The chess war มหาสงครามเกมหมากรุก

 
          “งั้นเราก็จะจับพวกแกโยนออกไปนอกหมู่บ้านยังไงล่ะ!”สิ้นเสียงของชายหนุ่มคนนั้น ชายฉกรรจ์
สามคนก็ก้าวมาข้างหน้า ทำให้แอนคอร่าถึงกับกลืนน้ำลายเอื๊อก
          “ก็เอาสิ”แกลเดียสแค่นเสียงออกมาราวกับดูถูกแล้วก้าวออกมาบังร่างของนักเดินหมากเอาไว้
ชายคนหนึ่งในกลุ่มบีบกำปั้นแล้วหันมามอง เขาแสยะยิ้มก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า
          “ในเมื่อรักกันดีแล้วถ้าข้าจับแยกออกจากกันจะเป็นยังไงล่ะ”พูดจบเขาก็พุ่งปราดเขาไปหมายจะ
แยกชายหนุ่มกับหญิงสาวออกจากกัน นูร์การ์ดเห็นดังนั้นก็เอื้อมมือไปชักม้าไปกำบัง แต่องค์ราชาไวกว่า
เขาพุ่งด้วยความเร็วสูงไปชกอีกฝ่ายจนเลือดกำเดาทะลักล้มลงที่พื้น ชายอีกสองคนก็พุ่งเข้ามาด้วยความ
เดือดดาลที่ทำให้เพื่อนของตนบาดเจ็บ ราชาขาวใช้ดาบรับการโจมตีจากท่อนไม้ในมือของชายคนหนึ่งที่
ด้านหน้า ส่วนมือหนาอีกข้างก็ศอกเข้าที่คางของชายฉกรรจ์อีกคนจนกระเด็นไปกระแทกต้นไม้แน่นิ่ง
          “แสบนักนะ”ชายคนที่เลือดกำเดาไหลดึงปืนออกมาเล็งไปที่องค์ราชา สายตาของแอนคอร่าที่
มองผ่านม้าที่หัวหน้าดรากูลชักมาบังพอดีทำให้กระโดดคร่อมข้ามม้าแล้วพุ่งเข้าไปกระชากปืนออกจากมือ
ของชายคนนั้นด้วยความเร็วสายฟ้าแลบ กระสุนถูกลั่นขึ้นฟ้าไปอย่างไร้ความหมาย แต่มีอยู่นัดหนึ่งเจาะ
เข้าที่เข้าที่ต้นแขนของเธอ ความร้อนวาบแล่นที่ลำแขนบางราวกับถูกทิ่มด้วยคบไฟ ร่างบางทรุดลงบนพื้น
ด้วยความเจ็บปวด เรียวปากบางขบแน่นเพื่อสะกดกลั้นเสียงกรีดร้องไม่ให้หลุดออกมา
          “ท่านหญิงขอรับ!”เสียงอุทานของทหารม้าที่ดังขึ้นด้วยความตกใจทำให้แกลเดียสรีบใช้ด้าม
ดาบกระแทกเข้าที่ท้องน้อยของคู่ต่อสู้จนล้มลงด้วยความจุกแล้วใช้ใบดาบฟาดเข้าที่ศีรษะของเจ้าของปืน
จนสลบเหมือด เขาคว้าปืนโยนให้นูร์การ์ดที่กระโดดลงมาจากม้าเทียมรถก่อนจะวิ่งเข้ามาดูอาการของหญิง
สาว มือหนาฉีกแขนเสื้อของนักเดินหมากออกสำรวจบาดแผลและฉีกชายเสื้อออกมาซับเลือดด้วยมือสั่น
ระริก
          “เจ้าไม่เป็นอะไรใช่ไหม! เห็นแก่อะไรก็ได้! บอกมาซิว่าเจ้าไม่เจ็บน่ะ!”เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็ม
ไปด้วยความร้อนรนแต่แผ่วเบาปานเสียงกระซิบ ดวงตาสีไพลินที่มักไม่แสดงอารมณ์นั้นเต็มไปด้วยความ
เป็นห่วงและสั่นระริกอย่างปวดร้าว เรียวปากเม้มแน่นและสั่นสะท้านขณะประคองแขนซ้ายของหญิงสาวเอา
ไว้อย่างทะนุถนอม แอนคอร่าลืมตาขึ้นมองใบหน้าของชายหนุ่ม เธอฝืนยิ้มแล้วพูดพึมพำออกมาเบาๆว่า
          “ไม่เป็นไรหรอกคะ กระสุนแค่ถากไปเท่านั้นเอง”
