ราคีพ่ายเสน่หา

โชคชะตาไม่เคยเข้าข้างฉัน หลังจากที่ฉันออกจากโรงแรงได้สักพัก ฉันก็โดนลากกลับเข้านรกทันที มิหนำซ้ำ ยังโดนซ้อมโดนตี โดนทุบจนใบหน้าและร่างกายบอบฉัน ได้แต่นอนจนน้ำตาอยู่ในห้อง
ชีวิตฉันมันไม่มีทางเป็นอิสระแล้วใช่มั้ย… ฉันไม่อยากอยู่ต่อไปแล้ว แม่จ๋า… พ่อจ๋า… ทิ้งหนูไปทำไม
“นังตัวดี!!!ตื่นได้แล้ว แต่งตัวให้ดีๆด้วย มีแขกจะมาพบ!!!!” และฉันก็กลับเข้าสู่โลกแห่งความจริงอีกครั้ง ฉันพยายามลืมตาที่แทบจะลืมไม่ขึ้นให้มอง และเห็นเจ๊ยืนอยู่หน้าประตู
“เอา!! พวกลื้อไปช่วยมันแต่งตัวให้ดีๆสิ สภาพอย่างกับศพ อยากได้มันได้ยังไง” ไม่นานนักฉันก็ถูกเพื่อนๆจับแต่งตัวแต่งหน้าให้ดูเป็นคนขึ้น
“มีนา พี่ดีใจด้วยนะ มีคนมาไถ่แกให้เป็นอิสระแล้ว” พี่ฟ้าใส พี่ที่ร่วมชะตากรรมในตึกเดียวกันกล่าว
“หมายความว่ายังไงค่ะพี่”
“ไปดูเอาเองเถอะ วาสนาแกได้ขึ้นสวรรค์แล้ว” พี่ฟ้าใสดึงฉันเข้ามากอดแน่น ก่อนจะพาฉันไปในห้องโถง
และฉันก็ต้องตกใจเมื่อแขกที่มาพบฉันคือคุณภาคิน  ลูกค้ารายล่าสุดที่ปลดปล่อยฉันไป
“คุณมาที่นี่ทำไม” ฉันเอ่ยถาม แต่ก็ไร้ซึ่งคำตอบ
“เด็กของเรามีหน้าตาสวยๆเยอะแยะนะคะคุณชาย นังเด็กนี่มันดื้อค่ะ เมื่อคืนไม่รู้สร้างความวุ่นวายใจให้คุณชายรึเปล่า กลับมาเลยต้องสั่งสอนกันบ้าง ธรรมดาค่ะ ไม่งั้นไม่เชื่อฟัง”
“ผมชอบเธอครับ เธอให้บริการผมดีมาก” พูดด้วยรอยยิ้มและหันมามองฉัน
“นี่มันเรื่องอะไรกัน”
“เอ้านั่งนี่! เอ้ย มีนา นั่งลงสิ นี่คุณภาคินทร์ เค้าตกลงจะไถ่แกออกไป”
“ไถ่?”
“ใช่ ในราคา….” ว่าแล้วเจ๊ก็มองหน้าคุณภาคินทร์
“นี่ครับเช็คเปล่า คุณจะเขียนจำนวนเงินเท่าไหร่ก็ได้ แลกกับอิสรภาพของมีนา”
“จะจริงหรอค่ะ เท่าไหร่ก็ได้!!!!!!” เจ๊ตาลุกวาวพร้อมทั้งรีบหยิบเช็คขึ้นราวกับว่าถ้าช้ามันจะหลุดลอยไปเสียนี่
“เรียบร้อยแล้วใช่มั้ยครับ งั้นผมขอพาตัวเธอไป” พูดจบก็เดินเข้ามาคว้าแขนของฉัน ฉันตัวปลิวไปตามแรงกระชาก
เหใอนกับฝัน ฉันได้ออกมาจากที่นี่ โดยเดินผ่านเหล่าการ์ดตัวโตที่ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะแตะต้องตัวฉัน คนที่จับมือฉันตอนนี้ ราวกับเป็นเจ้าชาย ที่เข้ามาปลดปล่อยฉัน นี่มันเรื่องจริงใช่มั้ย.