DRAMA

5
ความหลังของสองเรา II
 
 
บันทึกของมะนาว
           
            ในอีกไม่กี่เดือนชีวิตเด็กมัธยมของฉันก็จะจบลง และก้าวเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัยไม่ว่าจะมองไปที่มุมไหนของโรงเรียนก็จะพบกับเด็กนักเรียนที่กำลังมุ่งมั่นเพื่ออนาคตหรือกำลังหาอนาคตของตนเอง นั้นคือชีวิตที่เลี่ยงไม่ได้ของเด็ก ม.6 ที่ต้องแบกรับความฝันและความหวังจากคนรอบข้าง ซึ่งฉันก็เป็นหนึ่งในคนเหล่านั้น
 
“ นี่..มะนาวเธออยากจะเรียนต่อคณะอะไรหรอ? ” เสียงหวานๆของสาวสวยที่มีนามว่า ไรอา หรือนางฟ้าในคราบมนุษย์ ไรอาเป็นลูกครึ่งพ่อเป็นคนฝรั่งเศสส่วนแม่เป็นคนไทย เธอจึงมีนัยน์ตาสีฟ้าน้ำทะเลและผมสีแพลตตินั่มที่ยาวถึงกลางหลังซึ่งถูกดัดลอดอ่อน ซึ่งเข้ากับใบหน้าเรียว จมูกที่โด่ง รับกับริมฝีปากสีเชอรี่ที่ราวกับถูกแต่งเติมด้วยลิปสติกแต่มันกับเป็นสีที่ธรรมชาติสร้างขึ้นมาให้กับไรอา อาจจะด้วยกิจการทางบ้านที่เกี่ยวข้องกับความสวยความงามแบบครบวงจร ตั้งแต่การสวยจากภายในจนถึงภายนอกนั้นอาจจะมีส่วนที่ทำให้ไรอาสวยตลอดเวลา ส่วนฐานะทางบ้านไม่ต้องพูดถึงมีเงินมากพอที่จะเผาเล่นเลยละ ด้วยองค์ประกอบเหล่านี้และนิสัยแสนดีของไรอาไม่แปลกใจเลยที่ได้ฉายานั้นมา แต่ฉันกับคิดต่างจากคนอื่นฉันคิดว่ายัยไรอาเหมือนตุ๊กตาบาบี้มากกว่านางฟ้าซะอีก
“ ฉันอยากเข้าคณะบริหารธุรกิจ แต่สาขายังไม่ได้คิด มหาลัยที่อยากเข้าคงจะเป็นมหาลัย S ”
“ โอโห้....สมกับเป็นมะนาว เลือกมหาลัยที่มีชื่อเสียงอันดับสองของประเทศ แต่ทำไมไม่เลือกเข้ามหาลัย R ที่เป็นอันดับหนึ่งของประเทศเลยล่ะ อย่างมะนาวสอบเข้าได้อยู่แล้ว ”
“ อ่า..ถ้าเรื่องนั้นละก็ฉันรู้นะว่าทำไม ^^ ” เสียงที่ชวนแสบแก้วหูของยัยแก้วใสดังขึ้น เสียงพูดนั้นอาจจะเป็นที่มาของชื่อของยัยแก้วใสก็ได้ แก้วใสเป็นหญิงสาวที่มีองค์ประกอบที่ชวนให้น่าหลงใหลผมสีกาแฟที่ยาวจนเกือบถึงสะโพกรับกับโครงหน้ารูปตัววีทำให้นัยน์ตาสีดำและจมูกโด่งนั้นโดดเด่น ส่วนริมฝีปากสีแดงเข้ารูปนี้ที่มาพร้อมกับรอยยิ้มอันสดใสที่เมื่อได้เห็นคงจะไม่สามารถละสายตาไปจากมันได้ ยัยแก้วใสเป็นคนสวยมากแต่พอมาอยู่กับยัยไรอาก็ดับได้เหมือนกัน ส่วนฉันไม่ต้องพูดถึงโอกาสเกิดไม่มีหรอก
