ราคีพ่ายเสน่หา

เมื่อแสงแดดสาดส่องผ่านม่านสีขาวเข้ามาทำให้ฉันต้องหยีตาลงและพยายามลืมตาขึ้น

“ตื่นแล้วหรอ” เตียงยุบฮวบเมื่อภาคินทร์นั่งลง ฉันอมยิ้มบางๆก่อนจะเอามือขึ้นมาขยีตา ภาคินทร์เอามือขึ้นมาลูบผมฉันเบาๆ

“คุณจะไปทำงานแล้งหรอค่ะ” ฉันเอ่ยถาม เมื่อสังเกตเห็นภาคินทร์ในเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดตา

“อืม แต่วันนี้เธอต้องไปกับฉันด้วย”

“ไปกับคุณ? หมายความว่ายังไงค่ะ” ฉันเลิกคิ้วสูง พร้อมดันตังนั่งบนเตียง

“ไปทำงานกับฉันไง”

“จริงหรอค่ะ! คุณจะให้ฉันทำงานจริงๆหรอค่ะ!!” ดวงตาเบิกกว้างอย่างตื่นเต้น ภาคินทร์เพียงยิ้มบางๆ ฉันโผลเข้ากอดจนเค้าตั้งรับไม่ทัน

“ขอบคุณนะค่ะคุณภาคินทร์ ขอบคุณจริงๆค่ะ!!” ฉันไม่รู้ว่ากอดเค้าแน่นขนาดไหน แต่อ้อมกอดที่เค้ากอดตอบนั้นช่างอ่อนโยนเหลือเกิน

“ไปอาบน้ำสิ เดี๋ยวไปทำงานสายนะ” พูดจบ ฉันก็ผละออกจากเค้า ก่อนจะทำตาปริบๆให้

“ขอบคุณนะค่ะ” ไม่พูดเปล่าฉันยังหอมแก้มเค้าอีกครั้ง ก่อนจะรีบกุลีกุจอ เข้าห้องน้ำทันที โดยไม่รู้เลยว่าคนที่ถูกกระทำจะรู้สึกเขินสักแค่ไหนกับการกระทำนั้น

“ยัยเด็กบ้า” ภาคินทร์พึมพำพร้อมทั้งยิ้มขำๆ

                ฉันจัดการแต่งตัวแต่งหน้าเสร็จเรียบร้อย พร้อมทั้งยืนสำรวจตัวเองหน้ากระจกอีกครั้ง ชุดเดรสสีขาวสไตล์เรียบหรู กับทรงผมที่ถูกเกล้าขึ้น เผยให้เห็นต้นคอขาวใบหน้ารูปไข่อย่างชัดเจน รองเท้าส้นสูงทำให้ร่างบางนั้นดูโดดเด่นขึ้นอีก ใบหน้าที่หายจากอาการฟกช้ำถูกแต่งเติมด้วยเครื่องสำอางอย่างครบองค์ประกอบ ฉันหยิบต่างหูระย้ายมาประดับเป็นอย่างสุดท้าย ก่อนจะเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยและยิ้มอย่างพอใจกับผลงาน สุดท้ายก็ไม่ลืมที่จะหยิบกระเป๋าPrada ที่เหมาะกับชุดมากที่สุดและเดินออกจากห้องไป

                ทันทีที่ฉันก้าวขาออกจากห้อง ฉันก็พบกับภาคินทร์ที่นั่งไขว้ห้างอยู่บนโซฟา เค้ามาฉันอย่างไม่ละสายตาเมื่อฉันย่างกายเข้าไปใกล้ๆ

“รอนานมั้ยค่ะ” ฉันฉีกยิ้มบางๆให้อย่างรู้สึกเก้ๆกังๆ ภาคินทร์ยืนขึ้นเต็มความสูง ก่อนจะเอื้อมมือมาปัดไรผมไปเหน็บหู

“ฉันจะทำยังไงกับเธอดีนะมีนา”

“ทำไมหรอค่ะ ฉันทำอะไรให้คุณไม่พอใจรึเปล่า เสื้อผ้ามันดูไม่โอเคมั้ยค่ะ งั้นฉันจะไปเปลี่ยนเดี๋ยวนี้แหละค่ะ” ฉันใจเสีย และรู้สึกรนรานมากที่สุด

“ไม่ใช่แบบนั้น” ภาคินทร์ดึงแขนฉันไว้ ก่อนจะเอามือมาจับปลายคางฉันไว้

“เธอสวยจนฉันไม่อยากจะให้ใครพบเจอเธอเลย” คำพูดของภาคินทร์ทำให้ฉันหน้าร้อนพราว แววตาออดอ้อนแบบนั้น ยิ่งทำเอาฉันคิดไปไกล

“คุณก็พูดเกินไปค่ะ” ฉันแก้เขินโดยการใช้มือจัดเน็คไทร์ของเค้าให้เข้าที่

“ไปกันเถอะค่ะเจ้านาย”

งานวันแรกของฉันกำลังจะเริ่มต้น มันจะเป็นยังไงนะ ฉันรู้สึกตื่นเต้นเป็นบ้าเลย >//<