DRAMA

4

ความหลังของเราสอง I

 

 

 

บันทึกของมะนาว

 

จากนี้ไปคืออดีตของฉัน

 

            ตอนที่ฉันอายุได้ 10 ปีครอบครัวของฉันได้ย้ายเข้ามาอยู่ในหมู่บ้านจัดสรร ‘ละอองหมอก’ด้วยความช่วยเหลือจากคุณลุงคุณป้า เท่าที่คุณพ่อเล่าให้ฟังคุณลุงและคุณป้ารวยมากๆ เป็นเจ้าของอสังหาริมทรัพย์มากมาย มากพอที่จะเอามาประกอบกันแล้วได้เป็นหนึ่งจังหวัดใหญ่ๆเลยทีเดียวหรือรู้จักกันในนาม ‘ตระกูลสิริวงษ์พิพัฒน์’

 

            บ้านหลังที่คุณลุงและคุณป้ายกให้นั้นเป็นบ้านหลังสุดท้ายของหมู่บ้านซึ่งอยู่ใกล้ๆกับคฤหาสน์ตระกูลสิริวงษ์พิพัฒน์ ตัวบ้านมีลักษณะเป็นบ้านสองชั้นสไตร์คลาสสิกผสมโมเดิร์น ซึ่งผสมผสานเข้าไว้ด้วยกันได้เป็นอย่างดี แต่ก็ไม่ได้หรูเกินไปเหมือนบ้านทรงคลาสสิกและก็ไม่เรียบเกินไปเหมือนบ้านทรงโมเดิร์น ภายในบ้านชั้นแรกประกอบด้วยห้องรับแขก ห้องครัว ห้องน้ำ และห้องนั่งเล่น ส่วนชั้นสองนั้นประกอบด้วยห้องนอน 3 ห้องพร้อมห้องน้ำในตัว ถึงบ้านหลังนี้จะไม่ได้ใหญ่โตเหมือนบ้านที่ฉันเคยอาศัยอยู่มาตั้งแต่เกิด ถึงมันจะเป็นบ้านที่ดูภายนอกอาจจะไม่มีอะไร แต่ในความรู้สึกฉันมันเหมือนกับปราสาทที่จะทำให้ฉันได้มีความหวังที่จะเดินหน้าอีกครั้ง

 

“ เป็นไงบ้าง หนูมะนาวชอบรึเปล่า ? ”

“ มันสุดยอดไปเลยค่ะคุณป้า มันเป็นบ้านที่วิเศษจริงๆ มะนาวกับคุณพ่อคุณแม่อยู่ที่นี่ได้จริงๆหรอค่ะ ? *^* ”

“ ได้สิจ๊ะ ^^ ”

“ คุณพ่อคุณแม่ เรามีบ้านแล้วเราไม่ต้องเร่ร่อนหรือเช่าบ้านใครอยู่แล้ว อึก อะ อึก ระ เรามีที่ที่เรียกว่าบ้านแล้ว แงๆๆ TT^TT ”

“ ไม่ร้องนะคนดีของแม่ แม่จะไม่ให้มะนาวต้องมาลำบากอีกแล้ว ” คำพูดที่แสนจะอ่อนโยนและอ้อมกอดที่อบอุ่นของคุณแม่นั้น ทำให้ฉันลืมความเจ็บปวด ความทรมาน ความลำบากตลอด 3 ปี ลืมแม้กระทั่งความรู้สึกที่อยากหายไปจากโลกนี้ ตอนนี้ฉันอยากมีชีวิตอยู่อยู่เพื่อตอบแทนบุญคุณผู้มีพระคุณที่ให้โอกาสครอบครัวของฉัน และฉันจะมีชีวิตอยู่เพื่อจะได้รู้ว่าใครที่มันทำให้ครอบครัวของฉันต้องเป็นแบบนี้ !!!!!!!!

