เพื่อนนะ

          " นี่..."      อามะตะรู้สึกว่ามีใครกำลังเรียกเขาอยู่จึงหันไปมองต้นเสียง 

          " มีอะไรหรอ "   อามะตะพูดกับคนตรงหน้าของตนเอง 

          " ฉันชื่อเรียว หมอนี่เพื่อนฉันชื่อไค "      ไคมองอามะตะดด้วยหางตา อามะตะยิ้มกลับไปอย่างกล้าๆกลัวๆ 

          " ไคก็ชอบทำหน้าตาหน้ากลัวแบบนี้แหละ "

เพื่อนๆในห้องหันมามองบทสนทนาระหว่างเด็กใหม่กับ

คณะกรรมการคุมกฎ

           " นายอยากเป็นเพื่อนกับฉันมั้ย "     เจ้าของประโยคนี้ไม่ใช่เรียวแต่กลับเป็นไค

          " กับไคคุงแล้วเรียวคุงน่ะหรอ "

          " ไม่อยากก็ไม่เป็นไรเพราะปกติก็ไม่มีใครคบเราอยู่แล้ว "

ไคพูดขึ้นอีกครั้ง

          " หน่าไคบางครั้งเราก็ต้องมีพื่อนเยอะๆหน่อย อยากให้นายมาเป็นเพื่อนนิ ได้มั้ยอัมจัง "     สมาชิก5/3 พร้อมใจมามองที่อามะตะอารมณ์ประมาณว่ากระต่ายน้อยในกำมือหมาป่า

          " อัมจัง? "    ผู้ถูกยัดเยียดชื่อชี้หน้าตัวเองแบบงงๆ

          " อื้ม...เรียกอัมจังไม่ได้หรอ "

           " พูดมากจริงเรียวหมอนั่นอยากเป็นเพื่อนกันเรารึเปล่าก็ยังไม่รู้ยังจะทำตัวสนิทสนมเกินกว่าเหตุ ".    ไคที่เงียบอยู่นานพูดขึ้น

          " เอ่อ...ฉันยังไม่ได้พูดว่าจะไม่เป็นเพื่อนกับนายเลยนะ "

อามะตะพูดกับไค

          " นายแน่ใจนะว่าจะมาเป็นเพื่อนกับพวกเรา "

ไคเลิกคิ้วถามอามะตะ

         " แล้วทำไมการที่เราจะเป็นเพื่อนกับใครสักคนจะต้องถามเพื่อความแน่ใจด้วยล่ะ แค่เราจริงใจกับใครก็เป็นเพื่อนกันได้

ทั้งนั้น "

          " อัมจังเท่มาก เป็นเพื่อนกันล่ะนะ ".   เรียวชูนิ้วโป้งให้

อามะตะ

          " หึ พูดเองนะ ".    ส่วนไคกระตุกยิ้มหนึ่งทีแล้วหันกลับไปเพื่อเตรียมตัวเรียน รู้สึกว่าเรียวจะพูดจ้ออีกนิดก็ไปหาอามะตอีกสักแปปก็หันไปคุยกับอามะตะมีอาการเห่อเพื่อนใหม่ไม่น้อยเลย

          " เรียวรู้สึกว่านายจะรบกวนอัมมากไปมั้งตั้งใจเรียน

หน่อย "       ไคหันไปดุคนข้างๆเมื่อสมาธิของเขาค่อยๆขาดผึ่ง!

          " ก็แหม..."     แล้วเรียวก็ต้องหันมานั่งฟังอาจารย์ที่ยืนสอนอยู่หน้าห้อง ในการเรียนภาษาไม่เป็นอุปสรรคแก่อามะตะเพราะคนทางบ้านของเขาเป็นคนญี่ปุ่นภาษาเลยพอได้บ้าง

การเรียนในแต่ละวิชาก่อนอาจารย์จะเริ่มสอนก็ไม่วายที่จะให้

อามะตะลุกขึ้นยืนแนะนำตัวแก่ตน

          " อัมจัง ลุกตั้งหลายรอบเหนื่อยมั้ย ".     เรียวยังคงหันมาคุยกับอามะตะ 

          " ก็...ไม่เท่าไหร่ที่นี่อาจารย์อัธยาศัยดีนะ"

          " เป็นพวกพูดมากอยากรู้อยากเห็นมากกว่า "

ไคหันมาตอบอามะตะ ตอนนี้เป็นช่วงพักกลางวัน

          " อัมจังไปกินข้าวกัน "

          " ฉันว่ารอให้คนมันน้อยๆก่อนคนเยอะแล้วมันน่ารำคาญ"              "ปกติแล้วไคคุงกับเรียวคุงนั่งกินข้าวกันตรงไหนหรอ"

           " ก็...ตามโต๊ะมานั่งใต้ต้นไม้ตรงไหนก็ได้แล้วแต่อารมณ์ "

ไคตอบส่งผลให้เรียวที่กำลังอ้าปากต้องหุบลง ในเวลาต่อมาพวกเขาก็รับประทานอาหารกลางวันโดยมีเสียงของเรียวดังเจื้อยแจ้วตลอดพักกลางวัน