DRAMA

3

คุณคือใคร ?

บันทึกของมะนาว

                สายลมเย็นๆ ที่พัดกระทบผิวกายของยามเช้า แสงแดดอ่อนๆที่เมื่อได้สัมผัสกับทำให้ร่างกายอุ่นขึ้น นี่แหละอากาศยามเช้าสด ตอนนี้ฉันอยู่ที่สวนหลังบ้านที่มีพื้นที่ไม่ได้มากมายอะไรนัก แต่มันก็มากพอที่จะทำอะไรได้หลายๆอย่าง ซึ่งฉันก็ได้เปลี่ยนสวนหลังบ้านให้กลายเป็นเรือนปลูกผักไปเสียแล้ว แต่มันก็ไม่ใช่เรือนปลูกผักที่ใหญ่อะไรนัก แค่สร้างไว้สำหรับปลูกผักที่เป็นไม้พุ่มเล็กๆ เท่านั้น อย่างตอนนี้ก็มีปลูกพริก สะระแหน่ กระเพรา และก็หอมแดง ก็นะฉันอยู่คนเดียวนิก็ต้องหาอะไรให้ไม่รู้สึกเบื่อบ้างล่ะ ตอนนี้ก็มีโครงการที่จะปลูกดอกไม้เพิ่ม   แต่ก็ยังไม่รู้จะปลูกอะไร เพราะฉันไม่ค่อยจะมีเวลาดูแลเท่าไร เวลาส่วนใหญ่ก็ให้ไปกับการเรียน และงานถ่ายแบบ คงต้องหาดอกไม้ชนิดที่ต้องการน้ำน้อยละนะ เฮ้อ...ว่าแล้วก็ต้องไปรดน้ำให้ผักที่น่ารักของฉันแล้วสิ ฉันหยิบบัวรดน้ำที่เติมน้ำใส่แล้ว เดินรดผักที่ปลูกอย่างสบายใจ การได้มีชีวิตอยู่กับสิ่งที่พูดไม่ได้มันก็ดีเหมือนกันนะ

“ ไงจ๊ะ ! น้องมะนาวผู้รักโลก ^_^ ”

“ ตื่นได้แล้วหรอค่ะ คุณหนูแก้วใส ” เมื่อวานฉันไปขอให้แก้วใสมานอนเป็นเพื่อนที่บ้าน ช่วงนี้รู้สึกว่าอยู่คนเดียวไม่ได้ อยู่คนเดียวที่ไรคิดฟุ้งซ่านทุกที

“ ชั่งฉันเถอะ ! ว่าแต่..มะนาวฉันหิวแล้วอ่ะ ทำอะไรให้กินหน่อยสิ -3- ”

“ ที่ลุกมาจากที่นอนได้ก็เพราะหิวสินะ ถ้าเธอไม่หิววันนี้ฉันคงไม่ได้เห็นเธอก้าวลงจากเตียงเป็นแน่แท้ ”

“ อะไรกันคำพูดโบราณนั้นนะ ไม่รู้ล่ะฉันหิว หิว หิว หิวววววววววววว T^T ”

“ โอเคค่ะ ! จะรับอะไรดีค่ะคุณหนูแก้วใส ? ”

“ อะไรก็ได้ ถ้าเธอทำให้กินอะไรมันก็อร่อยหมดนั้นแหละ >(++++)< ”

“ แต่ของในตู้เย็นมันคงไม่พอที่จะทำอาหารหรอกนะคงต้องออกไปซื้อของเพิ่ม เพราะฉะนั้นเธอรีบไปแต่งตัวแล้วออกไปซื้อของกับฉัน ที่มินิมาร์ทเดียวนี้เลย ”

“ แต่พอมาสังเกตบ้านเธอดีๆแล้ว บ้านเธอหลังใหญ่ที่สุดในหมู่บ้านเลยรึเปล่า แถมมีสวนหลังบ้านด้วย นี้มันสิทธิพิเศษสุดไปเลยนะ ดูท่าคุณลุงกับคูณป้าจะเอ็นดูเธอสุดๆไปเลยนะ ”

“ พูดแบบนี้จะหาเรื่องกันใช่ไหม ? จะไม่กินใช่ไหมข้าวเนี่ย ถ้าไม่อยากกินก็เก็บหญ้าแถวนี้กินแล้วกัน - -* ”

“ มะนาวใจร้ายยยยยยยย !!! TT^TT ”

“ รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเลยปายยยยยยยย !! ”

