The chess war มหาสงครามเกมหมากรุก

แกลเดียสถือวิสาสะนั่นลงบนเก้าอี้โยกในห้อง แอนคอร่าจึงนั่งลงบนเตียงบ้าง แต่ดวงตาไม่วายจับจ้องไปที่
ราชาขาวเขม็ง ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบงัน แต่แล้วแกลเดียสก็เป็นฝ่ายเริ่มสนทนาก่อน
          “ความจริง นอกจากตัวหมากทั้งหมดแล้ว ยังมีตำแหน่งอีกตำแหน่งคือ ผู้เล่น หรือก็คือ นักเดิน
หมาก (player) ยังไงล่ะ ซึ่ง..ข้าคิดว่าเจ้าเป็นนักเดินหมากของฝ่ายขาว”
          “ทำไมถึงคิดว่าฉันจะเป็นนักเดินหมากได้ล่ะคะ? ฉันก็เป็นแค่คนธรรมดาเองนะคะ”เธอสบดวงตา
สีไพลินแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงอึ้งปนประหลาดใจ
“ข้อแรก เจ้ามาจากกองหินศักดิ์สิทธิ์ด้วยสายฟ้าฟาดตามคำทำนาย ข้อสอง ข้าได้ยินวีรกรรมในการเล่น
โป๊กเกอร์มาจากไอริส”พูดถึงตรงนี้ แอนคอร่าจึงหลบสายตาของชายหนุ่มที่จ้องมาเหมือนจะดุ แต่แล้ว มือ
หนาของแกลเดียสก็เอื้อมมาลูบพวงแก้มนวลอย่างแผ่วเบา
          “เหตุผลข้อสุดท้าย เพราะข้าเชื่อ ว่าบุคคลนั้นคือเจ้ายังไงล่ะ”เขากล่าวขึ้นอย่างอ่อนโยน
ในวินาทีนั้น หญิงสาวก็รับรู้ได้ถึงหยดน้ำอุ่นๆบนใบหน้า เริ่มจากแค่ไม่กี่หยด ก่อนจะกลายเป็นสาย
น้ำตานั่นเอง
          “กลัวเหรอ?”เสียงถามกับอ้อมกอดของชายหนุ่มทำให้น้ำตายิ่งไหลออกมามากขึ้นไปอีก สุดท้าย
นักเดินหมากจึงปล่อยโฮออกมาในอ้อมกอดของแกลเดียสอย่างสุดจะกลั้น
          ใช่ เธอกลัวมาก กลัวที่อยู่ในโลกที่ไม่รู้จัก กลัวที่อยู่ตัวคนเดียวโดยไม่มีใครเลย
          องค์ราชานั่งนิ่งไม่พูดอะไร แค่ปล่อยให้เธอร้องไห้ออกมาจนพอใจ มือหนาก็ลูบศีรษะปลอบแค่บาง
คราวเพียงเท่านั้น
หลังจากรวบรวมสติได้แล้ว หญิงสาวก็ผละตัวออกมาจากอ้อมกอดของเขา มือบางยกขึ้นปาดน้ำตาออก
เหมือนเด็ก ทั้งที่ก็มีผ้าเช็ดหน้าอยู่ในกระเป๋าแท้ๆ เธอสูดน้ำมูกก่อนจะถามชายหนุ่มขึ้นว่า
          “แล้วนักเดินหมากเนี่ย จะช่วยพาพวกคุณไปสู่ชัยชนะยังไงเหรอคะ?”
