Fic Harry Potter ป่วนรักที่ฮอกวอตส์

เขียนโดย milkymilk

วันที่ 8 มีนาคม พ.ศ. 2558 เวลา 20.37 น.

5 chapter

0 วิจารณ์

9,076 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 8 มีนาคม พ.ศ. 2558 21.04 น. โดย เจ้าของนิยาย

5) Chapter 5 . . . คุณชายป็อบปี้พากษ์ล้วนๆ

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

Fic Harry Potter

Chapter 5 . . . คุณชายป็อบปี้พากษ์ล้วนๆ

Poppy Part.

เสียงกรนที่ดังข้างหูบวกกับเสียงพูดคุยอย่างขี้โม้ของวิสลี่ย์ทำให้ผมไม่มีสมาธิอ่านหนังสือเอาซะเลย

“ต้องการจะซื้ออะไรจากรถเข็นมั๊ยจ๊ะ เด็กๆ” เสียงของคุณป้าที่เข็นรถเข็นผ่านถามขึ้น

“ไม่ล่ะ ผมมีเจ้านี้แล้ว” ผมหันไปมองวิสลี่ย์ที่กำลังถามหน้าแปลกไปยังถุงในมือที่ตัวเขาเองถืออยู่

“เราเหมาหมดเลย” พอตเตอร์พูดขึ้นก่อนที่จะโชว์เหรียญทองซิกเกิ้ลออกมา พอตเตอร์ลุกขึ้นไปจ่ายตังค์ที่รถเข็นแล้วหอบเอาขนมจำนวนมากมาวางกองตรงที่นั่ง

“กินมั๊ยรอน ป็อบปี้” พอตเตอร์หันมาถามผม ผมส่ายหน้าก่อนจะนึกบางอย่างขึ้นได้

มิตรภาพ เป็นส่วนหนึ่งของการเรียนรู้

คิดไปแล้วผมเองก็รู้สึกหินขึ้นมาเหมือนกัน รู้สึกว่าบีน่าจะเก็บข้าวกล่องไว้ในกระเป๋าเป้ของผม ผมเปิดกระเป๋าเป้ก่อนที่จะหยิบข้าวกล่องออกมาสามกล่อง แล้วยื่นให้วิสลี่ย์กับพอตเตอร์คนละกล่อง ทั้งสองคนหันมามองผมกันอย่างงงๆ

“ตัวแทน มิตรภาพ” ผมพูดขึ้น ก่อนที่ทั้งสองคนจะถึงบางอ้อทันที

“ขอบใจนะ” ทั้งสองคนพูด ก่อนที่จะเปิดกล่องข้าวพร้อมกัน “ว้าว”

“โห่ ดูน่ากินจัง แม่นายทำหรอ” วิสลี่ย์พูด

“เปล่า บีน่าทำ”

“สุดยอด ดูไม่น่าเชื่อเลย โตไปคงเป็นเจ้าสาวที่ดีแน่ๆ” วิสลี่ย์พูด ก่อนที่ผมจะมองไปที่พอตเตอร์

“แล้วนายสนใจพี่ฉันไปเป็นแม่บ้านในอนาคตมั๊ยหล่ะ พอตเตอร์”

“...”

“ล้อเล่น”

ใครจะยอมยกพี่สาวให้กันง่ายๆหล่ะ บอกตรงๆ ผมนี่แหละ โค – ตะ – ระ – ห่วง – พี่สาว เลย

หลังจากที่กินข้าวกล่องเสร็จ พอตเตอร์ก็แบ่งพวกขนมให้ผมกิน แต่ผมเองก็ปฎิเสธไปเพราะผมไม่ค่อยชอบกินพวกของหวานหรือช็อกโกแลตสักเท่าไหร่ ส่วนวิสลี่ย์นี่ กินจนจมูกเปื้อน แต่ผมเลือกที่จะไม่บอกเขาหรอก อ่านหนังสืออยู่เฉยๆดีกว่า

จนเวลาผ่านไปได้สักพักประตูก็ถูกเปิดโดยเด็กผู้หญิงผมฟู

“ขอโทษนะ มีใครเห็นคางคกมั๊ย คนที่ชื่อเนวิลล์ทำหายน่ะ” ผมส่ายหน้า ก่อนที่จะก้มหน้าอ่านหนังสือต่อไป “อะอ้าว นายกำลังร่ายคาถาอยู่หรอ ไหนนายลองร่ายให้ฉันดูสิ”

ฟังที่เธอพูดแล้ว รู้สึกเธอจะเป็นคนที่ รู้ทุกเรื่อง

หรือไม่ก็อวดฉลาด

ไม่แน่ก็หยิ่ง เริ่ด เฉิ่ด

ว่าแต่วิสลี่ย์กำลังจะร่ายคาถาหรอ

ผมละสายตาจากตัวหนังสือ ก่อนที่จะเงยหน้ามามองวิสลี่ย์ที่กำลังทำท่าจะร่ายอะไรบางอย่าง

“แสงแดด ดอกเดซี่ และเนยสุกรองเรือง เปลี่ยนหนูหน้าเศร้าตัวนี้ให้กายเป็นสีเหลือง”

...

ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

คาถาไม่ได้ผล

หรือวิสลี่ย์จะห่วยแตก

“เธอแน่ใจหรอว่านี่คือคาถาจริงๆ ฉันเคยลองฝึกคาถาง่ายๆสักสองสามบทแล้วก็ได้ผลทุกครั้งนะ” เธอพูด

อวดเก่ง