เพื่อนนะ

          ก่อนการซ้อมของวันนี้จบลงไทกะเรียกลูกทีม

รวมพลอีกครั้ง

          " วันนี้ทุกคนทำได้ดีมากคึกคักกันอย่างที่ไม่เคยเป็น

มาก่อนเลยนะ "    แม้ทุกคนในทีมจะมีเหงื่อท่วมตัวแต่ใบหน้ายังคงยิ้มแย้มสดใสอยู่

          " คงเพราะวันนี้มีดอกทานตะวันล่ะมั้ง "    เรียวพูดออกมาเบาๆ

          " คงจะใช่555 "   รุ่นพี่ที่ยืนอยู่ข้างๆเรียวดูดขึ้นมาด้วยใบหน้าแสนจะสดใสซะเหลือเกิน

          " เอ๋...รุ่นพี่มาซากิแล้วดอกทานตะวันอยู่ไหนล่ะครับ

ไม่เห็นจะมี "

          " นายลองสังเกตดีๆสิสิ่งที่สดใสสว่างไสวราวกับ

ดอกทานทะวันน่ะ "  แววตาปิ๊งๆซะเหลือเกินนะ

เรียวพบบางอย่างที่ส่องประกายระยิบระยับที่อยู่เบื้องหน้าของพวกเขานั่นคือ อามะตะที่ยืนยิ้มอยู่ข้างกัปตันของพวกเขา

          " อย่างนี้นี่เองอัมจังเป็นดอกทานตะวันของชมรมเรา

หรอเนี่ยแค่มาอยู่วันเดียวเองนะเนี่ย "

          " เพิ่งรู้หรอนายเนี่ยเคยสังเกตอะไรกับเค้าบ้างมั้ย "

ไคที่ยืนอยู่ข้างหลังเรียวเหน็บแนมขึ้น

          " ก็แหมฉันเพิ่งรู้นะเนี่ยว่านายสังเกตอัมจัง

ดีกว่าฉันอีก...โอ้ย! "   ไคเขกหัวกะโหลกเรียวไปเสียหนึ่งที

          " ยังไงหมอนั่นก็เป็นเพื่อนเราแล้วต้องสังเกตหน่อย

ถ้าเกิดหมอนั่นหายตัวไปก็หาไม่เจอกันพอดีตัวเล็กๆแบบนี้ "

ไค นายพูดเหมือนอามะตะเป็นหมากระเป๋ายังไงยังงั้นเลยนะ

          " วันนี้นายจะกลับ กับฉ้นมั้ย "

          " ออ อืม "

          " ยังไงก็ไปส่งอยู่แล้วล่ะน่าก็แค่ถามเผื่อเอารถมาเอง "

          " ปกติฉันเดินมาน่ะ "

          " ขยันเนอะ ไม่เหนื่อยรึไง "

          " ก็นิดหน่อยน่ะแต่จะทำไงได้รถก็ไม่มีจะขึ้นรถไฟ

ก็ยังไงอยู่เพราะโรงเรียนก็อยู่แค่นี้แถมคนบนรถไฟก็เยอะ "

          " นายนี่มันโลกสวยตลอดเลยนะ มิน่าล่ะนายถึงเป็น

ดอกทานตะวันของชมรมเรา "

          " เอ๋...ดอกทานตะวัน "

          " ใช่น่ะสิ ฉายาของนายในชมรมไง "   และอีกอย่าง

คนริเริ่มเรียกชื่อนี้ก็คือนายนะไค

          " แหะ แหะ จะดีใจดีมั้ยเนี่ย 16.50น. แล้วหรอเนี่ย

คงเพราะแวะชมรมด้วย "   เมื่อมองนาฬิกาข้อมือของเขา

ใกล้ถึงเวลาที่จะทำงานแล้วอามะตะเริ่มเคลียด

          " เป็นอะไรของนาย "

          " ฉันต้องไปทำงานพิเศษตอน 17.00น. น่ะสิ "

          " อ้าวแล้วทำไมไม่บอก ร้านไหน "

          " อืม ร้านที่ไคคุงไปส่งเมื่อวาน "

          " ร้านกาแฟนั่นอ่ะนะ "

          " เฮ้อ...ทันพอดีขอบคุณนะไคคุง...อ้าวแล้ว

ไม่กลับบ้านหรอ "   อามะตะหันกลับหลังไปอีกครั้งเมื่อไคเดินเข้ามาในร้าน

          " อยากจะแวะดื่มกาแฟสักหน่อย "  ไคเลือกมุมสงบในร้านนั่งเงียบๆคนเดียว

          " รับอะไรดีครับ "  อามะตะทำหน้าของเขาเช่นเดิม

          " หมอนั่นก็ยิ้มแย้มให้คนอื่นปบบนี้ตลอดเลยแหะ

ร่าเริงจังนะ "   ไคนั่งมองอามะตะทำงาน

          " แง้...ฮือ! "    ไคหันไปมองเด็กน้อยที่ยืนร้องไห้

อยู่กลางร้านไม่ใช่แค่ไคที่มองคนทั้งร้านนั่นแหละ

          " หนูน้อยเป็นอะไรหรอครับ "   อามะตะเดินเข้าไปหา

เด็กน้อย มันทำให้เขารู้สึกคิดถึงเด็กๆที่โรงเรียนอนุบาล

          " คุงแม่หายไปหนายไม่รู้อ่าครับ "  เด็กคนนั้นพูดปนเสียงสะอื้น

          " เดี๋ยวคุณแม่ก็มาคุณแม่ไปเข้าห้องน้ำ

นั่นไงคุณแม่มาแล้ว  "   เด็กคนนั้นวิ่งไปหาแม่ของเขา

รู้สึกว่าการกระทำเมื่อครู่จะถูกสายตาของลูกค้า(หนุ่มๆ) 

จับจ้องและอมยิ้มไปตามๆกัน

          " อะไรกันหมอนี่เสน่ห์แรงกับ(ผู้ชาย) ในที่แบบนี้ด้วย

คงไม่ใช่ดอกทานตะวันของชมรมอย่างเดียวแล้วล่ะ "

ไคบ่นเบาๆอีกครั้งก่อนออกไปจากร้าน