You are enemy! ศัตรูของหัวใจอันตรายต่อความรัก

1
มนุษย์สูง vs จอแบน
 
สวัสดีค่า ก่อนอื่นขอแนะนำตัวเองก่อนนะคะ ฉันชื่อบี๋ค่ะ แต่คนเมริกาชอบเรียกฉันว่าเบบี๋เพราะฉันตัวเล็กหรือเรียกอีกอย่างนึงว่า 'เตี้ย' นั่นเองT^T แค่สวนสูงน่ารักเท่านั้นแหละย่ะ ฉันไปอยู่อเมริกาตั้งแต่ 6 ขวบและมาที่ประเทศไทยเพียงแค่2ครั้งเท่านั้นและนี่เป็นครั้งที่3 ฉันกะจะมาเข้ามหาลัยที่นี่เลย มหาลัยเดียวกับที่พี่ฉันอยู่ อ้อพูดถึงพี่ชายฉันล่ะก็ พี่ชายสุดที่รักของฉันชื่ออาร์ท แต่ฉันตั้งฉายาเอาไว้คือ อาร์ตี้ เวลาเรียกจะได้ไม่ซ้ำกับใคร เก๋ดี ^^ 
                "บี๋ลงมาหาพี่หน่อย พี่มีเรื่องจะคุยด้วย"
                "ค่าาาาา"
แม๋พึ่งนินทาไปเมื่อกี้เอง แบบนี้เขาเรียกตายยากรึป่าวนะ อุ้ย!ผิดๆ 555
พูดจบฉันก็เดินลงไปทั้งชุดนอนลายคิตตี้ >< รู้มั้ยว่าฉันน่ะแฟนคลับตัวยงคิตตี้เลยนะ !
โอ้ะเกือบลืม ลงไปสายเดี๋ยวโดนเสด็จพี่บ่นไปยันดาวอังคาร 
 
               "พี่เรียกตั้งแต่ 30 วินาที ที่แล้วทำไมลงมาช้าขนาดนี้ - -"
               "สะ..สามสิบวินาที? นี่พี่นับด้วยเรอะ -0- "
               "ใช่ เข้าเรื่องเลยดีกว่าพี่จะไม่อยู่2อาทิตย์น่ะเลยจะให้ไอ้อตินมาอยู่ด้วย"
               "้อ้อค่ะ..เดี๋ยว..เดี๋ยวนะคะเมื่อกี้พี่อาร์ตี้บอกว่าจะให้ไอ้พี่อตินมาอยู่หรอคะ!!"
               "พี่จะให้มันมาอยู่ด้วย เพราะมันติดหนี้ที่พี่พนันกับมันน่ะ มันเลยต้องมาที่บ้านและทำงานโปรเจ็คให้พี่"
               "แล้วทำไมต้องเป็นไอ้มนุษย์สูงด้วย ไอ้พี่อตินบ้านั่น"
               "บี๋ อตินเขาเป็นพี่บี๋นะ- - ไหนๆตินก็จะมาอยู่ที่นี่แล้วพูดกับมันดีๆด้วยนะ"
               "รอให้บี๋บินได้ก่อนเถอะค่ะ บี๋จะกราบพี่เค้างามๆให้ดูเลยค่ะ "
               "เรานี่มันยังไงน้าาา ไม่ชอบอะไรพี่เค้าอะไรนักหนา"
               "ก็มัน..เอ่อ หมายถึงไอ้พี่อตินไรนั่นมันทำของที่แม่ให้บี๋ พังอ่ะ!"
               "ซื้อใหม่ก็ได้นี่ "
               "แต่สร้อยเส้นนั้นเป็นเส้นที่แม่ให้บี๋ ก่อนแม่จะจากเราไปนะคะ!"
               "มันไม่ได้ตั้งใจนี่ บี๋ก็รู้ว่าเป็นอุบัติเหตุ"
               "ชั่งเถอะค่ะ เถียงไปมันก็เอาสร้อยเส้นนั้นกลับคืนมาไม่ได้"
               "บี๋ยังมีพี่กับพ่ออยู่นะ พี่ต้องไปแล้วล่ะพ่อบอกให้พี่ไปดูงานที่ต่างจังหวัดแทนน่ะเป็นเด็กดีนะคะ ^^ น้องบี๋น้อยของพี่ "
               "ค่ะ พี่อาร์ตี้รีบเก็บของเถอะค่ะ"
 
แล้วพี่ชายของฉันก็เดินไปเก็บของเตรียมไปสนามบินตอนเย็น อ้อที่ฉันไม่ชอบนายอตินนั่นเป็นเพราะเขาทำของสำคัญของฉันพัง เรื่องมันเกิดขึ้นเพราะ...
 