“ เพราะอะไรหรอ? ฉันก็อยากรู้เหมือนกัน ถามมะนาวมาต้องหลายครั้งแหละไม่ยอมบอกสักที ”
“ ปฐพีนายนี่มันโง่จริงๆ...มหาวิทยาลัยที่นายอยากเรียนคือมหาวิทยาลัย K ใช่ไหม ? ”
“ ก็ใช่ทำไมหรอ? ”
“ ถ้ายัยมะนาวเลือกเรียนมหาวิทยาลัย R มันอยู่คนไกลมากๆจากมหาวิทยาลัย K ใช่ไหมล่ะ แต่มหาวิทยาลัย S เป็นมหาวิทยาลัยเดียวที่อยู่ใกล้กับมหาวิทยาลัย K มากที่สุด พูดง่ายๆยัยมะนาวอยากจะอยู่ใกล้ๆนายไง   ที่ฉันพูดมาทั้งหมดถูกต้องรึเปล่ามะนาว ? ^^++ ”
“ -////////- อะ....อืม ”
“ มะนาวของฉันน่ารักที่สุดในโลกเลย มาให้จุ๊บซะดีๆ มาม้ะ >3< ” ไม่พูดเปล่าปฐพีก็ทำท่าเหมือนจะเข้ามากอดทันที ก็แบบนี้ไงละถึงไม่อยากบอกไม่ใช่ไม่อยากเห็นนายดีใจหรอกนะ แต่ที่นี้มันโรงเรียนนะโว๊ยยยย !!
“ พีที่นี้มันโรงเรียนนะ จะทำอะไรก็เกรงใจสถานที่บ้าง ” ไรอามายืนคั้นกลางระหว่างฉันกับปฐพีพร้อมกับสั่งสอนปฐพี มันก็ดีอยู่หรอกนะแต่คิดว่าไอ้บ้าปฐพีมันจะฟังหรอ?
“ ก็ฉันรักมะนาวนิ คนรักกันจะแสดงความรักกันมันผิดตรงไหน? ไรอาหลบไปนะ -3- ”
“ ไม่ ไม่ ได้ยินไหมว่าไม่ ”
“ ...”
“ พวกเธอเนี่ยนะ...ตอนเด็กๆก็ทะเลาะกันจะเป็นจะตายฉันต้องคอยห้ามตลอด โตแล้วก็ยังทำตัวมีปัญหาเหมือนเดิมฉันละเบื่อที่ต้องคอยมาห้ามพวกเธอสองคนจริงๆ ”
“ อย่างพูดว่าเบื่อฉันสิไรอา ชีวิตฉันขาดเธอไม่ได้หรอกนะ ”
“ จริงหรอ? - -* ”
“ จริงสิ...ถ้าขาดเธอไปฉันคงทำอะไรไม่ได้ เธอเป็นเพื่อนคนสำคัญของฉันเลยนะ ”
“…”
“ ชีวิตฉันต้องมีไรอา และมะนาว เพราะฉะนั้นอย่าเบื่อฉันเลยนะ” คำพูดที่แสนอ่อนโยนนั้นถูกพูดขึ้นพร้อมกับอ้อมแขนกว้างจะโอบกอดฉันและไรอาเข้าไป
“ ฉันไม่เป็นที่ต้องการของพวกเธอทั้ง 3 คนเลยใช่ไหม ? ฉันโกรธแล้วนะ !!!”
“ พูดอะไรของเธอแก้วใส มานี่สิ มาอยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายหล่อๆคนนี้ ^^ ”
 
            ฉันนี่โชคดีจริงๆเลยนะมีเพื่อนดีๆอยู่ตั้ง 2 คน การจะหาคนที่จริงใจกับเราในโลกใบนี้มันหายากยิ่งกว่าการหยิบเม็ดทรายให้ได้เม็ดเดียวในการหยิบเพียงหนึ่งครั้งเสียอีก แถมฉันยังมีปฐพีอยู่ข้างๆเขาคือผู้ชายเพียงคนเดียวที่ฉันยอมให้เป็นเจ้าของหัวใจ ทุกอย่างมันกำลังเป็นไปด้วยดีของอย่างให้มีพายุพัดเข้ามาเลย พระผู้เป็นเจ้าโปรดฟังคำอ้อนวอนขอลูกด้วย อย่ากลั่นแกล้งกันเลย
 
