จอมซาดิส(คิด)มีรัก

     วันนี้เป็นวันที่อากาศดีจัง ฉันลืมตาตื่นขึ้น แล้วบิดขี้เกียจไปมา อยากนอนต่อเหะ -.- แต่ไม่ได้ละ นอนแค่นี้ยังบวมเลย =_=' ว่าแต่อีนังพี่ชายฉันมันฟื้นหรือยังเหอะ ต้องเดินไปปลุกทุกวันไป เฮ้อออ
ฉันเดินมาถึงหน้าห้องของซันลืมบอกไป ว่าห้องของฉันอยู่ตรงข้ามกับซันพอดีเลย เปิดประตูมาก็จ๊ะเอ๋เลยทันที พ่อแม่จัดให้เราอยู่แบบนี้ จะได้ช่วยเหลือกันได้อย่างทันถ้วงที เผื่อมีใครเป็นอะไรอะนะ ในขณะที่ฉันกำลังจะยกมือเคาะประตูนั้น
 
แอ๊ดดดด ด ด ด  โอ๊ะฟื้นแล้วฟื้นไวกว่าปกติเหะ ^.^
 
ซันเปิดประตูออกมาแล้วก็ยืนจ้องหน้า วันนี้ซันมาแปลก ทำไมดวงตาแข็งกร้าวแบบนั้น หัวก็ยุ่ง ทำหน้าเหมือนไปฟัดใครมา คงจะนอนละเมออีกแล้วดิ เมื่อก่อนแอบได้ยินซันนอนละเมอดังมาก
 
แบบประมานว่า (โอ้วว วว วว  ซี๊ดด อาาาา มันเสียว**!#xxx) 
 
เหอะๆ =_=' เป็นพี่ชายที่ตลกดีนะ 
 
"เซียร์ น้องพี่"
"ห้ะ?" 
 
"เมื่อวานนี้ ใครเหรอ? "
เรื่องเมื่อวาน O_O 
 
"มันคือใครเหรอ?" ซันยังคงถามด้วยสีหน้าเรียบเฉยดังเดิม ซันอย่าบอกนะว่าโกรธ -*-
"บอกได้แค่ว่า ไม่รู้จักมันเลย จริงๆนะ >_<" ฉันปฎิเสธพร้อมส่ายหน้าไปมา
 
"ถ้าเซียร์ไม่ห้ามพี่ก่อน คงได้มีศึกยุทธหัตถี" 
-O- ศึกยุทธหัตถี อย่าบอกนะ พี่ชายเซียร์จะเอาช้างไปชนเขา เซียร์ไม่อยากบอกพ่อแม่เลย ว่าซันเอาช้างไปชนกับช้างคนอื่น 
 
"เค้าว่าซันอย่าทำเลย นะๆๆๆ" 
"ได้ดิ่ ถ้ามันไม่กวนตีนพี่อีก" เฮ้ออออ ภาวนาอย่าให้อีตามิกซ์ห่าเหวไรนั่น ไปกวนตีนซันได้เชียวไม่งั้นนาย ได้ชนช้างกับพี่ชายฉันแน่ -_-
 
"เค้าจะออกไปข้างนอกนะ นัดเพื่อนไว้" 
วันนี้มีนัดกับคุณเพื่อน นานๆจะได้ไปเที่ยวกัน คิดถึงเพื่อนแทบแย่ อยู่แต่กับซัน ฉันชอบปวดหัวอ่ะเพราะวีรกรรมซันมีเยอะมาก ไม่ขอเล่า เดี๋ยววีรกรรมเหล่านั้นก็โผล่มาเอง -*-
 
"เพื่อนผู้หญิง/ผู้ชาย?" ซันขมวดคิ้วหลิ่วตา ถามฉัน 
"ผู้หญิงสิ เค้าไม่เคยมีเพื่อนผู้ชาย" ฉันตอบ
 
