DRAMA

2

- อดีตที่กำลังกลับมา -

บันทึกของมะนาว

                                ความสุขและความทุกข์ฉันเจอกับมันมาแล้ว รู้จักจนลึกซึ้งเลยละ ตอนที่ฉันอายุ 7 ขวบ ตอนนั้นครอบครัวฉันเปิดร้านขายเครื่องเพชรที่ค่อนข้างมีชื่อเสียงเลยทีเดียว อาจเป็นเพราะการที่แม่ของฉันเป็นดีไซเนอร์ที่ออกแบบเสื้อผ้าได้สวยจนหาที่ติลำบาก แม่จึงรู้ว่าเครื่องเพชรแบบไหนที่จะเหมาะสมกับชุดที่ลูกค้าใส่ เครื่องเพชรของเราจึงมีลวดลายที่ไม่เหมือนใครด้วยฝีมือการออกแบบของแม่ฉันเอง ส่วนพ่อของฉันนั้นเป็นนักธุรกิจที่หาตัวจับได้ยาก พ่อเป็นคนที่มีความสามารถจนใครหลายๆคนต้องอิจฉาเลยทีเดียว และนั้นก็เป็นสาเหตุที่ทำให้ธุรกิจของครอบครัวเราจึงเติมโตอย่างรวดเร็ว รู้เรื่องครอบครัวฉันไปแล้วมารู้เรื่องของฉันกันดีกว่า ฉันเป็นลูกคนเดียวอาศัยอยู่กับพ่อและแม่ ครอบครัวเราอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข แต่ความสุขมันมักมากับความทุกข์ แล้ววันหนึ่งฝันร้ายก็มาถึงทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันเคยมีมันกับหายไป ครอบครัวของฉันล้มละลาย แต่ด้วยเหตุผลอะไรนั้นฉันไม่รู้พ่อกับแม่ฉันไม่แม้แต่จะปิปากบอกฉันสักคำ เรา 3 คนพ่อแม่ลูกต้องแบกหนี้ก้อนโตที่ฉันก็ไม่รู้อีกเหมือนกันว่ามันมาจากไหน ฉันจำได้แค่ว่าตอนนั้นฉันกับพ่อแม่ต้องลำบากมาก จากคนที่ได้กินอิ่มนอนหลับ กับต้องมาอดมื้อกินมื้ออาศัยวัดเป็นที่ซุกหัวนอนไม่มีที่ยืนในสังคม ตอนนั้นฉันได้แต่เฝ้าถามกับพ่อแม่ว่าทำไมเราต้องมาลำบาก เงินของพวกเราหายไปไหน ทำไมเราไม่กับไปอยู่บ้าน ทำไมเราต้องมาเก็บของกินข้างทางแบบนี้ แม่ตอบฉันว่า “ แม่ขอโทษ เพราะแม่คนเดียว ลูกกับพ่อถึงได้มาลำบากแบบนี้ แม่ขอโทษ.........” ความทุกข์มันผ่านมาแล้วมะนาว จงมีความสุขกับปัจจุบันซะ !

                                ภายในบ้านที่เงียบสงบบนโซฟาตัวใหญ่สีแดงที่ถูกจัดว่างไว้ใจกลางห้องรับแขก มีชายหนุ่มร่างสูงที่มีผมสีน้ำตาลอ่อน ที่ถูกตัดซอยสั้นพอดีกับติ่งหูซึ่งรับกับนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อน จมูกโด่งๆ ปากอมชมพูสวยเข้ารูป ที่สาวๆคนไหนก็ปฏิเสธไม่ได้

“พี่กายค่ะ *^*” “มีอะไรอีกล่ะคราวนี้ จะอ้อนเอาอะไรอีก ไหนลองว่ามาสิสาวน้อย J ” “คือว่านะค่ะ.....อะ..คือ” “คืออะไรล่ะ ว่ามาสิพี่รอฟังอยู่” “คือแบบว่า...มีนิตยสารเล่มหนึ่งเขามาติดต่อให้มะนาวไปเป็นนางแบบให้ แล้วเสื้อผ้าที่มะนาวต้องใส่มันก็ออกจะโชว์นิดๆหน่อยๆ พี่กายว่าไงค่ะ มะนาวตกลงถ่ายนิตยสารเล่มนี้ได้ไหมค่ะ ?” “ ที่ว่าโชว์นิดๆหน่อยๆ นี้มันโชว์ตรงไหนบ้างล่ะ - - ++ ” “ก็แบบว่า...คะ..คือมันก็ต้องใส่ขาสั้นบ้าง เสื้อที่ออกจะคอกว้างไปนิดๆ แล้วก็โชว์หน้าท้องโชว์หลังนิดหน่อยเองค่ะ *^* ”

“ จะบ้าหรอ ! ตรงไหนที่มันโชว์นิดหน่อยกัน นี้มันถ่ายแบบบ้าบออะไรกัน +_+”

“ แต่...”

