In the Mist. สายใยรักในม่านหมอก Yaoi , BL

          'รู้สึกหนักข้อเท้าจังแฮะ'

          มิสึโตะสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาช่วงเช้าของอีกวัน เขามองความว่างเปล่าข้างกายด้วยความรู้สึกไม่คุ้นเคย อารมณ์ขบขันในตัวเองผุดขึ้นมาอย่างประหลาด กลายเป็นว่าเขาชินกับการมีร่างบางอยู่ข้างกายเสียแล้ว เด็กหนุ่มถอนหายใจช้าๆ ด้วยความรู้สึกอันปนเปกัน

          ถ้าคิริเคียวคุเป็นคนธรรมดา บางที...พวกเขาอาจจะคบหาดูใจกันเหมือนคู่อื่นๆ แม้จะหมั้นกับยูงาริแล้ว เขาตั้งใจแน่วแน่ว่าจะไม่มีวันแต่งงานกับเธอในอีกสองปีข้างหน้าเด็ดขาด ตัวเธอเองก็คงอยากจะฆ่าเขาก่อนถึงวันนั้นเช่นกัน

          ความคิดที่แล่นไปเรื่อยของมิสึโตะทำให้เขาถึงกับส่ายหน้าด้วยความกังวลต่อสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด การที่ยูคาริต้องตายเป็นความผิดเขาเอง ถ้าเขารู้ว่าตัวเองเคยผูกพันกับใครในอดีต คงสะสางมันก่อนจะจัดพิธีหมั้นหมายแน่นอน

          แต่ไม่ว่าจะรู้สึกผิดอย่างไร เขาก็เห็นแก่ตัวเกินกว่าจะยอมสละชีพดับแค้น ไหนจะมิสึเมะอีก เขาหวังว่าเป้าหมายของยูงาริจะหยุดแค่เขาจริงๆ เพราะการป้องกันคนทั้งบ้านเป็นเรื่องยาก และมันยากยิ่งขึ้นเพราะคงไม่มีใครเชื่อว่าเด็กสาวน่ารักเป็นตัวอันตราย

          เมื่อตัดสินใจแน่วแน่ เขาเลื่อนผ้านวมออกจากกาย เตรียมตัวกลับบ้านที่สอดส่องเฉพาะยามวิกาลตลอดหลายสัปดาห์ที่ผ่านมา แต่ก็ต้องอึ้ง เมื่อเห็นสายโซ่ขนาดใหญ่ล่ามข้อเท้าข้างหนึ่งไว้ มันยาวออกไปถึงนอกห้อง คงไปหาที่คล้องดีๆ สักแห่ง เพราะห้องนี้ไม่มีอะไรที่สามารถคล้องได้เลย

          กลิ่นอาหารหอมฉุยโชยเข้ามาแต่ไกล คิริเคียวคุปรากฏตัวขึ้นพร้อมด้วยสำรับอาหารหนึ่งชุด ประกอบไปด้วยข้าวหนึ่งถ้วย กับหนึ่งอย่าง และซุปตำรับโบราณ

          มิสึโตะพยายามข่มหวาดหวั่นด้วยใบหน้าแสร้งหัวเราะ ซึ่งมันทำให้เขาดูกลัวมากยิ่งขึ้น "สะ...โซ่นี่มันอะไรกันเหรอ"

          เจ้าชายสายหมอกไม่ตอบคำถามนั้น เขายกสำรับไปวางใกล้ฟูกนอน "วันนี้ข้าทำของโปรดเจ้าด้วยนะ"

          มิสึโตะอึ้ง

          "ถ้าทานเสร็จแล้ว เรามาโขกหมากรุกกันเถอะ ข้าจะยกกระดานเข้ามา คราวนี้ข้ายอมเล่นตัวหมากสีขาวก็ได้นะ เจ้าชอบบ่นอยู่เรื่อยว่าตัวเองได้เล่นตามทุกที..."

          "ขะ...คิริเคียวคุ" มิสึโตะยกสายโซ่ขึ้นมา "ปลดทีได้ไหม?"

          คนถามร้องอยู่ในห้วงความคิด ขณะที่หัวใจบีบเต้นจนแทบระเบิด

          'อย่าตอบว่าไม่! อย่าตอบว่าไม่! อย่าตอบว่าไม่!'

