สัญญาแค้น แสนรัก

                      ตอนที่ 1 ชิงชัง
 
"มานี่ นะใบพัด..จะไปไหน"ร่างสูงใหญ่กำยำของชายหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังฉุดกระชากลากถูเด็กหนุ่มตัวเล็กผิวขาวให้เข้าห้องพัก
 
"กุไม่ไปปล่อยกุนะไอ้พี่ วิน เรื่องมันก็เกิดขึ้นตั้งนานแล้วพี่จะเอาอะไรกับผมอีกห๊ะ" ร่างเล็กที่พยายามสะบัดตัวให้พ้นจากเอื้อมมือมัจจุราชอย่างอณาวิน
 
"แล้วมันพอที่กุจะลืมรึเปล่าละใบพัด นานพอที่กุจะลืมว่าพี่มึงทำอะไรไว้กับกูบ้าง" ร่างสูงตวาดลั่นด้วยความโมโห
 
"พี่มัน บ้าไม่มีเหตุผล พี่ภาคไม่ได้ทำได้ยินไหมว่าพี่ภาคไม่ได้ทำ พี่ภาคไม่ได้ฆ่าพี่มีน"ร่างเล็กเถียงขาดใจ พอๆกับร่างกายที่เหนี่ยวรั้งสิ่งรอบตัวไว้เป็นที่ยึด
 
"เออ กุมันบ้า กุบ้าแล้วตอนนี้ แล้วมึงใบพัด มึงต้องมาเป็นตัวดับแค้นแทนพี่ชายมึง"
ใบพัดเบิกตากว้าง เพราะไม่รู้ว่าคนตรงหน้าจะทำอะไรกับเขาบ้างเพราะตั้งแต่เกิดเรื่องเมื่อสองปีก่อน เขาก็ไม่เจออณาวิณเลย จนเมื่อเดือนก่อน
 
1 เดือนก่อนหน้านี้
..
..
กรุ๊งกริ๊ง....
 
"สวัสดีครับ...เชิญครับ"
ชายหนุ่มร่างบางนามว่า ใบพัด หรือ พัฒวิริยะ สเถียรไพศาล
 
หนุ่มน้อยหน้าสวยวัยยี่สิบต้นๆ กำลังง่วนอยู่กับการบริการ
ลูกค้าในร้านเบเกอรี่เล็กหน้ามหาวิทยาลัย ร้านเล็กที่ตกแต่ง
ตามแบบซีรี่เกาหลี จึงมีบรรดาหนุ่มสาวแวะเวียนมาไม่ขาด
สาย ร้านเล็กจึงดูแน่นขนัดไปด้วยเหล่านักศึกษา ที่ชอบบรรยากาศหรือชอบหนุ่มน้อยเจ้าของร้านกันแน่...
 
"สวัสดีครับ รับอะไรดีครับ" ใบพัดยิ้มต้อนรับลูกค้าที่เข้ามาใหม่ น่าจะเป็น น.รปี1 น่าตาหน้ารักเธอมองหน้าใบพัดอยู่นาน ร่างบางเลยเอ่อยปากเรียกเบาๆ
 
"น้องครับรับอะไรดีครับ" ผมถามย้ำน้องเขาอีกครั้งเพราะเหมือนน้องเค้ากำลังทำหน้าตาเหมือนเคยรู้จักกับผมมาก่อน
 
"เอ่อออ พี่ ใช่พี่ใบพัดรึเปล่าคะ" ในที่สุดหญิงสาวก็ตัดสินใจถามออกไปตามความคิด ใบพัดดูตกใจเล็กน้อย ก่อนจะตอบอย่างสุภาพ
 
"ครับ...มีอะไรรึเปล่าครับ" ร่างบางยิ้มเจือนพลา
นึกว่าตัวเองรู้จักกับคนนี้รึเปล่า
 
"พี่พัดคะ นี่ครีมเองจำไม่ได้หรอคะ"เด็กสาวที่เรียกแทนตัวเองว่าครีมถามผมอย่างกับเคยรู้จักกันมาก่อน....ผมส่ายหน้าช้าๆแล้วยิ้มบางเป็นเชิงขอโทษ
 
"โถ่พี่พัดก็ ตอนนั้นครีมพึ่งจะขึ้นม.1พี่อยู่มหาลัยคงจะจำได้หรอกคะ" ผมยืนนึกสักพัก
 
"ครีมเป็นน้องสาวพี่วินคะ" ทันทีที่ครีมเอ่ยชื่อของวินใบพัดถึงกับตาโตขึ้นมาทันที ชายหนุ่มที่เคยแย่งแฟนพี่ชายตัวเองเมื่อหลายปีก่อน
วิน อายุมากกว่าใบพัดหลายปีอยู่ตอนนี้น่าจะสามสิบต้นๆ
 
เหมือนพี่ภาคละมั่ง ตั้งแต่เกิดเรื่องเมื่อสองปีก่อนที่เกาะ รัก
เขาก็ไม่ได้เจอวินอีกเลย หลังจากที่พี่มีนตายทั้งวินกับภาค
เลยกลายเป็นเพื่อนรัก หักเหลี่ยมโหด
 
"อ่อ..พี่พอจะจำได้ละ แล้วนี่ไอ้พี่วินเป็นไงบ้างละอ่ะ" ผมถามไปตามมารยาท
 
"ตอนนี้พี่วินกำลังยุ่งอยู่กับธุรกิจของเขาที่เกาะยานกอะคะ"เด็กสาวตอบยิ้มๆ
 
"คิดถึงพี่วินหรอคะ ถึงได้ถามหา" ครีมพูดหยอก เพราะตัวเองพอจะรู้เบื้องลึกเบื้องหลังมาบ้าง
 
"เปล่าหรอก ครีมเองก็อย่าไปบอกพี่วินละว่ามาเจอพี่ พี่ไม่อยากให้ร้านพี่พังราบเป็นหน้ากองหรอกนะ" ผมฉีกยิ้มออกไปพอๆกับยิ้มของครีมที่ฉีกกว้างออกมาอย่างรู้ทัน.....
 
