Naruto [YAOI] ชิงหัวใจนายประธานสุดหล่อ(sasunaru)

"อยากบ้าตาย อุตส่าห์มาเช้าๆแล้วแท้ๆแต่ก็ยังมาโดนตามอีก น่ารำคาญชะมัด"

ร่างสูงพูดบ่นๆก่อนจะนั่งลงบนโซฟาพร้อมกับน้องของเขาอีกสองคนคนหนึ่งตีหน้านิ่งเป็นอย่างนี้มาได้ถึงสี่ปีแล้วที่ไม่ยิ้มไม่หัวเราะที่เกี่ยวข้องกับความสุขไม่แค่แค่แฝดคนที่สามเท่านั้นพวกเขาเองก็เป็นไปเหมือนกันเพราะตั้งแต่ที่พ่อแม่ของพวกเขาตายไปเพราะพี่ชายคนโตที่สุดในบ้านพวกเขาจดจำภาพวันนั้นได้ดีพ่อแม่ของพวกเขานอนกองอยู่บนพื้นพร้อมกับสายเลือดและชายที่ยืนอยู่ข้างหลังพวกเขานั้นไม่ใช่ใครอื่นนอกจากอิทาจิที่ยืนถือปืนพวกเขาเกลียดชังอิทาจิมาตั้งแต่ตอนนั้น คิดที่จะล้างแค้นอิทาจิห้ได้ต่อให้แลกด้วยชีวิตของพวกเขาก็ตาม

ก็อก ก็อก ก็อก

"เข้ามา"

"ไงสามแฝดพักนี้ไม่ค่อยได้เห็นพวกเธอออกไปจากห้องนี้เลยนะ"

ร่างสูงผมเงินกล่าวทักทาย

"ทำไงได้ล่ะ พวกเขาก็เป็นถึงสภานักเรียนเชียวนะ และก็เป็นเด็กพิเศษกันด้วย"

ร่างบางผมน้ำตาลพูดขึ้นมา

"ต้องการอะไร?"

ร่างสูงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง

"พวกเธอก็น่าจะร้แล้วนี่ว่าอิทา.."

"คุณคาคาชิ ผมบอกคุณกี่ครั้งแล้วว่าอย่าพูดถึงเขาก็รู้นี่ ว่าสามคนนั้นคิดยังไงกับเขาน่ะ"

ร่างบางที่ยืนอยู่ข้างๆร่างสูงค่อยๆเอามือมาอุดปากร่างสูงเอาไว้เพราะเขารู้ดีถ้าพูดอะไรที่เกี่ยวกับคนๆนั้นแล้วจะเป็นยังไงตอนนั้พวกเขาเล่นงานนักเรียนในห้องเดียวกันจนเละไม่เป็นท่าดีที่เขาห้ามไว้ก่อนไม่งั้นเรื่องมันต้องไปกว่านี้แน่

"อู้แอ้วอ่ะอ่าเอาอืออออไออักอีอันอายใอไอ่อออ(รู้แล้วล่ะน่าเอามือออกไปซักทีฉันหายใจไม่ออก)"

"ข..ขอโทษครับ"

พูดจบก็เอามือออกอย่างรวดเร็ว

"ที่ฉันจะพูดน่ะหมายถึงวันนี้พวกเธอจะไปเข้าคลาสกันรึเปล่า?"

"เรื่องนี้ต้องแล้วแต่อารมณ์"

ร่างสูงพูดออกมาก่อนจะเหลือบไปมองชายทั้งสองด้วยสายตาสีเพลิง

"ง..งั้นเหรอพวกฉันมาถามแค่นี้แหละ"

ร่างบางพูดขึ้นมาก็ลากร่างสูงออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว

"เอ่ออาจารย์ครับ...ม.5 ห้องb ไปทางไหนเหรอครับ"

"ชั้นสามน่ะ หน้าตาเธอดูไม่คุ้นเลยนะ เป็นนักเรียนใหม่งั้นเหรอ?"

"ค..ครับ"

"งั้นดีเลยฉันกำลังจะไปเข้าคลาสพอดีไปด้วยกันมั้ยล่ะ อ่อ เดี๋ยวนะ ซาสึเกะ คาสึมิ นานามิ ใกล้ถึงเวลาโฮมรูมแล้วนะจะไปพร้อมกับพวกฉันเลยมั้ย?"