                สิ้นเสียงประชดประชันแก้วใสก็วิ่งหายไป   คงสงสัยในสิ่งที่ยัยแก้วใสพูดล่ะสิ ฉันอาศัยอยู่ในบ้านจัดสรร ‘ ละอองหมอก ’ ฉันได้มาอยู่ที่หมู่บ้านนี้ครั้งแรกตอนอายุ 10 ปี ด้วยความเมตตาของคุณลุงและคุณป้าที่ยัยแก้วใสบอกเมื่อกี๊นั้นแหละ ท่านเป็นเจ้าของบ้านจัดสรร เหมือนท่านทั้งสองจะรู้จักกับคุณพ่อ เลยยื่นมือเข้ามาช่วยตอนแรกคุณพ่อก็ไม่ยอม แต่เพราะตั้งแต่ครอบครัวเราล้มละลายมาฉันก็ไม่ได้ไปโรงเรียนอีกเลย คุณพ่อต้องออกไปหางานทำแต่ก็แปลกที่ไม่มีบริษัทไหนรับเข้าทำงานเลย ทั้งที่คุณพ่อเป็นคนมีความสามารถแท้ๆ ส่วนคุณแม่ก็ต้องมารับจ้างเย็บเสื้อผ้าซึ่งมันก็ได้ตัวละไม่กี่บาท เพื่อส่งฉันเรียนแต่ก็นะใครมันจะอยากไปเรียนได้ละ เห็นพ่อแม่ตัวเองลำบากขนาดนั้น ฉันตัดสินใจลาออกแล้วไปรับจ้างส่งหนังสือพิมพ์ถึงมันจะได้เงินไม่มาก แต่เงินที่พ่อแม่และฉันหามาได้มันก็สามารถจะจ่ายค่าที่พัก กับค่าอาหารได้ ถึงมันจะไม่พอที่จะปลดหนี้ที่ติดตัวมาจากการล้มละลาย คุณพ่อเลยยอมให้คนอื่นยื่นมือเข้ามาช่วย  ฉันก็เข้าใจความรู้สึกของคุณพ่อนะที่ไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณใคร อีกอย่างปัญหานั้นมันก็เป็นเป็นปัญหาของครอบครัวของฉัน คุณพ่อคงจะเสียใจไม่น้อยเหมือนกันที่เป็นหัวหน้าครอบครัวแต่กับทำอะไรไม่ได้ แต่คงเพราะไม่อยากให้ครอบครัวลำบากไปมากกว่านี้  เราจึงได้เข้ามาอยู่ในหมู่บ้านนี้โดยที่คุณลุงกับคุณป้ายกบ้านหลังที่ฉันอาศัยอยู่ปัจจุบันให้ฟรี และช่วยให้พ่อได้มีงานทำแต่มันก็ไม่ใช่งานในประเทศไทย คุณพ่อไปทำงานที่ต่างประเทศ มีแค่ฉันกับแม่เท่านั้นที่อาศัยอยู่ในบ้าน ระหว่างที่คุณพ่อไปทำงานที่ต่างประเทศ คุณแม่ก็ยังคงรับจ้างเย็บผ้าต่อไปแต่ก็มีรายได้ขึ้นมาหน่อย เพราะคุณแม่เริ่มมีทุนจึงเริ่มตัดชุดแล้วส่งขาย ส่วนฉันได้รับความกรุณาจากคุณลุงและคุณป้าที่ออกทุนการศึกษาให้ฉันจนกว่าจะเรียนจบปริญญาตรี แต่ฉันก็ไม่ได้เรียนหนังสือเลยตลอด 3 ปีถ้าจะให้ไปเรียนกับเด็กที่อายุเท่ากันคงจะไม่ได้   แต่คุณลุงคุณป้าบอกว่าถ้าอยากจะไปเรียนกับรุ่นเดียวกันมันก็มีวิธีอยู่ จะว่าใช้เส้นสายก็ได้แต่มันก็ไม่เชิงเส้นสายเท่าไร คือฉันต้องเรียนรู้เนื้อหาตลอด 3 ปีที่ฉันไม่ได้เรียน ภายในระยะเวลา   4 เดือน แล้วหลังจากผ่านไป 4 เดือนต้องทำแบบทดสอบในแต่ละรายวิชาให้ได้คะแนน 80 % ขึ้นไป แน่นอนว่าฉันผ่านมันมาได้และฉันได้เรียนกับเด็กที่อายุเท่ากัน เพราะความกดดันที่ต้องเรียนทุกอย่างภายใน 4 เดือนนั้นละมั้ง ถึงทำให้ฉันกลายเป็นเด็กเรียนโดยไม่รู้ตัว แต่เพราะการได้ความช่วยเหลือจากคุณลุงและคุณป้าทำให้ฉันได้เจอกับ ‘เขา’