“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น - - ++ ”

                ว่าแล้วไงล่ะพี่กายต้องโกรธจริงๆด้วย โอกาสที่ฉันจะได้แจ้งเกิดมันคงยังมาไม่ถึงสินะ ไม่สิฉันจะยอมแพ้ไม่ได้โอกาสแบบนี้มันไม่ได้มากันบ่อยๆนะ

“ พี่กายค่ะ พี่กายมะนาวคนนี้ต้องทำยังไงพี่ถึงจะยอมให้มะนาวไปเป็นนางแบบให้นิตยสารเล่มนี้ค่ะ -3-”

“ไม่รู้ ไม่เอา ไม่ยอม ไม่รู้ล่ะพี่หึง ม่ายยยยยยยย พี่รับไม่ได้ที่จะมีใครมาเห็นร่างที่น่าทะนุถนอมของเธอ L”

               อ๊ายยย ! ทำไมพี่กายทำตัวน่ารักขนาดนี้เนี่ยแถมยังบอกว่าหึงฉันอีก พี่จะทำให้ฉันคลั่งตายให้ได้เลยใช่ไหม? แต่ถึงฉันจะเชื่อฟังพี่มากแค่ไหนแต่ครั้งนี้คงยอมไม่ได้ ฉันรีบคว้ามือหนาๆของชายตรงหน้ามาวางข้างแก้ม เมื่อมืออุ่นๆของพี่กายมาสัมผัสบนแก้มของฉัน จากแก้มที่อุ่นอยู่แล้วมันก็เริ่มที่จะร้อนขึ้นมาเรื่อย ทุกครั้งที่เรามีเรื่องไม่เข้าใจกัน ฉันชอบที่จะเอามือพี่เขามาวางที่แก้ม เราทั้งสองจะได้มองตากันได้ชัดๆ เพื่อแสดงว่าฉันไม่ได้โกหกนะ ฉันจริงใจ

“ พี่ค่ะ ฉันอยู่ตรงนี้อยู่กับพี่ ทุกอย่างของฉันมันเป็นของพี่นะ ถึงคนอื่นเขาจะเห็นส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกายฉัน พวกเขาเหล่านั้นก็ไม่มีสิทธิ์ได้ครอบครองมันเหมือนกับพี่นะ ได้โปรดนะค่ะ”

“ มะนาว...รู้สึกว่าเดี๋ยวนี้อ้อนเก่งขึ้นนะ พี่โกรธเธอไม่ลงเลยจริงๆ แต่ถ้าอยากให้พี่ยอมให้ไปถ่ายแบบ........งั้น.........ลอง เรียกพี่ว่าที่รักสิ ^^”

“ ไม่พูดไม่ได้หรอ -///////- ”

“ ทีแบบนี้มาทำเป็นอายนะ คราวก่อนยังเห็นขึ้นคร่อมพี่อยู่เลย ผู้หญิงใจกล้าคนนั้นหายไปไหนแล้วล่ะ J”

“ กะ ก็...มันไม่เหมือนกันนิ ”

                ทำไมต้องพูดถึงเรื่องตอนนั้นด้วยเนี่ยว่าจะลืมมันไปแล้วนะ ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่อยากเชื่อว่าตัวเองจะเปลี่ยนไปเป็นคนละคนได้ขนาดนั้น ยั่วพี่กายจนพี่กายโกรธคิดว่านอกใจเลย

หมับ !

