มาเป็นของ(พวก)พี่เถอะครับ! 3p

[ตี๋]
"มอนิ่ง!! ทุกคน~~!"ผมวิ่งเข้าห้องพร้อมตะโกนลั่นห้องตามปกติ (ปกติ?? //วายะ)
"เฮ้ย! ตี๋ระวั--"
โครม!!!
"ชิบหายล้ะ เมื่อไหร่จะเลิกนิสัยวิ่งเข้าห้องวะไอ้ตี๋!"แงๆ ด่าผมทำมายยย ผมแค่วิ่งเข้าห้องเองแล้วอีกอย่างผมลื่นล้มหัวฟาดโต๊ะดัง โครม! แทนที่จะมาช่วยผมดันมาว่าผมอีก! ใจร้ายที่สุดเลย!!
"โอย เจ็บอ่าาา"ผมนอนลงบนพื้นห้องแล้วโอดครวญ
"ตี๋.."ไอ้มอเรียกผม
"ไรวะครับ"
"มึงหัวแตก"อ้อผมหัวแตก..ห้ะ!! กูหัวแตก!! อ๊ากกกก!
"ห้ะ! มึงกูจะตายไหมอ่าาา T^T"
"เหี้ยตี๋ครับ ไม่มีใครเค้าลื่นหัวแตกแล้วตายหรอก แต่ถ้ามึงยังอยู่อย่างงี้อาจเลือดหมดตัวตายก็ได้"ไม่น้าาา ผมยังไม่ได้คบกับน้องยิ้มสุดที่รักเลย! ผมตายไม่ด้ายยยย
"แล้งต้องทำไงอ่าา"ผมถาม
"ไปทำแผลสิสัส! มึงรอพ่อซักผ้าเหรอ"งืมใช่ ตอนนี้แม่กูใช้พ่อกูซักผ้าอยู่ ('0')
"กูลุกม่ายไหวอ่า เจ็บขา"ผมพูดแล้วเบะปาก
"ลำบากกูอีก"ไอ้มอเดินมาอุ้มผมแล้วพาเดินไปที่ห้องพยาบาลครับ ชิบหาย ครูห้องพยาบาลไม่อยู่
"มึงทำแผลเป็นอยู่อ่อ"ผมถามไอ้มอที่ไปคุ้ยนู่นนี่นั่นมาวางไว้
"กูไม่โง่แบบมึง"ด่ากูทำไม!
"โอ๊ย! เจ็บ!"ผมโอดครวญเมื่อไอ้มอเอาสำลีชุบแอลกอฮอลมาเปะบนแผลผม
"สำออย"รู้ได้ไงวะ เก่งชิบ
"ชิ ให้กูทำตัวน่ารักกรุ้งกริ้งน้อยก็ไม่ได้"ผมพูดแล้วเบ้ปาก
"เหอะๆ"และการทำแผลก็ทำเนินต่อไปท่ามกลางความเงียบ จนเสร็จครับ
"ขามึงเดินเองได้ยัง"มอถาม ผมลองขยับขาเบาๆ แล้วพยักหน้าให้มัน มันก็เดินออกไปก่อนโดยไม่สนใจผมเลยครับ อ่า ใจร้ายจัง ผมค่อยเดินออกจากห้องพยาบาลก่อนที่สายตาจะสะดุดที่น้องยิ้มที่อุ้มใครมาก็ไม่รู้ครับแต่เลือดนี่เต็มปากเลย
"เห้ยๆ น้องยิ้มรีบไปไหนคร้าบบบ"ผมถามแต่น้องไปตอบครับวิ่งผ่านผมไปเฉยเลย อ่าวห่านมาก -^- น้องไม่สนใจผมอ่า แง่งงง
"เค้าไม่สนใจยังเสือกไปวุ่นวายกับเค้าอีกเนอะ"ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าเสียงใครครับเสียงไอ้มอไง! เดินไปก่อนแล้วไม่ใช่รึไง
"เหอะ คนอย่างมึงจะเข้าใจอะไรล่ะ"ผมตอบเสียงขุ่น
"มึงรู้ได้ไงว่ากูไม่เข้าใจ"
"คนอย่างมึงรักใครเป็นด้วยรึไง"ผมถาม
"รักมึงไง"พูดจบแล้วก็เดินออกไป ทิ้งให้ผมเจ็บแปล๊บที่หัวใจเพราะคำพูดของมันครับ รักกูงั้นเหรอ? เหอะ! เป็นคำพูดที่โครตสิ้นคิดเลย!
