กลรักเกาะสวาท [Romance 25+]

ตอนที่ 7

เมริษาโผล่ใบหน้าขาวใสออกมาจากประตูห้องน้ำ ตะโกนเรียกอาหนุ่มลั่นห้อง

“อาแดน...อาแดนคะ” หญิงสาวยิ้มแฉ่งเมื่อร่างของชายหนุ่มปรากฏขึ้นตรงหน้า เธอทำแบบนี้เป็นประจำ ถึงแม้เธอจะโตเป็นสาว แถมยังมีรูปร่างสัดส่วนที่ดาวยั่วมืออาชีพยังต้องชิดซ้ายแล้วก็ตาม พออยู่กับเขาเธอก็มักจะเอานิสัยที่เคยชินกลับมาใช้ทุกที ทั้งๆ ที่ตั้งใจจะยืนด้วยขาของตัวเองแท้ๆ

“ใส่ชุดนี้แล้วกันนะเอพริลที่ประเทศไทยอากาศร้อน ไม่หนาวเหมือนบ้านเราหรอก” แดเนียลชูชุดเดรสกระโปรงสั้นผ้าเนื้อบางให้หญิงสาวดู

“ขอบคุณค่ะ อาแดนน่ารักที่สุดเลย ตอนเอพริลไปอยู่สวิตฯ แรกๆ ไม่ชินเลยนะคะ แต่สุดท้ายก็ปรับตัวจนได้” เมริษาเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าขนหนูผืนเล็กที่เกาะกุมทรวงอกของเธอได้เพียงครึ่งเต้าเท่านั้น ประกอบกับความยาวของมันที่สั้นขึ้นมาปิดได้เพียงแก้มก้นของเธอ ทำให้แดเนียลถึงกับกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่

“เอพริลของอาเก่งอยู่แล้ว” แดเนียลส่งชุดให้หญิงสาว ก่อนจะเอ่ยต่อว่า

“เออ...อาลืมบอกไป เราไม่ต้องเอาชุดไปนะ อาเตรียมไว้ให้ที่เกาะหมดแล้ว อากาศแตกต่างกันพอสมควร เอพริลไม่จำเป็นต้องใช้เสื้อผ้าของที่นี่หรอก” ชายหนุ่มต้องเบี่ยงเบนความสนใจของตัวเองออกจากเต้ามหึมาขาวผ่องคู่นั้น เพราะเขากลัวเหลือเกินว่าจะผิดเวลาการเดินทาง ถ้าหากต้องจัดการแม่ดาวยั่วคนนี้ให้หายอยาก

“ค่ะ...อาแดนน่ารักกับเอพริลเสมอเลยนะคะ ยกเว้น...” เมริษากลืนคำพูดของตัวเองลงคอกระทันหัน เมื่อเธอรู้สึกหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาทันที เมื่อนึกถึงสิ่งที่อาแดนทำกับเธอเมื่อตอนบ่าย แถมเธอยังเอาเก็บเอาไปฝันเสียจนตะเลิดเปิดเปิงไปหมด

“ยกเว้น...?” แดเนียลยกคิ้วเข้มขึ้น

“เอ่อ...ยกเว้น...ตอนที่อาแดนทิ้งเอพริลไปค่ะ อาแดนสัญญาได้ไหม ว่าจะไม่ทำอย่างนั้นอีก” คนที่ไม่ยอมแต่งตัวเอาแต่ยืนจ้องหน้าเขาอยู่อย่างนั้น คาดคั้นเสียจนอาหนุ่มที่กลัวตบะตัวเองจะแตกต้องพูดขึ้น

“อาไม่มีวันทิ้งลูกจ้างฝีมือดีคนนี้ได้หรอก... รีบแต่งตัวดีกว่านะ จะได้ไปถึงที่ประเทศไทยตามเวลาที่กำหนดไว้”

“ค่ะ! ดูอาแดนจะเป็นห่วงงานที่เกาะนั้นเหลือเกินนะคะ อาแดนไปรอข้างนอกเถอะค่ะ เอพริลขอแต่งตัวแป๊บเดียว รับรองไม่ทำให้เสียเวลาแม้แต่วินาทีเดียว” หญิงสาวรู้สึกปวดแปลบที่หัวใจ เมื่อชายหนุ่มแสดงออกอย่างชัดเจนว่าเห็นเธอมีประโยชน์ต่อเขาเฉพาะเรื่องงานเท่านั้น มันก็มีเหตุผลอยู่หรอก ในเมื่อเขาอุตส่าห์สลัดเด็กน้อยที่คอยเกาะติดเขาออกไปจากชีวิตได้สำเร็จแล้วครั้งหนึ่ง มาถึงวันนี้ถ้าไม่เกี่ยวกับเรื่องงานเขาคงไม่มีวันโผล่หน้ามาให้เธอเห็นอีกเป็นแน่