“ มานั่งตักพี่ มา มะ คนดี ”

“ อย่าแกล้งกันแบบนี้สิค่ะ >/////////< ”

“ นี่..มะนาวจะไม่เรียกพี่ว่าที่รักจริงๆหรอ? J ” ก็อยากเรียกนะค่ะแต่มันอายจะพูดยังไงไม่รู้ แต่ถึงพี่อยากจะให้ฉันพูดแค่ไหนทำไมต้องรากฉันมานั่งตักด้วยละเนี่ย แถมยังมากระซิบข้างหูแบบนี้ใจฉันสั่นนะ รู้บ้างไหม? ถ้าฉันหัวใจวายตายขึ้นมาจะทำยังไงล่ะ ไอ้พี่บ้า T^T

“ มะนาวครับ...เรียกผมว่าที่รักหน่อยนะ J”

“-//////////////- ”

“ ถ้าเรียกผมว่าที่รักหนึ่งครั้ง แถมจูบฟรี 10 ครั้งเลยนะ ”

“ บะ...บ้า ”

“ ไม่เชื่อหรอ ลองเลยไหม? ” ไม่ทันไรใบหน้าของเราทั้งสองคนก็อยู่ห่างกันไม่กี่เซน ตอนนี้เข้าใจความรู้สึกนางเอกในนิยายหลายๆเรื่องเลยว่าการที่ต้องมาสบตากัน สัมผัสถึงลมหายใจอุ่นๆของคนตรง มันทำให้สมองและหัวทำงานผิดพลาดไปหมด แล้วปลายจมูกโด่งๆของพี่กายคลอเคลียไปมาแถวปลายจมูกฉัน ทำเอาร่างกายของฉันขยับไปไหนไม่ได้เลย นี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่จูบกันสักหน่อย ยัยมะนาวตั้งสติหน่อย

“ พี่ขอจูบได้ไหม”

                สิ้นเสียงประโยคขอร้องนั้นริมฝีปากหนาๆก็ประทับลงมาอย่างแผ่วเบา ไม่ว่ากี่ครั้งที่ริมฝีปากของเราทั้งสองสัมผัสกัน หรือแม้แต่ทุกสัมผัสที่ฉันได้รับมันทำให้สมองของฉันว่างเปล่า ในหัวของฉันมีแต่ภาพของผู้ชายตรงหน้า รอยยิ้ม เสียงหัวเราะของเขาดังก้องไปมาอยู่ในหัว สติของฉันกับมาอีกครั้งเพราะเริ่มสัมผัสได้ถึงปลายลิ้นร้อนที่กำลังพยายามแทรกผ่านริมฝีปากฉันเข้ามา และแน่นอนฉันยอมให้ปลายลิ้นนั้นเข้ามากรอบโกยทุกสิ่งทุกอย่างที่มันต้องการไปก่อนที่ริมฝีปากนั้นจะค่อยๆถอนออกไป

“ นี้แค่จูบนะมะนาว ถึงกับตัวอ่อนเลยหรอ นี่ถ้ามะนาวยืนอยู่คงล้มทั้งยืนไปแล้วนะ ^^ ”

“ เลิกแกล้งมะนาวแบบนี้เถอะค่ะ -////////////////- ”

“ ให้เลิกแกล้งหรอ? ไม่มีวัน มะนาวไม่รู้หรอกว่าแก้มขาวๆของมะนาวเปลี่ยนเป็นสีแดงเพราะเขินพี่มันน่ารักแค่ไหน เรื่องอะไรจะเลิกแกล้ง - -// ”

“ 0//////////0 ”

“ แล้วตกลงว่าไง จะยอมเรียกที่รักรึยัง ?”

“ ฉันว่าคนทีอ้อนเก่งขึ้นนะ มันพี่ต่างหากไม่ใช่ฉันสักนิด J”

“ ไม่เถียง ^^”

“ ฉันยอมพี่แล้ว ตั้งใจฟังดีๆล่ะ ฉันจะพูดครั้งนี้ครั้งเดียวนะ...พี่กายค่ะอะ..อืม คุณคือที่รักของมะนาวนะ -//-”

