The chess war มหาสงครามเกมหมากรุก

          “ท่านเป็นใคร รู้ได้ยังไงว่าข้าคือราชาขาว แล้วพาเรามาที่นี่ทำไม?”แกลเดียสยิงคำถามด้วยความ
ไม่ไว้วางใจ สตรีผู้นั้นส่ายหน้าน้อยๆอย่างระอาก่อนจะรีบปรามองค์ราชาให้สงบลงทันที
          “เดี๋ยวๆ ใจเย็นๆก่อนสิ ทำไมราชาขาวที่ว่ากันนักว่ากันหน้าถึงใจร้อนขนาดนี้เนี่ย? ส่วนนักเดิน
หมากที่อยู่ตรงนั้นน่ะ ถ้าว่างอยู่ก็ช่วยปรามเขาหน่อยสิ เดี๋ยวมุทะลุเอาดาบมาแทงข้าแล้วจะแย่”
          “แกลเดียส พอเถอะ”หญิงสาวเอ่ยพร้อมกับกระตุกผ้าคลุมของอีกฝ่ายเบาๆ ส่งผลให้ชายหนุ่ม
ถอยกลับมาอยู่ในระนาบเดียวกับเธอ
          “คุณทราบได้ยังไงเหรอคะว่าฉันเป็นนักเดินหมากและเขาเป็นราชาขาว?”ผูมีศักดิ์เป็นนักเดิน
หมากถามขึ้นด้วยแววตาสงสัย หญิงกลางคนยิ้มขื่นๆออกมาเล็กน้อย
          “ลูกพี่ลูกน้องของข้า ซิลเวีย..ข้าหมายถึงแม่ของเจ้า ซิลเวีย แพนนาเซีย..ไม่สิ ต้องเป็น ซิลเวีย
โฮป ฝากเจ้าไว้กับข้า แล้วก็ขอให้เก็บของสิ่งนี้เอาไว้ให้เจ้าด้วย นางบอกว่ามันจะสำคัญกับเจ้าในอนาคต
ตามคำทำนาย”ว่าพลางมือบางก็หยิบลูกแก้วคริสตัลมาถือเอาไว้
          “ท่านเป็นนักพยากรณ์”แอนคอร่าอุทาน
          “ใช่ ก็ประมาณนั้น ข้าชื่อโซเฟีย โนว์เลจ เป็นนักทำนายหรือนักพยากรณ์อะไรซักอย่างของหมู่
บ้านนี้นั่นแหละ แล้วก็อาจจะฟังดูตลกไปซักหน่อย แต่ถ้านับกันจริงๆ ข้าก็มีศักดิ์เป็นน้าของเจ้า”
          “คุณแม่ก็เป็นนักทำนายเหรอคะ?”นักเดินหมากฝ่ายขาวกล่าวอย่างไม่เชื่อหูตนเอง
          “ใช่ แถมยังเป็นสายเลือดแห่งการรักษาด้วย”โซเฟียตอบแล้วยื่นจดหมายฉบับหนึ่งส่งให้หญิง
สาว    
          “เอาล่ะ ข้าจะไม่รบกวนเวลาของเจ้าแล้ว”เธอเอ่ยแล้วเดินแหวกม่านไหมร้อยลูกปัดไป แอนคอร่า
สบตากับองค์ราชาแล้วใช้เล็บมือแกะครั่งออกทันที
          ดวงตาสีเขียวใสกวาดมองเนื้อความในจดหมายก่อนทีมันจะพร่าไปด้วยม่านน้ำตา ไหล่บางสั่น
ระริกเช่นเดียวกับเสียงสะอื้นที่เล็ดลอดออกมาจนดังขึ้นเรื่อยๆ มือบางกำจดหมายแน่นจนมันยับเป็นรอย
พร้อมกับร่างโปร่งที่ทรุดนั่นลงบนพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง แต่มือหนาก็ประคองร่างบางเอาไว้เสียก่อน
          “ฉัน..”นักเดินหมากครางออกมาเบาๆแต่ก็ไม่สามารถพูดอะไรออกมาอีก เธอซบใบหน้าลงบน
แผ่น อกของร่างสูงแล้วร้องไห้ออกมาอย่างอัดอั้น
