The chess war มหาสงครามเกมหมากรุก

          เมื่อเปลวเพลิงสีม่วงสดจางหายไป มังกรก็โค้งศีรษะลงแนบเท้าของแอนคอร่า เธอทรุดตัวลงนั่ง
อย่างอ่อนแรง มือบางยัดแส้ที่กองอยู่บนพื้นเข้าถุงถัก แต่ก่อนที่หญิงสาวจะรูดเชือกปิดปากถุง เธอก็ชะงัก
เมื่อเห็นว่ามีแผ่นกระดาษที่เหลืองกรอบเพราะความเก่าวางอยู่ที่ก้นถุง มือขาวหยิบมันขึ้นมาดู ก่อนจะสะดุ้ง
เมื่อเห็นลายมือที่แม้จะไม่ได้เห็นมานาน แต่ก็แจ่มชัดในความทรงจำ ลายมือของ อาเบล โฮป บิดาของเธอ
นั่นเอง
          “พ่อ..”นักเดินหมากขาวครางออกมาเบาๆ เธอกลืนน้ำลายเอื้อก ก่อนจะเริ่มอ่านข้อความใน
จดหมาย
          ‘ถึงอเล็กซ์กับแอน ลูกรักทั้งสองของพ่อ’
          ‘พ่อเขียนจดหมายนี้เอาไว้ หลังจากรู้ว่าความตายกำลังหมายหัวพ่อเอาไว้ ความจริง...อาจจะฟัง
ดูบ้า แต่พ่อเป็นคนจากโลกอื่น ตอนที่ลูกได้จดหมายนี้ แสดงว่าลูกได้ไปที่โลกของพ่อและได้เจอกับ
เซอร์ไพรส์ตัวจ้อยของพ่อและโดนมันพ่นเพลิงสีม่วงเฉียดหน้าไปแล้ว (พ่อเข้าใจ พ่อก็เคยโดน) เคียด้า...
พ่อหมายถึง มังกรเพศเมียวัย 5 เดือนที่ลูกเห็นอาจโดนเข้าใจผิดว่าเป็นมังกรเขียวมรกตแดงทับทิม แต่
ความจริงมันคือบรรพบุรุษของมังกรสายพันธุ์ดังกล่าวที่ชื่อว่า มังกรอเล็กซานไดรต์ เอาเป็นว่าอย่าบอกคน
อื่นยกเว้นคนที่ลูกไว้ใจจริงๆเท่านั้น เพราะอันตรายจะมาถึงลูกทันทีที่คนรู้ว่าพ่อเป็นพ่อของลูก’
          ‘พ่อตัดสินใจยกแส้ให้อเล็กซ์ มันเป็นแส้พิเศษที่ไว้ใช้ฝึกมังกรของพ่อ คือความจริงตระกูลทาง
ฝ่ายพ่อเป็นนักฝึกมังกร อาจจะไม่มีประโยชน์ในตอนนี้ แต่ถือซะว่าเป็นของขวัญจากพ่อก็แล้วกัน’
          ‘สำหรับแอน ลูกสาวตัวน้อยของพ่อ พ่อมีกริชให้ อย่าดูถูกว่ามีมันกี๊กก๊อกนะลูก มีดไม่มีระยะหวัง
ผลไกลเหมือนปืน หรือพละกำลังทำลายล้างสูงเหมือนดาบ แต่มันก็สามารถซุกซ่อนได้ง่าย เป็นสัญลักษณ์
ของความฉลาดในการเข้าถึงตัวศัตรู และเพลงมีดของชาวภูเขาที่พ่อเรียนมาก็ใช้ได้ผลไม่เบา น่าเสียดายที่
พ่อไม่มีเวลามากพอที่จะสอนลูกด้วยตนเอง’
          ‘หวังว่าลูกทั้งสองคงชอบของขวัญและไม่ทะเลาะกันแย่งของของอีกฝ่ายนะ ตอนที่ลูกอ่าน
จดหมายนี้ พ่ออาจจะไม่มีชีวิตอยู่อีกแล้ว แต่ขอให้รับรู้เอาไว้ว่า พ่อจะยังคงอยู่ข้างๆลูกเสมอ’
                                                                                  ‘รักเสมอ และรักตลอดไป’
                                                                                        ‘อาเบล โฮป’
‘ป.ล. แม่ของลูกกำลังปกป้องแอนจากโชคชะตาบางอย่างโดยพยายามไม่ฝ่าฝืนกฎ แต่พ่อคิดว่าควรจะ
ปล่อยให้แอนคอร่าได้เผชิญกับมันเองดีกว่า ขอให้พระองค์ทรงคุ้มครองลูกทั้งสองและแม่ของลูกด้วย’
          “แอน..เป็นอะไรรึเปล่า?”แกลเดียสถามขึ้นด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นว่าแอนคอร่าเงียบไปนาน
หญิงสาวเงยหน้าขึ้นแล้วส่ายหน้าเป็นเชิงปฏิเสธ
          “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ฉันแค่รู้สึกผิดนิดหน่อยที่เผลอหยิบอาวุธที่พ่อเก็บไว้ให้พี่อเล็กซ์มาใช้ ว่าแต่
คุณแกลเดียสคะ นักทำนายนี่มีกฎประจำกลุ่มรึเหล่าคะ?”เธอถามขึ้น
          “ไม่รู้สิ เรื่องนี้เจ้าน่าจะถามท่านโซเฟียดีกว่า ข้าไม่ค่อยรู้เรื่องการทำนายซักเท่าไหร่”ชายหนุ่ม
ตอบ “มีอะไรงั้นเหรอ?”
