จอมซาดิส(คิด)มีรัก

 

 วันต่อมา 

 

ตู๊ดดด ตู๊ดดดด 

("ฮัลโหล สวัสดีค่ะ-O-") ฉันกรอกเสียงใส่ปลายสายอย่างเหนื่อยๆ หลังจากที่ไอ้บ้านั่นขโมยโทรศัพท์ฉันไป ฉันเลยต้องมารับสายจากโทรศัพท์บ้านแทนไปก่อน T^T 

 

("อ่ะ ฮัลโหลเซียร์ เรื่องโทรศัพท์เป็นยังไงบ้าง?")

ยัยแซนถามขึ้นอย่างทันท้วงที หลังจากวันนั้นโดนขโมยโทรศัพท์ที่ร้านหนังสือ เราก็เลยต่างคนต่างกลับบ้าน ไม่มีอารมณ์เที่ยวละ -*- 

 

("ไม่อ่ะ ป่านนี้คงเอาไปขายทอดตลาดแล้วม้างงง")

ฉันทำเสียงยานครางทันที ให้เศร้าก็ไม่ทันแล้ว มันไปทั้งเครื่องแล้ว ไม่เหลืออะไรแล้ว รู้ไหมโทรศัพท์มันสำคัญมากเลย ไม่ได้เช็ค ig ไม่ได้เข้าเฟสบุ๊ค รูปก็เยอะ ความทรงจำก็แยะ จบแล้วชีวิตลูกผู้หญิง จบแล้ว จบสิ้นทุกอย่าง TT 

 

("แซนว่า ผู้ชายคนนั้นต้องบ้าแน่ๆ สงสัยจะไม่มีตังซื้อโทรศัพท์อ่ะ")

 

("น้อยไปดิ่แก! ไอ้บ้านั่น มันหมาบ้าเ ลวระยำ ต้องโยนเพดดีกรีให้แม่งแดก! ครอบครัวไม่รักเหรอ  เก็บกดใช่ป่ะ ตัวตัวป่ะ โธ่เว้ย ไอ้กากกก! ไม่แน่จริงนี่หว่า มาขโมยของตูทำไม ไอ้บ้า ไอ้s***@#!! บลาๆๆๆๆ xx*!! -[]- ")  (คำที่ออกอากาศไม่ได้)

 

ตื้ดดดด

สายตัด O_O

 

ไม่นะแซน ฉันไม่ได้ด่าแกนะ ฉันแค่ระบายยยยยยยยยยยย =[]= 

 

ตู๊ดดดด ตู๊ดดดด 

("อ๊ายยย ฉันไม่ได้ด่าแกนะ ฉันขอโทษ T^T") ฉันรีบโพล่งตอบทันทีที่รับสาย 

 

("โหลลลลลลลลล ค้าบบบบบ -O-") 

 

เอ๊ะ!

เสียงผู้ชาย ใครอ่ะ? ไม่คุ้นเลย O_O 

 

("ที่นี่โทรไป แต่ที่นั่นที่ไหนฮ้ะ -O- ")

เสียงชายหนุ่ม เสียงนี่ออกจะฮาร์ดคอร์เลยอ่ะ -*-

 

("คะ ใครเนี่ยะ ==")  ฉันถาม 

 

("คุณล่ะครับ คือใคร?")  

เอ๊ะะ! ไอ้นี่นี่ ฉันถามแกไม่ได้ให้แกมาถามฉันกลับนะเว้ยยยย -*- 

 

("นายอ่ะใคร มีธุระอะไรหรือเปล่าคะ?") 