“ ขอบคุณมากนะครับ ...ที่ให้โอกาสคนอย่างผม ให้โอกาสครอบครัวผม ”

“ อย่าคิดมากไปเลย นายก็เคยช่วยฉันมาก่อนเรื่องแค่นี้ถือว่าเล็กน้อย วันนี้ฉันคงต้องกับก่อนงั้นไว้เจอกันใหม่นะ ”

“ อึก...ขอบคุณนะค่ะคุณลุงคุณป้า อะ อึก T^T ”

“ เลิกร้องไห้ได้แล้วมะนาว   ลุงว่ามะนาวตอนไม่ร้องไห้สวยกว่านะ ^^ ”

“…” << พยายามกั้นน้ำตาอยู่

“ พ่อครับ อย่าไปหลอกเด็กแบบนั้นสิ คนมันไม่สวยทำยังไงมันก็ไม่สวยหรอกครับ ” เด็กชายเจ้าของนัยน์ตาสีตาล ผิวขาวๆ ปากแดงๆ เห็นแค่หน้าก็บ่งบอกถึงชาติตระกูลเลยว่าต้องมาจากครอบครัวที่มีฐานะ  ถ้าไม่มีประโยคเมื่อกี๊ก็จะชมว่าหล่ออยู่หรอกนะ แต่พอประโยคนั้นหลุดออกจากปากมา ความหล่อของไอ้เด็กปากเสียนี่ติดลบเลยทันที

“ ปฐพี ! ทำไมพูดแบบนั้น ขอโทษหนูมะนาวเดี๋ยวนี้เลยนะ ”

“ ขอโทษทำไมครับพ่อ ? ผมพูดความจริงนิ ” ไอ้เด็กนี่ชังจะมีน้ำโหแล้วนะ - -*

“…”

“ ยัยขี้เหร่ ”

“ คุณลุงค่ะ ไอ้นั้นมันตัวอะไรค่ะ ที่ยืนสองขาและกำลังพูดอยู่นั้นนะค่ะ ? ”

“ ฮาๆๆ นั้นมันลูกชายคนเล็กของลุงเองแหละมะนาวอย่าไปถึงสาเขาเลยนะ ”

“ นี่พ่อหัวเราะอะไรนะ ? ยัยขี้เหร่กล้าดียังไงมาว่าฉัน !!! ”

“ ^___^ “

“ ยะ ยัยขี้เหร่ ”           

“ ^____^”

 

 

 

 

 

7 ปีผ่านไป

 

“ มะนาว มะนาว มะนาว !!!!! ”

“ จะตะโกนทำไม ? อยู่ใกล้กันแค่นี้เอง ” ตอนนี้ฉันกับปฐพีกำลังนั่งบนโซฟาหลังจากทานข้าวเช้าเสร็จ ไอ้หมอนี่ก็แปลกบ้านตัวเองก็มีทำไมต้องมากินข้าวบ้านฉันก่อนจะไปโรงเรียนทุกวันเลย ทั้งที่ถ้าอยู่บ้านตัวเองคงจะได้กินของดีๆกว่านี้แท้ๆ แปลกคน

“ ก็เธอนั้นแหละนั่งเหม่อ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อะไรอยู่ ? ฉันเรียกตั้งหลายครั้ง ”

“ ขอโทษ...พอดีนึกเรื่องสมัยเด็กๆนะ ตอนที่ฉันกับนายได้เจอกันครั้งแรก สมัยนั้นเราสองคนเกลียดกันจะเป็นจะตาย แต่ตอนนี้ฉันกับนายเรากับได้มาเป็น... ”

“ เป็นผัวเมียกันนะหรอ? ^^ ”

“ ไอ้บ้า ! แค่ ‘แฟน’ ผัวเมียอะไรหยาบคาย -/////////- ”

“ ผัวเมียนั้นแหละถูกแล้ว ยังไงฉันก็จะให้พ่อแม่ไปสู่ขอเธออยู่แล้ว ^^ ”

“ แหวะ....ไอ้เด็กแก่แดด -//- ”

“ งั้นเธอจะปฎิเสธฉัน เธอจะไม่ยอมเป็นเมียฉันใช่ไหม ? ”

“ เปล่า...ตะ แต่ ”

“ ถ้าไม่ปฏิเสธ....งั้นพูดตามฉัน ‘คุณปฐพีช่วยรับมะนาวเป็นเมียด้วยเถอะค่ะ’ ไหนลองพูดสิ ”

