โรงเรียนการ์เดี้ยนโฟซ

  "แม่ค่ะ! เราจะไปใหนกัน"
  "เดี๋ยวก็รู้รีบตามมาเร็ว!"
สองสาวต่างวัยวิ่งตามกันมาในป่าลึก เด็กสาววิ่งตามหญิงสาวตรงหน้าไปอย่างทุลักทุเลเพราะชุดฟูฟองที่สวมใส่ ใบหน้าน่ารักเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อจากการวิ่งมาไกลจนใกล้ถึงตีนเข้าต้องห้าม
  "แม่ค่ะ!อย่าเข้าไปลึกเลยคะไกล้ถึงตีนเขาต้องห้ามแล้วนะคะ!" เด็กสาวร้องบอกมารดาเสียงหลง
  "มันไม่มีอะไรหรอกรีบตามมาเร็ว!" แม่ของเธอพูดทั้งที่ยังไม่หยุดวิ่ง
  "แม่!...แต่มันมืดมากแล้วนะเราวิ่งเข้ามาเรื่อยๆไม่หยุดพักเลยนะค่ะแม่!" เด็กสาวบอกแม่ของตนสองขาก็เริ่มหมดแรงแล้วด้วยใบหน้าน่ารักซีดเผือกไร้สีเลือดภาพตรงหน้าเริ่มไม่ชัดเจน
  "เราต้องรีบไปให้ถึงตีนเขาก่อนพระจันทร์จะตรงหัว!...เร็วเข้าใกล้แล้วข้างหน้าเอง!" หญิงสาวตะโกนบอกเมื่อบุตรสาวเริ่มเว้นระยะห่างกับตัวเธอมากเรื่อยๆ
  "แล้วพ่อล่ะ!" เด็กสาวถามมารดาด้วยความเป็นห่วงเธอทิ้งพ่อไม่ได้
  "พ่อไปรอแล้ว! เร็วเข้าไดอาลูกถึงเเล้ว"
ไดอาหยุดพักมองมารดาที่ยืนรออย่างกระวนกระวายที่ตีนเข้าแล้วฝืนร่างกายวิ่งต่อไป
   "ไดอา!ไดอา!ตั้งสติห้ามหลับนะลูก!"
หญิงสาวตบหน้าบุตรสาวตนเองเบาๆเรียกสติ เหนื่อย...เหนื่อยเหลือเกิน เธอวิ่งตามแม่เธอออกมาจากบ้านระหว่างทางก็เจอไอพวกหมาบ้านั้นตลอดทางแต่แปลกที่ทุกคนเดินตามปกติไม่สนใจเธอกับแม่และไอพวกที่ตามมาข้างหลังเหมือนกับจะมองไม่เห็นพวกเธอพอพวกเธอเริ่มวิ่งเข้าสู่เขตชายป่าพวกมันก็หยุดตามแต่ไม่วายส่งสายตาอาคาตและเห่าไม่หยุดแม่เธอไม่บอกอะไรเธอทั้งนั้นมีแต่พูดด้วยความรีบร้อนว่าตามมาห้ามหยุดวิ่งและห้ามคาดสายตาจากกันเด็ดขาด
  "ไม่มีเวลาแล้วพระจันทร์ใกล้จะตรงหัวเเล้ว...ไดอาตามแม่มา!" เธอหอบหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อย
...โอ๊ยยย!ทั้งหิว!ทั้งเหนื่อย!...
เธอเดินตามมารดามาถึงถ้ำแห่งหนึ่งที่อยู่หลังเขาและแน่นอนเธอวิ่งอ้อมเขาตามแม่เธอมา
  "เข้าไปไดอาเข้าไป!" แม่เธอดันหลังเธอเข้าไปในถ้ำที่ไม่มีแม้แต่แสงจันทร์สาดส่อง
  "แม่!ไม่!แล้วแม่ล่ะ!" ไดอาหันมาถามมารดาอย่างร้อนรน
  "เดี๋ยวแม่ตามไปรับสิ่งนี้ไว้ใส่ห้ามถอดเด็ดขาด!" มือบางหยาบยัดแหวนทองคำขาวใส่มือเนียนนุ่มของเธอ
  "แม่แล้วพ่อล่ะ!" เธอหันมาถามแม่อีกครั้ง
  "เดี๋ยวแม่กับพ่อตามเข้าไป!ไปซะตามหาคนที่ชื่อ ดาร์ก นาวินโด และมอบแหวนนั้นให้เค้าเค้าจะปกป้องลูก!" หญิงสาวพูดจบแล้วพลักไดอาเข้าไปอย่างแรก
   "ไม่!แม่ค่าาาา!" ไดอาร้องเสียงหลงเมื่อถูงแรงบางอย่างกระชากตัวเธอเข้าสู่ความมืดในถ้ำอย่างแรง
  `จงจำไว้บุตรแห่งจันทราและอัคคี
 ชะตานับจากนี้ของเจ้าจงเลือกว่าจะ  
 ปล่อยเลยตามเลยหรือกำหนดเอง
 สายเลือดแห่งความภักดีเอ๋ย...
 จงหลับเสีย และกลับคืนสู่อ้อมกอดของ
 'เขาผู้นั้น' และดินแดนที่จากมา`