ฉันถามกลับอย่างใจเย็น อดทนนนนนนนไว้ ==

 

("พอดีผมเก็บโทรศัพท์ได้อ่ะครับ")

เย้ ขุ่นแม่ขาาาาา หนูจะได้โทรศัพท์คืนแล้ววววววว

 

("จริงเหรอ 0_0 อยู่ทีไ่หนคะ บอกสถานที่มาเลยค่ะ ขอบคุณมากๆเลยนะคะ")  

ฉันรีบถามทันที นาทีนี้โทรศัพท์สำคัญที่สุด ><

 

("งั้นก็เปิดรั้วดิ่ ผมอยู่หน้าบ้านคุณ") 

ห้ะ!! O_O 

 

อย่าบอกนะ ฉันระออกจากโทรศัพท์บ้าน แล้วเอื้อมไปเปิดผ้าม่าน ดู 

 

โอ้ววว Shit!! ม่ายนะ!! =[]= 

ผู้ชายผมดำ ใส่แว่นกันแดด ยืนพิงรั้วหันหน้าเข้ามาในบ้านฉัน กำลังยิ้มให้พร้อมโบกมือหวอยๆ แล้วทำไม้ทำมือประมานว่า เห้ เปิดบ้านดิ่ จะเข้าไปปล้ำ แอร๊ยย เข้าไปปล้น TT^TT งื้ออออ

พี่ชายตัวดีของฉันก็ไม่อยู่ นางดันไปหาเพื่อนซะได้ ไม่รู้่เลยสิ่นะว่า น้องสาวพี่กำลังมีภัย

อีกอย่างเขารู้ได้ยังไงว่าบ้านฉันอยู่ไหน กรรม! ต้องเป็นที่อยู่ที่ฉันบันทึกไว้ในไอโฟนแน่ๆ ฉันดันบันทึกทุกอย่างลงในนั้นด้วยสิ่ เช่นบ้าน อีเมล เฟสบุ๊ค ที่อยู่ เบอร์ ชีวิตประจำวันไปไหนบ้าง ทำอะไรบ้าง 

งื้ออออ T^T 

 

เอาว่ะ! ถ้ามันทำอะไรก็แค่ร้องออกมาให้คนช่วย มั่นใจหน่อยดิ่ หมอนั่นอาจจะคนดีก็ได้

ฉันเปิดประตูออกมา สองตีนเปล่าเหยียบสัมผัสแรกลงบนพื้นนอกบ้าน แต่ทำไมรู้สึกเย็นวาบถึงกลางฝ่าตีนได้นะ ==' ให้ตายสิ่ ชุดที่ฉันใส่ก็ค่อนข้างจะสบายๆไปหน่อย เสื้อใส่สบายๆครึ่งตัว กางเกงขาสั้นไม่พอหรอกค่ะ เรียกว่าเกงซับในเลยดีกว่าแกรรร T^T ใครจะรู้ว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ ฉันใส่เสื้อผ้าแบบนี้อยู่บ้านตลอด มีแค่ซันเท่านั้นที่เห็น นอกนั้นชายอื่นไม่เคยเห็นเลยนะ 

 

"วู้ววววววว"

อึ๋ยยยย อยู่ดีๆหมอนั่นก็ร้อง วู้วว ออกมา ตกใจนะไอ้บ้าเอ้ยยยย =_=' 

 

"เอาโทรศัพท์ฉันมา"  ฉันทวงโทรศัพท์ทันทีที่ยืนอยู่ต่อหน้าอีตามิกซ์ แต่มีรั้วกั้นอยู่ตรงกลาง ดังนั้นไม่เป็นไรหรอก 

 

"เปิดรั้วดิ่ -_-;"  

ม่ายยยยยยยยยย เสียงในใจมันบอกว่า ไม่นะๆ T^T 

 

ฉันส่ายหน้าควับ 

 

แต่แล้ว หมอนั่นก็ปีนรั้วแล้วกระโดดข้ามเข้ามาทันทีโดยที่ไม่ถามฉันเลยซักคำ  O_O 

ตุ๊บบบ!  ลงพื้นอย่างสวยงาม

 

"เฮ้ นี่นายคิดจะ...."

