ราคีพ่ายเสน่หา

“เธอพักที่นี่ไปก่อน คอนโดนฉันเอง ระหว่างนี้ฉันจะให้คนมาคอยดูแลเธอ” ภาคินทร์พูด ฉันมองไปรอบๆคอนโดนที่ตกแต่งอย่างตระการตา ที่มีทุกอย่างพร้อม

“คุณทำแบบนี้ทำไมคะ”

“ซื้ออิสระให้เธอไง”

“มันไม่ใช่เรื่องล้อเล่นเลยนะ เจ๊นั่นหน้าเลือดจะตาย แล้วอีกอย่าง… คุณกับฉันก็ไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกันด้วย ทำไมคุณต้องช่วยฉัน”

“หรือเธออยากจะมีตอนนี้เลยหล่ะ” ไม่ว่าเปล่า ยังเขยิบตัวเข้ามาใกล้ฉัน ฉันฉันรีบถอยกรู

“ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็แล้วแต่ ฉันขอบคุณคุณมากนะค่ะ และถ้าฉันหาที่อยู่ใหม่ได้ ฉันจะรีบออกจากที่นี่และหาเงินมาชดใช้คุณ”

“เธอดูละครมากเกินไปรึเปล่า… เธอคิดว่าฉันช่วยเธอฟรีๆอย่างงั้นหรอ? เอาเถอะ เรื่องนั้นค่อยว่ากันตอนเธอหายดี ฉันไม่อยากคุยกะสาวหน้าบวกเขียวตอนนี้หรอกนะ พักผ่อนสะ และเดี๋ยวฉันจะแวะมาหาใหม่” พูดจบเค้าก็เดินออกจากห้องไป ทิ้งฉันไว้คนเดียว ฉันเดินสำรวจห้องไปมาอย่างรู้สึกตื่นเต้น นี่เค้าไม่มีแฟนหรอน่าแปลกจัง หรือเค้าเป็นเกย์ ก็ไม่น่าใช่.. จนเข้าไปถึงห้องนอน ละฉันก็แอบเปิดตู้เสื้อผ้าเค้าออกดู เสื้อผ้าถูกจัดเรียงไว้แต่ละเฉดสีไล่จากโทนเข้มไปอ่อน นี่พ่อบ้านเป็นคนจัดการใช่มั้ย งั้นขอยืมใส่สักชุดคุณคงไม่ว่ามั้ง จากนั้นฉันก็จัดการอาบน้ำและแต่งตัว เสื้อเชิ้ตของเค้ากลายเป็นชุดเดรส ฉันทั้งตัวลงบนที่นอนก่อนจะหันไปเห็นรูปข้างเตียง

“แหม… ชอบทำเป็นเข้มจังเลยนะ” ฉันแอบแลบลิ้นใส่รูปภาพนั่นแต่ก็อดยิ้มไม่ได้ เมื่อวางรูปลง ฉันก็เห็นถุงยาพร้อมทั้งเขียนไว้ว่า ‘กินยาเสร็จแล้วทายาที่แผลด้วย’ ฉันเผลอยิ้มออกมาอย่างรู้สึกประหลาด ก่อนจะทำตามคำสั่งนั้น

และด้วยความเหนื่อยหลังจากทานยาเสร็จ ฉันจึงพล็อยหลับลงทันที

เปรี้ยง!!! สายฝนซัดกระหน่ำ พร้อมกับชายชุดดำเกือบ10คน ถลาเข้ามาลากฉันขึ้นรถตู้ สายตาคู่นั้นไร้ซึ่งความปราณี ผู้ชายร่างสูงที่ฉันเคยมองความรักให้ ฉันรักเค้า ภาคี เธอทิ้งฉันไปทำไม ภาคี!!!

ภาพต่างๆในความฝันของฉันเหมือนเป็นจิตใต้สำนึกของความกลัวที่แก้ไม่หายจากฝันร้าย ฉันสะดุ้งเฮือกขึ้นมาจากเตียง

“นี่ฉันฝันไปหรอ” ฉันเอามือปาดเหงื่อเม็ดใหญ่ที่ผุดบนใบหน้าทั้งๆที่แอร์เย็นเฉียบ

ประตูห้องนอนเปิดออก ฉันสะดุ้งเฮือกอย่างตกใจ แต่เมื่อพบว่าเป็นภาคินทร์ ฉันก็กลับอุ่นใจอย่างประหลาด

“เธอไม่สบายหรอ” เค้าถามพร้อมทั้งนั่งลงที่ปลายเตียง

“เปล่าค่ะ ฉันแค่ฝันร้าย”

“อีกสักพักเธอคงจะลืมมันได้… เธอได้กินยารึเปล่า” เค้าเหลือบไปมองที่ยางบนโต๊ะ

“แน่นอนสิค่ะคุณชาย”

“ดีแล้ว ฉันทำข้าวต้มไว้ ไปทานสะสิ”

“คุณทำเองหรอ?”

“แปลกตรงไหนหล่ะ” ว่าจบ เค้าก็เดินออกจากห้องไป ทิ้งฉันไว้กับความงุนงงอีกครั้ง