           --------------------เมื่อวานก่อน เวลา 19:00 น--------------------
 
วันนี้เป็นวันเกิดพี่ชายฉันเอง >< ฉันจะไปเซอร์ไพรซ์เขาที่ร้านประจำของพี่ชายฉันกับเพื่อนๆเขานั่งอยู่  ฉันมองเห็นตรงที่พี่ฉันนั่งแล้วว้าววว ต่อไปก็คิวฉันแล้ว เมื่อวานฉันมาติดต่อกับทางร้านขอเซอร์ไพรซ์พี่ชาย และทางร้านก็รู้จักพี่ชายฉันเป็นอย่างดีเพราะเป็นเพื่อนกัน อ้อฉันถามคนที่บ้านมาน่ะว่าพี่ชอบไปไหน ฉันจะได้เซอร์ไพรซ์พี่ถูก  แล้วไฟในร้านอาหารก็ดับ จะเริ่มเซอร์ไพรซ์แล้วฉันมายืนรอในครัว รอพี่อิงฟ้าพูดจบ พี่อิงฟ้าเป็นเจ้าของร้านน่ะ
               "สวัสดีค่ะทุกๆท่านวันนี้เราต้องขอรบกวนท่านสักสองสามนาทีนะคะมีเซอร์ไพรซ์ให้กับคนคนนึงค่ะ"
พี่อิงฟ้าเดินออกไปพูดพอพูดจบฉันก็เดินถือเค้กออกไปให้พี่ชาย และร้องเพลง แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู
 
     Happy Birthday to you  Happy Birthday to you Happy Birthday Happy Birthday   HappyBirthday To..You... ^^
 