“ ไม่เอาอ่ะ มันหน้าอายจะตายไป ”

“ พูด ”

“…”

“ พูด ”

“ เออ ! พูดก็ได้ว่ะ คะ..คุณ   คุณปฐพีช่วยรับมะนาวเป็น ปะ เป็น... ”

“ เป็นอะไรหรอครับมะนาว ? ^^ ”

“ ปะ..เป็น เฮ้อ...เป็นเมียด้วยเถอะค่ะ -///////////- ”

“ ^^ // ”

“ นะ..นี่ก็สายมากแล้วฉันว่าเราไปโรงเรียนกันเถอะ ไปนะ ”   ฉันรีบเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็วแล้วรีบสาวเท้าเพื่อออกไปจากบ้าน แต่ก้าวไปได้ไม่กี่ก้าวกับถูกอีกฝ่ายกระชากกับไปที่โซฟาอีกครั้ง ก่อนที่จะถูกจับกดลงบนโซฟา

“ เมียจ้าจะหนีผัวไปไหนจ๊ะ ^^ ? ”

“ กะ...ก็ อืมมม.....”  คำพูดที่กำลังจะพูดถูกกลืนไปในพริบตาที่ริมฝีปากของปฐพีประกบลงมา   ถึงมันจะไม่ใช่จูบแรกของเราสองคน แต่ไม่ว่าจะกี่ครั้งทุกครั้งที่ฉันจูบกับปฐพีมันก็หกยุดตื่นเต้นไม่ได้สักที หัวใจมันเต้นแรงราวกับมันจะระเบิด ลมหายใจติดๆขัดๆ ร่างกายที่ร้อนขึ้นเหมือนคนเป็นไข้

“ อะ...อืม ”

“ มะนาวอ้าปากหน่อยสิ ”

 

            ปฐพีถอนริมฝีปากออกมาเล็กน้อยก่อนจะกล่าวคำพูดที่ราวกับคำขอร้องที่ปนไปด้วยคำสั่ง ซึ่งร่างกายของฉันก็ปฏิบัติตามก่อนที่สมองจะสั่งการซะอีก ไอ้ร่างกายไม่รักดี ! ลิ้นร้อนๆค่อยๆแทรกเข้ามากวาดไปมาเพื่อกรอบโกนเหมือนกำลังหาบางอย่างที่หอมหวานและน่าหลงใหล ในหัวสมองฉันขาวโพรนไปหมดจูบที่ปฐพีมอบให้นั้นไม่ว่ากี่ครั้งมันก็ยังคงร้อนแรงและอ่อนโยนเสมอ ปฐพีกดจูบลงมาหนักๆอีกครั้ง ลิ้นของเขายังคงทำหน้าที่ของมันได้ดี และฉันก็พยายามเต็มที่ที่จะตอบสนองมัน แล้วนี่เราจูบกันมานานเท่าไรแล้วนะแต่ที่ฉันรู้อากาศในปอดฉันกำลังจะหมด ซึ่งเหมือนว่าปฐพีก็จะรู้แล้วเหมือนกันว่าฉันต้องการอากาศ เขาค่อยๆถอนจูบออก ฉันรีบหายใจออกอากาศอย่างเอาเป็นเอาตาย และรีบเรียกสติของตัวเองกับมา ปฐพีเอาแต่จ้องมองดูปฏิกิริยาฉันไม่พูดไม่จา และยิ้มกับตัวเอง แปลกๆนะหมอนี่กินยาผิดขวดมากหรอ ? เลิกจ้องได้แล้วโว๊ยยย !! ตอนนี้ไม่กล้ามองหน้าปฐพีตรงๆเลยกลัวใจตัวเองจริงๆ

 

“ นี่...เลยจ้องได้แล้ว มีอะไรแปลกรึไง ”

“ ฉันรักเธอมะนาว ”

“ */////////* อะ..อืม ”

“ แล้วเธอล่ะ รักฉันไหม? ”