"แล้วนี่เราจะเอาอะไรละ" ผมถามเพราะมัวแต่คุยเลยไม่ได้ดูลูกค้าที่เขามาเต็มร้านกันแล้ว
 
"เอาเค้กม็อคค่า กับเค้กผลไม้อย่างละ สองปอนด์ละกันคะพี่พัด" เด็กสาวสั่ง
 
"ทำไมกินเยอะจังละครีมไม่กลัวอ้วนรึไง" ผมแกล้งหยอกครีมเล่น เด็กสาวหน้ามุ่ยทันที
 
"ไม่ได้กินคนเดียวสักหน่อย" ผมเลิกคิ้วสูง
 
"พรุ่งนี้ครีมจะไปที่เกาะอะคะ เลยจะซื้อขนมไปกินด้วย" ผมพยักหน้าแล้วอมยิ้มขำเมื่อเห็นครีมมองสำรวจร่างกายตัวเองว่ามีส่วนไหนยื่นออกมารึเปล่า
 
"สวยแล้วครับน้องครีม"ผมแซว
 
"สวยไม่เท่าพี่พัดหรอกคะ นี่ถ้าพี่วินมาเห็นพี่ตอนนี้นะ มีหวังคลั่งตาย" -*- อย่างไอ้พี่วินนี่อะนะ จะคลั่งผม โหด เถื่อน ดิบ แบบนั่น อาศัยอยู่บนเกาะนะดีแล้ว
 
"พี่อะดิจะตาย ไม่ได้ตายเพราะคลั่งไอ้พี่วินนะ แต่จะตายคาตีนพี่วินมากกว่า เรานะรีบๆกลับได้แล้ว เดี๋ยวพี่ชายเราจะหาว่าพี่ล่อลวงเธออีก รายนั่น นี่ยิ่งไม่ค่อยจะมีเหตุผลอยู่" ผมว่ายาวก่อนจะส่งเค้กให้ครีม
 
"ไปแล้วนะคะ ไว้จะแวะมาใหม่" ครีมเดินออกจากร้านไป ผมได้แต่ลอบถอนหายใจ กลัวไอ้พี่วินมันจะแหกอกเอา
...
..
.
.
หลายวันต่อมา
..
"พี่วิน กินเค้กกัน คีมซื้อเค้กที่พี่ชอบมาด้วย"
 
ชายหนุ่มร่างสูงผู้มีใบหน้าหล่อเหลาราวกับเทพบุตร แม้ผิวจะ
ดำกร้านไปบ้างแต่ก็ไม่สามารถบดบังรัศมีที่เฉิดฉายออกมา
ได้ ใบหน้าคมเข้มเริ่มมีหนวดเคราประปลายเขาใส่เสื้อผ้าเนื้อ
บางอย่างเสื้อก้ามธรรมดากับกางเกงเลผูกเอว ดูไม่หมาะกับ
นายหัว แห่งเการัก ที่เขาทุมเททุกอย่างไว้ที่นี่ ใบหน้าหล่อร้ายหันมายิ้มอ่อนโยนให้กับน้องสาตัวเอง
 
"ขอบใจครีม"ชายหนุ่มเดินมานั่งฝั่งตรงข้ามพลางมองเด็กสาวจัดเค้กใส่จานให้
 
"ใบพัด คาเฟ่" ร่างสูงอ่านชื่อร้านออกมาพลางมองรูปลักษณ์ของบรรจุพัน
 
"สวยดีนี่"ว่าพลางตักชิ้นเค้กเข้าปาก
 
"หึ อร่อยใช้ได้" ร่างสูงเอ่ยชมพลางนึกอะไรบางอย่างออกมาได้
 
"ครีมพี่จะเอาเค้กมาขายที่คอฟฟี่ช็อปในคาสิโน"ร่างสุงพูดออกมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย หญิงสาวพยักหน้า
 
"แล้วไงคะ"
 
"พี่ต้องการคุยกับเจ้าของร้าน" วินบอกครีมด้วยสีหน้านิ่ง แต่ครีมนี่สิ อกสั่นขวัญกระเจิงไปหมดแล้ว มือบางตักขนมเข้าปากโดยไม่พูดอะไร
 
"ครีม เอาที่อยุ่ร้านขนมให้พี่ด้วย พี่จะขึ้นฝั่ง" วินสั่งเสียงเฉียบพลางมองน้องสาวตัวเองอย่างสงสัย เขาแค่ต้องการขนมมาขายเพราะมันอร่อยและดูทันสมัยดี แต่น้องสาวตัวเองกลับมีท่าทีพิรุธ วินส่ายหัวแล้วกินขนมต่อ
 
"//ซวยแล้วพี่พัด.....//" ครีมได้แต่ขอโทษใบพัดในใจ
และเมื่อวินขึ้นฝั่ง...ก็ตรงไปที่ร้านขนมดังกล่าวทันที
...ร่างสูงอยู่ในชุดเสื้อกล้ามที่คลุมทับด้วยแจ๊กเก็ตหนังสีดำ กางเกงยีนส์สีซีด
 
ใบหน้าเรี่ยมเชี่ยมเนื่องจากโกนหนวดมาเรียบร้อย ร่างสูง
ขยับแว่นสีชาที่ใส่อยุ่ให้เข้าที่ ก่อนจะก้าวลงจากรถสปอตคัน
หรู เรียกสายตาเหล่าบรรดาชนี เก้งกวาง ที่นั่งดื่มกินอยู่ใน
ร้านให้หันไปมอง ยิ่งร่างสูงโปร่งนั้นเปิดประตูร้านเขามา นัก
เรียนสาวๆที่นั่งอยู่พากันส่งเสียงกรี๊ดกร๊าด ออกมาอย่างไม่
อาย เพราะแพ้ในความหล่อคมของผู้มาเยือน ร่างบางที่กำลัง
ง่วนอยู่กับการแต่งหน้าเค้กไม่ได้หันมามอง...เพราะกำลังใช้
สมาธิอยู่แต่ปากบางก็ยังเอ่ยทักทายทันทีที่ได้ยิ้นเสียงกรุ๊งกริ้งหน้าร้าน
 
 
"สวัสดีครับ...เชิญครับ"
ร่างสูงยังมองหาต้นตอของเสียงใส ก่อนที่ใบพัดจะเงยหน้าขึ้นมาด้วยใบหน้าที้ยิ้มสดใส
 
 
"ระ..รับอะไรดีครับ" ใบพัด หน้าขึ้นสีเล็กน้อยเมื่อเห้นร่างสูงจ้องเขาไม่วางตา
 
 
"หึ" เสียงหัวเราะที่ดูเหมือนจะเจอของถูกใจแถมรอยยิ้มยียวนกวนประสาทของวินเรียกสีหน้าไม่พอใจของใบพัดออกมา
 
 
"ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าต้องการอะไรครับ" ใบพัดที่ยังคงสงบสติอารมณ์ไว้เพราะคนที่มาคือลูกค้า..ลูกค้าคือพระเจ้า ยิ้มไว้ ยิ้มไว้ใบพัด
 
"ผมต้องการพบเจ้าของร้าน"ร่างสูงของวินเดินมาชิดกับเค้าท์เตอหน้าร้านที่ใบพัดทำงานอยู่
 