               "สุขสันต์วันเกิดนะคะพี่อาร์ตี้ "
ฉันเดินไปยังกลุ่มของพี่ชายฉันและยื่นเค้กให้พี่เป่า พอเป่าเสร็จไฟก็เปิด
               "กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ยย ไม่บอกพี่เลยนะพี่ตกใจมากเลยแต่ก็ขอบใจนะน้องสาว^^"
               "แค่เซอร์ไพรซ์พี่อาร์ตี้สำเร็จ บี๋ก็โอเครแล้วล่ะค่ะ"
               "เฮ้ยยยๆๆๆ ไอ้อาร์ทมีของดีแล้วไม่บอกกันเลยนะเว้ยย ทำไมแกไม่เคยบอกเลยวะว่ามีน้องสาวเนี่ยยย โหยยย น่ารักว่ะ"
               "พี่ซันชมบี๋แบบนี้บี๋เขินแย่เลยค่ะ"
               "อ้าว! รู้จักพี่ด้วยหรอเนี่ย"
               "เป็นเพื่อนพี่อาร์ตี้ บี๋ก็ต้องรู้จักไว้น่ะค่ะ^^ "
               "อาร์ตี้? "
               "อ๋ออ บี๋ชอบเรียกพี่อาร์ทว่าพี่อาร์ตี้น่ะค่ะคิกๆ ชื่อแบ๊วดีค่ะ"
               "ก๊ากกกกฮ่าๆๆ เห้ย! ไอ้อาร์ทฉันมีเรื่องล้อแกแล้วว่ะ โหยชื่ออย่างแบ๊วอ่ะ ฮ่าาาๆๆๆ"
               "งั้นบี๋ขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ"
ฉันเดินออกมาว่าจะติดต่อหาคุณพ่อสักหน่อย อ้ะ!ลืมเลยตั้งแต่ฉันมาที่ประเทศไทยฉันก็เอาสร้อยที่คุณแม่ให้เก็บใส่ในกระเป๋า อืม..เอาออกมาใส่ดีกว่าเอาไว้ในกระเป๋านานๆเดี๋ยวลืม แต่ทว่าพอฉันหยิบสร้อยขึ้นมา ก็มีผู้ชายร่างสูงเดินชนฉันเข้าอย่างจัง ทำให้สร้อยที่ฉันพึ่งหยิบออกมาหล่นลงไปที่พื้นและ...
               "กรี๊ดดด..สะ..สร้อยฉัน !"
ไอ้บ้าเอ้ย ทำสร้อยฉันหล่นไม่พอยังเดินเหยียบอีกไอ้..! ไอ้..! ไอ้มนุษย์สูง ToT 
               "ผมขอโทษนะครับผมไม่ได้ตั้งใจ เอ่อให้ผมเอาไปซ่อมมั้ย"
               "นายเป็นบ้ารึไง แหกตาดูสิแตกละเอียดขนาดนี้จะซ่อมยังไงยะ ToT"
               "งั้นให้ฉันซื้อคืนก็ได้ ฉันว่า..."
               "สร้อยเส้นนี้มีเพียงแค่เส้นดียวเท่านั้น!"
               "ฉันมั่นใจว่าสร้อยเส้นใหม่จะต้องเหมือนกับสร้อยเส้นนี้แน่ๆ"
               "ต่อให้ซ่อมหรือจะซื้อใหม่ยังไงมันก็ไม่มีทางเหมือนหรอก"
ก็มันเป็นสร้อยเส้นเดียวที่แม่ให้นี่ ToT 
               "เพราะนายคนเดียวเลย ไอ้มนุษย์สูง นายสูงจนมองฉันไม่เห็นเลยเรอะยืนตำตาสวยๆขนาดนี้นายมองไม่เห็นออร่าบ้างเลยหรอ ToT"
               "เอ่อ..  - - แล้วจะให้ฉันรับผิดชอบสร้อยเธอยังไงเนี่ย- -"
               "ฮืออ ไม่ต้องยุ่งเลย! อ้อถ้าว่างมากวันหลังลดส่วนสูงบ้างก็ดี จะได้เห็นว่ามีคนยืนอยู่!"
               "เธอนี่ท่าทางจะเพี้ยนหนักนะ คนบ้าอะไรลดส่วนสูง"
               "โอ้ย ฉันไม่คุยกับนายแล้วคอยดูนะ! วันหลังถ้าฉันเจอนายอีกฉันเล่นงานเลย!คอยดูนะ! ไอ้มนุษย์สูง !!" 
หลังจากที่ฉันตะโกนไป ก็เดินเข้ามาในร้านอาหาร ว่าจะติดต่อหาพ่อ ก็ไม่ได้ติดต่อ- -
               "ไปเข้าห้องน้ำซะนานเลยนะ "
               "เอ่อ จริงๆบี๋ไปติดต่อหาคุณพ่อน่ะค่ะ ไม่ได้ไปห้องน้ำแถมยังโชคร้ายสุดๆเจอไอ้มนุษย์สูงทำสร้อยที่แม่ให้บี๋ มันแตกละเอียดเลย"
               "มนุษย์สูง ??"    ทั้งพี่ซันและพี่อาร์ตี้มองหน้าฉันแบบ งงๆ
               "ก็ไอ้มนุษย์......"
               "ฉันชื่ออตินไม่ใช่มนุษย์สูง กรุณาเรียกชื่อฉันดีๆด้วย"
               "นี่นายตามมาถึงโต๊ะเลยหรอ พี่อาร์ตี้คะไอ้นี่แหละค่ะที่มันทำสร้อยของบี๋พังอ่ะ"
               "เอ่อ..คือ นี่เพื่อนพี่เองน่ะ ชื่ออติน"
               "หาาา?? นี่ไอ้มนุษย์สูงนี่เพื่อนพี่อาร์ตี้หรอคะ"
               "ไอ้อาร์ท นี่น้องแกหรอวะ?"
               "ใช่ บี๋นี่อตินเพื่อนพี่ ส่วนอตินนี่น้องฉันชื่อบี๋ บี๋สวัสดีไอ้ตินสิ"
               "ให้บี๋บินได้ก่อนเถอะค่ะ จะยอมสวัสดีไอ้มนุษย์สูงนี่"
               "ฉันอยากสวัสดีเธอตายแหละ ยัยจอแบน"
               "นี่! นายว่านมฉันแบนหรอห้ะ!!"
               "เธอพูดเองนะ ฮ่าาาๆๆๆๆๆ"
               "ไอ้..ไอ้.."
               "พักยกก่อนเถอะจะทะเลาะกันทำไมเนี่ยฮะ"พี่ซันที่มองดูเราเถียงกันมานานก็พูดขึ้นกึ่งขำ
               "นายกับฉันได้เห็นดีกันแน่ ไอ้มนุษย์สูง!"
 