อะ อ้าวววว =_='

หายยย

พอหันหลังกลับไปอีกที หมอนั่นก็ผลุบหายเข้าไปในบ้านฉันแล้ว เห้ยยยยยยยย =[]=  

 

"ห้องนี้น่านอนจัง" หมอนั่นพูดจากนั้นก็เอนตัวลงบนเตียงของฉัน นี่มันห้องฉันนะ =[]= ฉันตามเข้ามาทันที ที่รู้ว่าหมอนี่กำลังบุกรุกพื้นที่ความเป็นส่วนตัวของฉัน 

 

"ออกจากบ้านฉันไปเดี๋ยวนี้" ฉันไล่พร้อมชี้ไปที่ทางออก 

"เธอชี้อะไร หน้าต่างชั้นสองเหรอ ? =_=" 

 

ใช่ฉันชี้ไปที่หน้าต่างของฉัน ซึ่งห้องของฉันอยู่ชั้นบน มันเป็นทางเดียว ถึงนายขาหักมันก็ไม่เป็นไรหรอกน่ะ -.- 

 

"เอาโทรศัพท์มาคืนให้ อย่าทำแบบนี้กับผู้มีพระคุณดิ่ ไม่เฟี้ยวเลยว่ะเธอ" 

โว้ะ! ช่างกล้าพูด 

 

"นาย! บ้าหรือเปล่า ขโมยโทรศัพท์ฉันไปเพื่อเอามาคืนเนี่ยนะ สติดีแล้วเหรอ -_-"

 

 

"โอ๊ะ ง่วงจังของงีบแป๊บ"  

ไม่ฟังที่พูดเลยใช่มั้ย -[]- เห้ยยยยย 

 

จากน้้นหมอนั่นก็หลับตาลง ซึ่งฉัน อ๊ากกกกกกก ไม่รู้จะทำยังไงละเว้ยยยยยย 

ฉันจึงเดินเข้าไปหมายจะเอาหมอนฟาดหัวมัน จะคว้าแจกันมาฟาดก็กลัวเสียดาย แพงด้วย 

 

หมับบบ! หมอนั่นลืมตาขึ้นมาคว้าหมอนจากมือฉันแล้วโยนมันออกไป แล้วถือวิสาสะฉุดแขนฉันลงไป จนตอนนี้ฉันอยู่ในลักษณะ นอนหงายโดยที่มีอีตามิกซ์คร่อมอยู่บนตัวฉัน =_=' เลิศอ่ะ คุณแม่

สัมผัสกลิ่นน้ำหอมของผู้ชายอ่อนๆ ทำให้ฉันใจเต้นแรงราวกับบทเพลงร๊อกแอนด์โรล

สักพักหมอนั่นก็เอามือมาเขี่ยๆพุงฉัน แล้วเอานิ้วเรียวยาวของเขาลากขึ้นลากลง

 

มันไม่ตลกแล้วนะ!! O_O

 

"แต่งตัวแบบนี้ จะล่อเสือล่อตะเข้หรือไง"

 

ไม่นะ!!

 

หมอนั่นพูด แต่ก็ไม่วายที่จะหยุดเอานิ้วของเขา ที่แสนอุกอาจลากขึ้นลากลงตามหน้าท้องของฉันเลยแม้แต่น้อย

 

มันไม่ตลกสักนิด!!

 

"ไอ้หื่น! ถุ้ยยย"

 

"=_=;" เปียกกก

 

ฮ่ะๆๆ ฉันทำอะไรลงไปเนี่ยะ รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังโดนลวนลามอ่ะ ฉันเลยถ่มน้ำลายใส่หน้าหมอนั่นทันที แล้วอีตามิกซ์ก็หลับตาไปพักนึง ทำหน้าเหมือนเก็บอารมณ์โกรธอย่างเห็นได้ชัด แล้วก็เช็ดน้ำลายฉันออกจากใบหน้าของตัวเอง 

 

"นายขโมยโทรศัพท์ฉันไป แถมบุกบ้านฉันอีก ฉันไม่สามารถเชื่อ ว่านายจะเป็นคนดีได้เลย!"