“ คะ..คือ แบบว่า....สายแล้วไปโรงเรียนกันเถอะ -//////- ” ฉันรีบลุกจากโซฟาแล้วรีบเดินตรงไปที่หน้าประตูอย่างรวดเร็ว แต่ทำไมหมอนั้นไม่ตามมาล่ะ โกรธฉันงั้นหรอ? ฉันมองกับไปที่โซฟาอีกครั้งปฐพียังคงนั่งอยู่ที่โซฟาและกำลังทำหน้าตาเคลียดมากซะด้วย

“ เฮ้อ....นี่ปฐพีนายเป็นผัวฉันแล้วนะ จะปล่อยให้เมียนายไปโรงเรียนคนเดียวรึไง ”

“…” เงียบ

“ นี่ ”

“ … ” เงียบ

“ ตลอดเวลา 7 ปีที่ผ่านมาคนที่มะนาวรักมีแค่ปฐพีคนเดียว มะนาวมองแค่ปฐพี มะนาวสนใจแค่ปฐพี ในหัวใจของมะนาวมีแค่ปฐพี มะนาวอยากให้ปฐพีเป็นผัวของมะนาว โว๊ยยยยยยยยยยย !!!! -///- ” ร่างกายของฉันถูกร่างสูงคว้าตัวไปกอดแบบไม่ทันได้ตั้งตัว ความอบอุ่นที่อีกฝ่ายมอบให้มันอุ่นๆจนตอนนี้มันเริ่มร้อนจนตัวฉันจะละลายอยู่แล้ว แบบนี้มันใกล้เกินไปแล้วใกล้จนแค่เสียงลมหายใจที่ปกติแทบไม่ได้ยิน ตอนนี้กับได้ยินชัดอย่างกับเสียงฟ้าผ่า

“ ถ้ายังกอดอยู่แบบนี้เราจะไปโรงเรียนสายจริงๆนะ ”

“ ก็เธอพูดจาน่ารักแบบนั้นใครมันจะอยากไปโรงเรียนล่ะ เราไปกันที่เตียงกันดีกว่า ”

โอ๊ยย !!!

“ เธอชกฉันทำไมเนี่ย ”

“ นายสัญญาแล้วว่าถ้าฉันไม่พร้อมนายก็จะไม่ทำเรื่องอย่างว่ากับฉัน ”

“ อ่า...ฉันขอโทษ ฉันจะควบคุมตัวเองให้ดีกว่านี้ เธอไม่โกรธฉันใช่ไหม ? ”

“ ฉันโกรธนาย แต่ฉันรักนายมากว่า ^^ ”

“ ^____^ ”

 

 

 

 

 

 

โรงเรียน W

 

            โรงเรียน W เป็นโรงเรียนที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่งในประเทศไทย ทั้งคุณภาพในด้านการจัดการเรียนการสอน บุคลกร หรือสภาพแวดล้อมทุกอย่างดีเลิศ เสียก็ตรงเดียวที่โรงเรียนมันเต็มไปด้วยลูกคุณหนูมากไปหน่อย ฉันล่ะอดสงสัยไม่ได้ว่านี่มันลูกคุณหนูหรือคนพิการกันแน่ - -* ไม่ยอมทำอะไรเองอะไรเองสักอย่าง แต่มันก็ใช่ว่าพวกคุณหนูจะเป็นอย่างนั้นทุกคนหรอกนะอย่างน้อยก็ปฐพีคนหนึ่งแหละที่ไม่เป็นแบบนั้น

            การมาโรงเรียนของฉันคือต้องนั่งรถมากับปฐพีมันเป็นแบบนี้มาโดยตลอดตั้งแต่ฉันเรียนเกรด 7 จนตอนนี้เกรด 12 แล้ว ถ้าจะมารถเรียนด้วยกันก็คงจะไม่ใช่เรื่องแปลก แต่ตั้งแต่เราสองคนตกลงคบกันคนที่นับฉันเป็นศัตรูก็เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว ถึงเราจะคบกันมาสักพักแล้ว แต่สายตาที่เหล่าหญิงสาวมองมาที่ฉันก็ราวกับจะกลืนกินให้ฉันหายไปจากโลกนี้อยู่ดี ฉันก็ไม่แปลกใจหรอกนะก็ปฐพีออกจะป๊อบขนาดนั้น ทั้งหล่อ ทั้งรวย ผู้หญิงบ้านๆอย่างฉันกับได้คบกับเขา คงจะมีคนไม่น้อยที่คิดว่าเราไม่คู่ควรกัน