"แน่ละสิ วันไหนถ้าเห็นเซียร์เดินกับผู้ชาย วันนั้นพี่จะเชื่อว่านั่นอ่ะ ผัวเซียร์ -.-" 
"ซันนนนนนนนนนน =[]= " 
 
"พีไม่ยอมให้เซียร์ มีใครนอกจากพี่หรอก -3-"   แล้วซันก็ทำปากจู๋ใส่ น่ารักตาย ฉันอายุ20แล้ว ยังจะหวงน้องสาวแบบฉันอีก ซันอายุ 23 ตัวสูงถึง 184 ยังเอาแต่ใจแบบเด็กๆอยู่เลย -*-
 
"งั้น เค้าไปก่อนนะ เดี๋ยวกลับเมื่อไหร่เค้าจะโทรบอก =_="  พูดเสร็จฉันก็หันหลังจะเดินลงไปชั้นล่าง แต่ซันคว้ามือไว้ก่อน
 
หมับบ!
"หืออ?" ในขณะที่ฉันเผลอร้อง หือ
 
จุ้บบบ! <3
=////=  ปะ แป๊ดดดดดดดดดดด
ซันก้มหน้าลงมาจุ๊บริมฝีปากฉันเร็วๆหนึ่งที
 
"ให้พร แบบเมื่อก่อนไง ไปดีๆกลับไวๆนะ -3-"  
ไปดีดี กลับไวไว เอ๊ะยังไง ทำไมงง
 ลืมบอกเลยแต่ไหนแต่ไร ซันชอบจุ๊บฉัน จุ๊บแบบพี่แบบน้อง แต่ฉันก็ไม่ชินอยู่ดี คงเพราะเพิ่งเจอกันตอนเราโตแล้วทั้งคู่ แต่ฉันก็ไม่เคยคิดว่าซันเป็นคนนอกเลย ซันเป็นพี่ชายที่ดีมากๆของฉัน ถึงแม้ซันจะ วิปริตไปหน่อย 
ฉันพยักหน้าแทนคำตอบแล้วขอตัวออกมา เดินมาถึงชั้นล่างฉันก้มลงใส่รองเท้าผ้าใบ จากนั้นก็เปิดประตูบ้านออกไป 
 
ตื๊ดๆๆ ๆ ฉันหยิบไอโฟนขึ้นมา แล้วกดเปิดอ่านไลน์ .
 
(แซนด้า) : อยู่ไหนนน ><
(เซียร์)   :  ฉันกำลังจะเดินไป แกอยู่ไหนละ แซน --
                                        (อ่านแล้ว)
 
(แซนด้า) : รออยู่ร้านหนังสือนะที่เดิมๆ
(เซียร์) : เออได้ กำลังไป 
                                       (อ่านแล้ว) 
 
พิมเสร็จเก็บไอโฟนใส่ลงกระเป๋าเหมือนเดิม 
 
ตื๊ดๆๆ
 
ใครไลน์มาอีกนะ ฉันหยุดแล้วหยิบไอโฟนขึ้นมาเปิดดู -*-
 
นี่ชื่อไลน์หรือเนี่ย
 
(ซันชายคือยอดชายของทุกคน) : ถึงยัง? อีนู๋ของพี่ -.- 
(เซียร์) : จะถึงแล้ว ถ้าซันไม่กวนเค้าก่อน -*-
่                                       (อ่านแล้ว)
 
(ซันชายคือยอดชายของทุกคน) : ง้อววววว โทษๆ 
(เซียร์) : ไปไม่นานหรอกน่ะ -_-; 
                                        (อ่านแล้ว)
 
(ซันชายคือยอดชายของทุกคน) : อย่าแอบไปมีผัวนะ T^T 
                                        (อ่านแล้ว)
 
 
อืมมมม เยี่ยม สิ้นสุดการสนทนา 
=_=' 
 