บันทึกของกาย

                สุดท้ายผมก็แพ้ลูกอ้อนของมะนาวอีกตามเคย และตอนนี้ผมก็ต้องยอมให้มะนาวถ่ายแบบลงนิตยสารเล่มนั้นจนได้ สงสัยผมคงต้องไปเหมานิตยสารฉบับนี้มาเก็บไว้คนเดียวคงจะดีกว่า จะได้ไม่มีใครได้เห็นร่างน้อยๆที่ผมสุดจะหวงแหน แต่ไม่ว่าจะทะเลาะกันกี่ครั้งหรือมีสิ่งอะไรที่เราความเห็นไม่ตรงกัน ผมก็ต้องพ่ายแพ้ให้กับมะนาวตลอดทั้งที่แต่ก่อนผู้หญิงทุกคนต้องมาสยบแทบเท้าผมแท้ๆ แต่นั้นก็เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ผมตกหลุมรักมะนาวล่ะนะ ในตอนนี้มะนาวหลับไปแล้วเพราะช่วงนี้ต้องสอบบ่อยๆ เลยอ่านหนังสือจนไม่มีเวลานอน เห็นแฟนผมแบบนี้ก็เป็นเด็กเรียนสุดๆเลยนะ แต่ถึงอย่างนั้นผมรู้ดีว่าช่วงนี้เราแทบไม่ได้เจอกันเลยสามวันเจอกันที บางครั้งก็เกือบสองอาทิตย์กว่าๆจะได้มาเจอกัน ถึงตอนนี้มะนาวหลับไปแล้วผมก็ยังอยากจะอยู่กับเธอให้มากที่สุด แค่ได้มองใบหน้าที่กำลังหลับของเธอก็มีความสุขมากพอแล้ว และด้วยสาเหตุนี้ผมคงไม่มีฉากหวานๆมาให้พวกคุณฟินกันหรอกนะ แต่เพื่อขอบคุณที่คุณให้ความสนใจกับความรักของเราทั้งสอง ผมจะเล่าให้ฟังก็ได้ว่าอะไรทำให้ผมได้เจอกับมะนาว และเรื่องราวต่างๆที่แม้แต่เพื่อนผมก็ยังไม่มีใครรู้ เริ่มกันเลยไหม?

                ผมเป็นลูกคนเดียวของเจ้าของท่าเรือที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไทย ผมมีทุกอย่างที่ผมอยากได้ผมไม่เคยต้องเรียกหาผู้หญิงคนไหน เพราะผู้หญิงทุกคนพร้อมจะอ้าขาให้ตลอดเวลา คงต้องโทษความหล่อและรวยมากของผมแล้วล่ะ ^^ วันหนึ่งผมไปหาสาวที่ผมกำลังจีบที่มหาลัยของมะนาว แต่ผมดันไปเจอสาวที่ผมอีกคนที่ผมกำลังคุยด้วยพอดี แล้วดูเหมือนว่าเธอจะมองมาที่ผมด้วย แน่นอนว่าสัญชาตญาณของผมมันบอกให้หนี ถ้ารถไฟชนกันตอนนี้ไม่ดีแน่ๆ ผมคงมาจีบสาวมหาลัยนี้ไม่ได้อีก ใครมันจะไปคิดว่าสองคนนี้อยู่มหาลัยเดียวกันแถมยังคณะเดียวกันอีก ผมเลยเดินหลบไปอยู่ในสวนดอกไม้ที่จัดได้อลังการงานสร้างสุดๆ ผมเหลือบมองไปเห็นอุโมงค์ดอกไม้หรือป่าวก็ไม่รู้ว่ามันเรียกว่าอะไรเหมือนกัน คือมันเอาโครงเหล็กมาโค้งเป็นอุโมงค์แล้วเอาต้นไม้ดอกไม้มาเลื้อยตามโครงเหล็กประมาณนั้น ผมเลยตัดสินใจเข้าไปหลบในนั้น ภายในอุโมงค์ดอกไม้นี้ใหญ่มาก มีทางเดินแยกเป็น 6 ทาง ด้วยการที่ผมกำลังรีบจึงไม่ได้สนใจเลือกทางเดิน แค่เดินๆเข้าทางไหนทางหนึ่งก็ได้มีค่าเท่ากัน ผมเลือกหนึ่งทางแล้วรีบเดินหน้าอย่างรวดเร็ว จนกระทั่งผมไปเดินชนกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเข้าจนข้าวของของเธอกระจายไปทั่วพื้น แล้วก็ใช่อย่างที่พวกคุณคิด เด็กคนนั้นคือมะนาวนั้นเอง แต่ตอนนั้นผมไม่ได้สนใจอะไรแม้แต่จะเก็บของช่วยเธอผมรีบหนีอย่างเดียว

“ นี่ไอ้ผู้ชายเฮงซวย ! เดินชนคนอื่นขนาดนี้ไม่คิดจะขอโทษกันบ้างรึไง บ้านไม่มีใครให้การอบรมสั่งสอนมารยาทผู้ดีเลยรึไง คิดว่าหน้าตาดีแล้วจะทำอะไรก็ได้รึไงกัน - -* ”

“ พูดมากนะ ฉันกำลังรีบ อย่ามายุ่งได้ไหม ยัยหน้าปลวก ! ”

‘พี่กายค่ะ พี่กายใช่ไหม? พี่กาย ’

“อ่อ... ที่แท้ก็กำลังหนียัยชะนีเสียงแปดหลอดอยู่นี้เอง เหอะ !”