 
 
“ มะนาวเราไปดูหนังกันเถอะ ”
“ ไม่ได้ฉันต้องอ่านหนังสือนายก็รู้นิ ”
“ แต่เราไม่ได้ไปไหนมาไหนกันสองคนก็เกือบจะสองเดือนแล้วนะ เลิกอ่านได้แล้วหนังสงหนังสือพวกนี้เนี่ย ฉันเห็นเธออ่านมันจะรอบที่ 5 แล้วนะ ”
“ เราคุยกันเรื่องนี้กันหลายครั้งแล้วนะ ฉันก็สัญญาไปแล้วนิว่าถ้าสอบเสร็จเมื่อไรฉันจะไปทุกที่ที่นายอยากไปนะ อย่ามางอแงนะ ถ้าฉันสอบเข้ามหาวิทยาลัย S ไม่ได้ขึ้นมาจะทำยังไง ? ”
“ นี้เธอเห็นไอ้มหาวิทยาลัยบ้านั้นสำคัญกว่าฉันหรอ? ”
“ ปฐพี !! อย่ามาหาเรื่องกันนะ ”
“ เธอเบื่อฉันแล้ว เธอไม่รักฉันแล้วใช่ไหม? ไม่ต้องเอาเรื่องมหาลัยมาอ้าง คนหัวดีอย่างมะนาวไม่ต้องอ่านหนังสือหนักขนาดนี้ก็สอบติดได้อยู่แล้ว ที่เธอทำอยู่ตอนนี้ก็เพื่อจะได้มีข้ออ้างบอกเลิกฉันใช่ไหมล่ะ ?”
เพี๊ยบบบบ !!!
“ ปฐพี...นายมันบ้า ไปให้พ้นหน้าฉันเลยนะ ”
“ เบื่อโว๊ยยยย !! ”
 
            ปฐพีเดินหายไปจากหน้าฉันจริงๆ เขาไม่อยู่ข้างฉันแล้ว เขาหายไปแล้ว เอาแล้วไง พระเจ้าท่านกำลังเล่นอะไรอยู่กันแน่ ท่านรู้ท่านเห็นใช่ไหม? ชีวิตฉันยังได้รับความเจ็บปวดไม่มากพอใช่ไหม? น้ำใสๆค่อยไหลรินออกจากดวงตาทั้งสองข้าง ความเจ็บปวดวิ่งแล่นไปทุกส่วนของร่างกาย ร่างกายของฉันค่อยทรุดลงไปกับพื้น มันเจ็บเหลือเกิน เจ็บมาก เจ็บที่หัวใจ
 
“ มะนาวได้ยินฉันไหม ? มะนาว มะนาวตื่น ” ใครกันนะที่เรียกฉันอยู่   ฉันค่อยลืมตาแต่ภาพที่เห็นชั่งเรือนลางเหลือเกิน อาจจะเป็นเพราะน้ำตานี่ละมั้งที่ทำให้ไม่เห็นหน้าคนที่กำลังเรียกชื่อ อ้อมกอดนี่อุ่นจังของปฐพีสินะ นายกับมาหาชั้นแล้ว
“ ปะ ปฐพี ปฐพี ฉันขอโทษ ฮึก ”
“ มะนาวตั้งสติหน่อย ฉันแก้วใสไม่ใช่ปฐพี ”
“ แก้วใส ” ไม่ใช่นายสินะ น้ำใสๆไหลรินออกมาโดยที่สมองยังไม่ได้สั่งการด้วยซ้ำ ได้โปรดหยุดมันทีให้มันหยุดไหลที่ ถ้ามันยังไหลอยู่แบบนี้ฉันจะมองเห็นปฐพีได้ยังไง หยุดทีได้โปรด
“ มะนาวเกิดอะไรขึ้น หยุดร้องไห้แล้วบอกฉัน ”
 
