เพื่อนนะ
เขียนโดย nongfin
วันที่ 9 มีนาคม พ.ศ. 2558 เวลา 23.00 น.
แก้ไขเมื่อ 24 มีนาคม พ.ศ. 2558 06.51 น. โดย เจ้าของนิยาย
17)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ[ ไค ] 'ลบ , ยกเลิก? ' ผมกดดูรูปในอัลบั้มซึ่งหยุดอยู่ทรฝี่รูปอัมกับเด็กๆที่ถ่ายเมื่อตอนกลางวันและคิดอยู่นานว่าจะลบหรือไม่ มจะลบทำไมและผมจะเอาไว้ทำไม ลบแล้วกันถึงจะเป็นเพื่อนแต่รูปเรียวในเครื่องผมก็ไม่มีสักรูปแต่...ถ้าลบมันก็
เสียดายแปลกๆ เฮ้อ~เก็บไว้ละกันอผื่อมันจะป้องกันไวรัส
มารูโกะสไกป์มา
"{ดีจ้า พี่ชาย} "
" {อืมดี รู้มั้ยว่าที่นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ส} "
" {ก็แหม...ก็คนมันคิดถึงนี่} "
" มีอะไรหรอไคคุง " อัมเดินมาพอดี
" เปล่า ไม่มีอะไร...งั้นแค่นี้นะมารูโกะ "
" {อะ เดี๋ยวสิ ไหนขอดูหน้าเจ้าคนมาขัดจังหวะรักหวานซึ้ง
ของพี่น้องหน่อย!} " ยัยมารูโกะโวยวาย
" อัมมารูโกะอยากคุยกับนาย " ผมยื่นโทรศัพท์มือถึอ
ให้อัม เจ้าตัวรับไปและทำเพียงยิ้มแห้งๆ
" เอ่อ...สวัสดีครับ โซระโนะ อามะตะครับ "
" {อ้าย...น่ารักอ่ะ ดีคะชื่อมารูโกะเรียกมารูโกะจังก็ได้นะคะ เป็นน้องสาวของพี่ไคคะ} "
" ออ มารูโกะจังมีอะไรหรอครับ "
" {เปล่าคะ งั้นฝันดีนะคะไม่รบกวนแล้วคงเหนื่อยแย่} "
" เอ่อ ไคคุง...ตัดไปแล้ว " อัมยื่นโทรศัพท์คืนผมพร้อมใบหน้างงเล็กน้อย
" เหมือนมารูโกะจะถูกใจนายนะ " คนแคระทำเป็นไม่ใส่ใจนักก่อนจะออนกายนอนข้างๆผม
" ฝันดีดอกทานตะวันแคระ "
" เอ๋? เมื่อกี้ไคคุงว่าไงนะ "
" เปล่า เปล่านอนได้แล้ว "
ค่ายพักแรมสามวันสองคืนก็จบลง งานเลี้ยงเด็กมันยากกว่าที่คิดแหะ(ได้ข่าวว่านายไม่ได้ทำอะไรเลยไม่ใช่หรอ)
ตอนนี้นักเรียนเซย์รินนังอยู่บนรถบัสเตรียมตัวกลับบ้านของตน ทุกคนนั่งประจำที่เดิมที่นั่งมา ผมเองก็เช่นกันนั่งหลังสุด
" นายจะหลับก็ได้นะ " คนแคระข้างๆผมนั่งทำตาพริ้มๆเหมือนจะหลับให้ได้
" อืม...ไคคุงไม่ง่วงหรอ "
" ก็นิดหน่อย "
" งั้น เราก็หลับทั้งคู่สิเอาหัวชนกันน่ะ...ไม่เคยทำหรอ "
[ ไค ]
ทั้งสองทำการหลับไปเรียบร้อยแล้ว จุดหมายปลายทางยังอยู่อีกไกลภารกิจตลอดสามวันไม่ใช่น้อยๆเลยนักเรียนทุกคนรวมทั้งอาจารย์หลับเป็นตายไปตามๆกันแม้ว่าอาจารย์จะไม่ได้ทำอะไรเลยก็ตามที เมื่อเวลาผ่านไปหลายชั่วโมงรถบัสแวะปั๊มเติมน้ำมัน
" นักเรียนมีใครจะลงไปเข้าห้องน้ำมั้ย " ไคลืมตาขึ้นมา
เค้าอยากจะลงไปยืดเส้นยืดสาย นักเรียนคนอื่นๆค่อยๆทยอยลงกันไปหมดแล้ว ยกเว้นอามะตะที่ยังไม่ตื่น
" อัม...อัม " ไคกระซิบเพื่อปลุกคนข้างๆ อามะตะตกใจสะดุ้งตื่นส่งผมให้...
" โอ้ย!...อัมนายจะเงยหน้าขึ้นมาทำไม หัวนายกระแทกจมูกฉัน "
" ขอโทษ หักมั้ยอ่ะ "
" ยังๆ อาจารย์ถามว่าจะลงไปเข้าห้องน้ำมั้ย "
" ไปสิไป "
และไม่กี่ชั่วโมงต่อมา ก็ถึงที่หมายโรงเรียนเซย์รินไคและ
อามะตะลงจากรถแล้วกลับบ้าน
" อ้าว ไคคุงืมีอะไรหรอ " ไคเดินตามอามะตะจนถึงหน้า
ประตูบ้านพัก
" มาส่ง... "
" ก็ถึงแล้ว... "
" ก็รอให้เข้าบ้านก่อนเพื่อความปลอดภัยอาจมีใครมาลักพาตัวนายก็ได้ดึกๆดื่นๆอยู่ด้วย "
" ไคคุงเป็นอะไรรึเปล่าไปอยู่กับเด็กๆแค่สามวันไคคุงเปลี่ยนไปเลยอ่ะ "
" ช่างฉันเถอะน่า "
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