 
กรุ๊งกริ๊งงงงง!
ฉันผลักประตูที่มีโมบายดังกรุ๊งกริ๊งๆ เข้าไปในร้านหนังสือแห่งหนึ่งที่ยัยแซนนัดฉันไว้
 
"เซียร์ ^^"
 
       แล้วแซนก็ทักฉันทันทีที่เห็นฉันเดินเข้ามา วันนี้แซนดูแจ่มใสร่าเริง แซนเป็นคนที่น่ารักและแถมอ่อนหวาน ฉันสนิทกับยัยนี่ได้ไงอ่ะเหรอ ตอนเรียนใหม่ๆ มีอีห่าที่ไหนไม่รู้ เดินชนแถมทำน้ำหกใส่ จำได้มันคือยัยผู้หญิงแว่นท่าทางเฉิ่มๆ =_=' จากนั้นแซนก็เข้ามาในเหตุการณ์ พอนางเข้ามา นางก็ยื่นผ้าเช็ดหน้าให้แล้วยิ้ม ดวงตาสีฟ้าที่สดใส คิ้วสีอ่อน เรือนผมสีคาราเมลหยักเป็นลอนเปรียบเสมือนเจ้าหญิงไม่มีผิด ริมฝีปากสีชมพูระเรื่อ ปากนิดจมูกหน่อย ขาวๆใสๆ ตัวเล็ก เตี้ยกว่าฉันนิดหน่อย ประมาน 166 แต่น่ารักดีเหะ ในวันนั้นมันทำให้เชื่อว่า บนโลกใบนี้นางฟ้ายังมีอยู่จริง ไม่อิงนิยาย -*- จากนั้นเราทั้งสองก็สนิทกัน และนัดเที่ยวกันบ่อยมากขึ้น เรียกว่าเป็นเพื่อนสนิทของฉันคนแรกเลยแหละมั้ง
 
"ไง แซนจะซื้อหนังสือเหรอแก" ฉันถามทันทีที่เดินมาถึงโต๊ะที่ทางร้านมีไว้บริการลูกค้า 
 
"ใช่ๆ ระว่างรอแซนดูหนังสือ เซียร์ก็หาหนังสือดูไปก่อนละกัน"  จากนั้นยัยตุ๊กตาบาร์บี้ก็ลุก แล้วเดินผลุบหายเข้าไปในล๊อคหนังสือ โซน นิยายรักอีโรติก จิ๊! นังบ้าอีโรติก -*-
 
ไม่รอช้าฉันก็ลุกไปดูหนังสือบ้างดีกว่านั่งเฉยๆ มันเปื่อย แล้วฉันก็เดินเข้ามาใน โซน จิตวิทยา ฉันค่อนข้างจะชอบแนวนี้มากกว่า 
 
ตึ่ก ตึ่ก ตึ่ก
เสียงฝีเท้าของใครสักคนกำลังเดินตรงเข้ามาเรื่อยๆ โดยที่ฉันไม่ทันเอะใจ 
 
ฟู่วววววววว วว  
"ว๊ากกกกกกกกก -[]-" จู่ๆมันก็ก้มลงมาเป่าหูของฉันด้วยหน้าตาที่เรียบเฉย
เรียบเฉยเหรอ ??
 
เอ๊ะ! อะ เด๊ะะะะ O_O
 
"นายยยยยยยยยยย"  อีกแล้ว =[]= 
"บูววววววว -.-" หมอนั่นทำหน้ากวนๆ แล้วใช้มือเสยผม แล้วหันมายิ้มเจ้าเล่ห์ ทำไมมันหล่อจังวะ T^T  วันนี้ he มาในลุคเซอร์ๆ กางยีนขายาวเซอร์ๆ ใส่คอนเวิร์สดำ เสื้อยืดธรรมดา ใส่แว่นทำมาแอ๊บสายตาสั้น ไม่หล่อหรอก ไ่ม่หล่อซักนิด ไม่หล่อเลยจริงๆ หัวสมองคิด แต่มือไม้สั่น เอาเล็บจิกหนังสือจนจะพรุนแล้วคุณแม่ขาาา
 
