In the Mist. สายใยรักในม่านหมอก Yaoi , BL

          มิสึโตะมักจะได้ยินเสียงกระดิ่งแว่วมาในช่วงสายของวันอยู่เสมอ เขาเคยถามถึงเสียงนั่นกับคิริเคียวคุครั้งหนึ่ง จึงรู้ว่ามีตัวเองเท่านั้นที่ได้ยิน
 
          เขารู้ว่ามันเป็นเสียงของอะไร
 
          แม้จะอยู่ด้วยกันตลอดเวลา คิริเคียวคุใช่ว่าจะสัมผัสถึงความสุขอย่างที่ผ่านมาได้ กระดานหมากรุกที่ถูกปล่อยทิ้งไว้ อาหารในจานหมดไปโดยที่คนกินไม่รู้ว่าตัวเองเพิ่งลิ้มรสอย่างไร เขามองคนที่นอนขดตัวอยู่บนฟูกญี่ปุ่นเกือบตลอดเวลาด้วยความเศร้าใจ
 
          เป็นเช่นนี้มาสามวันแล้ว
 
          "เจ้าคงเจ็บปวดมากสินะ" คิริเคียวคุวางมือทาบหัวใจ "เจ้าหญิงฟุริสาปข้าเพราะความเจ็บแค้นที่ถูกทรยศ แต่เราก็ใช้มันให้เป็นประโยชน์ได้ หากเจ้าต้องการ ข้าอาจช่วยเจ้าแก้แค้นเอง ถ้าข้าให้คำมั่นแก่เจ้า หมอกเหล่านี้ก็น่าจะตามไปถึงตัวคู่หมั้นของเจ้าได้ไม่ยาก"
 
          มิสึโตะส่ายหน้าเบาๆ "ผมฆ่าคุณย่าเธอไปแล้ว ถ้าต้องฆ่าเธอด้วยล่ะก็... ผม...!"
 
          คิริเคียวคุเข้าใจในความรู้สึกของอีกฝ่ายเป็นอย่างดี ถึงกระนั้น...เขาก็อดยอมรับไม่ได้ว่าตัวเองพร้อมจะหยิบดาบขึ้นมาฟาดฟันเด็กสาวให้ตายโดยไม่ลังเล ในฐานะของเจ้าชายแห่งแคว้นสงคราม เขาพบเห็นความตายมามากมาย เคยออกคำสั่งให้ฆ่า หรือแม้แต่ลงมือสังหารโดยตนเอง หากต้องทำเพื่อปกป้องคนรักเพียงหนึ่งเดียว เลือดจะชโลมทั้งกายและจิตวิญญาณอีกมากเท่าใดก็ไม่เกรง
 
          "เห็นแก่น้องสาวตัวเองสิ" เขาตัดสินใจเกลี้ยกล่อม "ฆ่านาง เพื่อเห็นแก่น้องสาวของเจ้า ไม่ดีหรือ?"
 
          มิสึโตะลุกขึ้นนั่ง เขาชันเข่าขึ้นมากอดราวกับต้องการขดตัวอยู่ในเปลือกหอยทาก ปิดบังดวงตาจากทุกสิ่งรอบกาย ในความเงียบงันนั้นเปี่ยมไปด้วยความคิดมากมาย ทั้งความหวาดกลัว ความไม่เชื่อ ความอยากจะเชื่อ ความรู้สึกผิด ปนเปราวกับสายธารแห่งอารมณ์ต่างสีสันกำลังหยดรวมเข้าหากัน แต่ไม่ว่าอย่างไร ท้ายที่สุดแล้วคำตอบก็ต้องออกมาเพื่อเป็นบทสรุปของปัญหา ไม่ว่าใครก็ไม่อาจหลีกหนีความจริงข้อนี้ได้
 
          "ให้ผมทำเถอะ" มิสึโตะสัมผัสแขนซ้ายของตัวเอง "ถ้าต้องฆ่าจริงๆ ให้ผมเป็นคนทำแทนเถอะ"
 
          คิริเคียวคุตกใจ "ไม่! เจ้าไม่จำเป็นต้องทำเรื่องแบบนั้นหรอก มือของข้าแปดเปื้อนด้วยโลหิตและชีวิตผู้คนมากมาย ถึงจะเพิ่มอีกสักคนก็ไม่เป็นไร..."
 
          "เพราะคำพูดของผม คุณย่าของเธอถึงต้องตาย!" มิสึโตะตะโกนออกมา เสียงของเขาดังก้องไปทั่วอาณาบริเวณ "ถ้าจะฆ่าเธอ...ซึ่งเป็นคู่หมั้นของผมแล้วล่ะก็ ให้ผมเป็นคนลงมือเถอะ"
 
          คิริเคียวคุส่ายหน้าเบาๆ ดวงตาคู่งามเต็มไปด้วยความอาวรรณ์ล้นเปี่ยม "ข้าปล่อยเจ้าไปไม่ได้"
 
          ถ้ามิสึโตะไม่กลับมา ถ้ามิสึโตะถูกฆ่าตาย ถ้ามิสึโตะถูกจับกุม
 
          ถ้า...มิสึโตะต้องเสียใจ
 
          คนทั่วไปไม่มีใครคุ้นชินกับการฆ่า ภาพเหล่านั้นอาจติดตาเขาไปตลอดชีวิต กลายเป็นสิ่งสำนึกเสียใจที่ไม่มีวันย้อนกลับไปแก้ไขได้อีกเป็นครั้งที่สอง
 
          มิสึโตะโอบกอดร่างบางแนบกาย
 
          "ผมจะกลับมา" เขาเอ่ยประโยคที่สองด้วยหัวใจจริงแท้ "เพราะผมรู้ว่าคุณจะเป็นคนเดียวที่อยู่เคียงข้าง ไม่ว่าใครจะเชื่อหรือไม่เชื่อเรื่องยูงาริ ผมรู้ว่าคุณเป็นคนเดียวที่รู้ว่าผมไม่ได้โกหก"