ราคีพ่ายเสน่หา

หลังจากสงบสติอารมณ์ได้แล้ว ฉันก็มานั่งขยี้ผมหน้ากระจก เป็นเวลาเดียวกับที่ภาคินทร์ออกจากห้องน้ำ เค้าอยู่ในเสื้อยืดสบายๆกับกางเกงขาสั้นที่ฉันเพิ่งเคยเห็นครั้งแรก ปกติแล้วเค้าจะเนี้ยบตลอดเวลาจนฉันรู้สึกชินตา ฉันพยามไม่มองหน้าเค้า แต่ก็เหมือนเค้าตั้งใจจะมาให้เห็นในสายตาอยู่เรื่อยไป

“เอามานี่” ภาคินทร์ขอผ้าขนหนูที่ฉันใช้เช็ดผม ฉันยื่นให้เค้าแม้จะงุนงงก็ตาม

“ทำไมหรอค่ะ?” ภาคินทร์ไม่ตอบ แต่หยิบไดร์เป่าผมขึ้นมา พร้อมทั้งหยิบหวี ก่อนจะค่อยๆหวีผมฉันอย่างเบามือ ฉันมองเค้าผ่านกระจกเงา ทั้งสงสัย ฉันชื่นชมจนเผลอยิ้มออกมา ฉันไม่เคยได้รับอะไรแบบนี้จากใครเลย ทำไมเค้าถึงดีกับฉันจังนะ ดีจนฉันเริ่มกลัว… กลัวว่าถ้าวันหนึ่งเค้าจากไป…

“เสร็จแล้ว” ภาคินทร์เอ่ยขึ้นพร้อมทั้งเอามือมาขยี้ผมฉันเบาๆ

“ถ้าเธอนอนทั้งๆที่ผมเปียก เธอจะไม่สบายเอานะ” ฉันกับเค้าสบตากันผ่านทางกระจก

“ไปกินยาก่อนนอนได้แล้ว”  และฉันก็เดินไปพร้อมเค้าอย่างว่าง่าย

                หลังจากกินยาเสร็จ ฉันกับภาคินทร์ก็กลับเข้ามาในห้อง ฉันนั่งลงบนเตียงอย่างเกร็งๆ เมื่อภาคินทร์นั่งลงข้างๆ

“หันหน้ามานี่สิ” ภาคินทร์เอ่ยขึ้น  ฉันมองเค้าอย่างสงสัยแต่ก็ยอมหันไปโดยดี ภาคินทร์ถือยาอยู่ในมือ ก่อนจะค่อยๆขยับตัวเข้ามาใกล้ฉัน นิ้วอุ่นๆแตะลงที่แผลฟกช้ำเบาๆ

“เจ็บมั้ย?” น้ำเสียงอ่อนโยนเอ่ยถาม ฉันลืมความรู้สึกเจ็บปวดต่างๆ สายตาฉันได้แค่จับจ้องมองดวงตาที่แสนอบอุ่นคู่นั้น ฉันรู้สึกถอนตัวไม่ขึ้น เหมือนโดนสะกดไว้ หัวใจฉันเต้นเร้าๆ ความรู้สึกฉันมันมากเกินไปแล้ว ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่เราทั้งสองประสานสายตากันโดยไร้คำพูด เหมือนมีแรงดึงดูดบางอย่างที่ทำให้ทั้งฉันและเค้าไม่อาจต้านทานได้ มันต้องการจะใกล้ ใกล้จนได้สัมผัสลมหายใจของกันและกัน และเราก็ไม่อาจห้ามตัวเองให้ลิ้มรสความหวานจากริมฝีปากที่อบอุ่นของอีกฝ่ายได้