          คิริเคียวคุมองแววตาสั่นระรัวของอีกฝ่าย

          "ไม่ได้หรอก" มือคู่เรียวประคองใบหน้านั้นขึ้นมาช้าๆ น้ำเสียงอาวรณ์ยิ่ง "หากข้าปล่อยเจ้าไปครั้งนี้ เจ้าคงไม่มีวันกลับมาอีกเลย"

          มิสึโตะเปลี่ยนความกลัวเป็นความโกรธในฉับพลัน เขาดันร่างอีกฝ่ายลงไปนอนกับพื้นแล้วใช้สองแขนสองขาแทนที่ยึด "คุณบ้าไปแล้วรึไง หา!"

          "คู่หมั้นของเจ้าจะวางยาในน้ำชา วางกับดักแหลมคมใต้ฟูกนอน หรือใช้มีดแทงเจ้าในที่ลับตาคน ข้าปล่อยเจ้าไปไม่ได้" ดวงตาคู่งามเปี่ยมด้วยคำวิงวอน "ขอโทษ ข้าขอโทษจริงๆ แต่ข้ารู้ว่าเจ้าต้องกลับไปแน่ ข้าอาศัยอยู่ได้เพียงในหมอกแต่ไม่อาจบังคับมันได้ดังใจ ข้าไม่อาจช่วยเจ้าได้ต่อให้เห็นนางกำลังลงมือสังหารเจ้าต่อหน้าต่อตา!"

          "นั่นไม่ใช่เรื่องของคุณสักหน่อย! คุณจะไปรู้ได้ยังไงว่าเธอจะลงมืออีก อย่างน้อย ถ้าผมช่วยมิสึเมะจากการข่มขู่ เธอต้องเป็นพยานให้ผมได้แน่ ทำแบบนี้เท่ากับผลักครอบครัวผมให้อาศัยอยู่ชายคาเดียวกับฆาตกรไม่ใช่หรือไง!"

          "ไม่ใช่หรอก ไม่ใช่เลย" คิริเคียวคุส่ายหน้าไปมาช้าๆ "เพราะคนที่บอกแผนการของคู่หมั้นเจ้าให้ข้าฟัง...คือตัวมิสึเมะเอง"

          มิสึโตะถึงกับอึ้งเมื่อได้ยินคำบอกเล่านั้น และยิ่งอึ้งมากขึ้นกับคำบอกเล่าต่อไป

          "เจ้าคงอยากรู้ว่าทำไมนางถึงรู้ได้ ข้าเองก็สงสัยเช่นเดียวกัน นางตอบกลับมาตามตรงว่า...คนที่เสนอแผนการทั้งหมดให้คือตัวเอง" เขาหัวเราะเบาๆ ด้วยความรู้สึกสับสน "นางให้ข้าเลือก ข้าจะยอมปล่อยเจ้ากลับไป โดยมีคำเตือนนี้ฝากไว้ หรือจะยอมล่ามข้าไว้ในหมอกนี้ต่อไป เจ้าคงรู้ว่าข้าเลือกสิ่งใด"

          มิสึโตะเงียบอยู่นาน

          คำสาปของเจ้าหญิงฟุริคือเครื่องยืนยันอย่างดีว่าวาจาทั้งหมดนี้คือความเป็นจริงทั้งสิ้น แม้เขาปรารถนาจะให้มันเป็นคำกล่าวโป้ปดเท่าใดก็ตาม

          "โกหก" เขาลุกออกจากร่างที่ยึดคร่อมมาตั้งแต่เมื่อครู่ด้วยสีหน้าหมดอาลัยตายอยาก "คุณแค่ไม่อยากให้ผมกลับไป ถึงได้กล่าวหามิสึเมะงั้นสินะ"

          คิริเคียวคุทำได้เพียงนิ่งเงียบอยู่ข้างกายคนที่กำลังยกมือปิดหน้า เพราะไม่อาจกล่าววาจามดเท็จใดๆ เพื่อปลอบประโลมน้ำตาที่กำลังไหลหยดลงมาเลยแม้แต่น้อย