ราคีพ่ายเสน่หา

​สนามบิน ชาร์ล เดอ โกล
เมื่อเราก้าวเท้าเหยียบปารีส รถของทางที่พักก็มารับอย่างรวดเร็ว ระหว่างที่นั่งรถ ฉันก็มองรอบๆกรุงปารีสอย่างตื่นตา ไม่วายที่จะหยิบกล้องที่ใช้ในการทำงานมาถ่ายรูปเล่นอย่างเพลินมือ
“คุณภาคินทร์ค่ะ” ฉันสะกิดเค้านั่งยังคงนั่งไขว้ห้างมองไปยังอีกทาง เค้าเพียงเลิกคิ้วสูงเป็นการตอบรับ
“ฉันอยากปรับให้มันสว่างน้อยลงกว่านี้ แต่ฉันถ่ายเป็นอย่างเดียว” ฉันยิ้มแหยๆ อยากจะเล่นกล้องเค้า แต่ทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง ภาคินทร์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะให้มือทั้งสองข้างจับกล้องโดยอ้อมตัวฉันมา กลายเป็นว่าฉันอยู่ในอ้อมกอดของเค้าอย่างหนีไม่ได้
“ดูไว้นะ” ภาคินทร์พูดเสียงเบา ก่อนจะค่อยปรับกล้องอย่างชำนาญ ฉันชักสงสัยแล้วสิว่าตอนเด็กแม่เค้าสงเค้าเรียนตั้งแต่สากะเบือยันเรือรบเลยรึไงนะถึงเก่งทุกอย่างขนาดนี้ ฉันมัวแต่สังเกตหน้าใสๆที่อยู่ห่างจากฉันไม่ถึงคืบ จนลืมไปว่าเค้าทำอะไรแล้วมั่ง
แชะ! เสียงกดชัตเตอร์ดังขึ้นดึงสติฉันกลับมา
“ฮาๆๆๆๆ” ภาคินทร์หัวเราะร่วนเมื่อภาพที่ถ่ายนั้นเป็นการถ่ายหน้าตัวเอง เค้าเปลี่ยนจอภาพมาไว้ด้านหน้าแล้วหันเลนส์มาตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ กลายเป็นว่าภาพนั้นฉันมองหน้าเค้าอย่างหื่นๆแบบมีหลักฐานมัดตัวเลย
“คุณคินทร์!!” ฉันแหว แต่กลับทำให้เค้าสนุกมากขึ้นด้วยการกดชัตเตอร์รัวๆ
“ถ่ายรูปเร็ว” ภาคินทร์เอ่ยขึ้นก่อนจะเอาคางเกยที่ไหล่ของฉัน ฉันอดที่จะยิ้มกับท่าทางน่ารักๆแบบนั้นไม่ได้ ก่อนจะหันไปยิ้มให้กล้อง และมีหลายภาพที่หน้าฉันตลกมากกว่ารูปดีๆสะอีก
​เมื่อถึงที่พักที่โรงแรม Montalembert โรงแรมสไตล์ยุโรป ผสมผสานกับสไตล์พระรามวังแวร์ไซน์ โรงแรมที่เราต้องมาทำธุรกิจการซื้อขาย ฉันก็นอนพักบนเตียงใหญ่ดั่งเตียงของเจ้าหญิง และไม่แปลกใจเลยสักนิดว่าทำไมคนถึงเข้าพักที่นี่เยอะแยะ แม้จะมีห้องเพียงไม่กี่ห้อง แต่ละห้องระดับ5 ดาวที่ต้องโทรของล่วงหน้าเป็นเดือนๆ ฉันเลื่อนดูรูปในกล้องไปมาซ้ำแล้วซ้ำอีกและอดที่จะยิ้มเขินๆไม่ได้ โดยเฉพาะรูปที่เราต่างคนต่างมองตากัน กรี๊สสสสสส เขิน >/////<
​ประตูห้องเปิดออกอีกครั้ง ภาคินทร์เดินเข้ามา ฉันจึวรีบเก็บกล้องและดันตัวนั่งบนเตียง
“เป็นยังไงบ้างค่ะ” ฉันเอ่ยถาม
“เค้าจะมาคุยกับเราวันพรุ่งนี้ตอนบ่ายๆ เธอเตรียมเอกสารครบแล้วใช่มั้ย”
“ใช่ค่ะ ครบทุกอย่าง”
“ไหนๆวันนี้ก็ไม่มีอะไรทำแล้ว เราไปหาอะไรกินกันดีกว่ามั้ย เธออยากไปเที่ยวที่ไหนรึเปล่า”
“อยากค่ะ!!! อยากไป…” ไม่ทันจะได้เอ่ยปากพูด ภินทร์ก็เอามือมาปิดปากฉันสะแล้ว
“เอาหล่ะ ถ้าฟังเธอพูดวันนึงคงไม่พอ งั้นเดี๋ยวฉันจะพาไปเองนะ”
ฉันยิ้มกว้างก่อนจะรีบกอดภาคินทร์
“ใจดีจังเลย ขอบคุณนะค่ะ” และเป็นอีกครั้งที่ภาคินทร์เอามือขึ้นมาขยี้ผมฉันจนยุ่งไม่เป็นทรง