ แม่ของคุณ รักคุณมากๆนะครับ แกกุมโทรศัพท์ ที่รูปหน้าจอเป็นรูปคุณซะแน่นเลย "
เสียงเด็กผู้ชายนิรนาม คนนึงกล่าว
" ขอบคุณนะ ครับ ขอบคุณ มากๆนะครับ "
ผมก็คงพูด ดีที่สุดได้แค่นี้
" ตอนนี้ผมอยู่ โรงพยาบาล ... ขอให้โชคดี อยู่ กับคุณนะครับ เอส "
ผมฟังตอนแรกผมก้แปลก ใจนะ ว่าทำไม เค้าถึงรู้ชื่อผม แต่อาจเป็นเพราะ พ่อกับแม่ของผม คงจะบันทึก เบอร์ ผมเอาไว้ในโทรศัพท์ แต่ตอนนั้นผม ไมได้ใส่ ใจเรื่องนี้ เลยตัดสายแล้วรีบ ขับรถไปโรงพยาบาลพอผมถึงโรงพยาบาล ผมวิ่งตรงไปหาพยาบาลหน้าห้องฉุกเฉิน
" พยาบาล ครับ คนไข้ที่ประสบอุบัติเหตุ บนทางด่วน เมื่อกี้อะครับ เป็นไงมั้งครับ "
พยาบาล ทำหน้าเหมือน งงๆ
" อ๋อ คะ อ่อ คะ ตอนนี้ คุณหมอ กำลัง ดูแลอยู่ เห็นเข้าไป ไปได้สักพักละนะค่ะ "
พยาบาล พูดด้วยความตกใจ
ผมรีบวิ่งไปหน้าห้อง ฉุกเฉิน ทันที เดิน กัดเล็บ คิดเรื่องอะไรหลายๆอย่างเยอะมากๆ เดินวกไปวนมาอยู่หน้าห้องนานมากๆ คิดว่าถ้าไม่มีท่านทั้ง 2 จะทำยังไง
" เอส มานั่งนี้มา ถึงมือหมอละ ลูกไม่ต้องเป็นห่วงหรอก "
ป้า ก็ยังให้ความหวังผมเสมอ ผมไปนั่งข้างๆป้า แล้วกอดป้าดี ไว้แน่นมากๆ
" ผมจะอยู่ยังไง ป้า ถ้าไม่มีพ่อกับแม่ ผมจะใช้ชีวิตต่อไปยังไง "
ผมพูดด้วยเสียงที่เบา บางแต่มันเจ็บลึกไปถึงหัวใจ
" เอสยังมีป้าอยู่นะลูก อีกอย่างถึงมือหมอแล้ว เอสไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ป้าเชื่อใจหมอ ที่นี้น๊ะ "
ป้าดี พูดด้วยน้ำเสียง ใจเย็น
" ลูกไปถามพยาบาลก่อน ซิ ว่าคนที่เค้าช่วยพ่อกับแม่ของเรานะ ยังอยู่อยู่มั้ย "
ผม ลืม เลยนะ อันนี้ ลืม จริงๆ ผมรีบลุกไปหาพยาบาลประจำหน้าห้องฉุกเฉิน
" พี่พยาบาลครับ คนที่ พาพ่อกับแม่ของผม มาโรงพยาบาลเค้ายังอยู่ ที่นี้มั้ย ครับ "
" เห็นบอกว่า ต้องรีบไปธุระต่างจังหวัด เลยอยู่รอ ไมได้ ค่ะ "
ผม รู้สึกเสียใจเล็กๆที่ยังไม่ได้ขอบคุนพวกเค้าเลย
" น้องคะ แต่เค้าทิ้งโน๊ตไว้ให้นะค่ะ แต่พี่อ่านไม่ค่อยจะออก เค้าฝากให้ คนที่ชื่อ เอส เอส เอ็ก เอ็ก ไรนี้แหละ คะ "
