ร้ายนัก รักซะ!

 



พัก กลางวัน
"โอ๊ต...ฉันลืมถามแกไปเลยวะ"
"ถามไร"
"ก็..ฝาแฝดนั่นไง..แกรู้ได้ไงว่าคนไหนคือคนไหนทั้งๆที่สองคนนั้นเหมือนกันขนาดนั้น"
"ง่ายจะตาย..ผมไง"
"ผม?" ผมยืนกอดอกมองหน้าอีโอ๊ต
"ก็..พลอยเรียบร้อยจะไว้ผมหน้าม้า..ส่วนพลอยร้ายจะไม่มีผมหน้าม้าไงล่ะ..คนในห้องยังแยกได้เลย..มีแกคนเดียวนี่แหละที่โง่แยกไม่ออก" อีโอ๊ตพูดแค่นั้นก่อนที่จะเดินนำไปหาโต๊ะนั่ง
"ก็ฉันจะไปรู้ได้ไงล่ะ..ฉันพึ่งเข้าใหม่..ดีแค่ไหนละที่ไม่ต้องออกไปแนะนำตัวให้มันวุ่นวาย"
"งั้นแกก็รู้ไว้ซะ..ตั้งแต่วันนี้และวินาทีนี้เป็นต้นไป" 
''ชิ!..เออ" 
ด้าน คู่แฝด
"ท่านพี่ค่ะ...วันนี้ทานอะไรดีค่ะ"
"พลอยจัง..บอกแล้วไงว่าอย่าเรียกพี่" ฉันตะวาดพลอยจังไป  ชิ!
 และเมื่อฉันตะวาดไปแบบนี้ก้มักจะเป็นแบบนี้ทุกที (ยัยพลอยหย้สหวอ)
"พลอย..แกทำไมไม่ให้พลอยจัง..เรียกว่าพี่ละทั้งๆที่แกเกิดก่อน" ยัยหลินหลิน(พึ่งจะมีบท) ถามขึ้น
"มันก็จริงที่ฉันเกิดก่อน..แต่แค่หนึ่งนาทีก็เท่านั้นเอง" ฉันพูดพรางกอดอก
"ก็หนึ่งนาที..นี่แกไม่เกิดก่อนพลอยจังรึไง..พลอยจังเขาอุส่าเคารพแกทั้งที..แกตะวาดกับไปทุกที..แกไม่คิดถึงความรู้สึกพลอยจังบ้างรึไงย่ะ" ฉันไม่พูดอะไรก่อนที่จะหันไปมองพลอยจังกับยัยเปิ้ลคุยกัน
"ช่างฉันเถอะน่า..ไปหาที่นั่งเหอะขี้เกียจยืนละ"
"ค่ะๆ..รับทราบค่ะ" ยัยหลินหลินพูดจบก็เดินนำไปหาโต๊ะที่ว่างอยู่ ฉันทิ้งตัวลงนั่งก่อนที่จะใช้มือปัดผมไปมา
"ท่านพี่ค่ะ..เดี๋ยวพลอยมานะค่ะ..วันนี้ท่านพี่จะทานอะไรค่ะ"
"เอาเป็น...สลัดผักแค่นี้แหละ" ไม่นานพวกพลอยจังก็เดินหายไป ฉันกวาดสายตาไปรอบๆก่อนที่จะมาสะดุดตรง ไอ้เด็กใหม่ กับ ไอ้ขี้เก๊ก สองคนนั้นก็มองมาที่ฉันเหมือนกัน ฉันปล่อยสายตาพิคาจใส่มันสองคน มันสองคนเองก็เช่นเดียวกัน (ทนไม่ไหวแล้วนะยะ) ฉันตัดสินใจลุกเดินไปทางโต๊ะมัน(สองตัว)
ปึก
ฉันใช้มือถุบโต๊ะอย่างเเรงจนเกิดเสียงดัง แต่คนอื่นๆไม่รู้ไม่เห็นหรอก เพราะว่า ในโรงอาหารนี่คนมันเยอะเสียงมันก็ดัง ทำให้เราได้ยินกันแค่สามคนเท่านั้นเอง
"มีธุระอะไรกับพวกผมรึ" ผู้ชายผมแดงเอ่ยขึ้น(มันเด็กห้องเรานี่หว่า) ชื่อะไรนะ อง โอ๊ต เออใช่
"พวกนายมองหน้าฉันมีปัญหาอะไรยะ"
"ก็ป่าวนี่..เธอเองก็มองพวกฉันเหมือนกันมีปัญหาอะไรรึป่าว" สวนกลับหรอยะ =0=
"ก็นายมองก่อนนี่!"
"แล้วเธอจะมองกลับทำไมละ"
"นี่นายจะหาเรื่องฉันหรอห๊ะ?" ฉันตะวาดใส่ ก่อนทียื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆหมอนั่นเองก่อนเหมือนกัน ตอนนี้สายตาเราจ้องกันอย่างบอกไม่ถูก
"อะ..ท่านพี่ค่ะ" เสียงของยัยพลอยดังขึ้นทำให้ฉันชะงักก่อนที่จะเอาหัวโขกหน้าผากหมอนั่นอย่าแรงจนเขาต้องนั่งลง
"โอ๊ย..ยัยตัวแสบ..ฉันเจ็บนะ" 
"สมน้ำหน้า..แบร่" ฉันพูดแค่นั้นก่อนที่จะเดินหนีไป
"ฝากไว้ก่อนเถอะ..ยัยตัวแสบ" หมอนั่นตะโกนมา ฉันได้ยินนะแต่ไม่หัน
ด้าน สองหนุ่ม
"โอ๊ต..แกเป็นไงบ้าง" ผมพูดพร้อมประคองมัน
"ก็เจ็บดิ..ฝากไว้ก่อนเถอะยัยตัวแสบ"