พรหมลิขิต สัญญา อนาคต (เธอคือความรักครั้งที่สอง)

   ล๊อบบี้ของโรงแรมสุดหรูถูกจัดเตรียมไว้สำหรับนักธุรกิจ หรือผู้คนมาพบปะพูดคุยกัน แต่ละคนล้วนแต่เป็นผู้ดีมีเงิน และชายหนุ่มรูปงามตาสีสนิมปนเทาเล็กน้อยก้มหน้ากดโทรศัพม์มือถือ สีหน้าดูมีอารมณ์โมโหเล็กน้อย
        " ถ้าผมโทรหาคุณรอบที่สาม วันนี้ผมคงต้องร่างข้อตกลงกันใหม่หลายข้อ ยัยสาวเอเชีย" เขาสบถแล้วลุกเดินอย่างรวดเร็วมุ่งหน้าไปกดลิฟต์สุดหรูแล้วย้ำๆกดกระแทกหลายครั้งกว่าลิฟต์จะเปิดก็เล่นเอาคนที่ยืนรอลิฟต์ด้วยกันมึนงงและเดินถอยห่าง
   ในห้องพักสุดหรูของแม่สาวเอเชีย
  แม่สาวน้อยที่นอนหลับอย่างสบายบนที่นอนนุ่มๆหล่อนทิ้งตัวลงตั้งแต่บ่ายสามด้วยอาการเจทแลค
จนเวลานี้เจ้าของทุนสุดหล่อยืนอยู่ปลายเท้าเจ้าหล่อนก็ยังนอนอย่างไร้อาการจะรู้สึกตัวใดๆ ชายหนุ่มตาสีสนิมเดินมองรอบตัวเธอแล้วก้มมองใบหน้าแสนหวานและเรียวปากแสนเซ็กซี่ กลิ่นน้ำหอมของหล่อนตรึงใจเข้าอย่างจัง กลิ่นมันแสนอบอุ่นเย้ายวน คล้ายน้ำหอมแบรนด์ดังแต่ไม่ใช่มันเหมือนมีส่วนผสมใดที่ต่างไปจากนั้น เข้าสูดลมหายใจลึกใบหน้าใกล้จนเกือบติดข้อมือหล่อน เสียงลมหายใจทำให้หญิงสาวสะดุ้งตื่น
     " ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต แกเข้ามาได้ยังไง แกจะทำอะไร
ออกไปนะ ออกไป ไม่งั้นชั้นตีตายแน่ " ดวงตาหล่อนถบึงตาโต ร่างกายสูบฉีดความตกใจเต็มขั้น
     " คุณตีผมด้วยหมอนหนุน สักร้อยครั้งผมก็ไม่ตาย
หรือจะตีผมอีกสักห้าร้อยครั้งผมก็จะยืนให้คนตี เพราะมันไม่ทำให้ผมรู้สึกเจ็บเลยสักนิด" เทเลอร์กระตุกยิ้มมุมปากแสดงความขบขันเล็กน้อยแต่ไม่ได้ถือโทษโกรธเจ้าหล่อน
     " โทรศัพท์เธออยู่ไหน "เขาถามพลางควานสายตามองหาไปรอบๆห้อง
     " คุณเป็นใคร ออกไป " หญิงสาวยังคนตื่นกลัว
     " ผมไทม์ เทเลอร์  และผมถามคุณ โทรศัพท์อยู่ที่ไหน"ดวงตาเริ่มกร้าวร้าวมากขึ้น
    หญิงสาวตกตะลึง รูปโฉมหล่อเหลา ใบหน้าคมคาย ดวงตาสีสนิมเป็นประกายถึงแม้ดวงไฟในห้องจะเปิดแค่เพียงดวงเว้นดวง 
    " คุณไทม์ เทเลอร์  หรอคะ เอ่อ..คือ อย่าหาว่าฉันต่อว่าคุณเลยนะคะ แต่นี่ห้องพักฉันและฉันเป็นผู้หญิงในเมื่อคุณรู้ว่าฉันเป็นผู้หญิงคุณก็ไม่ควรเข้ามาในห้องฉันโดยพละการ ฉันถือ "
    "ผมไม่ถือ "
    " ผมตั้งใจฟังเพราะคิดวาคุณจะพูดคำว่าขอโทษที่ลุกขึ้นยืนเอาหมอนหนุนตีผม แต่ไม่มีคำขอโทษนั้นเลยแสดงว่าคุณไม่สำนึกเลย ใช่ไหม" ดวงตาเกรี้ยวกราวดุดันฉายออกมาตรงๆทำให้สาวน้อยหัวใจตกลงไปอยู่ตาตุ่ม
   "ก็ได้ค่ะ ฉันจะขอโทษคุณนะคะ แต่คุณต้องบอกฉันก่อนคุณทำอะไรกับข้อมือฉัน คุณเอาจมูกมาใกล้กับข้อมือฉันทำไม คุณจะทำอะไรคะ"หญิงสาวเล่นแง่ไม่ยอมพูดขอโทษง่ายๆ
    " ผมไม่ทำอย่างที่คุณคิดหรอก ยัยสาวเอเชีย ผมแค่ได้กลิ่นคล้ายๆกิ่งไม้ในแทบภูมิประเทศเขตร้อนจากตัวคุณ ก็แค่นั้น แค่กลิ่น" ชายหนุ่มอธิบายเล็กน้อยแล้วเดินไปเปิดไฟในห้องทุกดวง
  หญิงสาวยังมีอาการงุนงงกับคำตอบ พอแสงไฟเปิดทุกดวงหล่อนก็ต้องมนต์สะกดอีกครั้ง คุณไทม์ ที่คุณเควินบอก เค้าเป็นชายแก่สุขภาพไม่แข็งแรง ใจดีไม่ใช่ชายหนุ่มอายุราวๆสามสิบห้าสามสิบหก แต่นี่ใช่คุณไทม์ เทเลอร์จริงหรอเนี่ย 