          “ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร”แกลเดียสพร่ำบอกเบาๆขณะโยกตัวไปมา มือหนาเชยคางมนขึ้นอย่าง
แผ่วเบาในขณะที่ดวงตาสีน้ำเงินสดใสพิจดูดวงตาสีเขียวกระจ่างที่เต็มไปด้วยน้ำตา เขาใช้นิ้วเกลี่ยน้ำตา
ออกจากแพขนตาที่เปียกชุ่มด้วยความทะนุถนอมแล้วบรรจงแตะริมฝีปากลงบนเปลือกตาของเธออย่างอ่อน
โยนราวกับจะซับน้ำตาให้ ทันใดนั้นเสียงฝีเท้าของนักทำนายประจำหมู่บ้านที่แว่วมาก็ทำให้แอนคอร่าผลัก
ร่างของชายหนุ่มออกแล้วรีบปาดน้ำตาอย่างรวดเร็ว ชั่วครู่ ร่างบางของหญิงวัยกลางคนก็เดินเข้ามาพร้อม
กับถุงที่สานจากต้นอ้อ
          “นี่เป็นของของซิลเวีย มันควรจะไปอยู่กับลูกของนาง”เธอพูดขึ้น
          “ของคุณค่ะ..ท่านน้า”นักเดินหมากขาวเอ่ยแล้วรับของมาถือ ชั่วครู่ที่เธอรับของไป ถ้าตาไม่
ฝาด ดวงตาสีเขียวใสของโซเฟียนั้นมีมีน้ำตาซึม
          “ไม่เป็นไร แล้วก็ ถ้าเธอเจอมังกรตัวนี้ ให้เอามือแตะหน้าผากของมันแล้วจินตนาการถึงภาพไอ
หมอกสีดำที่สลายออกซะ มันก็จะเลิกโจมตีหมู่บ้าน เพราะตอนนี้บิชอปดำความคุมมันอยู่”นักพยากรณ์
แนะนำด้วยรอยยิ้ม นั่นทำให้หญิงสาวคิดว่าเธอแค่ตาฝาดไป
          “ท่านราชาขาว ชั่วเดินมานี่หน่อยได้ไหม?”โซเฟียเอ่ย ร่างสูงของแกลเดียสจึงเดินไปหาเธอ
พร้อมกับโค้งศีรษะแสดงความเคารพเล็กน้อย นักทำนายประจำหมู่บ้านไวท์เมาเท่น เธอเขย่งขึ้นกระซิบอะไร
บางอย่างกับองค์ราชาอยู่ชั่วครู่ ซึ่งนั่นเป็นเวลาอันน่าอึดอัดอย่างที่สุดสำหรับแอนคอร่า แต่แล้วเวลานั้นก็
สิ้นสุดลง เมื่อผู้มีศักดิ์เป็นราชาขาวผละออกมาแล้วพูดขึ้นอย่างมั่นใจว่า
          “ข้าสัญญา..ด้วยชีวิต”
          “ขอบคุณ”โซเฟียกล่าวพร้อมกับยิ้มขึ้นอย่างยินดี “แล้วเจอกันใหม่ ราชาขาว..และหลาน
ข้า”หญิงกลางคนเอ่ยอำลาแล้วปาผงทรายลงสู่พื้น ฝุ่นควันฟุ้งตลบขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้ผู้มีศักดิ์เป็นนัก
เดินหมากไหวตัวแล้วใช้ผ้าเช็ดหน้าปิดจมูกเอาไว้ได้ทัน
          เมื่อหมอกควันจางลง หญิงสาวพบว่าทั้งตัวเธอและแกลเดียสยืนอยู่บนทางเดินที่เดิม ตรงจุดเดิมที่
เจอกับโซเฟีย แถมไม่มีชาวบ้านคนใดดูจะแปลกใจหรือมีท่าทีสังเกตเห็นด้วยซ้ำ เมื่อเห็นดังนั้น แอนคอร่าจึง
หันไปมองชายหนุ่มที่หันมามองเธอด้วยสายตาแน่วแน่
          “แกลเดียส..”
          “อืม..เราไปปราบมังกรกันเถอะ”
          “ค่ะ”