ราคีพ่ายเสน่หา

ชายหนุ่มร่างสูงกำยำ เดินเตร่เที่ยวชมบรรยากาศยามค่ำคืนในกรุงปารีสพร้อมกล้องคู่ใจที่ถ่ายเก็บภาพบรรยากาศต่างๆ เค้าใช้มือเสยผมสีควันบุหรี่ไปด้านหลัง ก่อนที่อีกมือจะหยิบบุหรี่มาคาบแล้วจุด ชายหนุ่มวัย 23 ปีทอดมองแม่น้ำแซนที่ระยิบระยับพร้อมปล่อยความคิดวุ่นวายต่างๆ ในเวลาที่ดียามค่ำคืนเช่นนี้เค้าอยากให้ความคิดเค้าสงบนิ่งบ้าง

“พู่ว….” ภาคีพ่นควันบุหรี่ออกจากปาก พร้อมทั้งทิ้งตัวนั่งลงบนม้าหินริมแม่น้ำแซน เค้าใช้มืออีกข้างหยิบกล้องขึ้นมาเก็บภาพเรือที่กำลังล่องในแม่น้ำแซนอีกครั้ง ผู้คนเริ่มทยอยออกจากพื้นที่แล้ว ตอนนี้ก็เหลือเพียงเค้าคนเดียวที่ยังไม่อยากจะขยับไปไหน แววตาที่แข็งกร้าวบัดนี้อ่อนลงและสั่นระริกดั่งเช่นคลื่นน้ำในแม่น้ำแซน

และความคิดเค้าก็หวนกลับไปคิดถึงเธอคนนั้นอีกครั้ง…

“คีย์ มานี่สิ วิ่งมานี่เร็วๆ” รอยยิ้มและเสียงหัวเราะยังคงดังก้องในโสตประสาทของเค้า แววตาสวยเป็นประกาย กับเส้นผมที่หอมนุ่ม เธอคนนั้นกำลังวิ่งนำผมไปยังทุ่งหญ้าที่กว้างใหญ่ที่มีดอกไม้ขึ้นเต็มทุ่ง แสงแดดอ่อนๆ กับมือนิ่มๆที่จับเค้าไว้แน่ตลอดเวลา เวลาในตอนนั้นเค้าคิดเพียงแค่ว่าเธอคือของเล่นที่ประเทศไทยที่ไม่ได้มีความหมายใดๆกับเค้าเลย หารู้ไม่ว่าเวลาที่เค้ากับเธออยู่ด้วยกัน มันได้ทำให้ใจของเค้าหลงรกเธออย่างถอนตัวไม่ได้แล้ว

“หยุดเถอะ ฉันเหนื่อยแล้ว” ภาคีเอ่ยขึ้นก่อนที่หญิงสาวจะหันมายิ้มให้ ทั้งสองจับมือกันแน่น ภาคีมองใบหน้าหวานนั่นอย่างหลงใหล เค้าดึงเธอเข้ามากอด ก่อนจะใช้ปลายจมูกคลอเคลียที่แก้มใส หญิงสาวเขินอายแต่ก็ไม่ได้หลบหน้าหนี เธอกลับยิ้มอย่างอ่อนโยนให้เค้า พร้อมทั้งใช้อีกมือจับใบหน้าเค้าไว้ ภาคีประทับรอยจูบบนหน้าผากของเธออย่างอ่อนโยน เค้าไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตอนนั้นหัวใจของเค้าได้กลายเป็นของเธออย่างไม่มีวันที่จะถอนตัวขึ้นอีกตลอดไป

“มีนา…” ริมฝีปากหนาได้รูปเอ่ยเรียกชื่อหญิงสาวที่เค้าได้ทำร้ายออกมา ความรู้สึกผิดกัดกินในใจเค้าทุกวัน ถ้าวันนั้น เค้าไม่เลือกจะทิ้งเธอไปเค้าคงไม่ต้องมารู้สึกบ้าอะไรแบบนี้ แม้เวลาผ่านมาจะมีผู้หญิงที่เค้าเล่นด้วยอย่างนับไม่ถ้วน แต่ก็ไม่มีใครที่จะทำให้เค้ารู้สึกผูกพันได้เท่าเธอคนนั้น เหมือนในใจลึกๆยังโหยหาสัมผัสและอ้อมกอดจากเธอคนนั้น บางทีเค้าก็แอบคิดว่าผู้หญิงที่ผ่านเข้ามาร่วมเตียงของเค้าคือมีนา จนเค้ารู้สึกเกลียดความรู้สึกตัวเอง

“เธอทำให้ฉันทรมานมากแค่ไหนเธอจะรู้บ้างมั้ย” ภาคีกระตุกยิ้มอย่างนึกสมเพศตัวเอง เค้าเป็นผู้ชายที่ไม่เคยพลาดท่าให้ใจกับผู้หญิงคนใดทั้งสิ้น เค้าเปรียบผู้หญิงที่มาเป็นดั่งของเล่นข้ามคืน แต่เมื่อเค้าได้รู้ตัวว่าคนที่อยู่ในจิตใต้สำนึกของเค้าคือใคร เค้าจึงได้รู้ว่าสิ่งที่เค้าได้ทำร้าย คือหัวใจของเค้าเอง

ภาคีถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะหยิบกล้องขึ้นมาอีกครั้งและโฟกัสไปที่สะพาน และสิ่งที่เค้าพบผ่านเลนส์กล้องนั่นก็คือ….

ผู้หญิงผมยาวสยาย กับใบหน้าที่เค้าไม่มีวันลืม แววตาอ่อนละมุมทอดมองไปยังแม่น้ำ…

“มีนา!! มีนา!!!” ภาคีสติหลุด ใจเค้ากระตุกวูบไปที่ตะตุ่ม ก่อนที่เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีของเค้าจะผลักให้ขาเค้าวิ่งไปยังสะพานอย่างรวดเร็ว