เพื่อนนะ

          [ ไค ] 'ลบ , ยกเลิก? ' ผมกดดูรูปในอัลบั้มซึ่งหยุดอยู่ทรฝี่รูปอัมกับเด็กๆที่ถ่ายเมื่อตอนกลางวันและคิดอยู่นานว่าจะลบหรือไม่ มจะลบทำไมและผมจะเอาไว้ทำไม ลบแล้วกันถึงจะเป็นเพื่อนแต่รูปเรียวในเครื่องผมก็ไม่มีสักรูปแต่...ถ้าลบมันก็
เสียดายแปลกๆ เฮ้อ~เก็บไว้ละกันอผื่อมันจะป้องกันไวรัส
มารูโกะสไกป์มา
          "{ดีจ้า พี่ชาย} "
          " {อืมดี รู้มั้ยว่าที่นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ส} "
          " {ก็แหม...ก็คนมันคิดถึงนี่} "
          " มีอะไรหรอไคคุง "    อัมเดินมาพอดี
          " เปล่า ไม่มีอะไร...งั้นแค่นี้นะมารูโกะ "
          " {อะ เดี๋ยวสิ ไหนขอดูหน้าเจ้าคนมาขัดจังหวะรักหวานซึ้ง
ของพี่น้องหน่อย!} "    ยัยมารูโกะโวยวาย
          " อัมมารูโกะอยากคุยกับนาย "    ผมยื่นโทรศัพท์มือถึอ
ให้อัม เจ้าตัวรับไปและทำเพียงยิ้มแห้งๆ
          " เอ่อ...สวัสดีครับ โซระโนะ อามะตะครับ "
          " {อ้าย...น่ารักอ่ะ ดีคะชื่อมารูโกะเรียกมารูโกะจังก็ได้นะคะ เป็นน้องสาวของพี่ไคคะ} "
          " ออ มารูโกะจังมีอะไรหรอครับ "
          " {เปล่าคะ งั้นฝันดีนะคะไม่รบกวนแล้วคงเหนื่อยแย่} "
          " เอ่อ ไคคุง...ตัดไปแล้ว "   อัมยื่นโทรศัพท์คืนผมพร้อมใบหน้างงเล็กน้อย
          " เหมือนมารูโกะจะถูกใจนายนะ "    คนแคระทำเป็นไม่ใส่ใจนักก่อนจะออนกายนอนข้างๆผม
          " ฝันดีดอกทานตะวันแคระ "
          " เอ๋? เมื่อกี้ไคคุงว่าไงนะ "
          " เปล่า เปล่านอนได้แล้ว "
ค่ายพักแรมสามวันสองคืนก็จบลง งานเลี้ยงเด็กมันยากกว่าที่คิดแหะ(ได้ข่าวว่านายไม่ได้ทำอะไรเลยไม่ใช่หรอ)
ตอนนี้นักเรียนเซย์รินนังอยู่บนรถบัสเตรียมตัวกลับบ้านของตน  ทุกคนนั่งประจำที่เดิมที่นั่งมา ผมเองก็เช่นกันนั่งหลังสุด
          " นายจะหลับก็ได้นะ "    คนแคระข้างๆผมนั่งทำตาพริ้มๆเหมือนจะหลับให้ได้
          " อืม...ไคคุงไม่ง่วงหรอ "
          " ก็นิดหน่อย "
          " งั้น เราก็หลับทั้งคู่สิเอาหัวชนกันน่ะ...ไม่เคยทำหรอ "
 [ ไค ]
ทั้งสองทำการหลับไปเรียบร้อยแล้ว จุดหมายปลายทางยังอยู่อีกไกลภารกิจตลอดสามวันไม่ใช่น้อยๆเลยนักเรียนทุกคนรวมทั้งอาจารย์หลับเป็นตายไปตามๆกันแม้ว่าอาจารย์จะไม่ได้ทำอะไรเลยก็ตามที เมื่อเวลาผ่านไปหลายชั่วโมงรถบัสแวะปั๊มเติมน้ำมัน
          " นักเรียนมีใครจะลงไปเข้าห้องน้ำมั้ย "    ไคลืมตาขึ้นมา
เค้าอยากจะลงไปยืดเส้นยืดสาย นักเรียนคนอื่นๆค่อยๆทยอยลงกันไปหมดแล้ว ยกเว้นอามะตะที่ยังไม่ตื่น
          " อัม...อัม "    ไคกระซิบเพื่อปลุกคนข้างๆ  อามะตะตกใจสะดุ้งตื่นส่งผมให้...
          " โอ้ย!...อัมนายจะเงยหน้าขึ้นมาทำไม หัวนายกระแทกจมูกฉัน  "
          " ขอโทษ หักมั้ยอ่ะ "
          " ยังๆ อาจารย์ถามว่าจะลงไปเข้าห้องน้ำมั้ย "
          " ไปสิไป "
และไม่กี่ชั่วโมงต่อมา ก็ถึงที่หมายโรงเรียนเซย์รินไคและ
อามะตะลงจากรถแล้วกลับบ้าน
          " อ้าว ไคคุงืมีอะไรหรอ "   ไคเดินตามอามะตะจนถึงหน้า
ประตูบ้านพัก
          " มาส่ง... "
          " ก็ถึงแล้ว... "
          " ก็รอให้เข้าบ้านก่อนเพื่อความปลอดภัยอาจมีใครมาลักพาตัวนายก็ได้ดึกๆดื่นๆอยู่ด้วย "
          " ไคคุงเป็นอะไรรึเปล่าไปอยู่กับเด็กๆแค่สามวันไคคุงเปลี่ยนไปเลยอ่ะ "
          " ช่างฉันเถอะน่า "