     " เธอชื่อ เจสสิก้า แทสซ์ มาจากประเทศไทย นับถือศาสนาพุทธ ได้รับคัดเลือกจากคุณปู่ผม ให้เข้ารับทุนจากตระกูลผม ดังนั้นผมจะเรียกคุณว่า นักเรียนทุน ตกลงไหม"พูดจบเจ้าของเสียงทุ้มต่ำก็เปรยหางตามองมาทางหล่อน
     "ก็ถ้าจะเป็นอย่างนั้น ฉันจะเรียกคุณว่าอะไรหล่ะคะ
คุณเจ้าของทุน คุณผู้อุปการคุณ หรือ..."   หล่อนพูดยังไม่ทันจบประโยคเธอเสียงทุ้มต่ำนั้นก็ดังขึ้น
   "ผู้ปกครอง เธอต้องเรียกฉันว่าผู้ปกครอง อยู่ที่นี่เธอจำเป็นต้องมีคนดูแล" 
   "มันจำเป็นต้องเรียกอย่างนั้นเลยหรอคะ คือฉันพยายามเรียบเรียงเรื่องของคุณ คือคุณเป็นผู้ชายที่ประหลาดมาก ตั้งแต่การมาปรากฏตัวเมื่อสักครู่ และฉันไม่สามารถเอามาประติดประต่อกับความคิดของฉันฉันจินตนาการว่าคุณคือคุณปู่ใจดี ที่อยู่บ้าน สุขภาพร่างกายไม่ค่อยเข็งแรง แต่ยิ้มเก่งและโอบอ้อมอารีย์
แต่นี่คือคุณไทม์ เทเลอร์ ที่ตั้งแต่เข้ามาในห้องฉันคุณก็เอาแต่สั่ง สั่ง ทำหน้านิ่งๆ และ เอ่อ อ " น้ำเสียงเริ่มสะดุดกึกเมื่อเขามองมาทางหล่อนด้วยแววตาเย็นชาและน่าเกรงขาม
   " เจสสิก้า แทสซ์ " เขาแผดเสียงออกมาด้วยความลำคาญจนเธอต้องยอมหยุดพูด
   " ถ้าเธอจะพูดเยอะขนาดนี้ ไปเรียนอะไรที่มันเกี่ยวกับการพูดดีไหม เพราะผมมองว่ามันยังมีประโยชน์กับธุรกิจของผม มากกว่าวรรณกรรมบ้าๆที่มีแต่พวกว่างงานมานั่งขีดเขียนเสียอีก" พูดจบเค้าก็ว่างซองน้ำตาลที่มีเอกสารหลายสิบแผ่นในนั้น
   " สัญญา อ่านซะ ให้ละเอียด สงสัยข้อไหน หรือไม่ประสงค์จะรับอะไรก็รีมาร์คไว้ คุณต้องอ่านมันให้ละเอียดทุกข้อมันเกี่ยวกับชีวิตคุณและกฏหมาย ผมไม่มีเวลาว่างมากที่จะอธิบายให้คุณฟัง และก่อนที่จะจรดปลายปากกาตวัดชื่อตัวเองลงไปในเอกสารนั้น จงพึงสำนึกไว้ เธอคือผู้ขอรับทุน แค่นี้ก่อนแล้วกันคุณเจสสิก้า แทสซ์ " น้ำเสียงดุดันทุ้มต่ำและใบหน้าไร้รอยยิ้มของเทเลอร์ทำให้สาวที่ยืนอยู่ข้างหน้าขาสั่นระริกๆ
    " ค่ะ " หล่อนพูดได้คำเดียวเอาแต่พยักหน้างึกๆ
    " แล้วถ้าเธอพร้อมจะพูดว่าขอโทษผมเมื่อไหร่ ให้มาพูดต่อหน้าผม ไม่อณุญาติให้โทรหา ผมจะดูแววตาความจริงใจของคุณ" เสียงฝีเท้าใส่รองเท้าหนังเงาวับเดินออกจากห้องไป จนระบบรักษาความปลอดภัยอัตโนมัติที่ประตูหน้าห้องทำงานจนครบกระบวนการนั่นหมายถึง เจ้าของรูปร่างใหญ่โตหล่อเหลาเดินออกจากห้องเรียบร้อยแล้ว
      " แทสซ์ เอ๋ย แทสซ์  ถ้าแกอยากมีชีวิตอยู่อย่างมีความสุขแกต้อง พูดแต่คำว่า ค่ะ ค่ะ ค่ะ เข้าใจไหม ห้ามเถียง ห้ามพูดเยอะ และควรกล่าวคำว่าขอโทษค่ะต่อหน้าเขาด้วยแววตาที่ดูจริงใจร้อยเปอร์เซนต์"
หล่อนเอาแต่ว่าตัวเองต่อหน้ากระจะใสที่กั้นเป็นผนังห้องแทนแผ่นปูน อากาศเริ่มหนาวเย็นอีกครั้งเธอยืนกอดอกตัวเองถอนหายใจยาว ครุ่นคิดว่านี่คือการเริ่มต้นชีวิตในสังคมใหม่ๆกว่าสี่ปีที่เธอต้องอยู่และต้องอยู่ให้ได้ การศึกษาจะช่วยให้เธอมีชิวิตที่ดีขึ้น 
    "เธอคือผู้ขอรับทุน เจสสิก้า แทสซ์" หล่อนบนแล้วทิ้งร่างกายที่เหนื่อยล้าลงบนโซฟาปรับนอนตัวใหญ่ขนกำมะหยี่