ราคีพ่ายเสน่หา

หะ!!! สิ่งที่ฉันได้ยินมันไม่จริงใช่มั้ย ฉันกำลังฝันไปรึเปล่ายัยมีนา!!!แกตื่นจากฝันได้แล้ว ผู้ชายที่เพียบพร้อมอย่างเค้านะหรอจะมาคิดจริงจังอะไรกับแก เค้าล้อฉันเล่นใช่มั้ย 

คืนนั้นทั้งคืนฉันได้แต่กระสับกระส่ายอยู่บนเตียง หัวใจเต้นเร้าๆเมื่อนึกถึงคำพูดและแววตาคู่นั้น 

เค้าคิดอะไรอยู่ เค้าต้องการอะไรจากฉันกันแน่นะ

     แสงอาทิตย์สาดส่องผ่านม่านสีขาวเข้ามาภายในห้อง ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาพร้อมมองไปรอบกาย ครั้งที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ที่ฉันคิดว่านี่คือความฝัน นี่ฉันหลับไปนานแค่ไหนนะ ถ้าเป็นแบบนั้น ฉันไม่อยากจะตื่นขึ้นมาอีกเลย

ฉันเหลือบไปมองรูปบนหัวเตียงก่อนจะหยิบขึ้นมามองใกล้ๆ 

"คุณกำลังทำให้ฉันฝันดีรู้มั้ย"

     ก๊อกๆๆ เสียงประตูห้องนอนดังขึ้น ฉันสะดุ้งเฮือกก่อนจะเดินไปที่ประตูแล้วเปิด

"อ้าว! คุณพ่อบ้านคืนนั้นนั่นเอง" ยฝฉันพูดพร้อมส่งยิ้มกว้างอย่างเป็นมิตร เค้าโค้งตัวลงเล็กน้อยพร้อมยิ้มบางๆ

"คุณชายให้ผมเอาเสื้อผ้ามาให้ครับ" ว่าจบก็ส่งถุงแบรนด์เนมหลายถุงให้

"อะไรกันค่ะ แล้วเสื้อผ้าของฉันหล่ะ"

"คุณผู้ชายสั่งไว้ว่าต่อไปนี้ชุดพวกนี้จะเป็นของคุณครับ...ส่วนที่เหลือผมจะให้คนเอามาเก็บในตู้ให้นะครับ" 

"สะส่วนที่เหลือหรอ?หมายความว่ายังมีมากกว่านี้?" พ่อบ้านเพียงพยักหน้าเบาๆ ให้ตายสิ!! นายเห็นฉันเป็นตุ๊กตารึไงกัน?!!แต่ก็.... ///(^~^)///

     โอ้โหแฮะ รสนิยมเค้านี่ไม่อยากจะเชิ่อว่าไม่มีแฟน ให้ตายเถอะ -3- ถ้าไม่ติดที่หน้าช้ำตาเขียวคงดูดีกว่านี้แน่ นึกแล้วแค้น.

ฉันเดินลงมาจากห้องนอน และก็พบคุณพ่อบ้านที่กำลังเตรียมโต๊ะอาหาร 

"อาหารพร้อมแล้วทานเลยมั้ยครับ?" น้ำเสียงสุภาพทำให้ฉันรู้สึกเกรงใจทุกครั้ง ฉันมองเค้าเป็นญาติผู้มหญ่มากกว่าที่จะมองเป็นอย่างอื่น

"ไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้ค่ะ ฉันจัดการเองได้ค่ะ คุณไม่น่ามาเหนื่อยกับเรื่องของฉัน" ฉันรู้สึกผิดอีกครั้ง

"คุณชายใหญ่สั่งให้ผมดูแลคุณหนูอย่างดีครับ"

"ทำไมเค้าจอมบงการจังค่ะ คุณอายุเนอะกว่าเค้าตั้งเยอะ น่าโมโห"

"ผมเต็มใจที่จะทำตามครับ ครอบครัวของท่านมีพระคุณกับผมมากตั้งแต่สมัยคุณปู่ท่าน"

"อ่อ... หรอค่ะเนี่ย"

"คุณชายใหญ่ฝากหนังสือพวกนี้มามห้คุณครับ ระหว่างรอท่านกลับมา" ว่าจบก็ยื่นหนังสือเกี่ยวกับการท่องเทียวประเทศต่างๆที่เป็นหนังสือจากต่างประเทศ 

"โอ้โห!!! วิเศษมากเลยค่ะ" ฉันมองมันอย่างตื่นเต้น ทำไมเค้าถึงช่างดูเอาใจใส่ขนาดนี้ ทั้งๆที่ฉันกับเค้าเราไม่เคยรู้จักกันมาก่อนด้วยซ้ำ 

"ทานอาหารเถอะครับ เดี๊ยวเลยเวลาทานยานะครับ คุณชายใหญ่ท่านกำชับนักหนาว่าต้องอยู่จนคุณหนูทานยาเสร็จ" คุณพ่อบ้านพูดด้วนรอยยิ้ม ละทำไมฉันค้องใจเต้นแรงด้วยเนี่ย.. 

ฉันแก้เขินด้วยการทำเป็นเปิดหนังสือผ่านๆ แต่ก็ต้องพบกับโน๊ตเล็กๆที่แปะไว้ด้านในของหนังสือ

'หวังว่าเธอจะตั้งใจอ่าน อย่าลืมกินยาแล้วทายาด้วยหล่ะ' แค่เพรยงเท่านี้ฉันถึงกับกลั้นยิ้มไมือยู่ ทำไมกันนะ ความรู้สึกนี้.. ความรู้สึกที่หายไปคั้งแต่หลายปีก่อน.. มันกำลังจะกลับมาใช่มั้ย.