The chess war มหาสงครามเกมหมากรุก

           ร่างโปร่งของนักเดินหมากก้าวนำองค์ราชาไปอย่างรวดเร็ว ในยามนี้ความสงสัยและเคร่งเครียด

ได้เข้าครอบงำจนหญิงสาวไม่ได้นึกถึงสิ่งอื่น นั่นทำให้เธอไม่สังเกตถึงแววตาที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงและ

กังวลที่ราชาขาวมองตามมา ร่างบางเดินแหวกผ้าม่านสีมืดแล้วไปหยุดตรงหน้าโต๊ะทำนาย ที่นั่น โซเฟีย

กำลังนั่งมองลูกแก้วชาวบ้านคนหนึ่งอยู่สะดุ้งแล้วหันมามองทันที

          “ท่านน้าคะ..คุณแม่กำลังปกป้องอะไรจากฉันกันแน่? แล้วกฎของนักทำนายคืออะไรคะ?”

แอนคอร่าถามขึ้นหลังจากชาวบ้านออกไปจากกระท่อมหลังนั้นแล้ว หญิงกลางคนดึงผ้าโปร่งสีม่วงออกจาก

ใบหน้า ดวงตาสีเขียวใสทอประกายร้อนรน

          “แอนคอร่า น้าบอกเจ้าไม่ได้” นักทำนายประจำหมู่บ้านกล่าว “กฎของนักทำนายคือห้ามบอก

คำทำนายแก่ผู้อื่นหากมันจะก่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลง และห้ามเปลี่ยนแปลงคำทำนายเด็ดขาด..ไม่ว่าจะ

อยากเพียงแค่ไหนก็ตาม”

          “แต่ท่านน้าคะ” หญิงสาวเอ่ยค้าน แต่เมื่อเธอสังเกตเห็นแววตาของผู้เป็นน้าแล้วก็หยุดชะงัก

เพราะแววตาที่ส่งออกมาบ่งบอกเป็นเชิงว่าถ้ายังถามต่อไปเธออาจจะร้องไห้ออกมาก็เป็นได้ ผู้มีศักดิ์เป็นนัก

เดินหมากเม้มริมฝีปากแน่น แล้วดวงหน้าคมคายก็เชิดรั้นขึ้นเมื่อตัดสินใจได้แล้ว ดวงตาสีเขียวกระจ่างทอ

ประกายคมกล้าอันเป็นลักษณะที่ได้มาจากสายเลือดของอาเบล โฮป

          “ก็ได้ ถ้าท่านน้าไม่บอกฉันล่ะก็ ฉันไปหาคำตอบเองก็ได้” แอนคอร่าเอ่ยพร้อมกับหันหลังกลับ

แต่ก่อนที่เธอจะได้สาวเท้าออกไปจากกระโจม เสียงพูดของโซเฟียก็ทำให้ร่างบางหยุดชะงักทันที

          “แอนคอร่า คำทำนายของซิลเวียมันไม่เคยพลาด แต่ครั้งนี้..น้าขอภาวนาให้มันพลาดด้วย”

เสียงสั่นครือทำให้นักเดินหมากหันมามอง เธอมีท่าทีอ่อนลง แต่ประกายมุ่งมั่นในดวงตาก็ยังไม่จางหายไป

          “ไม่ว่าคำทำนายจะเป็นอะไร จะเป็นจริงหรือไม่เป็นจริง ฉันก็ขอเลือกรับรู้มันและเผชิญหน้ากับมัน

ดีกว่าหลบซ่อนแล้วปล่อยให้คนบริสุทธิ์เป็นเหยื่อแทน..ท่านพ่อคงต้องการอย่างนี้เหมือนกัน”หญิง

สาวกล่าวแล้วหันหลังกลับก้าวออกจากห้องทำนาย นั่นทำให้เธอไม่เห็นว่าดวงตาสีเขียวดุจมรกตน้ำงาม

ของนักทำนายมีหยาดน้ำตาคลอ หญิงวัยกลางคนรำพึงเบาๆด้วยเสียงแหบแห้งปนสะอื้นว่า

          “แม้แต่พ่อของเจ้าก็คงไม่ยอมให้เจ้าไปเผชิญหน้ากับชะตากรรมหรอก แอนคอร่า หากเขารู้ว่า..

มันหมายถึงจุดจบชีวิตของเจ้าเอง..!”

          “แอน!” แกลเดียสร้องเรียกเมื่อแอนคอร่าเดินออกมาจากกระโจม “มีเด็กในหมู่บ้านกลุ่มหนึ่งหาย

ไป หนึ่งในนั้นเป็นเด็กอยู่กับลูกหมี” คำพูดเพียงเท่านั้นทำให้ความคิดของนักเดินหมากเป็นรูปธรรมทันที

          “อยากบอกนะคะว่าเขาจะไปตาหาลูกหมีในป่า!” หญิงสาวร้องเสียงหลงก่อนจะรีบเอามือปิดปาก

เพราะมีชาวบ้านหันมามองตามเป็นพรวน

          “ข้าก็ว่าอย่างนั้น” ผู้มีศักดิ์เป็นราชาขาวเอ่ยพลางถอนหายใจ “ปัญหาใหญ่อีกข้อก็คือ..”