           --------------------ปัจจุบัน-------------------
 
และนี่แหละที่ฉันไม่ชอบไอ้พี่อตินหรือไอ้มนุษย์สูงไรนั่น ก็เพราะทำสร้อยที่แม่ฉันให้ก่อนจะจากไปพังแตกละเอียด TToTT ฮือออ แล้วที่สำคัญนะ ไอ้พี่อตินนั่นมันจะมาอยู่กับฉัน2อาทิตย์ ชีวิตฉันมันต้องไม่สงบสุขแน่ๆ อ่ะแก๊ !! อ้ากกกกกกกกกก และเย็นนี้ต้องไปส่งพี่ชายที่สนามบินด้วย
 
               "ก๊อกๆๆๆ"
มีคนมาบ้านแฮะ- -แต่ชั่งเหอะยังไงป้าแจ่ม (แม่บ้าน) ก็เดินออกไปเปิดประตูให้อยู่ดี- - แถมฉันยังใส่ชุดนอนลายคิตตี้อยู่เลยเดินไปต้อนรับแขกคงไม่ดี นั่งอยู่ห้องนั่งเล่นนี่แหละวะ ดูการ์ตูนดีกว่า
               "Hi ! ว่าไงยัยจอแบนนนนน"
               "เฮ้ย ! ไอ้พี่อติน ไม่สิไอ้มนุษย์สูง ! "
               "เรายังต้องเจอกันอีกนานล่ะนะ ยัย-จอ-แบน"
               "แกกกก !! ไอ้มนุษย์สูง เอ้ย!"
               "ใส่ชุดนอนลายซะแบ๊วเลย นี่แม่คุณอายุกี่ปีแล้วเนี่ยเอาชุดเด็กน้อยมาใส่ทำไมเนี่ย"
               "ชุดของฉันโว้ยยย!!" 
               "อ๋อลืมไปเธอแบนนี่เนอะ "
ไม่พูดเปล่านะ ยังมีการเลื่อนสายตามามองหน้าอกฉันอีก ฉันเลยรีบเอามือปิดหน้าอกทันที
               "ไอ้โรคจิต ไอ้บ้า"
               "ไม่ต้องปิดหรอกน่า ถึงเปิดฉันก็ไม่มองอ่ะ 'แบน' "
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกก !!! แกอยากตายจริงๆใช่มั้ย!! 
ฉันรีบเดินขึ้นห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้าฮือออ !! ไอ้บ้าเอ้ย ไอ้มนุษย์สูง ! ไม่เคยมีใครเคยพูดกับฉันแบบนี้เลยนะ ! เฮอะ! จำไว้เลย แล้วฉนก็มองหน้าอกตัวเองอีกครั้ง จะว่าไปมันก็แบนจริงๆแหละ เออ! แบนก็แบนยอมรับก็ได้วะ โตเดี๋ยวก็ยานแบนแบบนี้สิยั่งยืนดีจะตาย! แล้วฉันจะมานั่งคิดมากกับคำพูดของไอ้พี่อตินบ้า ทำไมวะเนี่ย โว้ยยย!!! หงุดหงิด ! ฉันจะเอาคืนให้ดูเลย ไอ้มนุษย์สูง!