ราคีพ่ายเสน่หา

ร้านอาหาร Bouillon Chartier
เราเดินมาไม่ไกลจากโรงแรมมากนัก เพื่อมาร้านอาหารที่ในหนังสือแนะนำว่าอร่อย และเป็นร้านอาหารที่เก่าแก่ในกรุงปารีส ภาคินทร์ก็พาฉันไป แม้คนจะเยอะคิวจะยาวเหยียดแต่เค้าก็ยืนรอโดยที่ไม่ปริปากบ่นเลยสักคำ ยิ่งอยู่ใกล้เค้าฉันยิ่งรู้สึกหัวใจผองโตมากขึ้นทุกวัน
"คุณรู้มั้ยคะ ว่าร้านอาหารนี่เนี่ยเป็นที่ขึ้นชื่อของปารีสเลยนะ นะกท่องเที่ยวนี่ชอบมากินมากๆเลยนะ คิวก็เลยยาวอย่างที่เห็นนี่แหละค่ะ อ่อ!แต่คุณไม่ต้องกลัวนะ แต่ละโต๊ะเนี่ยรอนานไม่ถึง30นาทีหรอก" ฉันพยายามหารื่องมาพูดให้เค้ารู้สึกไม่เบื่อกับการรอคอย
"หนังสือบอกเธอมาหรอ?" ภาคินทร์เอ่ยขึ้นอย่างรู้ทัน ฉันได้แต่ยิ้มแห้งๆเมื่อถูกจับได้
"คุณหิวมากรึยังค่ะ เราเปลี่ยนร้านอื่นก็ได้นะ U,U"
"อีกไม่กี่คิวเอง ฉันรอได้" ภาคินทร์ยิ้มบางๆพร้อมเอามือโอบไหลฉันไว้ให้ประชิดตัว

หลังจากเราทานอาหารกันเสร็จ เราก็เดินไปตามถนนเพื่อย่อยอาหาร
แสงไฟระย้ายตามท้องถนนกับอากาศที่เย็นเฉียบ แต่ฉันกลับรู้สกอบอุ่นเมื่อมือใหญ่ๆของคนข้างๆกุมมือฉันไว้และเอามือฉันไปซุกไว้ในเสื้อโค้ชของเค้าตลอดเวลา ระหว่างที่เราเดินไปข้างๆกันอย่างไร้จุดหมาย แม้ไม่มีคำพูดใดๆเลย แต่บางครั้งที่เราหันมองสบตากัน ฉันกับรู้สึกถึงความรู้สึกบางอย่างที่เราคิดเหมือนกันโดยที่ไม่ต้องเอ่ยคำใดๆออกมา
ฉันกับภาคินทร์เดินมาเรื่อยๆจนหยุดอยู่ที่จุดชมวิวริมแม่น้ำแซน ฉันทอดมองลงไปจากสะพานเห็นแสงระยิบระยับในน้ำราวกับมีเพชรจำนวนมากมายอยู่ในนั้น บางคราวก็มีลมหนาวพัดปะทะใบหน้าให้ความเย็น
"ฉันรู้สึกสบายใจ นอกจากในหนังสือแล้วฉันไม่เคยได้พบได้เห็นความจริงแบบนี้มาก่อน บางที ฉันก็คิดว่านี่คือความฝันด้วยซ้ำ"
"เธอไม่ได้ฝันหรอกนะ" ภาคินทร์เอยขึ้นเบาๆ ก่อนจะหันหน้ามาหาฉัน ฉันสบตาเค้าก่อนจะยิ้มบางๆให้
"มีหลายคำถามที่ฉันอยากจะถามคุณคะคุณคินทร์"
"ว่ามาสิ"
"คุณเคยเจอผู้หญิงแบบฉันมาแล้วกี่คน หรือคุณเป็นพวกที่ชอบ... ใช้บริการ" ประโยคสุดท้ายฉันพูดเสียงอ้อมแอ้มพร้อมหลุบตาต่ำ เพราะไม่แน่ใจว่าคำถามเหล่านั้นจะทำให้เค้าโกรธฉันรึเปล่า
"เธอเป็นคนแรกที่ฉันเจอ แล้วฉันก็ไม่ใช่พวกชอบใช้บริการ เพียงแต่ฉันอยากชดใช้กับบางอย่างที่ครอบครัวฉันเคยสร้างไว้"
ฉันมองหน้าเค้าอย่างฉงนใจ
"เชื่อใจฉันนะ ฉันไมใช่ผู้ชายแบบที่เธอคิดหรือแบบที่เธอเคยเจอ"
"แล้วทำไมถึงต้องเป็นฉันคะ?" ภาคินทร์เงัยบ เค้าจ้องลึกลงดวงตาของฉัน แววตาอ่อนโยนและออดอ้อนคู่นั้น ช่างมีผลต่อใจฉันหลือเกิน
"เพราะฉันหลงรักเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ..."
คำตอบของฉันทำเอาใจฉันเต้นรส่ำ ใบหน้าร้อนพราวทั้งๆที่อากาศหนาว มือใหญ่ที่อบอุ่นค่อยๆช้อนห้าฉันขึ้น เมื่อสยตาเราประสานกันอีกครั้ง ก็ไร้ซึ่งแรงต้านทานใดๆทั้งสิ้น
"ฉันรักเธอนะมีนา คำพูดที่ฉันรับรู้ได้ถึงความสัตย์จริงนั้น ไม่มีข้อโต้แย้งใดๆในใจเลย
"ฉันก็รักคุณค่ะคุณภาคินทร์" ภาคินทร์รวบร่างฉันเข้าไปกอดอย่างทะนุถนอม ก่อนจะค่อยๆประทับริมฝีปากหนาได้รูปลงบนปากของฉัน ความหอมหวานเช่นเคยที่ฉันโหยหา ความอบอุ่นจากอ้อมกอดที่ฉันปฏิเธใจตัวเองไม่ได้ ต่อจากนี้ฉะนจะทิ้งอดีตที่เคยหลอกหลอนฉันมานานนับปี และฉันที่กำลังก้าวพ้นอดีต กำลังจะเริ่มต้นชีวิตใหม่กับคนที่รักฉันจริง ฉันรักคุณ ภาคินทร์...