ร่างบางเปิดประตูก่อนจะชะเง้อหน้ารู้ตัวอีกทีพวกร่างสูงก็เดินออกมาแล้ว

"ถึงครูไม่บอกพวกผมก็จะไปอยู่แล้ว ไปเถอะ"

"อื้ม"

"..."

พูดจบก็เดินไปที่ห้องของตัวเองอย่างรวดเร็ว

"เอ่อครูครับ...สามคนนั้นเป็นใครเหรอครับ?"

"สามแฝดแห่งอุจิวะเป็นลูกของยากูซ่าไงล่ะ และก็เป็นนักเรียนที่ป็อปที่สุดแล้ว แต่ถ้าป็อปที่สุดก็คงเป็น ซาสึเกะแล้วก็นานามินั้นแหละไว้เดี๋ยวถ้าเธอเข้าคลาสเธอก็รู้เอง"

"ครูครับ รอผมด้วย"

ร่างบางเดินตามครูประจำชั้นของตัวเองมาเรื่อยๆก่อนจะยืนเก้ๆกังๆอยู่หน้าห้องเพราะเขาไม่เคยเจอสายตาที่เย็นชาเหมือนจะดูดเลือดจากร่างสูงเลยซักนิด

"ชื่อ อุซึมากิ นารุโตะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ"

"เอาล่ะส่วนเรื่องที่นั่งของเธอก็...สามแฝด ฝากเพื่อนใหม่ด้วยนะ"

"ครับ/ค่ะ"

เมื่อสิ้นเสียงของครูร่างบางก็ทำการเดินมานั่งตามที่ครูบอกแต่เขาเองก็ไม่คิดเหมือนกันว่าต้องมานั่งใกล้สามแฝดโดยเฉพาะคนที่เจอกันเมื่อวานในที่ทำงานของเขา

"นายคือคนที่เอาน้ำมาเสริฟฉันเมื่อวานใช่มั้ย?"

ร่างเล็กพูดขึ้นมาทั้งที่ยังไม่ได้มองและยังหลับตาแล้วก็นั่งเท้าคางอยู่อีก

"ช..ใช่"

พูดจบก็ทรุดตัวลงนั่งข้างๆทันทีก่อนจะวางกระเป๋าแล้วสังเกตุว่ามีผู้หญิงอีกสองคนที่นั่งกอดแขนร่างสูงกันคนล่ะข้างและดูจากสีหน้าของร่างสูงเขาคงจะรำคาญน่าดู

"นี่ ซากุระ คาริน ทำไมพวกเธอถึงไม่นั่งที่ ไปนั่งที่ได้แล้ว"

"ไม่ค่ะ หนูจะนั่งกับซาสึเกะคุง"

ทั้งสองพูดออกมาพร้อมกันก่อนจะควงแขนเล่นเอาคนที่อยู่หน้าห้องต้องถอนหายใจออกมา

"ฉันชื่อ นานามิ เป็นน้องคนสุดท้อง คนที่นั่งข้างฉัน คือพี่สาวของฉัน คาสึมิ ส่วนคนริมสุดก็พี่รอง ซาสึเกะ"

"แปลว่า...พวกเธอก็มีกันทั้งหมดสี่คนอย่างงั้นเหรอ?"

"อืม..แต่ฉันอยากจะลืมเรื่องของพี่ใหญ่เพราะเรื่องที่เขาได้ทำลงไปวันนั้น.."

"วันนั้น?"

"นายไม่อยากรู้หรอก"

"???"

ร่างเล็กพูดเพียงแค่นั้นก่อนจะมองคนที่นั่งข้างๆตัวเอง

'ทำไม...แววตาถึงดูเศร้าขนาดนั้นนะ?'

ร่างบางคิดในใจ

"นายชื่อนารุโตะใช่มั้ย?"