          “อันนี้ข้าก็ไม่แน่ใจ”แกลเดียสตอบตามความสัจจริง“กล่าวกันว่า นักเดินหมากเป็นคนที่มีความ
สามารถมาก เป็นเอกทั้งในด้านสติปัญญา และการต่อสู้ ส่วนหน้าที่ของนักเดินหมากก็ตรงกับชื่อ คือคอย
บังคับตัวหมากไปสู่ชัยชนะ”
          “หมายความว่า ฉันต้องสั่งการพวกคุณเหรอคะ”แอนคอร่าพูดขึ้นพลางนิ่วหน้า เธอไม่ค่อยจะ
ชอบความคิดนี้นัก แต่เมื่อเธอจะอ้าปากตอบโต้อะไร เสียงเปิดประตูก็ดึงความสนใจจากทั้งคู่ไปเสียก่อน
          “ท่านพี่ ท่านสัญญาว่าจะพาข้าไปฝึกขี่ม้าบินวันนี้นะ”เสียงเล็กๆ ดังขึ้นจากำปากของผู้เปิดประตู
เธอเป็นเด็กสาวร่างเล็ก อายุน่าจะราวๆ14-15ปี เธอมีเรือนผมสีบลอนด์และแววตาคมกล้าเช่นเดียวกับ
แกลเดียส แต่ดวงตาของเธอเป็นสีแดงอมส้มดุจเปลวเพลิง ดวงหน้าเล็กๆนั้นเชิดรั้นเล็กน้อยเมื่อเห็นผู้เป็นพี่
ชายกำลังคุยกับผู้อี่นอยู่ แล้วร่างเล็กจึงวิ่งเข้ามากอดผู้เป็นพี่ไว้แน่น ผู้มีศักดิ์เป็นนักเดินหมากแอบขำกับ
กิริยานั้นเล็กน้อยเพราะจำได้ว่าเธอก็เคยเป็นตอนสมัยเด็กๆ อาการหวงพี่นั่นเอง และดูเหมือนชายหนุ่มจะมี
ความคิดคล้ายๆกัน รอยยิ้มเล็กๆจึงปรากฏบนมุมปากของเขาเล็กน้อยขณะขยี้เรือนผมของเด็กสาวไปมา
อย่างเอ็นดู
          “แอนคอร่า นี่คือกาเร็ต เป็นควีนแล้วก็เป็นน้องสาวข้า ส่วนกาเร็ต นี่คือแอนคอร่า โฮป นักเดิน
หมาก”องค์ราชาแนะนำ กาเร็ตขมวดคิ้วเล็กน้อยขณะมองดูแอนคอร่าหัวจรดเท้า
          “เจ้าคือนักเดินหมากเหรอ? ไม่เห็นเหมือนอย่างที่ข้าคิดเลย”เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ห้วนเล็กน้อย
          “กาเร็ต สุภาพหน่อยสิ เดี๋ยวนักเดินหมากก็สั่งให้พี่ดุเจ้าหรอก”แกลเดียสเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหมือน
จะสั่งสอนแต่ก็อ่อนโยน หญิงสาวที่เหวอเพราะจู่ๆก็ถูกเอาชื่อไปใช้รีบพูดขึ้นว่า
          “ฉันไม่สั่งอะไรที่ไร้เหตุผลแบบนั้นหรอกนะคะ”เธอเอ่ย นั่นทำให้ชายหนุ่มส่ายหน้าเป็นเชิงขบขัน
เล็กน้อยขณะอุ้มควีนตัวน้อยขึ้นนั่งตัก
          “เอาล่ะ กาเร็ต เจ้าไปรอพี่ที่สนามขี่ม้าก่อนนะ เดี๋ยวพี่ตามไป”องค์ราชากล่าวขึ้นแล้วลูบศีรษะ
เล็กๆนั่นเบาๆ กาเร็ตพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง เธอกระโดดลงจากตักของแกลเดียสแล้ววิ่งออกไปนอกห้อง
ทันที
          “น้องสาวคุณน่ารักดีนะคะ”แอนคอร่าเอ่ยขึ้นแล้วหัวเราะออกมาเล็กน้อย
          “อืม แต่ดูเหมือนข้าจะเลี้ยงนางได้เอาแต่ใจเกินไปซักหน่อย”เขากล่าวขึ้นเป็นเชิงยอมรับความจริง
ร่างสูงลุกขึ้นยืนก่อนจะถามว่า“เจ้าจะไปดูด้วยไหมล่ะ?”
          “ไปดูได้ แต่ไม่ขอขี่นะคะ”นักเดินหมากพูดติดตลก แกลเดียสพยักหน้ารับ แล้วคนทั้งคู่จึงเดิน
ออกจากห้องลอเรลไปยังสนามฝึกอาวุธทันที
          แอนคอร่านั่งมองการฝึกขี่ม้าของสองพี่น้องแห่งฝ่ายขาวผ่านกระโจม รอบนอกก็มีการฝึกอาวุธ
หลากหลายชนิด แต่หญิงสาวไม่อยากจะลองซักเท่าไหร่ มือบางกำลังใช้แท่งถ่านที่หยิบมาจากห้องพัก
สเก็ตรูปม้าปีกขนสีเงินของชายหนุ่มที่กำลังยืนเล็มหญ้าอยู่ไม่ใกล้ลงบนกระดาษ ในระยะเวลาไม่นาน ม้า
บินก็ค่อยๆดูมีชีวิต ราวกับจะโผบินขึ้นไปบนอากาศได้ตลอดเวลา
          “วาดภาพสวยดีนะ”เสียงทักดังขึ้น ทำให้แอนคอร่าหันไปมอง แกลเดียสนั่นเอง”นั่นเจ้าซิลเวอร์เบลดใช่รึเปล่า?”
          “ใช่แล้วค่ะ”หญิงสาวตอบ”คุณรู้ได้ยังไงเนี่ย?”
          “ตรงหูของมันจะมีรอยบากเล็กๆตรงนี้”เขาบอกแล้วชี้ไปที่ภาพ“เจ้ามีความสุขรึเปล่าที่ได้อยู่ที่
นี่?”จู่ๆชายหนุ่มก็ถามขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ทำให้นักเดินหมากหัวเราะออกมาเบาๆ
          “แค่คุณไม่ทิ้งฉันเอาไว้คนเดียวอีก แค่นี้ก็พอแล้วค่ะ”