"ผมนี่แหละเจ้าของร้าน มีอะไรมิทราบครับ" ผมยืดอกทันที หึอยากเจอเจ้าของร้าน ก็กุนี่ไง
 
ร่างสูงยกยิ้มให้ผม ก่อนจะถอดแว่นสีชาที่ใส่ออก ดวงตายาวรีจ้องเขม่งไปยังร่างเล็ก
 
"หึ เจอตัวจนได้นะใบพัด"
 
"ไอ้พี่วิน..." ผมมองร่างสูงด้วยความตกใจ เมื่อวินเดินอ้อมเค้าท์เต้อมาหาผม
 
"ไม่เจอกันนานสบายดีเหรอ"ร่างสูงยิ้ม
 
"สะ..บายดี พี่วินมีอะไร"
 
"เปล่าก็แค่อยากจะเจอนายเท่านั้นเอง" แววตาที่ประสงค์ร้ายจ้องมองใบพัดก่อนจะคว้าหมับเข้าที่ข้อมือเล็กก่อนจะกระชากเข้ามาแนบตัว
 
"พี่มึงสบายดีไหมใบพัด" น้ำเสียงเย็นกับใบหน้าเรียบนิ่งยิ่งทำให้ใบพัดรู้สึกกลัว
 
"พี่วิน พี่ต้องการอะไรกันแน่ บอกมาเลยดีกว่า" ผมบอกเพราะไม่รู้จะหยุดให้ไอ้พี่วินมันเลิกคุกคคามผมยังไง
 
"จะทำตามหรอใบพัด...."
 
"อืม บอกมาสิ.." รางบางบอกเสียงเครียด
 
"ไปเกาะยานกกับฉัน" . . .
...
....
ขอเสนอที่ผมปฏิเสธหัวชนฝา
 
"ไม่ไป ผมไม่ไป"
"หึ...ไม่ไปก็ไม่เป็นไรใบพัด แล้วพี่จะมาหาใหม่"
ใช่ไอ้พี่วินมันมาป่วนผมทุกวัน -*- ป่วนจนผมจะเป็นโรค
ประสาท กลัวมันจะพาพวกมาถล่มร้านผม เพราะมาทีไรพา
พวกบอดี้การ์ดมาเต็มร้าน แถมแต่ละคนหน้าตาโหดๆทั้ง จน
รายได้เดือนนี้ผมหดหายไปเกือบครึ่ง -*-....
 
"วันนี้ปิดร้านเร็วหน่อยก็ได้นะคิม พี่ว่าเราไปหาอะไรทำแก้เซ็งดีกว่า" ร่างบางยิ้มกรุ้มกริ่มให้คิมหันต์เด็กเสริฟในร้าน
 
"เอาจริงดิพี่...ถ้าพี่ภาครู้เข้าผมก็ตายอะดิ" คิมรู้ว่าผมหมายถึงอะไร ที่ผมทำแล้วหายเซ็ง
บรื้นๆ ๆ เสียงเร่งเครื่องยนต์ในสนามแข็งรถที่มาทดลองเครื่องยนต์ของตัวเอง ให้พร้อมลงแข่ง ของใบพัดก็เหมือนกัน...
 
"พี่พัดดดดดดดดดดด"เสียงแหลมเฟี้ยวของเด็กวัยรุ่นในกลุ่มนักแข่งของพัด ผมยิ้มแฉ่งแล้วเดินเข้าไปหา
 
"ว่าไง ไอ้มิ่ง ไอ้จิม พวกมึงไปบอกพี่พงศ์ยังอะว่ากุจะลงแข่ง"
 
"บอกแล้วพี่พัด ว่าแต่หน้าตาอย่างพี่ไม่น่ามาทำอะแบบนี้เลยอะ" คิมหันมาว่าผมแล้วยิ้มขำๆ
 
"หน้าอย่างกุมันยังไงวะ"ผมถามด้วยความสงสัย"
 
"ก็หน้าพี่อะมันหวานนนนนเกินที่จะมาแข่งรถอันตรายๆแบบนี้ไง"
 
"โหยไอ้นี่ เดี๋ยวกุก็ตบเข้าให้ หน้าอย่างกุแข่งรถแล้วมันมีปัญหาอะไรวะ ขณะที่ผมกำลังเล่นหยอกหัวกับพวกเด็กๆ พี่พงศืก็เดินมา
 
"ไงใบพัด วันนี้จะพนันอะไรอะเรา" พงศ์เป็นเจ้าของสนามที่น่าตาดีที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็นมา แถมยังใจดีอีกต่างหาก ร่างสูงของพงศ์ลูบหัวใบพัดอย่างเอ็นดู
 
"ห้าหมื่น"
 
"หึหึหึได้พอดีวันนี้เพื่อนเก่าพี่มันอยากลงแข่งอยู่พอดีคนนี้กระเป๋าหนัก" พงศ์กระตุกยิ้ม
 
"อิอิอิ งั้นก็ดีดิพี่ เพิ่มเงินดีปะ"
 
"อย่าเลย ใบพัดไปตกลงกับมันที่สนามดีกว่า ผมพยักหน้าแล้วเอารถลงสนามทันที
ร่างสูงของใครบางคนยืนพิงรถแล้วหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบอย่างใจเย็น
 
"นั่นไงใบพัด เพื่อนพี่เอง ชื่อ อณาวิน "
 
"อ่อ ครับ "อณาวิน ชื่อแมร่งคุ้นๆวะแต่ช่างเหอะขอแค่กระเป๋าหนักเป็นพอ ผมเดินไปที่รถ
ร่างสูงหันมาทางผม
 
"ไงใบพัด....เราเองเหรอที่จะลงแข่งกับพี่" วินที่หันมายิ้มให้กับร่างเล็กที่ยืนตัวแข็งทือ
 
"ไอ้พี่..วิน" ผมกลืนน้ำลายลงคอ อะไรมันจะซวยปานนี้วะ ผมละอยากจะเอาหัวโขกรถให้ตายซะตรงนี้ ดีกว่า ไปตายคาสนามให้ไอ้พี่วินมันขี่รถบี้ผม T^T พี่ภาค.....ผมขอโทษ
 
"ไงอะเราจะพนันอะไร" พี่พงศ์หันมาถามผมอีกครั้ง
 
"ไม่แข่งแล้วได้ไหมพี่" ผมถามเสียงสั่นพรางหันไปมองพี่วิ
นเป็นระยะๆ
 
 
"เห้ยได้ไงวะ...พี่ทำตารางไว้หมดแล้ว แกจะกลัวอะไร แข่งๆไปเหอะ ไม่มีอะไรหรอกพี่รับรองได้" พี่พงศ์บีบไหล่ใบพัดแน่นเป็นเชิงขู่แกมหยอก เพราะรู้ว่าเพื่อนรักของตัวเองหมายหัวใบพัดเอาไว้แล้ว
 