“ ยุ่ง ”

“ ถึงนายจะเดินไปต่อมันก็ไม่มีทางออกหรอกนะ ทางนี้มันเป็นทางตัน นี่เรื่องจริงนะ *^*”

“ โธ่เว๊ย ! ”

“ ให้ฉันช่วยไหมล่ะ เสียงของผู้หญิงคนนั้นใกล้เข้ามาแล้วนะ ว่าไง ? ”

“ ตกลง ”

                สิ้นสุดคำนั้นมือของมะนาวก็กระชากคอเสื้อของผมอย่างแรง ก่อนจะประทับจูบลงที่ริมฝีปากของผม แน่นอนว่าผมอึ้งมาก และที่อึ้งไปมากกว่านั้นเด็กสาวที่อยู่ตรงหน้าที่เหมือนจะไม่เคยผ่านประสบการณ์การจูบเลย กับจูบได้อย่างชำนาญทำเอาผมแทบเคลิ้มตามเลยแหละ

‘อ๊ายยยยย ตายแล้วแม้แต่ในมหาวิทยาลัยยังไม่เว้นเลยหรอ คนสวยรับไม่ได้ อ๊ายยยยยย !’

                เมื่อกี๊เหมือนจะได้ยินเสียงใครบางคนนะ เอ๊ะ หรือว่าผมจะคิดไปเอง แต่เดี๋ยวนะนี้ผมจูบกับยัยเด็กนี้นานเท่าไรแล้วนี้ เมื่อสมองผมประมวลผลได้ เด็กสาวตรงหน้าก็ถอดริมฝีปากออกพอดี

“ ยัยนั้นคงไปแล้วล่ะ แล้วถ้านายจะออกจากที่นี้ก็เดินตรงไปแล้วเลี้ยวขวา แล้วก็เดินตรงไปเรื่อยๆเดี๋ยวก็เจอทางออกเองแหละ โชคดี”

“ นี่เธอต้องการอะไรเป็นสิ่งตอบแทน ”

“ ไม่ ฉันไม่ต้องการสิ่งตอบแทนจากมนุษย์ไร้ค่าอย่างนาย J”

“ ธะ..เธอ.........................................” ชีวิตนี้ผมไม่เคยได้รับความอับอายขนาดนี้มาก่อนในชีวิต ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกล้าดียังไง ถึงได้มาดูถูกกันขนาดนี้ จะต้องจับมาสั่งสอนให้ได้ ต้องแก้แค้น ต้องแก้แค้น !!

                และนั้นเป็นความรู้สึกที่ผมคิดขึ้นมาตอนนั้นอยากจะแก้แค้นเอาให้ผู้หญิงคนนั้นไม่มีจุดยืนในสังคม แต่ที่ไหนได้ดันไปหลงรักยัยนั้นจนถอนตัวไม่ขึ้น แต่ผมก็ไม่เคยเสียใจเลยเพราะเหตุการณ์ในวันนั้นทำให้เราได้เจอกันและได้รักกันจนถึงตอนนี้ แฟนผมแสบมากใช่ไหมล่ะ ทุกคำพูดทุกการกระทำของมะนาวในตอนนั้นผมไม่อาจลืมมันได้แม้แต่วินาทีเดียว คุณรู้ไหม? ผมใช้เวลาจีบมะนาวนานเท่าไร 5 เดือนเลยนะขอบอก ปกติผมจีบผู้หญิงคนอื่น แค่ 3 ชั่วโมงก็จีบติดแล้ว แล้วมันก็คุ้มค่ากับเวลาที่ผมเสียไปจริง การมีผู้หญิงคนนี้อยู่ข้างกลายผม ทำให้ไอ้มนุษย์ไร้ค่าคนนี้มีค่ามากพอที่จะอยู่เคียงข้างใครสักคน แต่มะนาวก็ไม่ใช่ผู้หญิงคนแรกที่ผมคิดจะจริงจังด้วยหรอกนะ มันเคยมีมาก่อนหน้านี้คนหนึ่ง เธอคนที่สลัดรักของผม..........