 
30 นาทีต่อมา
 
“ เรื่องมันเป็นอย่างแบบนี้นี้เอง ถ้าฉันเป็นปฐพีฉันก็คงจะโกรธเหมือนกันแหละ ”
“ แต่ฉันไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้นิ ฉันมีเหตุผลของฉัน ”
“ และเหตุผลของแกคืออะไร บอกมาสิ ? ”
“ ฉันบอกไม่ได้ ถึงจะเป็นแกฉันก็บอกไม่ได้ ”
“ ถ้าแกไม่พูดฉันก็คงจะช่วยอะไรไม่ได้ แกคงจะได้เลิกกับปฐพีจริงแล้วล่ะ ”
“…”
“ ถ้าไม่พูดฉันกลับบ้านละนะ ”
“ เดี๋ยว....บอกแล้ว ที่ฉันต้องพยายามอ่านหนังสือเพื่อที่จะเข้ามหาลัย S ก็เพราะฉันไปสัญญากับพี่ภาไว้นะ”
“ พี่ภา....พี่นภาพี่สาวของปฐพีนะหรอ ? ”
“ ใช่...พี่ภายื่นข้อเสนอว่าถ้าฉันสามารถสอบเข้ามหาวิทยาลัย S ได้ในคณะบริหารธุรกิจโดยมีคะแนนเป็นอันดับหนึ่งของคณะได้จะยอมให้ฉันคบกับปฐพีได้ ฉันก็เลย....อ่านหนังสือเป็นบ้าเป็นหลังแบบนี้ไงละ ”
“ พี่นภาจะห้ามแกกับปฐพีไม่ให้คบกันได้งั้นหรอ ฉันคิดว่าปฐพีคงไม่ยอมง่ายหรอก”
“ ได้สิ....ตั้งแต่ฉันรู้จักกับปฐพีมาเขาไม่เคยขัดใจพี่ภาเลยสักครั้ง ไม่ว่าพี่ภาจะพูดอะไรเขาก็ทำตามทั้งนั้น ไม่ว่าเรื่องนั้นปฐพีจะชอบหรือไม่ชอบก็ตามถ้ามันออกมาจากปากของพี่ภาเขาก็พร้อมที่จะทำให้  ปฐพีรักพี่ภามากเลยนะ ”
“ แล้วทำไมแกไม่บอกเรื่องนี้กับปฐพี   ถ้าแกบอกเรื่องวันนี้ก็จะไม่เกิดขึ้น ”
“ ตามที่ตกลงกับพี่ภา ฉันห้ามบอกเรื่องนี้กับปฐพีเด็ดขาด ถ้าฉันบอกไป...พี่ภาคงทำให้เราสองคนเลิกกันจริงๆ ”
“ เฮ้ออออ....ในเมื่อบอกเรื่องพี่นภาให้ปฐพีรู้ไม่ได้ วิธีเดียวที่แกจะเอาปฐพีกับคืนมาได้คงต้องไปขอโทษจากใจจริงเท่านั้นแหละ ”
 