"พี่พงศ์อ่า....."ผมหันไปทำเสียงออดอ้อน
 
"ไม่ต้องมาอ้อนพี่ แกอยากจะลงแข่งเอง" พงศ์พูดแล้วอมยิ้มขำเมื่อเห็นสายตาร้ายๆที่หวังอะไรจากตัวใบพัด
 
"พี่วิน...พัด พัดไม่แข่งแล้วได้ปะ" ผมแกล้งถามเผื่อมันจะฟลุก
 
"หึ กลัวอะไรใบพัด...เราแค่แข่งรถเองนะ แล้วพี่ก็ไม่ได้ทำอะไรใบพัดสักหน่อย"
 
"แล้วถ้าผมแข่งชนะพี่ต้องเลิกยุ่งกับผมนะ"
 
"แล้วถ้าฉันชนะละ นายจะต้องไปอยู่กับฉันตกลงนะ" ผมมองคนตรงหน้าอย่างชั่งใจ เพราะผมไม่เคยแข่งกับพี่วินมาก่อน เลยไม่รู้ฝีมือ...เอาไงดีวะ
 
"ว่าไงถ้านายชนะพี่สัญญาพี่จะไม่ไปยุ่งกับใบพัดอีกเลย..." วินยังคงตีหน้านิ่ง
 
"ก็ได้ แต่พี่ห้ามโกงผมนะ" วินพยักหน้าก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาโดยที่ใบพัดไม่ทันได้เห็น.......
 
ในสนามพอรู้ว่าวันนี้มีคู่เด็ดต่างพากันโห่ร้องเสียงเชียร์กันดั่งกระหึ่ม คนหนึ่งคือหนุ่มหล่ออีกคนคือหนุ่มหน้าสวย ใครกันที่จะชนะ......
 
รถสองคันเบียดกันไปมาบนเส้นทางตรง ร่างสูงที่ยังคงขับ
ด้วยท่าทีสบายๆผิดกับอีกคนที่มือไม้สั่นไปหมดด้วยความ
ตื่นเต้น ร่างบางพยายามเร่งเครื่องแซงคันหน้าแต่ไม่เคยแซง
ได้เลย ผมหงุดหงิดขึ้นมาเล็กน้อยเพราะไอ้พี่วินมันคอยขับ
ปาดหน้าผมตลอด จนมาถึงโค้งสุดท้าย พี่วินตีโค้งกว้างเกิน
ไป เปิดโอกาศให้ผมเร่งเครื่องแซงชิดวงใน
 
"เสร็จผมละไอ้พี่วิน" ผมแซงรถของวินขึ้นมา
ร่างสูงที่เห็นใบพัดแซงเขาขึ้นไปถึงกับหัวเราะ แล้วยิ้มเมื่อเห็นว่าปลาตัวใหญ่ติดเป็ดเขาอย่างจัง
 
"อย่าร้องละกันใบพัด" วินที่ปล่อยให้ใบพัดเร่งแซงก่อนจะเร่งความเร็วจี้ตามตูดใบพัด
จนถึง100เมตรสุด วินจงใจขับชนท้ายรถใบพัดจนรถใบพัดปัด หมุนคว้างตกไปข้างทาง
 
"เห้ยยยยยยยย"ร่างบางตกใจที่วินมันขับรถชนท้ายตัวเองจนรถเกือบคว่ำ
 
แม้ตัวรถจะเสียหายไม่มาก แต่ก็ทำให้ใบพัดเจ็บตัว เลือดสี
สดไหลย้อยออกมาจากไรผม
 
ใบพัดปลดเข็มขัดนิรภัยออก ก่อนจะก้าวออกที่ถนน แล้วทรุด
ลงนั่งกับพื้นเจ็บใจ วินที่ขับรถเข้าเส้นชัย เดินมาหาใบพัด
ช้าๆ ร่างสูงจ้องตาขุ่นเคืองของใบพัด ...
 
"ไปกันได้รึยังใบพัด กุรอนานแล้ว"
"มึงโกงกุอะ ไอ้พี่วิน"ผมหันไปมองค้อนตาเขียว เมื่อวินดึงให้
ตัวผมลุกขึ้น
 
"พัด กุไม่ได้บอกนิว่ากุจะไม่โกง อย่ามาเรื่องมากสนามนี้มันไม่มีกติกามึงก็รู้" วินบอกเสียงเรียบในตาเฉียบคมเรียกให้ใบ
พัดต้องลุกตาม ถ้าไม่อยากเจ็บตัว
 
ผมถูกพี่วินลากมาที่รถ ร่างสูงเปิดปรตูแล้วผลักร่างบางให้
เข้าไปนั่ง พร้อมกับกำชับหนักว่าให้อยู่เฉยๆอย่าคิดหนีเป็น
อันขาด ถ้าไม่อยากจะเจ็บตัวไปมากว่านี้ วินหยิบเอาผ้าเช็ด
หน้าในกระเป๋าเสื้อ มาซับเลือดที่หัวให้ผม
 
"โอ๊ยยย เบาๆสิ ผมเจ็บนะ"...
 
"หึ..เจ็บหรอ นายแค่สำออยเท่านั้นแหละใบพัด อย่ามาเรื่องมาก" .....วินพาใบพัดกลับมาทำแผลที่คอนโดตัวเอง
 
"โอ๊ยย เบาสิวะ ไอ้พี่วิน" ใบพัดโวยวายเมื่อถูกวินลากลงจากรถ แต่ก็ต้องเงียบปากตัวเองเมื่อโดนสายตาดุของวินที่จิกเขาแทบตัวจะทะลุ
 
ผมพยายามรั้งสิ่งรอบกายเอาไว้ไม่ยอมให้ไอ้พี่วินลากเข้าห้องไปง่ายๆ
 
"ใบพัด.ปล่อยมือจากกระถางต้นไม้พี่เดียวนี้นะ"
 
"ไม่ พี่ปล่อยผมนะ ปล่อยเลยไม่งั้นผมจะฟ้องพี่ภาค" ร่างบางเริ่มขุ่ฟ้อๆ
 
ผมบอกพร้อมกับสะบัดตัวแรงจนหลุด แล้ววิ่ง...
 