"อ..อืม ตั้งแต่วันนี้ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ"

ร่างบางพูดอออกมาก่อนจะฉีกยิ้มให้ร่างเล็ก เมื่อเห็นดังนั้นร่างเล็กก็ต้องชะงักก่อนจะหันหน้าหนีทันที

'รอยยิ้มแบบนั้น..เหมือนกับหมอนั้นไม่มีผิด'

ร่างเล็กคิดในใจก่อนจะเริ่มขมวดคิ้วแล้วสถบออกมาเบาๆก่อนจะกัดฟันกรอดแต่ถึงอย่างงั้นพวกเขาเองก็ไม่อยากให้ใครรู้ทั้งนั้นว่าใครเป็นคนปิดชีวิตพ่อแม่ของพวกเขาถึงจะคิดอย่างงั้นแต่ว่าร่างเล็กก็ไม่ใส่ใจมันอะไรมากในตอนนนี้ก่อนจะฟุบหัวลงกับโต๊ะทันที

"ถ้าพวกเธอยังไม่ไปนั่งที่ฉันจะให้พวกเธอไปขัดห้องน้ำ ล้างถังขยะเลยเป็นไง?"

ร่างสูงพูดออกมาก่อนจะทำให้ทั้งสองรีบลุกไปด้วยความเร็วแสงก่อนจะนั่งที่ตัวเองทันทีแต่สายตาก็ยังมิวายมองร่างสูงทั้งสองมองหน้าหันสักพักก่อนจะหันไปหน้าห้องอย่างรวดเร็ว

...................................................................

...............................................

..........................

"ทำไมวันนี้มันร้อนจังนะเนอะ นานามิ...นานามิ"

เพล้ง

แก้วน้ำที่ร่างเล็กกำลังที่มาให้พี่ทั้งสองของตัวเองต้องล่วงลงเมื่อเห็นคนคนที่ไม่อยากเจอหน้าเป็นอย่างมากก่อนที่พี่ของตนจะเบิกตากว้างทันที

"นายมาทำอะไรที่นี่ อิทาจิ?!"

ร่างสูงเอ่ยถามก่อนจะลุกขึ้นยืน

"นี่น่ะเหรอวิธีทักทายพี่ชายตัวเองน่ะ"

"ตอบมาว่านายมาทำอะไรที่นี่?!"

ร่างเล็กพูดขึ้นมา

"ก็คนเป็นพี่จะมาหาน้องมันผิดงั้นเหรอ?"

พูดจบก็เดินมาหาร่างเล็กที่ยืนอยู่ก่อนจะดึงตัวเข้าไป

"และก็อยากมาหาน้องสาวสุดสวยของฉันด้วย...จะว่าไปตั้งแต่ตอนนั้นพวกนายก็เกลียดฉันเลยสินะวนที่ฉันฆ่าพ่อแม่น่ะ?"

พูดพลางเอาหน้าของตัวเองซุกไปตามคอของร่างเล็ก

"ปล่อยฉัน อิทาจิ"

"ไม่ปล่อย จนกว่าจะบอกวิธีทำยังไงให้หายโกรธฉัน"

เพียะ

มือบางถูกยกขึ้นมาก่อนจะเข้าไปอย่างเต็มแรงที่แก้มของอิทาจิจนเขาต้องหันไปตามแรงที่ได้

"ถ้าอยากจะทำดีกับพวกฉันนัก ก็ออกห่างจากพวกฉันซะ! หรือไม่ก็ไปตายเลยก็ได้!"

พูดจบก็วิ่งออกจากห้องไปโดยผ่านร่างบางไปทั้งน้ำตา

"นี่ชิกะมารุ เห็นนานามิมั้ย?"

"พึ่งวิ่งผ่านไปเมื่อกี้นี้เอง"

สิ้นคำของเพื่อนก็รีบวิ่งตามร่างเล็กไปทิ้งให้เพื่อนที่ยืนอยู่หน้าห้องสภางงกันชั่วขณะ

ปัง 

"อึก..ทำไมนายถึงต้องทำอย่างงั้น..ทั้งที่ฉันรักเชื่อใจนายมาตลอดแต่นายกลับ...ทิ้งเรื่องพวกนั้นไปทำไม อิทาจิ ทำไม?"

"..."

ร่างสูงที่ยืนฟังอยู่หลังประตูก็คิดตาามไปด้วยกับคำถามพวกนั้นเขาเองก็อยากจะถามพี่ชายที่พวกเขารักนักรักหนาทั้งเชื่อใจจนกระทั้งเหมือนกับว่าเขาโยนสิ่งนั้นทิ้งไป

"นายมัน..บ้าที่สุดอิทาจิ"

                  **************************************