          “เปล่าค่ะ แค่สงสัยนิดหน่อย”
          “ว่าแต่เจ้าจะทำยังไงกับเจ้าตัวนี้ดีล่ะ?”
          “ไม่รู้สิคะ? แต่มันเป็นของขวัญจากพ่อ ฉันเลยคิดว่าจะเก็บมันไว้ นี่ถ้าฉันเอามันไปไว้ที่ปราสาท
จะมีใครว่าไหมเนี่ย?”นักเดินหมากฝ่ายขาวเอ่ย ทำให้องค์ราชากระพริบตาปริบๆด้วยความงุนงงปนแปลก
ใจ
          “อืม..ถ้าเอาไปไว้ที่หอคอยร้างที่อยู่ห่างไปจากตัวปราสาทแล้วปล่อยให้มันหาอาหารกินเองก็ไม่น่า
จะเป็นอะไร เพราะในเมืองก็มีผู้เชี่ยวชาญเกี่ยวกับมังกรอยู่ด้วย แต่อันที่จริง ถ้านักเดินหมากสั่ง ก็ไม่มีใคร
คัดค้านหรอก”เขาว่า ผู้มีศักดิ์เป็นนักเดินหมากพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจแล้วเอื้อมมือไปตบหัวมังกรตัวนั้น
เบาๆ เธอละสายตาจากมังกรแล้วเก็บกระดาษจดหมายเข้าไปในกระเป๋า ก่อนจะชักกริชเล่มหนึ่งออกมา
          กริชเล่มนั้นสวยมาก เป็นกริชสีเงินวาว คมกริบ มีด้ามหุ้มปลอกหนังสีน้ำตาลอ่อนและซองหนังสี
น้ำตาลเข้ากัน แอนคอร่ามองมันแล้วนึกถึงบิดาด้วยความขอบคุณแล้วเหน็บมันกับเชือกผูกเอวที่
ติดกระโปรง
          “ฉันจะกลับมารับมันตอนจะกลับ ดีไหมคะ?”หญิงสาวกล่าวโดยไม่หันไปมองเพราะมัวสาละวนอยู่
กับการรับศีรษะและใบหน้าขนาดใหญ่ของมังกรที่ถูไถอย่างรักใคร่ในวิธีการแสดงความรักแบบมังกรๆ
          “ข้าก็ว่าอย่างงั้น”ราชาขาวพูดโดยฝืนตนเองไม่ให้หัวเราะกับภาพที่น่าขันดังกล่าว “ไม่งั้นผู้คนคง
จะหนีกันกระจาย บอกมันแล้วกลับหมู่บ้านกันก่อนเถอะ”
          “ค่ะ”แอนคอร่ารับแล้วขยับตัวให้หลุดจากการกอดแบบมังกร “เคียด้า กลับถ้ำก่อนนะ เดี๋ยวขาก
ลับ ฉันจะมารับ”เธอสั่ง มังกรส่งเสียงสั้นๆออกมาจากลำคอเป็นเชิงรับแล้วย้ายร่างอันใหญ่โตกลับเข้าไปใน
ถ้ำ
          “ เคียด้า...นี่พ่อของเจ้าตั้งชื่อมังกรตัวยักษ์ว่ามังกรตัวเล็ก*? เป็นคนแบบไหนกันละเนี่ย?”เขา
พึมพำ
          “พ่อคงตั้งชื่อตอนมันยังเป็นลูกมังกรละมั้งคะ พ่อก็อย่างนี้แหละค่ะ”แอนคอร่าเอ่ยกลั้วหัวเราะ
ก่อนสีหน้ายิ้มแย้มจะกลายเป็นเงียบขรึม
          “ตอนนี้เรากลับหมู่บ้านก่อนเถอะค่ะ ฉันคิดว่ามีเรื่องต้องคุยกับคุณน้าซักหน่อย”
*ชื่อเคียด้า แปลว่ามังกรตัวเล็ก