บันทึกของมะนาว

                นี้ฉันต้องทนอยู่แบบนี้อีกนานไหม? แต่ก่อนก็ยังอยู่คนเดียวได้นิ ทำไมกันแค่ตอนนี้อยู่คนเดียวทำไหมถึงลำบากแบบนี้ อย่าพึ่งงงนะว่าฉันบ่นอะไร เรื่องมันเป็นแบบนี้ ก่อนหน้านี้ 3 วัน พี่กายโทรมาบอกว่าต้องไปฝึกงานที่ต่างจังหวัด คงสัก 2-3 เดือนพี่กายถึงจะกับมา คงต้องชวนยัยแก้วใสมานอนด้วยซะแล้ว

“ สวัสดีแม่ดาวคณะ...”

 ( อะไรค่ะ แม่หัวกะทิมีปัญหาอะไรให้คนสวยๆอย่างฉันช่วยงั้นหรอ? )

 “ มานอนบ้านฉันหน่อยได้ไหม? ว่างรึป่าว? ”

( ทำไมล่ะ พ่อเสือสาวไม่อยู่หรอ? หรือว่าในที่สุดเสือมันก็ออกลายแล้ว เค้าหลอกฟันเพื่อนรักฉันแล้วไปหาใครงั้นหรอ มาบอกได้เลยนะ เดี๋ยวแก้วใสคนนี้จะไปตามตบให้ !!!!!!)

 “ จะบ้าหรอแก้วใส พี่กายไม่ได้นอกใจฉันซักหน่อย พี่เขาแค่ไปฝึกงานที่เชียงใหม่ 2-3 เดือน ฉันเลยเหงาๆแค่นั้นเองนะ อย่าเอาเรื่องเก่าของพี่เขามาพูดได้ไหม? :) ”

( ฉันก็แค่อยากเตือนแก ฉันไม่คิดว่าเสือมันจะถอดเขี้ยวเล็บกันได้ง่ายๆหรอกนะ ฉันไม่อยากเห็นแกเสียใจเป็นครั้งที่สองนะ)

 “…”

( แกก็รู้นิว่าพี่กายอะไรของแกนะ มีเรื่องฉาวเกี่ยวกับผู้หญิงมามากแค่ไหน ฉันก็แค่อยากให้แกเผื่อใจไว้จะได้ไม่เกิดประวัติศาสตร์ซ้ำรอย )

 “ ฉันเผื่อใจไว้ตลอดแหละ......รักครั้งฉันเผื่อใจไว้ตั้งแต่ฉันตัดสินใจจะคบกับพี่เขาแล้ว ”

( แกเผื่อใจแล้วแน่หรอ? แกเสียเวอร์จิ้นให้เค้าแล้วไม่ใช่หรอ หรือแกคิดจะผูกมัดเขาด้วยเรื่องนี้รึไง มันไม่ได้ผลหรอกนะมะนาว !!!!! )

 “ ฉันมีเหตุผลของฉันนั้นแหละ...เอาเป็นว่าแกจะมานอนบ้านฉันใช่ไหม? 19.00 เจอกันไม่อนุญาตให้มาสายนะจ๊ะ :) ” จบการสนทนาฉันก็ตัดสายทันทีทันใด ไม่เปิดโอกาสให้อีกฝ่ายได้ปิปาก

                นี้มันวันบ้าอะไรกันทำไมเรื่องเก่าๆถึงได้ตามมาหลอกหลอนฉันขนาดนี้ รู้ไหมว่าฉันพยายามจะลืมความเจ็บปวดที่ได้รับมาเมื่อสองปีก่อนมากแค่ไหน ยัยแก้วใสก็ดันขุดมันขั้นมาอีกจนได้ การสูญเสียในครั้งนั้นมันเป็นเรื่องที่โหดร้ายที่สุดในชีวิต ทำเอาชีวิตฉันพังไม่เป็นชิ้นดี ทั้งที่ฉันรักเขามากมายขนาดนี้ ยอมทำทุกอย่างเผื่อยื้อความสัมพันธ์ของเราให้อยู่นานที่สุดที่จะทำได้ ฉันยอมปิดตา ปิดหู ปิดปากไม่ยอมพูดอะไรเพื่อให้เขายังอยู่กับฉัน แต่สิ่งที่ฉันได้รับกับมาคือฉันต้องสูญเสียทุกอย่างที่ฉันสร้างขึ้น สูญเสียคนที่รักไป และในตอนนี้ฉันได้เจอกับคนที่ฉันคิดว่าใช่แล้ว ฉันจะไม่ยอมเสียเขาไปอีก ไม่มีทาง แต่ความรู้สึกนี้มันอะไรกัน หัวใจฉันมันสั่นๆแปลก หวังว่าคงจะไม่เกิดเรื่องไม่ดีขึ้นมาอีกนะ