"มานี่ นะใบพัด..จะไปไหน"ร่างสูงใหญ่กำยำของชายหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังฉุดกระชากลากถูเด็กหนุ่มตัวเล็วผิวขาวให้เข้าห้องพัก
 
"กุไม่ไปปล่อยกุนะไอ้พี่ วิน เรื่องมันก็เกิดขึ้นตั้งนานแล้วพี่จะเอาอะไรกับผมอีกห๊ะ" ร่างเล็กที่พยายามสะบัดตัวให้พ้นจากเอื้อมมือมัจจุราชอย่างอณาวิน
 
"แล้วมันพอที่กุจะลืมรึเปล่าละใบพัด นานพอที่กุจะลืมว่าพี่มึงทำอะไรไว้กับกูบ้าง" ร่างสูงตวาดลั่นด้วยความโมโห
 
"พี่มัน บ้าไม่มีเหตุผล พี่ภาคไม่ได้ทำได้ยินไหมว่าพี่ภาคไม่ได้ทำ พี่ภาคไม่ได้ฆ่าพี่มีน"ร่างเล็กเถียงขาดใจ พอๆกับร่างกายที่เหนี่ยวรั้งสิ่งรอบตัวไว้เป็นที่ยึด
 
"เออ กุมันบ้า กุบ้าแล้วตอนนี้ แล้วมึงใบพัด มึงต้องมาเป็นตัวดับแค้นแทนพี่ชายมึง"
 
ใบพัดเบิกตากว้าง พร้อมกับดิ้นไปมาอย่างเอาเป็นเอาตาย
พลั่ก!!!
 
อุก!!
 
อณาวินเหวี่ยงหมัดหนักเข้าที่ท้องของใบพัดเต็มแรงจนร่าง
บางทรุดฮวบ นั่งลงกองกับพื้นตัวงอด้วยความเจ็บ และจุก จนลุกไม่ขึ้น
 
"ดื้อเองนะใบพัด" ร่างสุงเอ่ยเสียงเย็น
 
"ปล่อยนะ....มึงปล่อยกุนะ ไอ้สัสพี่วิน..ต้องการอะไรจากกูอีก
 
"ใบพัดถามเสียงแผ่วเพราะโดนหมัดหนักของวินเข้าไป
ก่อนจะมัดใบพัดไว้ไม่ให้หนี
 
"อยู่นิ่งนะใบพัด ไม่งั้นมึงจะเจ็บตัวมากกว่านี้" ผมมองไอ้พี่วินด้วยความโกรธเคือง หยุดดิ้น
 
"สิ้นฤทธ์สักที" ร่างสูงโยนใบพัดที่เจ็บจนน้ำตาเล็ด วิน เอา
เนคไทตัวเองมัดปากใบพัดที่กำลังจะส่งเสียงร้องขอความ
ช่วยเหลือ ก่อนจะเอาเข็มขัดมัดมือไพล่ไปยังด้านหลังแล้ว
ดันใบพัดไปนั่งอีกด้านแล้วตัวเองนั่งข้างๆ ดวงตากลมโตจ้อง
ตาเขาเขม่งอย่างโกรธเคือง แต่ร่างสูงยังคงมีสีหน้าที่เรียบ
 
เฉย ใบพัดไม่เข้ามใจไม่รู้เรื่องราวอะไร รู้เพียงแต่ว่าชายที่นั่ง
ข้างๆนั้นอันตราย เพราะสายตาที่จ้องมองมาที่ตนเองมีแต่
ความเคียดแค้นและเกลียดชัง.....
รถยนต์สีดับขับเคลื่อนไปยังท้องถนนที่ยังไร้รถรา เขาพยาม
จดจำส้นทางไว้แต่ก็ถูก เอาผ้ามาปิดตา จนได้ แล้วทุกอย่าง
ก็อยู่ในความมืดมิด ใยพัดตัวสั่นเทิ้มด้วยความหวาดกลัว
 
นึกถึงแต่พี่ชายตัวเอง พี่ครับช่วยผมด้วย ร่างบางน้ำตาซึม
เขาร้องให้ออกมาจนผ้าปิดตาเปียก ......ร่างสูงดึงใบพัดให้มา
นั่งใกล้ๆ แล้วเชยคางมนขึ้นมามอง
 
"ร้องให้ทำไม กุไม่ได้จะเอามึงไปฆ่า" ร่างสูงเมื่อเห็นใบพัด
สะอื้นก็หันไปตะคอกใส่ จนร่างเล็กสะดุ้งสั่นหงักๆด้วยความ
กลัว เขาไม่เห็นร้อยยิ้มร้ายๆที่อณาวินมองใบพัด ดวงตาที่
บ่งบอกว่าอยากจะฟัดร่างเล็กมากขนาดไหน เมื่อมือหนา
สัมผัสผิวกายลื่นละเอียดยิ่งกว่าผิวผู้หญิง แถมยังนุ่มนิ่มน่า
สัมผัส...กลิ่นหอมอ่อนๆมันช่างเย้ายวนเขาจริงๆ
ใบพัดไม่รู้ว่าถูกพามาที่ไหน เพราะนั่งรถนานหลายชั่วโมง
ก่อนจะจอดสนิท ใบพัดถูกลากลงมาจากรถอีกครั้ง แรงผม
ร้อนพัดเข้าปะทะหน้าเขาอย่างจัง จมูกได้กลิ่นไอเหลือ
 
"ทะเล" ใบพัดคิด
 
"นายครับเรือพร้อมแล้วครับ" วินลากใบพัดไปยังเรือสปีดโบ๊ทที่ท่า เขาลงไปก่อนโดยให้ลูกน้องจับใบพัดไว้ แล้ว
เอื้อมมือไปคว้าเอวเล็กของใบพัดไว้แล้วอุ้มลงเรือร่างบางดิ้น
 
แต่ก็ถูกบีบที่แขนเล็กจนเจ็บ
 
"อย่าดิ้น เดียวก็ตกน้ำกันพอดี" เขาถูกตะคอกอีกครั้ง
 
เมื่อทุกคนลงเรือ ครบก็ออกทะเลทันที สายลมร้อนพัดตีผม
ใบพัดที่ยาวประดาปลิวว่อน คลื่นแรงซัดปะทะเรือเสียงดังปังๆ เรือลำใหญ่โยกตามแรงคลื่นไปเรื่อยๆ จนหยุดเมื่อถึงฝั่ง
 
ร่างสูงแก้ผ้าปิดตากับปิดปากออก ร่างบางกระพริบตาถี่เพราะ
แสงแดดแยงตา ร่างบางตะหวัสายตาขุ่นเคืองไปให้ร่างสุงที่
ยืนปั้นหน้านิ่งไม่ทุกไม่ร้อน
 