“หิวหรือยังคนดี อาเตรียมอาหารไว้ให้บนเครื่องแล้วนะ” แดเนียลจับศีรษะคนตัวเล็กโคลงไปมาเบาๆ แต่แล้วก็ต้องชะงักมือ เพราะหลานสาวหัวดื้อสะบัดศีรษะออกแล้วเดินหายไปในห้องแต่งตัวที่เชื่อมกับห้องน้ำอย่างรวดเร็ว

แดเนียลหั่นสเต็กเนื้อเป็นชิ้นเล็กๆ แล้ววางจานใบใหญ่ลงตรงหน้าหลานสาวอย่างเอาใจ เมื่อสังเกตเห็นท่าทางบึ้งตึงของคนตัวเล็กแล้วก็อยากจะเอาใจให้เธอหายโกรธ เพราะตั้งแต่หญิงสาวก้าวขึ้นมาบนเครื่อง เธอก็เอาแต่นั่งเงียบไม่ยอมพูดยอมจากับเขาเลยสักคำ

“ขอบคุณค่ะ” แม้จะยังมีอาการงอนชายหนุ่มที่ให้ความสำคัญกับการเป็นลูกจ้างมากกว่าความสัมผัสเมื่อครั้งที่ยังเป็นอาหลานกัน แต่หญิงสาวก็ยังไม่ลืมกล่าวขอบคุณเพราะเขายังดูแลเธอแบบนี้เหมือนเดิมเสมอ

“ทานเยอะๆ นะเอพริล ตัวเราเล็กนิดเดียว งานที่เกาะหนักมากนะ ถ้าไม่บำรุงอากลัวว่าเราจะไม่ไหวเอา”

“ค่ะอาแดน...เอพริลจะดูแลตัวเองให้ดี เพราะอาแดนคงเป็นห่วงงานบนเกาะมากกว่าอะไรทั้งนั้น เอพริลไม่น่าคิดถึงอาแดนเลยจริงๆ น่าจะเรียนต่อที่นั้นจนจบปริญญาโทไปเลย” หญิงสาวเม้มริมฝีปากจนเป็นเส้นตรง พูดความในใจออกมาอย่างชัดเจน เธอเป็นแบบนี้เสมอมีอะไรมักจะพูดกับเขาตรงๆ จนหลังๆ เธอคิดว่าตัวเองควรเก็บไว้บ้างก็ดี

“อาก็คิดถึงเอพริลนะครับ ไม่อย่างนั้นคงไม่มารับไปอยู่ที่เกาะด้วยกันหรอก ทำไมเราถึงพูดตัดพ้ออาอย่างนั้นล่ะ” แดเนียลไล้หลังมือลงบนแก้มเนียนใสอย่างเบามือ

“รีบมารับเอพริลไปช่วยงาน...ต้องพูดแบบนี้ถึงจะถูก แต่อาแดนไม่ต้องกังวลนะคะ เอพริลมีความรับผิดชอบพอค่ะ ถ้ารับปากว่าจะทำงานให้ เอพริลก็ต้องทำให้ดีที่สุด” คนตัวเล็กเชิดหน้าตอบ นิ้วเรียวเล็กกดปลายส้อมจิ้มลงบนชิ้นเนื้ออย่างแรง ก่อนจะส่งเนื้อนิ่มเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ เพราะคำพูดที่เห็นแต่เรื่องงานของชายหนุ่ม

“ดีครับ เพราะอาอยากให้เอพริลตั้งใจทำงานที่อามอบหมายให้อย่างสุดความสามารถ”

“ค่ะ” หญิงสาวกระแทกเสียงใส่ชายหนุ่ม ก่อนจะคว้ามือเพื่อหยิบแก้วกาแฟขึ้นมาดื่ม ทว่าด้วยอาการขุ่นหมองในใจทำให้เผลอทำมันหกเลอะตัวเองจนเกือบหมด

“ว้าย!”

มีความสุขในการอ่านนะคะ

ปันปัณณ์...