ลายมือ น่าจะอ่านยาก ขนาดพยาบาลยังอ่านไม่ออก ผมว่าปกติ ลายมือหมอนี้เวลาสั่งยานี้อ่านยากละนะ แต่ถึงกับพยาบาลอ่านไม่ออก อันนี้ ผมว่าไปไกลละ
" อ่อ ผมครับ ผม ชื่อ เอส "
ผมรีบไปดึงกระดาษจากมือ พยาบาล มา สาบาน นี้ภาษา ไทย ผมว่านี้เป็นอักขระ ลายแทงอะไรสักอย่างแน่นอน แต่ที่พอดูเป็นภาษาไทย ก็คงเป็น " ฝน" ในช่องโน๊ต ตัวเล็กๆ ท้ายกระดาษ
" สงสัย คนชื่อฝน คงเขียน ไรไว้ แล้วลงท้ายชื่อ เค้าไว้"
ก็คิดแค่นั้น
" ป้า ดี พยาบาลเค้าบอกว่าคนที่ช่วยพ่อกับแม่เราไว้ กลับไปละครับ ทิ้งโน๊ตไว้ให้แต่ผมอ่านไม่ออก "
แล้วผมก็ ยัด กระดาษโน๊ตไว้ใน กางเกง
"สวัสดีครับ คุณป้าเป็นญาติของคนไข้ที่ประสบอุบัติเหตุรึเปล่าครับ"
เสียงคุณหมอ ที่นั่งลงคุกเข่าพร้อมกับจับเข่า ของคุณ ป้า ที่นั่งสูง กว่า ตัวเองไว้
" ค่ะ ป้าเป็นญาติ เค้า "
น้ำเสียงป้าสั่นไหวมาก
"ผมพยายามที่สุดแล้ว นะครับคุณป้า ผมขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ ทั่ง 2 คนเค้าไปสบายละนะครับ "
พอสิ้นน้ำเสียง มีเพียงเสียงรองเท้าของคุณหมออย่างเดียวทีดังอยู่ในหัวผม ในขณะที่เดินจากไปจนสุดห้อง ผมกุมมือ ป้าดีไว้แน่นมาก
ผมกับป้าดีเข้าไปดู ร่างของพ่อและแม่ ที่โดน ผ้าสีขาว คลุมไว้ มันมีลอยเลือดซึมออกมาจากผ้าสีขาวเล็กๆ จนเห็นว่ามันเป็นเลือด
"พี่อยู่ทางนี้พี่จะดูแล เอ็ม กับเอส เอง แกไม่ต้องเป็นห่วงนะ ดาร์ มาสร์"
ป้าดีจับไปที่ผ้าสีขาวเบาๆพร้อมกับน้ำเสียงที่ มีความนัย ว่าไม่ต้องเป็นห่วง นะ
" แม่ ครับ พ่อ ครับ ชาตินี้ ผมไม่ได้ตอบแทนบุญคุณ อะไรของ พ่อกับแม่เลย ขอชาติหน้า ให้ผมได้ใช้คืน ท่าน ทั้ง 2 บ้างนะครับ ขอให้ผม ได้เกิดเป็นลูกของพ่อกับแม่อีกครั้งนะครับ ผมจะไม่ดื้อ ไม่เกเร จะใช้ .... จะใช้เวลาที่เหลือ ให้มากกว่านี้ จะดูแลพ่อกับแม่ให้มากกว่านี้ ผมขอโทษ... "
ผมกล่าว พร้อมคุกเข่าแล้วก้มลงกราบ ไปที่เท้าของท่านทั้ง 2 ที่มีเพียงผ้าสีขาว ปกคลุมร่างกายเอาไว้
/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
ขอติดตอนงานศพไว้ก่อนนะครับ ข้ามไปอ่าน ชาป 2 กันก่อนเลย ครับ ฟินๆๆๆๆๆ
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