"ไอ้เหี้ย ไอ้ควายมึงจับกุมาทำไม " ร่างบางก็เริ่มแผลงฤทธิ์อีกครั้ง
ร่างสูงหันไปหาแล้วบีบหน้าสวยของใบพัดจนเจ็บ
 
"เจ็บนะว้อยย" ใบพัดสะบัดหน้าหนี
 
"แค่นี้เจ็บ มึงยังเจ็บไม่เท่ากับที่กุเจ็บหรอก"
 
"มึงก็ไปลงกับพี่กุสิมาลงกับกุเหี้ยอะไร"ใบพัดเสียงดังใส่
 
"ทำกับมึง มันเจ็บกว่าไง ได้ข่าวว่ามันหวงมึงยิ่งกว่าไข่ในหิน
เลยนี่"ร่างสูงแสยะยิ้มแล้วลากแขนคนตัวเล็กไปตามหาด
ทรายสวย ก่อนจะถึงตัวบ้านที่กินเนื้อที่หลายไร่ มันใหญ่จน
หน้าตกใจ
 
"คุณวินคะ นั่นพาใครมาด้วยละคะ" หญิงวัยชราที่ดูแล้วน่าจะเป็นแม่บ้านที่นี่เอ่ยถาม
 
"น้องไอ้ภาคไงป้า" หญิงชราตาโตเมื่อรู้ว่าใบพัดเป็นใคร
 
"คุณวินค่ะ อย่าเลยนะคะ มันจะเป็นบาป" สายตาร้องขอของ
หญิงชราไม่เป็นผล
 
"ไอ้ภาคมันต้องชดใช้ให้ผม"
 
"หึ หึหึ" ร่างเล็กหัวเราออกมา
 
"มึงหัวเราะเหี้ยไร" ร่างสูงหันไปตวาดด้วยความหงุดหงิดที่
เห็นตัวประกันที่จับมาไม่มีอาการกลัวอีกต่อไป  
 
"กุเห็นเด็กในคราบผู้ใหญ่ที่กำลังแก้แค้นแบบเด็กๆยังไงละ"
ใบพัดช้อนสายตามองอย่างดูถูก
 
"ปากดีนักนะมึง"
 
ผัวะ
 
ว้ายตายแล้ว เสียงหญิงชราร้องด้วยความตกใจเมื่อเห็นใบ
พัดถูกตบเต็มแรงจนเลือด กลบปาก ใบหน้าขาวขึ้นรอยแดง
ชัดเจน
 
ถุย !!!! ร่างบางถ่มเลือดลงพื้น แล้วหันไปยิ้ม
 
"มึงสู้พี่กูไม่ได้หรอก"ดวงตาที่เคยสดใสตอนนี้มันแข็งกร้าวจ้องมองคนตรงหน้าด้วยความแค้นใจ
 
"แล้วมึงคอยดู" ร่างสูงกระชากใบพัดขึ้นไปยังห้องด้านบน
 
ตรงทางพักบันใดร่างบางเห็นภาพแต่งงานของคนตรงหน้า
แล้วมุ่นหัวคิ้วเพราะผู้หญิงในรูป คือ "พี่มินตรา" รักแรกของพี่
ชายตัวเอง...
 
...
..
 
.. อื้ออออ ..อ๊า ...
 
..ซี้ดดด..อึ๊ก..อ่ะ .อื้อออ
 
ปัก! ปัก! ปัก!
 
อื้อ....อ๊ะ อ๊ะ
 
เสียงครางกระเส่าของร่างบางที่ทนให้คนร่างสูงกระทำย่ำยี
 
จนไม่เหลือชิ้นดี เสียงหวีดร้องของความทรมานดังออกมา
เป็นระยะๆ ปะปนกับเสียงร้องสะอื้นของใบพัด
 
ยามที่คนตัวโตโหมกระหน่ำบั้นเอวกระแทกลงมาทางช่อง
ทางรักอย่างไร้ความเมตตรา
 
ขาเรียวถูกถูกแหกออกจนกว้างจนร่างบางรุ้สึกร้าวระบม แท่ง
เนื้อเอ็นซอยถี่จนช่องทางเนื้อนุ่มตอดรัดถี่รัว จนต้องออกแรง
ตาม ใต้ร่างกายกำยำ ร่างอรชรที่น้ำตานองหน้าไหลหยดบน
ที่นอนจนเปียกชุ่ม
 
"เจ็บไหมใบพัด...เจ็บเหมือนที่กุเจ็บ" ร่างสูงเอ่ยเสียงหอบถี่
มือหนาบีเค้นเรียวขาสวยจนเป็นจ้ำแดง
 
"ไอ้เลว ระยำ เอาสิ เอากุให้แหลกคามือมึง จะได้สมใจ" ร่างบางกัดปากตัวเองจนห้อเลือดไม่อยากเอ่ยคำอ้อนวอนให้เจ็บ
 
ใจ
 
"เพราะพี่มึง เมียกุถึงตาย"
 
"โง่ เพราะมึงโง่ไง มึงถึงได้จมปลักอยู่กับความแค้น" ร่างบางหอบกระเส่า
 
วินยกมือบีบสันกรามใบพัดแน่น
 
อื้อออ เขาบีบแรงจนปากของพัดอ้าออก ร่างบางเจ็บแต่ร้อง
ไม่ได้เพราะคนตรงหน้าสอดลิ้นเข้ามาพัวพันใบปากเขาอย่าง
หื่นกระหาย
 
อือออ อื้อออ เสียงลมหายใจหอบถี่ของคนตัวเล็กที่กำลังตื่น
กลัว ถูกรุกเราด้วยรสจูบของคนที่มีความแค้นกับพี่ชายของ
ตัวเอง ลิ้นร้อนพยายามฉกเอาลิ้นของอีกฝ่ายอย่างไม่หยุดยั้ง
จนพัดหายใจขาดช่วง ส่งเสียง
 
อื้ออออ อืออ ประท้วงให้เขาหยุด อณาวินถอนจูบขึ้นมาแล้ว
มองดวงหน้าสวยที่ขึ้นสีแดง
 
"หึ" ชายหนุ่มหัวเราะในรำคอ แล้วมองคนตรงหน้า คนอะไรปากหวานชะมัด....
 