            ฉันรู้ตัวว่าชอบปฐพีมานานแล้วจะบอกว่าประทับใจตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอเลยก็ได้ ฉันชอบปฏิกิริยาเขาตอนที่พยายามจะเถียงฉันกับแต่เขากับทำอะไรไม่ได้มันน่ารักดี และด้วยความบังเอิญที่เราอายุเท่ากันและคุณป้าก็ให้ฉันไปเรียนห้องเดียวกับเขา เวลาไปโรงเรียนเราก็ต้องไปด้วยกันถึงหมอนั้นจะไม่เต็มใจก็เถอะ แล้วเขาก็จะพยายามสรรหาคำมาด่าฉัน ซึ่งฉันกับไม่สะทบสะท้านเลยแม้แต่น้อยเรื่องราวระหว่างเรามันเป็นแบบนั้นมาตลอดโดยที่ฉันไม่รู้ตัวสักนิดว่ากำลังตกหลุมรัก มารู้ตัวอีกทีก็ถอดตัวไม่ขึ้นซะแล้ว จากที่เราเป็นคู่กัดกันกับกลายมาเป็นเพื่อนที่สนิทกันมาก แต่มีแค่หมอนั้นแหละนะที่คิดว่าฉันเป็นเพื่อน แต่ฉันกับใช้คำว่าเพื่อนบังหน้าเพื่อที่จะยังคงได้อยู่ข้างเขา ถึงเขาจะมีแฟนถึงเขาจะรักใครก็แค่ฉันยังได้อยู่ข้างๆเขาก็พอ ไม่ว่าอะไรฉันทนได้ทั้งนั้น จนเมื่อ 6 เดือนก่อนมีรุ่นน้องที่โรงเรียนมาจีบฉัน ด้วยความที่ฉันเบื่อกับการวิ่งไล่ตามคนที่เขาไม่ได้รักเรา เลยอยากเปลี่ยนบรรยากาศเลยตกลงที่จะลองคุยกับรุ่นน้องคนนั้น จากนั้นรุ่นน้องคนนั้นก็จะมารับฉันหลังจากที่ฉันลงจากรถในตอนเช้าเพื่อจะเดินไปส่งฉันที่ห้องเรียน ตอนเที่ยงเราก็ไปทานข้าวด้วยกัน เลิกเรียนเราก็จะไปเดินเที่ยวกันสักหน่อยแล้วเขาก็จะไปส่งฉันที่บ้าน การมีรุ่นน้องคนนั้นเข้ามาทำให้ฉันไม่ค่อยได้อยู่กับปฐพีเลย ผ่านไป 3 วันปฐพีก็บ่นให้ฉันว่ามีเด็กใหม่แล้วไม่สนใจเขาเลยตอนแรกก็ไม่ได้คิดอะไร แต่พอหลังๆอาการมันไม่ใช่แค่เพื่อนเป็นห่วงเพื่อนแล้ว แถวบ้านฉันเรียกว่า ‘ หึง ’ และนั้นก่อให้เกิดความหวังขึ้นในใจว่าบ้างทีปฐพีอาจจะคิดกับฉันมากกว่าเพื่อน เพื่อพิสูจน์ฉันเลยทำตัวติดกับรุ่นน้องคนนั้นหนักขึ้น ก็รู้สึกผิดอยู่นะที่ใช้รุ่นน้องคนนั้นเป็นเครื่องมือแต่เพื่อได้ความในใจของปฐพีมันก็ถึงว่าคุ้ม ฉันไปไหนมาไหนกับรุ่นน้องคนนั้นก็อาทิตย์กว่าแล้ว เลยตัดสินใจไปหาปฐพีและแกล้งบอกว่าจะคบกับรุ่นน้องคนนั้นจากนั้นสาธยายว่าชอบรุ่นน้องคนนั้นตรงไหนบ้าง รุ่นคนนั้นดียังไง หวังว่าจะให้หมอนั่นห้ามฉันสักหน่อย แต่ปฐพีกับบอกให้ฉันคบกับรุ่นน้องคนนั้นเลย บอกเลยว่าตอนนั้นฉันหมดหวังสุดขีด ฉันคิดไปเองคนเดียวว่าปฐพีมีใจให้ แต่แล้วกลางดึกวันนั้นปฐพีมาหาฉันที่บ้าน