"แฟนไม่มาด้วยเหรอ"  หมอนั่นถามแล้วยิ้มโชว์เขี้ยว อ่าาา หล่อมากก คุณแม่ขาา =.,= 
 
"ซันไม่ใช่แฟนฉัน -*- " ฉันแก้ข่าวทันที ที่หมอนี่กำลังเข้าใจผิดอย่าง ร้ายแรง
"บูวววววววววว"  หมอนั่นได้ยิน ก็ทำเสียงกวนตีนอีกรอบ 
 
"น่ารำคาญจริงๆ"  พอพูดจบฉันก็เดินหนีออกมา แต่สิ่งที่ฉันคิดมันไม่ใช่ดังใจ 
หมับบบบ 
ตึงงง!!! 
O_O
 
อีตามิกซ์ใช้กำลังที่มีอยู่กระชากข้อมืออันน้อยนิดของฉัน แล้วดึงกลับมา ส่งผลให้ฉันเซกลับมา จนหลังชนกำแพงชั้นหนังสือดัง ตึงง! โชคดีที่ร้านค้อนข้างกว้างและสงบและมีมุมลับอยู่เยอะ จึงไม่เป็นจุดเด่นหรือจุดสนใจอะไร โชคร้ายคือ ตูเจ็บบบบ TT  ได้ยิน ม้ายยยยยย
 
"^^" 
มันยิ้ม =_=' ยิ้มบ้าอะไรวะ ฉันทำหน้าบึ้งใส่ และพยายามสะบัดให้หลุดจากพันธนาการ 
 
"ปล่อยย" ฉันเริ่มมีน้ำโหเล็กน้อย 
 
"ชื่ออะไร?" อยู่ๆอีตามิกซ์ก็ถามชื่อฉัน 
 
"ทำไมต้องบอกล่ะ ดูหน้าฉันด้วยว่าฉันอยากรู้จักนายไหม" เอาสิ่ ฉันจะกวนตีนให้ถึงที่สุดเลย
 
"ก็ได้ งั้นขอนี่แทน" แล้วหมอนั่นก็ชูไอโฟนสีขาวขึ้นมา อะไรอ่ะ?  มันคือ ?
ทำไมเครื่องมันคุ้นจัง เคสสีฟ้าลายนกฮูกนั่นมันของฉันหรือเปล่า ไม่รอช้าฉันพยายามเอามือแตะๆกระเป๋ากางเกงกระเป๋าเสื้อ
 
อะเด๊ะ!! หายยยยยยยยย O_O
 
"เอาคืนมานะ!! =[]="  ฉันร้องหวี๊ดขึ้นมา  แต่หมอนั่นกลับยิ้มอย่างมีความสุข 
 
"อย่าเอาของฉันไปขายเลยนะะะะ T^T"  ฉันกำลังอ้อนวอน 
 
"ไปแล้ววว บ๊ายยย บายยยย " หมอนั่นโบกมือลา goodbye จากนั้นใส่เกียรหมาวิ่งออกจากร้านไป โดยไม่สนว่าฉันจะเป็นหรือจะตายยังไง และกำลังคุกเข่าร่ำไห้กับพื้นพสุธา ไอโฟนนนนน
ของฉันนนนน T^T ลาก่อนข้อมูลที่แสนสำคัญของฉัน ลาก่อนความลับที่เปิดเผยไม่ได้
อะเด๊ะ!! ความลับ O_O
 
แย่แล้วววว  หมอนั่นต้องเสือกดูข้อมูลของฉันแน่ๆ
โชคดี : คือไอโฟนส่วนมากไม่ใช่เจ้าของปลดล๊อคไม่ได้จ้าา ^^
 
 
แต่โชคร้าย : คือ ตูไม่ได้ตั้งรหัสล๊อคแต่อย่างใดไว้ TT งื้อออออออออ