ร้ายนัก รักซะ!

"โอ๊ยย..นี่มันเจ็บนะยะ..ก็สองคนนั้นมันมองฉันก่อนนิ..ฉันก็ต้องมองกลับเป็นธรรมดา"

"แต่ไอ้ที่แกมองกลับนี่สิ..ทำให้เรื่องมันเป็นแบบนี่ไง..ทีหลังแกควรจะเบาๆมือลงหน่อยนะ"

"ชิ!..ไม่รู้ละ" ฉันทำหน้ามู่ก่อนที่จะหันหน้าหนี

"ให้มันได้ยังงี้สิ..ดูสินะน้องสาวแกทำไมถึงได้เรียบร้อยน่ารักอะไรอย่างนี้..ผิดกับแกลิ๊บลับเลยละย่ะ" เอิ๊ก //ธนูทิ่ม 

"ใช่สิ๊!..ใครจะไปน่ารักอย่างยัยพลอยได้ละ"

"เอ่อ..ท่านพี่ค่ะ"

"บอกแล้วไง!..ว่าอย่าเรียกเพ่..เข้าใจหมายย" ฉันตะโกนใส่หน้ายัยพลอย จนยัยพลอยหน้าหวอไป

"เฮ้อ..แกนี่เนาะ" ยัยหลินหลินจับ(กระบานตัวเอง) รู้นะว่าปวดหัว(เพราะฉัน)

ด้าน โอ๊ต

"ยัยตัวแสบ..แกเห็นไหม..ฉันบอกแล้วว่ายัยนี่นะร้ายกาจ" ผมหันไปถามไอ้พรีมที่นั่งหน้าหวออยู่

"เออเห็นแล้ว..แต่พลอยจังทำไมน่ารักยังงี้น๊าา" ห๊ะ?

"นี่!ฟังที่ฉันพูดอยู่รึป่าวห๊ะ"

"เออฟังอยู่น่า..ผู้หญิงก็งี้เอาไรมากว่ะ"

"หมันไส้..ฉันต้องเอาคืนเธอแน่ยัยตัวแสบ" ผมพยายามคิด(แผนการอันชั่วร้าย)เพื่อแกล้งยัยตัวแสบไปมา.....จนในที่สุดผมก็คิดออก  หึหึ  เสร็จฉันแน่ยัยตัวแสบ

"ไอ้พรีม..ฉันมีเรื่องจะขอให้แกช่วย"

"เรื่องอะไรวะ"

"เอาหูมานี่" ไอ้พรีมเอียงหูมาทางผม จากนั้นผมก็เล่าเรื่องแผนการทั้งหมด(อย่างระเอียด)ให้มันฟัง

"เฮ้ย!..จะดีหรอวะ"

"ดีดิ..ไม่ต้องกลัวว่าจะเกิดอันตรายอะไรนะเว้ย..นี่แค่แกล้ง"

"แล้วฉันจะเชื่อใจแกได้ยังไง" ไอ้พรีมพูดพร้อมกอดอก

"เหอะน่า..เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งกี่ปี..เอานี่แกเตรียมเขียนชื่อพวกเพื่อนๆในห้องของเราให้หมดได้แล้ว" ไอ้พรีมไม่พูดอะไรมันตั้งหน้าตั้งตาเขียนอย่างเดียว ส่วนผมนะหรอ (แดกอย่างเดียว) หึหึ  เธอเจอฉันแน่ยัยตัวแสบ

"เอออีโอ๊ต..แผนการนี้มีชื่อว่าอะไรวะ"

"แผนการสยองขวัญ..หึหึ"