" ไอ้ เลว...ฮึกก มึง ไอ้ชาติหมา" ร่างเล็กที่น้ำตาไหลพรากออกมาด้วยความคับแค้นใจ
 
"เหอะ ยังมีแรงด่ากุ แสดงว่า ไอ้ที่โดนอยู่นี่มันยังไม่พอสินะ" ร่างสูงยิ้มเหี้ยมออกมา
 
"ไอ้สัส ไอ้นร..ก อื้อออ " ปากบางถูกครอบครองอีกครั้งครั้งนี้มัรุนแรงยิ่งกว่าเก่า เพราะเขากัดปากบางจนเลือดออก
 
."โอ๊ยยย อือออ"  ร่างเล็กได้รสเค็มปะแล่มๆในปากรูเลยว่าปากแหกแน่ๆ ผมพยายามปิดปากแต่ก็ถูกไอ้นี่มันบีบซะกรามแทบหัก
 
"ปาก มึงนี่มันหวานเหมือนขนมเลยวะ" ร่างสูงใจเต้นระรัว
จากประสบการณ์มีsexนี่เป็นคนแรกที่ทำให้ใจเขาสั่นด้วย
ความตื่นเต้น ดวงตาเรียวรี ที่เหมือนนกเหยี่ยวจ้องมองเหยื่อ
ที่เหมือนลูกหนูตัวเล็กที่กำลังหาทางเอา ชีวิตรอด
 
เนื้อตัวนวลเนียนจนไม่อาจจะละมือสัมผัส นุ่มเหมือนผิวเด็ก....วินกลืนน้ำลายลงคอเมื่อเห็นคองามระหงศ์
 
วินไม่รอช้าซุกหน้าลงตรงซอกคอขาวแล้วดูดเนื้อผิวสีขาวจนกลายเป็นจุดสีแดง
 
"อื้อออ "ร่างบางร้องต่อต้าน 
 
"มึงนี่น่าแดกไปทั้งตัวเลยนะไอ้พัด" ร่างสูงก้มลงตวัดลิ้นโรม
เลียที่ปลายยอกอกของพัด 
 
"แฮ่ก แฮ่ก อื้ออ ...
 
ปัก
 
 
"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก"ร่างบางร้องเสียงหลงเมื่อร่าง
 
แก่รงดันส่วนที่แข็งขืนดันเข้ามาจนสุดในครั้งเดียวใบพัดรู้สึก
 
ว่าตรงนั้นมะนต้องฉีกเพราะความรู้สึกมันบอกว่าอย่างนั่น ร่าง
 
เล็กสูดหายลึก เจ็บจนไม่มีเสียงร้อง ความเจ็บแล่นไปทัวร่าง
 
 
กายเจ็บจนอยากจะกลั้นใจตายให้มันรู้แล้วรู้รอด  วินไม่รอให้
ใบพัดปรับตัว ไม่ สนใจว่าร่างเล็กจะเจ็บมากเพียงใดตอนนี้
เข้ามีแต่ความแค้น แค้นที่พี่ชายของไอ้เด็กนี่มันทำกับเขาไว้ 
 
แก่นกายที่ดึงดันเข้าออกเร็วและแรง สร้างแรงเสียดทานจนช่องทางรักของใบพัดร้อนระอุ 
 
"เจ็บ กูเจ็บ ไอ้สัส " ร่างเล็กจิกเล็บลงบนผ้าปูเมื่อวินกระแทกแรง
 
 
อื้ออออ  
 
"อย่า อื้ออ อึก พ อแล้ว พอเถอะ อ๊าาาา" ร่างบางดันอก
แกร่งทที่ทาบทับลงมา มือหนาแยกขาเรียวของใบพัดให้อ้า
กว้าง 
 
"อื้อออ ไอ้พัด ของมึงแมร่งฟิตกจัง อื้อ"ร่างสูงครางต่ำในลำ
คอ
 
"ฟิดพ่อมึงสิ มันขาดหมดแล้ว อ๊ากก " ยิ่งด่าวินยิ่งกระแทกแรง เขาพลิกตัวใบพัดให้นอนคว้ำ ก่อนจะดึงก้นงามให้ยกสูง
 
ปัก 
 
ปัก
 
วินกระหน่ำท่อนเนื้อของเขาออกไปอย่างไม่ยัง ทั้งแรงทั้งเร็ว
มือหน้าเอื้อมใปจับท่อนเอ็นของใบพัดที่ตอนนี้มันตอบสนอง
ร่างกายตัวเอง
 
อื้อออ อย่าจับของกุ ไอ้ ..อื้อ ฮื่ออออ
 
แฮกๆๆ ร่างบางใบหน้าร้อนผ่าวเหมือนคนเป็นไข้ ซุกหน้าลงกับที่นอนปากกัดผ้าปูแน่น
 
"อย่าเงียบ ร้องออกมา" ใบพัดยังคงกลั้นเสียงครางอย่างสุดชีวิต
 
"มึงดูสิว่าตัวมึงอะร่านของกูขนาดไหน"
 
"อื้อออ"ใบพัดกลั้นเสียง
 
"ร้องออกมา กุบอกให้ร้อง" วินทึ้งผมใบพัดจากด้านหลังจนหน้าหงายเงิบไปด้านหลัง
 
"อ๊ะ...เจ็บปล่อยกุ" เขาแสบไปทั้งหลังหัวเมื่อวินออกแรงดึง
 
"ครางให้กุฟัง" ร่างบางยังคงเม้มปากแน่นไม่ยอมง่ายๆ วินเลยโถมแรงเข้าไปอีก
 
อ๊ะ อ๊ะ ...อื้อออออ อ ย่าา"  เสียงครางหวานหูทำให้อารมณ์วินยิ่งพรุ่งพล่านจนหยุดไม่อยู่แล้ว
 
 
อื้อออ อื้อ  เสียงครางของใบพัดขาดหายเป็นช่วงๆเมื่อวินเริ่ม
 
จูบเร้าร้อนของเขาอีกครั้งจูบที่ทำให้เขาไม่สามารถขยับไป
ไหนได้ลิ้นร้อนเริ่มไล่ต้อนลิ้นเล็กเพื่อกวาดเอารสหวานชื่นใจ
ไปเป็นของตนแก่นกายด้านก็ยังคงทำงานไม่หยุด
 
อู้วววววว ร่างสูงครางกระเส่า
 
 
"ไอ้พัดของมึงตอดกุจังวะ อ๊ะ กุชักจะชอบมึงรู้ไหมของมึงไม่
เหมือนใครที่กุเคยนอนด้วยเลยสักคน"ร่างสุงบอกตามความ
จริง ของใบพัดทั้งฟิต ทั้งตอดเขาอยู่ตลอดจนบางจังหวะแทบจะกลั้นไม่อยู่
 
 
 
