[FNAF] ปริศนาร้านเฟรดดี้

"นักเรียนทุกคนหมดเวลาแล้วไปพักทานข้าวได้"เสียงอาจารพูดพร้อมกับเดินจากไป พอครูท่านนั้นเดินจากไปบรรยากาศนั้นเป็นไปตามขาดทุกคนส่งเสียงราวกับมีงานปาตี้ก่อนที่จะหยิบกล่องข้าวขึ้นมากิน บางคนก็จับกลุ่มกันเม้าหมอยหรือไม่ก็นินทาอาจารคงมีฉันคนเดียวที่หยิบกล่องข้าวไปกินนอกห้อง ที่ที่ฉันไป คือ บ่อนำ้ในโรงเรียน การกินข้าวที่นั้นมันทำให้ ฉันรู้สึกดี เพราะ ถ้ากินอยู่ในห้องมักจะโดนแกล้งโดนกวนจนกินอะไรไม่ลง
"นาโนะมาที่นี้อีกแล้วนะ"ฉันได้ยินเสียงของยูมิที่กำลังไกล้เข้ามา
"อืม พอดีไม่ค่อยชอบบรรยากาศในห้องเรียนน่ะ"ฉันพูดตอบไป
"งั้นเหรอ"
"แล้วเธอล่ะไม่ไปกินข้าวกับเพื่อนเธอรึไงล่ะ"ฉันพูดด้วยใบหน้าที่ไม่ค่อยใสใจเท่าไร
"อะไรกันละ เธอเองก็เป็นเพื่อนฉันเหมือนกันนี่ จะให้ฉันทิ้งเพื่อนอย่างเธอได้ยังไงกันล่ะ"ยูมิพูดก่อนจะดื่นนำ้ที่เตรียมมา
"จริงสิ! เธอเจอเบอะแสของนานะแล้วรึยัง"ยูมิถามต่อ
"เรื่องนั้นยังหรอก แต่ว่าฉันมีเรื่องทีจะต้องบอกเธอเป็นเรื่องที่สำคัญมาก ถึงมันจะไม่ได้กี่ยวกับเธอโดยตรงก็เถอะ"
"อืม บอกมาสิ"
"คือว่า...ฉันไปเป็นยามที่นั้นแล้วอ่ะ"
"อะไรน่ะ"ยูมิทำหน้าตกใจ
"ยัยบ้าๆๆๆๆๆๆๆๆนี้เธอกำลังคิดอะไรอยู่เนีย รู้ไหมว่าที่เธอทำอยู่น่ะมันฆ่าตัวตายชัดๆ"ยูมิพูดพร้อมกับเขยาตัวฉันอย่างแรง
"ก็ไม่เห็นมันจะอันตรายเลยนี่นา"ฉันพูดตอบกลับ
"นี่เธอคงไม่รู้สินะ ว่าที่นั้นน่ะไม่มียามคไหนอยู่รอดถึงห้าคืนเลยนะ แล้วคุณเลนสึรู้เรื่องนี่ยัง"
"ถ้าเรื่องนี่ล่ะก็พี่ชายรู้แล้วล่ะ"
"เอ่!...นี่พี่เธออนุญาติให้ไปด้วยเหรอ"
"แต่ช่างเถอะถึงพี่เธอไม่ให้ไปเธอก็คงหนีไปเองอยู่ดี"
"นี่นาโนะเธอเคยได้ยินรึเปล่าเรื่องเล่าของร้านนั้นน่ะ"
"ไม่เคยอ่ะเล่าให้ฟังหน่อยสิ"ฉันตอบด้วยสีหน้าอยากรู้อยากเห็น
"เข้าว่ากันว่ามียามคนหนึ่งไปลักพาตัวเด็กที่มาฉลองวันเกิดในร้านเฟรดดี้ เด็กพวกนั้นถูกยามฆ่าอย่างทารุน แล้วยัดศพใส่ไว้ในหุ่นที่เป็นมาดคอตของร้าน เด็กพวกนั้นจึงแค้นคนที่ฆ่าตนมากจึง เอาแต่ฆ่ายามทุกคนทีมาทำงานในร้านโดยไม่สนว่าจะใช้คนร้ายรึเปล่า"
"เรื่องราวนี่มันเริ่มขึ้นนั้นแต่เมื่อไรกัน"
"ไมทราบวันและเวลาที่แน่นอนรู้อย่างเดียวคือเรื่องทั้งหมดเริ่มมาตั้งแต่ปี1987"
"แล้วก็เมื่อปีที่แล้วเห็นมีคนบอกว่ามีเด็กหายเพิ่มอีกคน เด็กคนนั้นเป็นผู้หญิงส่วนอายุน่าจะประมาณ11ปีมั้ง"
"(เป็นเด็กผู้หญิงหายไปตั้งแต่ปีที่แล้วอายุ11ปีไม่ผิดแน่นานะ)"ฉันคิดอยู่ในใจ
"จริงสินาโนะเมื่อคืนน่ะเธอผ่านมาได้ยังไง ฉันน่ะอยู่แค่คืนเดียวก็ขอลาออกเลยนะ"ยูมิถามด้วยสีหน้าจริงจัง
"เรื่องนั้นน่ะอาจเป็นเพราะฉันดวงดีเลยรอดมาได้ล่ะมั้ง"ฉันพูดด้วยสีหน้าที่ไม่สนใจอะไร