ราคีพ่ายเสน่หา

​หลังจากนั้น เสื้อผ้าของฉันก็ถูกเปลี่ยนเพราะภาคินทร์สั่งให้คนไปซื้อมาใหม่ ฉันนั่งอ่านหนังสือและเรียนรู้การทำงานกับเลขาหน้าห้อง โชคดีที่ฉันเป็นคนหัวไว จึงทำให้ฉันเข้าใจอะไรต่างๆอย่างรวดเร็ว
“คุณภาคินทร์ค่ะ และเรื่องโรงแรมที่ฝรั่งเศสตอนนี้ไปถึงไหนแล้วค่ะ” ฉันเอ่ยถามเมื่อเปิดแฟ้มเจอเกี่ยวกับรานละเอียดต่างๆของโรงแรมที่เคยเจอเมื่อครั้งนั้น
“อือ ทางนั้นยังไม่ติดต่อกลับมาเลย”
“เราควรจะโทรไปติดต่อกับเค้าอีกครั้งดีไหมค่ะ จากที่ดูทำเลและวงเงินการเข้าใช้บริการโรงแรงระดับห้าดาวใจกลางกรุงปารีสแล้วเนี่ย ไม่ใช่จำนวนเงินน้อยๆเลยนะ”
“การทำธุรกิจมันไม่ง่ายหรอก มีคู่แข่งเยอะแยะที่คิดเหมือนเรา และต่างก็เกร็งราคาสู้กัน”
“หรอค่ะ แต่ถ้าเราไม่รีบเนี่ย เราก็อาจจะโดนตัดหน้าไปได้นะค่ะ”
“ก็จริงนะ… แต่มีวิธีอื่นที่ดีกว่าการรอรึไงหล่ะ?”
“มีสิค่ะ ลองคิดดูนะค่ะ ถ้าคุณเป็นคนขายของเนี่ย สินค้าของคุณมันขายดีอยู่แล้ว คุณไม่จำเป็นต้องเรียกลูกค้าให้ตัวคุณเหนื่อย ในเมื่อคุณก็รู้อยู่แล้วว่ายังไงสะลูกค้าของคุณก็จะเป็นฝ่ายมาหาคุณเอง แล้วการที่เรานิ่งเฉยเนี่ย ก็เท่ากับว่าเราไม่ได้สนใจในสินค้าของเค้าจริงๆ ถ้าเรามีโอกาสไปเจรจากับเค้าตรงๆ เค้าอาจจะผ่อนปรนและยอมขายโรงแรมให้เราก็ได้นะค่ะ” ฉันพูดตามหลักความคิดที่น่าจะเป็น ภาคินทร์นิ่งเงียบอย่างตั้งใจฟังและคิดตาม เค้าพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเม้มปากเป็นเส้นตรง มือควงปาการาคาแพงไปมาอย่างครุ่นคิด
“อืม งั้นพรุ่งนี้เราไปฝรั่งเศสกัน”
“อะไรนะค่ะ!?”
“ก็อย่างที่เธอบอกไง ถ้าเราไม่รีบเจรจา เราก็อาจจะโดนแย่ง ช่วยบอกเลขาหน้าห้องด้วยว่าพรุ่งนี้เราจะไปฝรั่งเศส เดี๋ยวเค้าจะจัดการเรื่องทั้งหมดให้เอง”
แม้ฉันจะไม่เข้าใจแต่ก็ทำตามอย่างว่าง่าย อะไรของเค้านะ คิดจะทำก็ทำเลยงั้นหรอ ให้ตายสิ เดาใจยากจริงๆเลยนะตาคนนี้

​

สนามบินสุวรรณภูมิ
เป็นอีกครั้งที่ฉันรู้สึกตื่นเต้น และเตรียมตัวตั้งแต่เช้าตรู่เมื่อรู้ว่าจะไปเที่ยวฝรั่งเศส ไม่สิๆๆ ฉันไปทำงานนะ
“นี่เธอเตรียมหนังสืออะไรมานะ” ภาคินทร์ในชุดเสื้อโค้ชสีดำตัวหนา ใส่แว่นตากันแดดนั่งไขว้ห้างอยู่ข้างๆฉันเอ่ยถาม เค้าในวันนี้ที่ไม่ได้เซทผมให้ยุ่งยากกับดูเท่ห์เกินบรรยาย
“นี่นะหรอ? คู่มือท่องเที่ยวฝรั่งเศสไงค่ะ” ฉันยิ้มกว้างพร้อมพรีเซนหนังสืออย่างภาคภูมิใจ
“เหอะๆ นี่เธอหลอกฉันให้พามาเที่ยวรึไง”
“เปล่านะค่ะ!! ฉันก็แค่คิดว่า มันอาจจะมีประโยชน์บ้าง” ฉันทำหน้าหงอ
“อือ ถ้ามีเวลาเหลือ พาฉันไปเที่ยวด้วยแล้วกันนะ” ภาคินทร์กล่าว ก่อนจะพิงพนักพิงและแสร้งหลับ ฉันจิปากและบ่นอุบ ก่อนจะอ่านหนังสือต่อไปอย่างสนใจในสถานที่ท่องเที่ยว
“แม่ครับ ผมขอไปเที่ยวฝรั่งเศสสัก4-5วันเถอะนะครับ ไหนๆก็จะกลับไทยแล้ว ผมก็อยากผ่อนคลายอีกสักรอบนะครับแม่”
ภาคีออดอ้อนผู้เป็นแม่ ราวกับเด็กๆ
“แกจะไปทำอะไรที่นั่นหึ? เที่ยวผู้หญิง หรือกินเหล้าเมาเตร่อีกหล่ะ” ผู้เป็นแม่พูดเสียงแข็งดักคอลูกชาย
“เรากำลังจะซื้อโรงแรมที่นั่นไม่ใช่รึไงครับแม่ ผมก็อยากจะไปศึกษางานบ้าง เผื่อเป็นแนวทางให้ผมในอนาคตไงครับ”
“ทำเป็นพูดดีไป แกคิดว่าฉันรู้ไม่ทันแกรึยังไงหึ ตาภาคี”
“แค่ครั้งเดียวนะครับแม่ ผมจะไม่ทำให้แม่ผิดหวังเลย” ลูกชายคนเล็กทำตาอ้อนวอนแม่ และสุดท้าย เค้าก็ได้เดินทางไปยังฝรั่งเศสตามเป้าหมาย