"ไอ้สำส่อน ฮือออ" ใบพัดจูกแน่นที่ช่วงล่าง แถมยังปวด
 
หน่วงที่ช่องท้องเมื่อวินกระแทกแรง
 
"พูดมากนักนะมึง เดี๊ยวมึงจะพูดไม่ออก" วินพลิกตัวให้พัดอยู่ด้านบนแทน
 
"ใส่มันเข้าไป" ร่างบางนั่งนิ่งน้ำตาไหล
 
"จะใส่ดีๆหรือจให้กุยัดเข้าไปเอง พัดจำใจต้องยกก้นตัวเอง
ให้ลอย วินตั้งแก่นกายแล้วกดเอวบางลงมาช้าๆ
 
อื้ออ เจ็บ ร่างบางร้องออกมา มือที่ถูกมัดไว้ดันอกแกร่งไว้
 
ปึด 
 
ปึด 
 
แท่งร้อนกำลังเข้าไปช้าๆ แล้ววินก็กระแทกสวนขึ้นมา ร่างบางสะดุ้งตัวโยน
 
"ทำสิ"
 
"ทำเชี้ยะไร กุไม่ทำ ไอ้สัส" ร่างเล็กยังคงดื้อดึง จนเขาหงุดหงิด เด้งเอวสวนแทน
 
อื้ออ อ๊าาา  อย่าาา มัน ร้อน พอแล้ว พอ" ใบพัดที่ตัวเด้งตัว
บนร่างของวินร้องออกมาเพราะเขาทนไม่ไหวอีกต่อไป ความ
รุ้สึกที่ยังคงเจ้บสะท้านมันแฝงไปด้วยความเสียวซ่านที่ตัวใบ
พัดเองยังไม่เคยสัมผัส
 
"อื้ออ พัด มึงนี่แม่งทำให้กุรู้สึกดีจริงๆ เมื่อเห็นร่างบางไม่ขัดขืนเมื่อเขาซอยเอวถี่ จึงแก้มัดที่มือ
 
"อย่าดื้อกับกุ" ร่างสุงสั่งเสียงเเข็ง เพราะใบพัดกำลังจะยกตัวออก
 
"...กุไม่ไหวแล้ว อื้ออ"วินที่กำลังแก่นกายของใบพัดแล้วลูดขึ้นลงตามแรงกระแทกที่ช่องทางรักรางบางกัดปากตัวเองจน
ฮ้อเลือด เพราะไม่อยากส่งเสียงร้องออกไปให้อาย
 
เมื่อเครื่องติด วินยากที่จะดับลงง่ายๆ ร่างบางถูกทำรัก นาน
หลายชั่วโมง จนร่างกายตัวเองไม่ขัดขืนกับสิ่งแปลกปลอมที่
อยู่ข้างใน 
 
กลิ่นความเลือดผสมกับกลิ่นคาวของน้ำรักของทั้งสองฝ่าย
ฟุ้งกระจายไปทั่วห้อง
 
เสียงเตียงลั่นเอี๊ยดอ๊าด เมื่อวินโยกสะโพกแรง เสียงคราง
หวานๆของใบพัดดังมาเป็นระยะ 
ร่างบางที่ยังมีคราบน้ำตา ทำใบหน้าเหยเก เพราะความเสียว
ซ่าน เขาไม่อาจจะอดกลั้นได้อีก มือมือหนาสาวพัดน้อยของ
เขา จนมันแตกคามือ
 
 
 
ร่างกายของวินร้อนระอุ ทำไมเค้าไม่เคยพอเมื่อได้ชิมร่างกายนี้ มันโหยหา เหมือนอดอยากมานานทั้งๆที่เขาก็หิ้วอีตัว
มาเอาแทบทุกวัน
 
ปากหนาพรมจูบไปทั่วแผ่นหลังขาว ที่มีทั้งรอยกัดรอยแดง
เต็มไปหมด
 
ข้อมือเล็กมีรอยฮ้อเลือดเพราะถูกบีบจนแทบหักหลายครั้ง
 
อื้อออ ใบพัด ใบพัด กุ กุจะไปแล้ว
 
 
 
อ๊าาาาาา อา ร่างสูงกระตุกแรงเป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้  น้ำรัก
สีขาวเอ่อทะลักเลอะงามขาของคนตัวเล็กก่อนจะไหลย้อยลง
ที่นอน
 
 
วิน เอนตัวซบลงบนแผ่นหลังเล็กที่นอนคว่ำหายใจถี่ เหมือน
คนจาดใจตาย
 
"กุเกลียดมึง" ร่างเล็กด่าออกมาอีกครั้ง 
 
"มึงเกลียดผัวมึงรึไง" วินพลิกตัวมานอนด้านข้างของใบพัด
ที่นอนร้องให้ไม่หยุด 
 
"จะร้องหาห่าสวรรค์วิมานอะไร มึงทำใจไว้เถอะ มึงต้องโดน
กุอีกเยอะ"
 
"กุ...จะฆ่ามึง กุสาบาน กุจะฆ่ามึงให้ได้" ใบพัดรู้สึกเกลียดตัว
เองที่ร่างกายไม่ยอมฟังที่เขาสั่ง
 
มันตอบสนองทุกท่วงท่าที่ฟ่ายนั่นส่งมาทุกอย่าง เขาไม่มี
แรงที่จะลุกขึ้นยั่ง ได้แต่นอนคว้ำหน้าอยู่แบบนั้น
 
"กุจะรอ" ร่างสูงยิ้มเหยียดอย่างสะใจ เมื่อได้ทำร้ายร่างกาย
ดวงใจของไอ้ภาคยังหรอกมันยังไม่จบง่ายๆหรอก แค่นี้มันยัง
ไมาสาสมกับสิ่งที่กุต้องเจอ
 
วินเดินเข้าห้องน้ไปล้างเนื้อล้างตัว เขาปล่อยให้ใบพัดนอน
พัก 
 
ร่างสูงเดินออกมาโดยนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียว หยดน้ำเกาะ
พราวตรามกล้ามท้อง เขามองมายังร่างเล็กที่นอนนิ่งไม่
ไหวติงสลบไปแล้ว
 
 
 
"หึ" วินหัวเราะเสียงต่ำ สำรวจที่นอนที่ตอนนี้มีสีแดง เป็นจุดดวงเต็มที่นอน
 
 
 
"ไม่น่านเชื่อว่ามึงจะซิงไอ้พัด" ร่างสูงมองใบพัดอย่างหลง
ไหล ร่างกายที่ทำให้เขาคลั่งได้ถึงเพียงนี้วินเดินไปแต่งตัวที่
ห้องแต่งตัว ก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างๆใบพัดร่างสุงดึงผ้ามา
ห่อมให้ร่างบางแล้วหลับตาลงนอนหลับสนิทด้วยความเหนื่อ
ล้า