                และแล้วตอนนี้ฉันกับแก้วใสก็มาถึงมินิมาร์ทใจกลางหมู่บ้านละอองหมอกที่ถูกตกแต่งแบบเรียบๆเหมือนร้านค้าทั่วไป ถึงมันจะไม่ได้ใหญ่โตมาก แต่กับมีสินค้าที่หลากหลายและครบถ้วน มินิมาร์ทของหมู่บ้านไม่ได้อยู่ไกลจากบ้านของฉันมาก ฉันกับแก้วใสเลยเลือกที่จะปั่นจักรยานเพื่อมาซื้อของ

                ฉันกับแก้วใสเลือกซื้อของตามความต้องการ ส่วนยัยแก้วใสเลือกที่จะซื้อขนมขบเคี้ยวเอาไปตุนไว้ในยามที่แอบหิวตอนกลางคืนจะได้มีอะไรกิน และเพราะรู้ตัวว่าตัวเองไม่เหมาะกับการซื้อของสด หน้าที่ของการซื้อของสดจึงตกมาที่ฉัน แน่นอนว่าฉันซื้อของที่อยากได้ไม่ยั้งมือ ก็นะยัยแก้วใสบอกว่าจะจ่ายให้ โอกาสทองแบบนี้ไม่มีมากันบ่อยๆ ต้องรีบกรอบโกย ฉันเดินเลือกซื้อของจนไปถึงโซนผักสด มีผักหลายชนิดจนเลือกไม่ถูก แต่แน่ๆฉันจะไม่ซื้อแครอท !

“ ถึงแกจะมีประโยชน์ แต่ฉันก็ไม่กินแกหรอกนะ เจ้าแครอท แบร่ :P”

“ ว่าให้แม้กะทั้งแครอท ถ้าจะบ้านะเธอเนี่ย ^^ ” เสียงที่ดังมาจากข้างหลังนี้มันคุ้นๆ เหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน เป็นเสียงที่ชวนให้คิดถึงเหลือเกิน แต่คงจะเป็นไปไม่ได้ เขาไม่ได้อยู่ที่นี้แล้วนิ คงไม่ใช่หรอก ไม่มีทาง ! ด้วยความอยากรู้ว่าเจ้าของเสียงนั้นคือใคร ฉันจึงรีบหันกับไปทันที

“ ไง ! มะนาวใช่ไหม? ไม่ได้เจอกันนานเลยนะมะนาว ^^ ”

“ … ” ไม่จริง นี่ฉันฝันอยู่ใช่ไหม ?

“ จำฉันไม่ได้หรอ ? ใจร้ายจังนะ ฉันปฐพีไง ”

“ … ” ใครก็ได้พาฉันไปจากที่นี้ที แก้วใสช่วยฉันด้วย !!!

                ผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเป็นคนที่ดูดีมาก มากจริงๆ เขามีผมสีคาราเมลที่ถูกสอยสั้นประบ่าซึ่งเข้ากับดวงตาสีน้ำตาล จมูกที่โด่งริมฝีปากเรียวสวยสีออกชมพู่หน่อยๆ รับกับใบหน้าและผิวพรรณที่บ่งบอกว่าเป็นคนทีชาติตระกูล ทุกอย่างในตัวเขามันยังคงดูน่าหลงใหลไม่เปลี่ยนแปลง

“ มะนาวซื้อของเสร็จรึยัง ฉันว่าเราไปกันเถ... แก !!! ” เสียงของยัยแก้วใสทำให้ฉันตื่นจากภวังค์ ฉันรีบหันไปตามเสียงของยัยแก้วใสทันที พร้อมกับแสดงสีหน้าอย่างเต็มที่เพื่อให้ยัยแก้วใสรู้ว่าตอนนี้กำลังอยู่ในภาวะตึงเครียดรีบมาช่วยเดี๋ยวนี้ แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะเข้าใจการแสดงของสีหน้าของฉันเป็นอย่างดี

“ ปฐพี ! ทำไมแกถึงมาอยู่ที่นี้ ? ” ยัยแก้วใสพูดพร้อมกับเดินมาจูงมือฉันที่ยืนแข็งเป็นท่อนไม้