            จากที่ตัดสินใจได้ฉันกับแก้วใสก็มุ่งหน้าไปที่บ้านของปฐพีทันทีแต่ปรากฏว่าปฐพีไม่อยู่ที่บ้าน   คุณลุงคุณป้าบอกว่าช่วงนี้ปฐพีไปอยู่คอนโดไม่ค่อยกับมานอนบ้าน สีหน้าคุณลุงคุณป้าก็คงจะสงสัยไม่น้อยว่าเกิดอะไรขึ้นรึเปล่าแต่ฉันก็ได้แค่พูดปัดๆไป ก่อนจะของที่อยู่ของคอนโดที่ปฐพีไปพัก   แก้วใสและฉันไม่รอช้ารีบไปที่คอนโดนั้นทันที่ คอนโดที่ปฐพีพักอยู่นั้นจัดได้ว่าหรูหรามากเลยทีเดียว ก็อยากจะชื่นชมบรรยากาศอยู่หรอกนะแต่ตอนนี้ฉันอยากรีบไปขอโทษปฐพีให้เร็วที่สุด จากที่พนักงานบอกปฐพีพักอยู่ที่ชั้นที่ 24 ห้อง 226 ถึงตอนแรกจะไม่ยอมบอกก็เถอะ แต่พอบอกไปว่าเป็นคนรู้จักกับคุณลุงคุณป้าท่าทางก็เหมือนจะไม่เชื่อ ฉันเลยท้าให้โทรไปถามคุณลุงคุณป้าเลย หลังจากพนักงานวางสายก็เปลี่ยนท่าทีเป็นบริการเต็มที่อาสาพาไปถึงหน้าห้องเลยทีเดียว แถมยังให้คีย์การ์ดสำหรับเปิดประตูห้องอีกด้วยแต่ฉันรับไว้แค่คีย์การ์ดและปฏิเสธการพาไปส่งยังห้องของปฐพี ฉันและแก้วใสไม่รอช้าใช้คีย์การ์ดเปิดเข้าไปโดยไม่สนเรื่องที่จะเคาะประตูเลยสักนิด ตอนนี้ฉันแค่อยากเห็นหน้าของปฐพีให้เร็วที่สุด ฉันอยากจะขอโทษเขา ภายในห้องเงียบมากเหมือนกับจะไม่มีคนอยู่ แต่ก็มีเสียงเหมือนคนกำลังคุยกัน ฉันเดินตามเสียงนั้นไปจนไปหยุดที่หน้าห้องนอนของปฐพี
“ อา...อะ อา ”
เสียงนั่นมันอะไรกัน เสียงผู้หญิงงั้นหรอ ?
“ อะ..อา พีฉันจะถึงแล้ว ”
ไม่จริงน่า ไม่ใช่หรอก
“ ฉันก็เหมือนกัน จะถึงแล้ว ”
“ มะนาวฉันว่าเราไปจากที่นี้ดีกว่า นั้นคงไม่ใช่ปฐพีหรอก ”
“ ไม่...จะให้ฉันวิ่งหนีความจริงรึไง ”
 
            เสียงครางของชายหญิงสอดประสานก็ไปมา เสียงของเตียงที่กระแทกจะพนังดังขึ้นเรื่อยๆ บ่งบอกว่าพวกเค้าทั้งสองคงใกล้จะเสร็จกิจเต็มที่   และเหมือนจะเป็นไปตามคาดของฉันเสียงของทั้งสองคนค่อยๆเงียบลง ร่างกายของฉันมันชาจนไม่รู้สึกไปทั้งตัว ในหัวสมองมันว่างเปล่า ในหัวใจราวกับจะแตกสลายเป็นชิ้น น้ำตาที่เคยหยุดไหลไปตอนนี้มันไหลมาเป็นสายอาบแก้มทั้งสองข้าง ฉันกำลังฝันอยู่แน่ๆ ไม่มีทางมีปฐพีจะทำกับฉันแบบนี้ ใครก็ได้บอกฉันทีว่ามันคือความฝัน ขอร้องละให้มันเป็นเพียงแค่ความฝันที ได้โปรด !!
 
“ เป็นอย่างที่เธอบอกจริงๆด้วย มะนาวแค่เอาเรื่องเข้ามหาลัยมาอ้างเพื่อที่จะหาข้ออ้างเลิกกับฉันจริงๆด้วย มะนาวไม่ได้รักฉันแล้ว ”
“ แต่ฉันรักนายนะ ฉันไม่มีทางเห็นสิ่งอื่นสำคัญกว่าตัวนาย ถ้านายเลือกฉันฉันจะไม่มีทางทำให้นายเสียใจเหมือนที่มะนาวทำแน่นอน ”
“ เธอรักฉันจริงๆหรอ ? ”
“ จริง...ฉันรักนาย ถ้าฉันไม่รักนายฉันจะยอมมีเซ็กซ์กันนายตลอดเวลาเกือบสองเดือนที่ผ่านมาหรอ? ”
“ เรามาทำกันอีกรอบได้ไหม ? ”
“ ได้สิ ก็ฉันรักนายนิ รักมาตลอด ”
 