“ ฉันว่า...เธออย่าคบกับรุ่นน้องนั้นจะดีกว่า ”

“ ทำไมล่ะ นายเป็นคนบอกให้ฉันคบเองไม่ใช่หรอ ? ฉันพึ่งโทรไปบอกน้องเขาว่าตกลงจะคบด้วย ” ตอแหลหน้าตาย โทรหาใครไม่มีค่ะ ไม่มี

“ โทรไปบอกเลิกมันเลย ไม่ไม่คู่ควรกับเธอหรอก ”

“ ถ้าน้องเขาไม่คู่ควร แล้วใครหน้าไหนมันคู่ควรไหนบอกมาสิ ? ”

“ ก็ ..กะ ก็ ”

“ ก็อะไรว่ะ ? ถ้าไม่มีใครคู่ควร ฉันก็ไม่เลิกกับน้องเขาหรอก มาเพื่อจะพูดแค่นี้ใช่ไหม งั้นฉันไปนอนก่อนนะ บายยยยย ”

“ ฉันไง ”

“ หา ! อะไรล่ะนั้น ”

“ ฉันเนี่ยแหละคู่ควรกับเธอที่สุด กว่าไอ้บ้าหน้าไหนในโลกนี้ทุกคน ”

“….”

“…..”

“ นายรักฉันหรอ ? ”

“ อืม..คิดว่านะ ฉันน่าจะรักเธอเข้าแล้วล่ะ ” ในที่สุดฉันก็สมหวังหลังจากนั้นเราเปิดเผยความในใจก็ไปสักพักมีเรื่องให้อึ้งหลายเรื่องเหมือนกันไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะคิดแบบนั้น จากนั้นเราก็ตกลงคบกันแล้วเปิดตัวอย่างเป็นทางการจนถึงตอนนี้

 

“ ฉันละเบื่อความหวานของคู่นี้จริงงงงง แค่ยืนเฉยๆมดยังขึ้นเลย ” เสียงที่ชวนให้แสบแก้วหูนี้ทำให้ฉันตื่นจากภวังค์ แต่เสียงนี้คงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากยัยแก้วใสเพื่อนสนิทของฉันเอง

“ อิจฉาสินะแก้วใส ผู้หญิงอย่างเธอผู้ชายไม่ชอบหรอกนะ ^^”

“ ถ้าไม่ติดว่านายเป็นคนรักของมะนาวละก็   จะตบให้ฟันร่วงหมดปากเลยคอยดู”

“ ไม่เอาน่าพี อย่าพูดจาทำร้ายจิตใจของแก้วใสแบบนั้นสิ ” ส่วนคนนี้เป็นเพื่อนสนิทอีกคนของฉันกับปฐพีเรารู้จักกันตอนเรียนประถมและคบกันมาจนถึงตอนนี้ชื่อ ไรอา เป็นนางฟ้าในคราบมนุษย์นั้นคือฉายาของเธอ ก็เธอทั้งสวย รวย เก่ง แถมแสนดีสุดๆ ไม่แปลกใจที่คนอื่นจะเรียกเธอแบบนั้น

 

            ชีวิตฉันตอนนี้มันดีมาก ฉันพอใจกับชีวิตในตอนนี้ แต่ทำไมนะเหมือนมีอะไรกำลังจะเกิดขึ้นเลย และอะไรที่มันจะเกิดขึ้นมันอาจเปลี่ยนชีวิตไปตลอดกาล

 

 

 

 _________________________________________________________

ติดตามต่อใน ความหลังของเราสอง II