ร้ายนัก รักซะ!

และแล้วก็มาถึง (ตกดึก)
"ไอ้พรีม..แกเตรียมชุดผีปลอมกับหน้ากากไว้แล้วใช่ไหม" ผมถามขึ้นขณะที่ยังมองโทรศัพท์
"เตรียมไว้แล้ว...แต่เราไม่ต้องลงมือเองหรอก..ฉันสั่งพวกคนรับใช้ที่บ้านแต่งตัวมาเป็นผีหลอกเรียบร้อยแล้ว" 
"ดีมากเพื่อน" ผมตบบ่าไอ้พรีมไปหนึ่งที
"สงสัยจะมากันแล้วละ" ผมพูดขึ้น และไม่นานก็มีรถหลายคันเข้ามาจอด รวมทั้งรถของยัยฝาแฝดนั่นด้วย หึหึ เริ่มสนุกละทีนี้
"ไหนละ..เราก็มาถึงแล้วนี่..จะให้ทำอะไรละ" 
"เอ่อ..แต่ในใบเขาบอกว่าแค่ให้มาที่นี่เฉยๆ..ไม่ได้บอกอะไรอีกนี่ค่ะ" เด็กสาวคนนึ่งพูดขึ้น
"งั้นก็กลับเถอะ...ถ้าไม่มีอะไรแล้ว..เห็นมั้ยว่ามันไม่มีอะไร" ว่าแล้วทุกคนก็เหมือนจะเชื่อจึงเตรียมเดินหันหลังกลับ ทันใดนั้นเอง.....
'จะไปไหนหรอเข้ามาก่อนสิ' 
"มะ...เมื่อกี๊พวกเราได้ยินไหม" เด็กผู้ชายพูดขึ้น
'เข้ามาก่อนสิ..ถ้าไม่เข้ามาฉันจะตามไปอยู่กับพวกเธอทุกคน'
"อ๊ายยยยย!!...ผะ...ผีหลอก!" ทุกคนต่างพากันกร๊ดร้อง(เฉพาะผู้หญิง)
"เอาไงต่อดีละ...เขาบอกให้เข้าไป" ผมพูดขึ้น
"ฮึ่ม!..มันจะไปอยากอะไรก็เข้าๆไปก็จบ" เริ่มเป็นไปตามแผนแล้ว ฉันจะให้คนรับใช้ไอ้พรีมหลอกให้หัวกระเจิงเลย หึหึ ว่าแล้วทุกคนก็ค่อยก้าวเดินช้าๆจนเข้ามา......
"ในนี้มันมืดแล้วก็อับมากด้วย..ฉันหายใจไม่สะดวกเลย" เด็กสาวกลุ่มหนึ่งพูดขึ้น
"เอาไงต่อ" ผมถามไอ้พรีม
"จับแยกกันดีไหม...เดี๋ยวฉันจะสั่งให้คนรับใช้แฝงตัวเข้ามาแล้วก็ผลั่กเพื่อนๆแยกกันเป็นกลุ่มๆดีไหม..คนมันเยอะมันวุ่นวาย..หลอกเป็นกลุ่มนี่สิมันส์" ไอ้พรีม เหมือนพวกโรคจิตเลยแหะ -0-
ว่าแล้วก็เป็นไปตามแผนเพื่อนๆส่วนใหญ่ถูก(ลักพาด้วย)ไปที่อื่นๆ 
"ไอ้พรีม...ไอ้พรีม" หายไปไหนแล้วเนี่ยคงไม่ได้โดนหลงไปกับคนอื่นสินะ ว่าแต่เหมือนยืนอยู่คนเดียวเลย แล้วมันก็หวิวๆด้วย
ผลั่ก!!
"อ๊ายย!!...อย่ามาหลอกมาหลอนฉันเลยนะ" ไม่ใช่ใครที่ไหนคับ พลอย นั่นเอง เข้าท่าเลยแหะ(พลอยกอดผมด้วย) แกล้งแมร่งเลย555
'ฉันจะเอาเธอไปอยู่ด้วย'
"ไม่เอา!!...อยากให้ฉันทำอะไรบอกมาได้เลย."  นี่ผมแกล้งแรงไปรึป่าวเนี่ย
"เฮ้ๆ...เงยหน้ามามองฉันสิ"
"ฮือ!..ไม่เอา!" 
"นี่ฉันเอง..โอ๊ต!" ไม่นานพลอยก็เงยหน้าขึ้นมาสบตากับผมรู้สึกได้ว่าเข่าอ่อน เราสองคนจึงล้มลงทั้งๆที่พลอยยังกอดผมอยู่
"ฮือ..ฮึก..ฮือ..ฉันกลัว" จะว่าไปยัยนี่ร้องไห้ก็น่าสงสารแหะ
"ใจเย็นๆ...ฉันอยู่นี่แล้ว" ผมค่อยๆลูบหัวพลอยเบาๆ จนรู้สึกได้ว่าเธอร้องไห้จนหลับไปแล้ว
ด้าน พรีม กับ พลอยจัง
"มะ...มีใครอยู่แถวนี้รึป่าวค่ะ...มะ..ไม่มีใช่มั้ยค่ะ" โห่! พลอยจังใครเขาให้ถามหากันเล่า แต่จะว่าไปเวลาแบบนี้เราก็น่าจะเล่นอะไรที่มันสนุกๆ ดีไหมว๊าา
'แฮ่!ไปอยู่ด้วยกันนะ'
"กร๊ดดด....อย่าเข้ามานะ" พลอยจังทำท่าจะวิ่งหนีแต่ผมคว้าตัวเธอเอาไว้ได้
'จะไปไหนมาไปอยู่ด้วยกันเถอะนะ..ฉันจะเอาเธอไปอยู่ด้วย'
"ไม่!!...กร๊ดดด" เธอทรุดตัวนั่งลงกับพื้น อุ้ย!เป็นไรมากป่าวตะเอง ไม่เอาดีกว่าพอแค่นี้ก่อนเถอะเดี๋ยวพลอยจังจะหัวใจวายกันพอดี
"เฮ้ๆ...พลอยจัง''
"ฮะ...พรีม" พลอยจังรีบกระโดดกอดผมทันทีที่เห็นผม ทำแบบนี้ผมก็เขินแย่สิคับ
"ระวังนะ...ตรงนี้มีผี"
"ไม่เป็นไรหรอก..ตราบใดที่ยังมีฉันอยู่เธอไม่เจออะไรหรอกน่า"
"จริงหรอ?" เธอถามทั้งๆที่ยังกอดผมอยู่
"จริงสิ" ผมก็กอดเธอตอบ
ด้าน ตัวประกอบ
"อกอีแป้นจะแตก...กร๊ดด"
"ตาเถนตกคันนา...ช่วยด้วย"
'ไปเล่นด้วยกันนะ'
"ไปเล่นคนเดียวเลยไป...โอนะโมนะโมกระมังช่วยที..เพี้ยง!..กร๊ดดดดดดดดด"