ฉันตะโกนใส่หน้าแรงๆ

 

"ผมไม่เคยพูด ว่าเป็นคนดี"  ฉันเงียบแล้วหลับตาปี๋ ตอนนี้หน้าเราห่างกันไม่ถึงคืบ

 

"จริงๆแล้วผมเลวมาก!"

หมอนั่นทำเสียงแข็งกร้าวขึ้นเล็กน้อย จนฉันสะดุ้ง

 

"แล้วนายต้องการอะไรจากฉัน" ฉันถามพร้อมเม้มริมฝีปากแน่น ด้วยอารมณ์โกรธขึ้นมาหน่อยๆ

 

จู่ๆหมอนั่นก็โน้มตัวลงมา แล้วก้มลงมากระซิบที่หูของฉันเบาๆ

 

"ผมคิด"

 

 

"ที่จะไล่ตาม"

"......."

 

 อึ่กกกก 

ฉันกลืนน้ำลายตัวเองเลย นี่เขากำลังคิดว่า เราควรจะเล่นวิ่งไล่จับกันหรือไง -_-;

 

มันไม่ตลกเลยนะ! ล้อเล่นหรือเปล่า!

ฉันเพิกตาโพล้ง O_O 

 

"ฉันไม่เล่น" ฉันตอบเสียงแข็ง 

 

"ลืมเรื่องคืนนั้นไปแล้วเหรอ"

"ห้ะ?"

 ฉันไม่เข้าใจหมอนี่แล้วจริงๆ อารมณ์เปลี่ยนแปลงไวจนฉันตามไม่ทันแล้วบัวลอยยย 

 

"น่าสนใจดี" พูดจบหมอนั่นก็ฆ่าฉันด้วยสายตา โดยการมองไล่ขึ้นไล่ลงช้าๆ  

หนะ น่ากลัววว นายมันสโตกเกอร์ชัดๆ! =_=' 

 

ดวงตาที่เหมือนจะแผดเผาพร้อมจะฆ่าฉันให้ตายทั้งเป็น นี่มันอะไรก๊านนนนนน

 

"โรคจิตนี่"  ฉันขึ้นเสียงใส่ทันที 

 

"อ่าหะโรคจิต!" หมอนั่นรับคำหน้าตาเฉย แล้วก็พูดต่อ

 

"ต่อให้เธอจะมีแฟนแล้วผมก็ไม่สน เพราะถ้าผมจะเอา คือต้องได้" 

"........"  

 

ตึกตักๆ

เงียบจนได้ยินเสียงหัวใจตัวเอง

และทุกสิ่งรอบตัวก็เงียบลงถนัดตา ได้ยินเพียงแต่เสียงลมที่หน้าต่าง พริ้ววๆๆ  มันไม่มีอะไรที่อึ้งไปมากกว่านี้่อีกแล้ว ต่อให้ฉันจะมีแฟนหรือไม่มี แต่หมอนี่ก็ชั่วออกมาให้เห็นเต็มๆ ถ้าสมมุติฉันมีแฟน ฉันอาจจะกลายเป็นนังผู้หญิงที่มีชู้โดยที่ไม่ได้ตั้งใจเลยทันที 

 

ฟุ่บบ! แล้วหมอนั่นก็ลุกออกไป ปล่อยให้ฉันนอนนิ่งไม่ไหวติงอยู่แบบนั้น แล้วควักโทรศัพท์เครื่องที่แสนคุ้นเคยของฉันจากกระเป๋ากางเกงของเขา ออกมาวางไว้ที่โต๊ะบนหัวนอนฉัน พร้อมกับยกมือขึ้นเป็นสัญญาณว่า จะยกทัพกลับถิ่นไป แล้วเขาก็หันมาพูดกับฉันทิ้งท้ายไว้ก่อนจะไป

 

"แล้วเจอกัน"

จากนั้นเขาก็เดินตรงดิ่งไปที่หน้าต่างห้องฉัน แล้วกระโดดลงไป 

 

ฟิ้ววววว   

 

บ้าเอ้ยยยยยยยย นายพูดเองไม่ใช่เหรอ

 

 

นี่มันชั้นสองนะ.