ตลอดเวลาเกือบสองเดือนเลยงั้นหรอกที่ฉันโดนสวมเขา แบบนี้มันเกินจะทนแล้วนะโว๊ยยยย !! ฉันพยายามรวบรวมสติเท่าที่มีเหลือก่อนจะปาดน้ำตาจากแก้มทั้งสองข้าง และรวบรวมความกล้าทั้งหมดไปที่มือ ฉันสูดอากาศเข้าเต็มปอดก่อนจะหมุนลูกบิดประตูห้องนอนของปฐพี ขอดูหน้าผู้หญิงคนนั้นหน่อยเถอะ
“ นี่...ฉันมาขัดจังหวะรึเปล่า ? ” พระเจ้า ! เป็นเขาจริงๆ เขากำลังอยู่ในสภาพเปลือยเปล่าจนเห็นร่างกายท่อนบนส่วนอีกครึ่งหนึ่งถูกปิดอยู่ใต้ผ้าห่มแต่ถึงจะไม่เห็นก็รู้ว่าคงไม่ได้ใส่อะไร เป็นเขาจริง และที่น่าตกใจไปมากกว่านั้นผู้หญิงที่อยู่ข้างๆเขา อย่าพึ่งร้องไห้ละมะนาวเข้มแข็งไว้
“ เสียงครางหวานๆ เมื่อกี๊เป็นของเธอเองสินะ ไรอา!!!! ”
“ มะนาว /มะนาว ”
“ นายคงจะเบื่อฉันมากสินะ ก็แอบมีเซ็กซ์กับยัยไรอามานานแล้วนิ !! ”
“…”
“ คนที่อยากเลิกคงจะไม่ใช่ฉันละมั้ง...คงจะเป็นนายมากกว่า จริงไหม ? ”
“ เพราะเธอเองไม่ใช่หรอมะนาวที่ทำให้ปฐพีเป็นแบบนี้ เธอเป็นเย็นชาใส่เขาเอง ”
“ ใช่...มันเป็นเพราะฉันเอง ฉันทำตัวเอง มีของที่มีสิ่งที่มีค่าอยู่ใกล้ตัวกับไม่ดูแลเอาใจใส่มัน.... ” น้ำตาที่พยายามกลั้นมันกับไม่ยอมฟัง น้ำใสๆร้อนๆเริ่มไหลอาบแก้มทั้งสองข้างอีกครั้ง “ ฉะ..ฉันรู้ว่าฉันผิด...ฉันเลยอยากจะมาขอโทษ ฉันไม่อยากเสียเขาไป ”
“….”
“ ปฐพีนาย...นายยัง..ต้องการฉันอยู่ไหม ? นาย...ระ รักฉันรึเปล่า ? ”
“ อย่าไปฟังนะพี ผู้หญิงคนนั้นเขารักแค่เงินของนาย เขาไม่เคยรักนาย ”
“…”
“…”
“ ละ เลิกกันเถอะ ฉันไม่ต้องการเธอแล้ว....มะนาว ”   อย่าพูดมันออกมานะ อย่าเลิกกับฉัน อย่าทำร้ายฉัน อย่าทิ้งให้ฉันต้องอยู่คนเดียวพอแล้วกับความรู้สึกเจ็บปวดและทรมานแบบนี้
“ …”
“ เรามาต่อกันอีกรอบดีกว่าไรอา ”
“  ได้ยินแล้วสินะ ช่วยอย่ามาขัดจังหวะของเราอีกล่ะ...มะนาว ^^ ” ฉันเอื้อมมือไปจับจับมือของแก้วใสไว้แน่น เพื่อสื่อว่าช่วยพาฉันไปจากที่นี้ที่ แก้วใสปล่อยมือจากฉันแล้วมาโอบไหล่ฉันแทนก่อนจะค่อยหมุนตัวฉันกับหลังเพื่อไม่ให้เห็นภาพตรงหน้า ฉันกับแก้วใสค่อยๆก้าวเท้าออกจากห้องนอนของปฐพี แต่ฉันกับตัดสินใจหันกับไปอีกครั้ง
 
 
“ ปฐพี...ฉันรักนาย ”
 
 
“ ไรอา...อีชั่ว !!!!! ”