ราคีพ่ายเสน่หา

เมื่อรถPorsche จอดเทียบหน้าตึกที่สูงตระหง่าน ตัวอักษรสีทองเด่นนามว่า SUBWATTANAKUN   เมื่อฉันก้าวลงจากรถ สายตาของคนที่เดินผ่านไปผ่านมาต่างจับจ้องฉันเป็นตาเดียว
การ์ดชุด4คนดำเดินเข้ามาโค้งเล็กน้อยให้ ภาคินทร์ก้าวมายืนข้างๆฉัน ก่อนจะเดินนำฉันไป เมื่อก้าวเข้ามาในตึก ทุกคนที่เดินผ่านต่างหยุดยืนกับที่และยกมือสวัสดีภาคินทร์ป็นแถว ฉันมองเค้าจากด้านหลัง รู้สึกถึงอำนาจและราศีที่แตกต่างจากคนทั่วไปจริงๆ เค้าทั้งดูโดดเด่นและมีเมตตาต่อทุกคน  การ์ดทั้งสี่เดินล้อมหลังและล้อมหน้า การ์ดชุดดำเหมือนกัน แต่ความรู้สึกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ฉันรู้สึกเหมือนเป็นคุณหนูที่มีคนคุ้มครอง ไม่ใช่ผู้หญิงที่โดนควบคุม
                ทันทีที่เราก้าวขึ้นลิฟต์ ภาคินทร์ก็หันมาพูดกับฉันเบาๆ
“เธอโอเคนะ”
“ค่ะ ฉันไม่เป็นไร” ฉันยิ้มเจือๆ แม้จริงๆแล้วฉันจะตื่นเต้นมากก็ตาม
ติ๊ง ทันทีที่ลิฟต์เปิดออก ก็มีพนักงานสาวจำนวนมามายืนรอหน้าลิฟต์ ยิ่งเพิ่มความรู้สึกกดดันให้ฉันมากขึ้นอีก
“สวัสดีค่ะคุณภาคินทร์ คุณมีนา ยินดีต้อนรับนะค่ะ” พนักงานสาวสวยเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะส่งช่อดอกไม้ช่อโตให้ฉัน
“ขอบคุณค่ะ” ฉันรับไว้พร้อมรอยยิ้ม รู้สึกตื่นเต้นเป็นบ้าเลยแฮะ ฉันไม่รู้ว่าควรจะวางตัวยังไงแล้ว
“ที่ให้เตรียมเรียบร้อยแล้วใช่มั้ย” ภาคินทร์เอ่ยกับหญิงสาวคนเดิม
“ค่ะท่าน” เธอกล่าว ก่อนจะเดินนำไปยังห้อง ที่มีป้ายหน้าห้องแปะด้วยอักษรสีทองว่า  ‘ ท่านประธาน ’
“มีอะไรที่ต้องการเพิ่มเติมเรียกดิฉันได้เลยนะค่ะ” หญิงสาวคนเดิมกล่าวก่อนจะปิดประตูห้องลง
ฉันกวาดตามองห้องกว้างที่มองออกไปเห็นวิวกรุงเทพ และรถบนทางด่วนที่กำลังวิ่ง ด้านขวามีโต๊ะใหญ่ของท่านประธาน และอีกด้านเป็นโต๊ะของเลขา ภายในห้องมีชุดโซฟาสำหรับพักผ่อน หรือไว้รับแขก
“เธอชอบโต๊ะทำงานเธอรึเปล่า” ภาคินทร์เอ่ยถาม ฉันหันไปมองตามสายตาของเค้า ซึ่งที่หมายถึงนั่นคือโต๊ะของเลขา
“ชอบสิค่ะ ชอบมากๆเลยค่ะ” ฉันยิ้มกว้าง
“มานี่สิ” ภาคินทร์เอ่ย ก่อนจะเดินนำไป ฉันเดินตามเค้าไป ก่อนที่ภาคินทร์จะเอามือจับหนังสือที่อยู่บนชั้นวางด้านหลังโต๊ะทำงานของเค้า
“ตรงนี้เป็นที่ลับเฉพาะ เพียงแค่เธอหมุนให้ครบสามรอบ…” แก๊ก แก๊ก แก๊ก ภาคินทร์ถอยหลังออกมาก้างหนึ่ง ก่อนที่ชั้นหนังสือจะค่อยๆแยกออกจากกัน เผยให้เห็นห้องโถงใหญ่ด้านในเข้าไปอีก
“โอ้โฮ!!!” ฉันร้องอุทาน ก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง ที่มองไปรอบๆมีแต่หนังสือเป็นพันๆเล่มเรียงแยกหมวดหมู่บนฉันวางติดกำแพงทั่วห้อง
“เวลาฉันไม่อยากกลับบ้าน หรือมีเรื่องไม่สบายใจ ฉันมักจะมานอนเล่นที่นี่ และก็อ่านหนังสือ จนบางทีก็หลับที่นี่เลย”
 ฉันหันกลับไปมองภาคินทร์ น้ำเสียงที่ดูไม่สบายใจของเค้าทำฉันกังวลและเห็นใจเค้าทันที ผู้ชายที่ต้องรับผิดชอบในหน้าที่หนักหนาขนาดนี้ เค้าคงมีเรื่องมากมายที่ไม่สามารถบอกใครได้
“ถ้าคุณต้องการเพื่อน ฉันจะอยู่เป็นเพื่อรับฟังคุณ ต่อไปนี้ถ้าคุณไม่สบายใจ ฉันจะทำทุกอย่างให้คุณรู้สึกดีเอง” ฉันเอามือจับมือเค้าไว้แน่น แววตาคู่นั้นจ้องมองฉันอีกครั้ง
“ขอบคุณนะ” ภาคินทร์กล่าว ก่อนจะค่อยๆประกบปากจูบฉันอีกครั้ง และฉันก็จูบตอบด้วยความเต็มใจ