-2 ปีที่แล้ว-
'มอ มึงเคยรักกูไหม'ผมถามคนที่อยู่ตรงหน้าเสียงสั่น
'ก็รักอยู่นี่ไง'ที่ทำอยู่นี่เค้าเรียกว่ารักเหรอ!?
'แล้วมึงมีคนอื่นทำไม'ผมถาม
'เลิกงี่เง่าได้แล้วนะตี๋'พอจบประโยคน้ำตาที่ผมกลั้นไว้ก็ไหลออกมา ส่วนมอน่ะเหรอ ไม่สนใจผมเลยซักนิดเดินออกไป ออกไปหาคนอื่นที่ไม่ใช่ผมไง ทำไมวะ? ทำไมต้องมึง? ทำไมต้องเป็นมึง? คนที่กูรัก ทำไม? ต้องเป็นมึง มอ...
-ปัจจุบัน-
หลังจากเลิกเรียนผมก็เดินมาที่ห้องพยาบาลอีกรอบครับ พอดีลืมของ พอเดินเข้ามาในห้องพยาบาลสิ่งที่ผมได้เห็นเป็นภาพที่ทำให้ผมสะเทือนใจสุดๆ น้องยิ้ม..กำลังจุ้บกับใครก็ไม่รู้!!
"เลิกจูบปากกูซักทีเถอะสัส"คนที่โดนน้องยิ้มจุ๊บพูดน้องยิ้มไม่ตอบแต่โบกมือบ้ายบายแล้วเดินออกมาแทน
"น..น้องยิ้ม...."ผมยังรู้สึกช็อคยังไงไม่รู้สิ
"ห่ะๆ อย่างที่เห็นล่ะครับ ผมกลับบ้านก่อนนะครับ"น้องยกมือไหว้ผมแล้วก็วิ่งออกจากห้องพยาบาลทันทีครับ ผมมองไปยังร่างของอีกคนที่นั่งอยู่บนเตียงพร้อมลูบปากตัวเองเบาๆหน้าแดงระเรื่อ อิจฉาจังเลยนะครับ คนที่ได้รับความรักน่ะ
"น้องครับเห็นแหวนที่สลักไว้ว่า SKY&SUN ไหมครับ?"ผมถาม
"เห็น อันนี้รึปล่าว"น้องพูดแล้วหยิบแหวนที่วางอยู่บนหมอนมาให้ผม
"ใช่ครับ"ผมรับแหวรมาก่อนจะเก็บใส่กระเป๋า"แล้วน้องชื่อไรครับ"
"ฟองเบียร์"
"อ่อครับ พี่ชื่อตี๋นะ"น้องพยักหน้าแล้วลุกเดินออกไปครับ น้องเดินแปลกๆนะครับ อ่า เข้าถลอกนี่เอง ช่างน้องเค้าเถอะครับ ผมไม่ได้มีน้ำใจขนาดนั้น และผมก็ไม่ค่อยมีอารมณ์มาใจดีด้วยสิ.. ผมหยิบแหวนขึ้นมา เหอะ ยิ่งมองยิ่มเจ็บแตาทั้งๆที่เจ็บก็ยังเก็บไว้ ผมนี่มันบ้าจริงๆเลยเนอะ ว่าไหม?? ^^