          “นี่! เจ้าน่ะ เป็นนักเดินหมากใช่ไหม รีบไปช่วยลูกข้าสิ มัวรออะไรอยู่เล่า!” เสียงที่เอ่ยขัดขึ้นทำ

ให้แอนคอร่าหันไปมอง ต้นเสียงเป็นหญิงวัยกลางคนร่างท้วม “ปราบมังกรยังทำได้ ทำไมแค่ไปตามหาเด็ก

ในป่าทำไมจะทำไม่ได้ล่ะ!” เธอกล่าวด้วยดวงตาแดงก่ำ ชาวบ้านอีกหลายคนส่งเสียงสูงต่ำต่างกันออก

มาสนับสนุนอย่างพร้อมเพรียง นักเดินหมากผงะไปเล็กน้อย พลันดวงตาสีเขียวกระจ่างก็เหลือบไปเห็นมือ

หนาของแกลเดียสขยับไปยังดาบสั้นที่ห้อยอยู่ข้างเอว มือบางจึงรีบคว้ามือหนาข้างนั้นเอาไว้เป็นเชิงปราม

ชายหนุ่มหยุดชะงักเล็กน้อย แต่เมื่อสบกับดวงตาสีมรกตแล้วก็ต้องละมือออกจากด้ามดาบเสียมิได้

          “ก็ได้ ฉันจะไปช่วยเด็กในป่า” แอนคอร่ากล่าวขึ้น เสียงเฮจึงดังขึ้นทันที แต่เสียงนั้นก็เงียบลง

เพราะเสียงปรบมือเพื่อความสนใจของหญิงสาว เธอกระแอมไอก่อนจะเริ่มพูดต่อ “แต่..มีข้อแม้นะคะ คือ

ห้ามทำอะไรกับอุปกรณ์เสริมที่ฉันใช้นะคะ บอกให้เลยว่ามันเป็นของขวัญวันเกิดที่ท่านพ่อให้มา แล้วก็มัน

คงไม่พอใจแน่ถ้าพวกคุณทำอะไรไม่ดี เกรงว่าถ้าเป็นอย่างงั้นหมู่บ้านของพวกคุณคงจะราบเป็นหน้ากลอง”

          กลุ่มชาวบ้านนิ่งเงียบงันไปซักครู่ แล้วเสียงจ๊อกแจ๊กก็ดังขึ้นราวกับนกกระจอกแตกรัง ซักพัก

ชายฉกรรจ์คนหนึ่งที่อยู่ในกลุ่มก็ตะโกนขึ้นมาว่า

          “เรายอมรับข้อเสนอของท่าน แต่พวกเราจะรู้ได้ยังไงล่ะว่าท่านจะทำตามที่พูด”

          แอนคอร่าถอนหายใจเบาๆ มือบางหยิบเขายางาช้าง*จากถุงถักออกมาชูแล้วพูดด้วยเสียงกังวานว่า

          “นักเดินหมากไม่เคยผิดสัญญา และจะไม่ผิดสัญญาด้วย สาบานด้วยอาลักษณ์ประจำตระกูลแห่ง

แม่ข้า ไอวอเรียสแห่งแพนนาเซีย!” ว่าแล้วเธอก็หยิบเกล็ดมังกรขึ้นมาไว้ตรงร่องริมฝีปากแล้วเป่า ท่วง

ทำนองแปลกประหลาดดังขึ้น ชาวบ้านหลายคนเงี่ยหูฟังด้วยความแปลกใจ ก่อนที่ความตื่นตระหนกจะเข้า

ครอบคลุมเมื่อพวกเขารู้ว่าตัวอะไรกำลังจะมา!

          สายลมโชยอ่อนเป็นระยะแปรเปลี่ยนเป็นลมแรงกรรโชก เสียงกู่ก้องดังก้อง แล้วร่างของมังกรสี

เขียวสดใสก็ร่อนลงบนพื้นดิน ผู้มีศักดิ์เป็นนักเดินหมากฝ่ายขาวปีนขึ้นไปบนแผ่นหลังเกล็ดเรียบ

          “แอนคอร่า เจ้ายังไม่รู้ว่ากำลังจะไปเจอกับอะไรอยู่ เจ้าไม่ควร”องค์ราชาเอ่ยขึ้นด้วยความเป็นห่วง

“อย่ากลับมาช้ากว่าพระอาทิตย์ตกดินเด็ดขาด เข้าใจนะ”

          “ค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วง”เธอตอบ แล้วหรี่ตาลงเพราะลมแรงและฝุ่นควันที่ฟุ้งกระจายจากการกระพือ

ปีกของเคียด้า “อย่าลืมไปรักษาแผลที่สีข้างนะคะ”

          พูดจบร่างของมังกรสีเขียวมรกตก็ถลาขึ้นไปบนท้องฟ้ากว้าง แกลเดียสเอื้อมมือหมายจะไขว่คว้า

แต่ก็คว้าได้เพียงสร้อยที่เส้นเชือกขาดลงพอดิบพอดี มือหนาค้างอยู่ในท่านั้นจนมังกรโผบินไปลับจากสาย

ตา ก่อนที่ราชาขาวจะลนดมือลงเพราะความเจ็บที่แล่นแปร๊บบริเวณแผลที่ได้รับมาจากกรงเล็บของมังกร

          “ทำไมนะ ข้าถึงได้ห่วงเจ้าขนาดนี้ แอนคอร่า ใครก็ได้ ตอบข้าทีเถอะ!”

*เขาสัตว์หรืองาช้างที่ถูกคว้านไส้ให้กลวง ใช้ใส่ดินสีหรือสมุนไพรๆที่มีลักษณะเป็นผง