“ ว่าไงแก้วใส ไม่ได้เจอกันนานยังสวยเหมือนเดิมเลยนะ ^^ ”

“ มะนาวซื้อของเสร็จแล้วใช่ไหม ? แกก็ไปจ่ายเงินสิยืนทำอะไรอยู่ ”

“ อะ..อืม ”

“ เดี๋ยวก่อนมะนาว ฉันมีอะไรจะคุยด้วย มะนาว !! ”

ฉันพูดพร้อมกับพยักหน้ารับ แล้วรีบสาวเท้าเดินออกจากที่นั้นเพื่อมุ่งหน้าไม่ที่เคาเตอร์คิดเงินอย่างรวดเร็วโดยไม่สนใจเสียงที่กำลังเรียกชื่อฉัน แค่ได้ยินคนคนนั้นเรียกชื่อก็ทำเอาหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ แค่ถูกคนคนนั้นจ้องร่างกายมันก็ขยับไม่ได้ แค่ได้อยู่ใกล้ไม่กี่วินาทีลมหายใจยังติดขัด ฉันเกลียดความรู้สึกแบบนี้เป็นบ้าเลย

ดูเหมือนเสียงที่เรียกฉันมันเงียบไปแล้ว สงสัยยัยแก้วใสคงทำอะไรบ้างอย่าง   แกจะทำอะไรฉันไม่รู้ แต่ช่วยถ่วงเวลาจนกว่าพนักงานจะคิดเงินเสร็จที่เถอะ   ฉันยังไม่พร้อมที่จะเจอเขา ฉันไม่คิดว่าจะได้เจอเขาอีก ฉันยังไม่เข้มแข็งพอและไม่เคยเตรียมตัวเตรียมใจที่จะมาเจอกับเหตุการณ์แบบนี้ พระเจ้า ! โปรดเห็นใจลูกด้วย อย่ากลั่นแกล้งกันเลย

“ มะนาว คิดเงินเสร็จแล้วสินะ เราไปจากที่นี้กันเถอะ ฉันหิวจะแย่อยู่แล้ว >< ” ฉันสดุ้งเล็กน้อยเมื่อถูกยัยแก้วใสเรียกชื่อ นึกว่าจะเป็น ‘หมอนั้นซะอีก’ หึ ! นี่ฉันกำลังคาดหวังอยู่งั้นหรอก น่าสมเพช......

“ อะ...อืม กลับกันเถอะ ” เราสองคนเดินออกจากมินิมาร์ท แล้วมุ่งตรงไปที่จักรยานที่เราขี่มาทันที

“ เดี๋ยวก่อนสิ .....อย่าพึ่งไปเรายังไม่ได้คุยกันเลยนะมะนาว ” ชิ ! วุ่นวายซะจริง ตั้งสติเข้าไว้ คิดสิคิดจะแก้ปัญหานี้ยังไง ให้เรื่องบ้าๆนี่จบไปเสียที

“ มะนาวเขาไม่อยากคุยกับนายหรอกกับไปซะ ! ”

“ มะนาวยังไม่ได้พูดอะไรเลย เธอจะมาตัดสินใจแทนได้ไง ”

“ ก็ฉะ....”

“ พอแล้วแก้วใส คุณต้องการอะไร ? ”

“ ‘คุณ’ งั้นหรอ....เย็นชาจังเลยนะมะนาว ”

“…”

“ มะนาวคือฉันอยากจะขอโทษกับเรื่องที่ผ่านมา ฉะ...ฉัน ”

“ ทำไมคุณต้องมาขอโทษฉันด้วยล่ะค่ะ ฉันชื่อมะนาวก็จริงแต่คงไม่ใช่มะนาวที่คุณรู้จัก และอีกอย่างคุณกับฉันเราเจอกันครั้งนี้ครั้งแรกไม่ใช่หรอกค่ะ คงมีอะไรที่เข้าใจผิดแน่ ยังไงพวกเราก็ต้องขอตัวก่อนนะค่ะมีธุระต้องไปทำ ขอโทษด้วยนะค่ะ ” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ พร้อมกับใบหน้านิ่งๆที่ไม่แสดงสีหน้าหรืออารมณ์ใดๆ

“…”

“ ไปกันเถอะแก้วใส ^^ ”

“ มะ..มะนาว ”

“ ฉันจะพูดอีกครั้งนะค่ะ ฉันไม่รู้จักคุณ ”

“…”

“ คุณคือใคร ? ”

__________________________________________________________

ขอโทษทีมาอัพช้าค่ะ T^T