เพื่อนนะ

         
          [ อามะตะ] ผมบอกคุณชุนแล้วว่าจะขอหยุดงานเพื่อไปค่ายในวันพรุ่งนี้เช้า คุณชุนอนุญาตและ
ยังให้ผมกลับไปเตรียมตัวอีก ผมเตรียมข้าวของที่จะใช้มากองแล้วค่อยๆยัดใส่กระเป๋า
R….R…R….เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้น เบอร์ที่ไม่รู้จักแหะ
           “ สวัสดีครับ โซระโนะอามะตะครับ ”   
          “ อัมสินะ... ”     เสียงคุ้นๆแหะ
           “ เอ่อ...ไคคุงหรอ หรือ เรียวคุงนะ ”    ก็คนที่เรียกผมว่าอัมมีแค่สองคนนี้นี่หน่า
           “ ไค... ”   
          “ ออ...มีอะไรหรอ ”    เสียงในโทรศัพท์ไม่ค่อยเหมือนตัวจริงเท่าไหร่เลยแหะ
          “ เอ่อ...เวลาไปค่ายเค้าเอาอะไรไปบ้างหรอ... ”   
          “ ออ...ก็เอาของใช้ส่วนตัวและอุปกรณ์ที่คิดว่าจำเป็นน่ะ พยายามอย่าเอาไปหลายอย่างนะ ”
          “ ออ thank you “      [ อามะตะ ]                                                  
          [ ไค ] ผมกดวาง เสียงหมอนี่ในทรศัพท์แอบแบ๊วดีเหมือนกันนะ ผมเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบของใช้ที่จำเป็น เสื้อผ้า อืม...เอาชุดไหนดีล่ะผมไม่ได้เรื่องมากนะแค่ไม่รู้ว่าจะเอาชุดไหนดี เท่านี้ก็ได้ชุดแล้ว
ของใช้ส่วนตัว โทรศํพท์ ที่ชาต สบู่ แชมพู ผ้าขนหนู แปรงสีฟัน ยาสีฟัน น้ำหอม โฟมล้างหน้า ไวเทนนิ่ง
โลชั่น เอ้...ขาดอะไรอีกนะ เออ ช่างมันเถอะกระเป๋าหยัดของใส่ไม่ได้แล้ว ผมรีบนอนเพราะต้องรีบตื่นมาแต่เช้าถึงผมจะตื่นเวลานี้ประจำแต่ผมก็ไม่ได้รีบจนไปโรงเรียนประมาณ 06.40 น.แต่ครั้งนี้ผมต้องตื่นก่อน 05.00 น.  เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นเป็นเวลา 04.30น. ผมเตรียมตัวเรียบร้อยแล้วพอผมเปิดประตูบ้านเตรียมตัวออกไป
          “ ห้าววว... ไค ลูกไม่กินข้าวก่อนเหรอ “   
           “ ไม่ครับ เดี๋ยวอาจารย์แวะข้างทางตอนสายๆ “    ผมลาแม่แล้วเดินไปเอารถที่อยู่ในโรงรถจุดหมายปลายทางที่แรกคือ บ้านของอัมผมจอดรถหน้าบ้านผักและเดินเข้าไปข้างใน เหมือนเป็นพวกห้องแถวที่อยู่ติดกันหลายห้องเลยเฮะ แต่ละห้องมีชื่อผู้อาศัยติดอยู่ตรงประตู   ‘ โซระโนะ อามะตะ ’  เจอแล้ว
ผมเคาะประตูไปสามครั้งตามมารยาท เจ้าของห้องเปิดประตูออกมา หมอนี่แต่งตัวเซอๆสบายๆจังเฮะ
เสื้อยืดแขนยาวตัวเดียวไม่หนาวรึไงและกางเกงยีนกับรองเท้าผ้าใบ
          “ รอนานไหม”     ผมถามคนแคะ
          “ อืม...ฉันก็พึ่งเตรียมตัวเสร็จพอดี ”     ผมและคนแคะก็เดินหน้ามุ่งสู่โรงเรียน ก่อนอื่นผมต้องเอารถไปฝากไว้ในที่จอดรถก่อน ในเวลานี้มีคนมามากกว่าครึ่งห้องแล้วผมเลือกที่นั่งหลังสุดโดยมีคนแคะนั่งอยู่ข้างๆ แต่ไม่มีผู้ใดมานั่งกับพวกผมอีกเลย ทำไมนะเหรอ หนึ่ง ไม่มีคนอยากนั่งใกล้ผมและ สอง รถบัสคันนี้เหลือที่นั่งเยอะเลยนั่งที่ที่เป็นส่วนตัว
          “ แต่งตัวเซอๆดี ไม่หนาวรึไง “    ผมรู้สึกว่าตัวเองแต่งโอเวอร์ไปเมื่อนั่งข้างๆหมอนี่ (ชุดอะไรปิดเป็นความลับมโนเอาเอง) 
แสดงว่าฉันแต่งตัวเกินกว่าแหตุสินะ
          “ เงียบทำไม จะหลับแล้วรึไง ”     ผมถามคนแคระ เพราะก่อนหน้านี้ยังตื่นตาตื่นใจกับวิวข้างทาง
อยู่เลย
          “ อืม ”     หมอนั่นพยักหน้า
          “ ก็หลับสิ ”     คนแคระค่อยๆหลับตาช้าๆ เมื่อรถเข้าโค้งส่งผมให้คนแคระเอนตัวมาทางผมเล็กน้อย
แล้ว ศีรษะของหมอนั่นก็พอดีแปะกับไหล่ผม จะเอาไงดีละ สาวน้อย? นอนอิงไหล่ ช่างเถอะ
หลับให้สบายล่ะ