Fic Harry Potter ป่วนรักที่ฮอกวอตส์

Fic Harry Potter
Chapter 5 . . . คุณชายป็อบปี้พากษ์ล้วนๆ
 
Poppy Part.
                เสียงกรนที่ดังข้างหูบวกกับเสียงพูดคุยอย่างขี้โม้ของวิสลี่ย์ทำให้ผมไม่มีสมาธิอ่านหนังสือเอาซะเลย
“ต้องการจะซื้ออะไรจากรถเข็นมั๊ยจ๊ะ เด็กๆ”   เสียงของคุณป้าที่เข็นรถเข็นผ่านถามขึ้น
“ไม่ล่ะ ผมมีเจ้านี้แล้ว”   ผมหันไปมองวิสลี่ย์ที่กำลังถามหน้าแปลกไปยังถุงในมือที่ตัวเขาเองถืออยู่
“เราเหมาหมดเลย”   พอตเตอร์พูดขึ้นก่อนที่จะโชว์เหรียญทองซิกเกิ้ลออกมา พอตเตอร์ลุกขึ้นไปจ่ายตังค์ที่รถเข็นแล้วหอบเอาขนมจำนวนมากมาวางกองตรงที่นั่ง
“กินมั๊ยรอน ป็อบปี้” พอตเตอร์หันมาถามผม ผมส่ายหน้าก่อนจะนึกบางอย่างขึ้นได้
มิตรภาพ เป็นส่วนหนึ่งของการเรียนรู้
คิดไปแล้วผมเองก็รู้สึกหินขึ้นมาเหมือนกัน รู้สึกว่าบีน่าจะเก็บข้าวกล่องไว้ในกระเป๋าเป้ของผม ผมเปิดกระเป๋าเป้ก่อนที่จะหยิบข้าวกล่องออกมาสามกล่อง แล้วยื่นให้วิสลี่ย์กับพอตเตอร์คนละกล่อง ทั้งสองคนหันมามองผมกันอย่างงงๆ
“ตัวแทน มิตรภาพ”   ผมพูดขึ้น ก่อนที่ทั้งสองคนจะถึงบางอ้อทันที
“ขอบใจนะ”   ทั้งสองคนพูด ก่อนที่จะเปิดกล่องข้าวพร้อมกัน   “ว้าว”
“โห่ ดูน่ากินจัง แม่นายทำหรอ”   วิสลี่ย์พูด
“เปล่า บีน่าทำ”
“สุดยอด ดูไม่น่าเชื่อเลย โตไปคงเป็นเจ้าสาวที่ดีแน่ๆ”   วิสลี่ย์พูด ก่อนที่ผมจะมองไปที่พอตเตอร์
“แล้วนายสนใจพี่ฉันไปเป็นแม่บ้านในอนาคตมั๊ยหล่ะ พอตเตอร์”
“...”
“ล้อเล่น”
ใครจะยอมยกพี่สาวให้กันง่ายๆหล่ะ บอกตรงๆ ผมนี่แหละ โค – ตะ – ระ – ห่วง – พี่สาว เลย
 
หลังจากที่กินข้าวกล่องเสร็จ พอตเตอร์ก็แบ่งพวกขนมให้ผมกิน แต่ผมเองก็ปฎิเสธไปเพราะผมไม่ค่อยชอบกินพวกของหวานหรือช็อกโกแลตสักเท่าไหร่ ส่วนวิสลี่ย์นี่ กินจนจมูกเปื้อน แต่ผมเลือกที่จะไม่บอกเขาหรอก อ่านหนังสืออยู่เฉยๆดีกว่า
จนเวลาผ่านไปได้สักพักประตูก็ถูกเปิดโดยเด็กผู้หญิงผมฟู
“ขอโทษนะ มีใครเห็นคางคกมั๊ย คนที่ชื่อเนวิลล์ทำหายน่ะ”   ผมส่ายหน้า ก่อนที่จะก้มหน้าอ่านหนังสือต่อไป   “อะอ้าว นายกำลังร่ายคาถาอยู่หรอ ไหนนายลองร่ายให้ฉันดูสิ”
ฟังที่เธอพูดแล้ว รู้สึกเธอจะเป็นคนที่ รู้ทุกเรื่อง
หรือไม่ก็อวดฉลาด
ไม่แน่ก็หยิ่ง เริ่ด เฉิ่ด
ว่าแต่วิสลี่ย์กำลังจะร่ายคาถาหรอ
ผมละสายตาจากตัวหนังสือ ก่อนที่จะเงยหน้ามามองวิสลี่ย์ที่กำลังทำท่าจะร่ายอะไรบางอย่าง
“แสงแดด ดอกเดซี่ และเนยสุกรองเรือง เปลี่ยนหนูหน้าเศร้าตัวนี้ให้กายเป็นสีเหลือง”
...
ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
คาถาไม่ได้ผล
หรือวิสลี่ย์จะห่วยแตก
“เธอแน่ใจหรอว่านี่คือคาถาจริงๆ ฉันเคยลองฝึกคาถาง่ายๆสักสองสามบทแล้วก็ได้ผลทุกครั้งนะ”   เธอพูด
อวดเก่ง
เธอเดินตรงเข้ามาที่พอตเตอร์แล้วเสกคาถาอะไรสักอย่าง รู้สึกเหมือนจะได้ผลด้วย
“เธอคือ แฮร์รี่ พอตเตอร์”   เธอร้องออกมา   “ฉันชื่อเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ แล้วพวกนายล่ะ”
“ฉันชื่อรอน วิสลี่ย์”
“ป็อบปี้ ส่วนคนที่นอนอยู่ชื่อ เวอร์บีน่า”
“แล้วนามสกุลอะไรหล่ะ”   คำถามของเธอทำให้ผมหยุดชะงัก
ฉลาดชะมัด
ผมลุกขึ้นจากที่นั่งก่อนที่จะโน้มตัวไปกระซิบที่หูของเธอ
“ป็อบปี้ บาสเคอร์วิลล์ และอีกคนชื่อเวอร์บีน่า บาสเคอร์วิลล์ เป็นแฝดของผม ช่วยอย่าบอกคนอื่นเรื่องนามสกุลของผมล่ะ”   ทันทีที่ผมพูดจบ ผมก็ถอยออกมา
“พะ พวกนายเปลี่ยนเป็นเสื้อคลุมได้แล้ว ฉันคาดว่าตอนนี้ใกล้ถึงแล้ว”   เกรนเจอร์พูด ก่อนที่จะหันหลังเดินออกไป แต่ยังไม่ทันออกก็โดนเสียงผมขัดก่อน
“เดี๊ยวสิ คุณเกรนเจอร์” เธอหันหน้ามามองผม   “จะว่าอะไรมั๊ย ถ้าผมขอจีบคุณน่ะ”
“หึ ถ้านายคิดว่าทำได้นะ”   พูดจบเธอก็เดินออกไปทันที
 
บ่องตง ว่าใช่เลย