          “จริงด้วยสินะ”เขาพูดหลังจากมองดูลำแขนเรียวเล็ก มือหนาร่ายเวทนิทราให้นักเดินหมากก่อน
จะอุ้มร่างบางขึ้น ราชาขาวยืนกราดมองคนอื่นด้วยสายตาที่แข็งกร้าวและกราดเกรี้ยวพอจะทำให้ทุกคน
ต้องหลบตา มือหนาหยิบจดหมายออกจากอกเสื้อ แกะครั่งออกแล้วเขวี้ยงมันลงที่ผืนดิน ม้วนกระดาษคลี่
ออก เผยให้เห็นข้อความและตราประทับประจำราชวงศ์อย่างชัดเจน
          “เยี่ยมเลย โผล่มาก็มาทำร้ายนักเดินหมากเลยนะ มันน่าช่วยไหมเนี่ย”เขาสบถออกมาแล้วกวาด
มองคนในหมู่บ้าน ดวงตาสีน้ำเงินสดดูสงบลงบ้างแล้ว แต่ก็ไม่วายมีแววเคืองๆอยู่เช่นเดิม “พวกข้ามาทำ
ภารกิจตามที่หัวหน้าหมู่บ้านได้ส่งจดหมายร้องมา แล้วสตรีนางนี้ที่พวกท่านได้ประทุษร้ายไปเมื่อซักครู่ นาง
คือนักเดินหมาก ขอความกรุณาให้เกียรติ์นางซักหน่อย”เขากล่าวเรียบๆแล้วเก็บดาบเข้าฝัก มือหนาหยิบ
จดหมายขึ้นมาจากพื้นแล้วต่อครั่งติดกลับเข้าไปใหม่
หมู่บ้านดูมีท่าทีเคลือบแคลงในคำอ้างของชายหนุ่มเป็นอย่างมาก แต่กระนั้นท่าทีที่ปฏิบัติด้วยก็ดูดีขึ้นอย่าง
ชัดเจน มีคนนำรถม้าไปเก็บให้หัวหน้าทหารม้า และมีคนนำทางไปที่บ้านของหัวหน้าหมู่บ้าน
หัวหน้าหมู่บ้านเป็นชายชรา เรือนผมสีขาวโพลน ดวงตาสีฟ้าซีดท่าทางใจดี แต่ก็มีรังสีของความเป็นผู้นำ
แผ่ออกมาอย่างเห็นได้ชัด
          “ขอรบกวนท่านลุงด้วยนะขอรับ”ชายหนุ่มเอ่ยหลังจากอีกฝ่ายนำน้ำชามาเสิร์ฟให้
          “ไม่ต้องถ่อมตนหรอก ข้ารู่ว่าท่านคือใคร ท่านราชาขาว”ชายแก่ตอบนิ่งๆ
          “ใช่ขอรับ ขอความกรุณาว่าอย่าไปบอกใครแล้วกันนะครับ”องค์ราชาขอขณะมองหัวหน้าหมู่
บ้านใช้เวทรักษาแผลที่ลำแขนของหญิงสาว ชายชราอมยิ้มก่อนจะกล่าวว่า
          “ขอเป็นค่ารักษากับค่าให้อภัยคนในหมู่บ้านได้รึเปล่าล่ะ?”
          “แล้วแต่ประสงค์ของนักเดินหมากก็แล้วกันนะขอรับ ท่านเอดอฟ คาสเซิล”แกลเดียสตอบแล้ว
ปรายตามองร่างบางที่หลับสนิท หัวหน้าหมู่บ้านพยักหน้ารับเบาๆ
          “ห้องนอนของท่านเป็นห้องแรกทางขวามือ ต่อด้วยห้องของท่านนักเดินหมาก สำหรับท่านเบี้ย
ข้าจะให้เขาไปนอนอีกห้องที่หลังบ้าน ท่านรับได้ใช่รึเปล่า?”
          “แค่นี้ก็ดีมากพอแล้วล่ะขอรับ”ชายหนุ่มตอบก่อนจะอุ้มแอนคอร่าที่ได้รับการรักษาแล้วขึ้นก่อนจะ
เดินหายไปจากทางเดินทันที
ร่างสูงเดินเข้ามาในห้องนอนที่ได้รับการตกแต่งอย่างเรียบง่าย เขาวางร่างโปร่งลงบนเตียง จัดแจงห่มผ้าห่ม
ให้เรียบร้อย แต่เมื่อจะเดินออกไป มือเล็กของหญิงสาวกลับถึงเขาไว้เสียก่อน
          “คุณแกลเดียส”เสียงละเมอดงขึ้นจากปากของนักเดินหมากอย่างแผ่วเบา แกลเดียสปลดมือเล็ก
ออกมากุมไว้ จมูกโด่งคมแตะแก้มนวลเบาๆ
          “ราตรีสวัสดิ์”เขากระซิบแล้วผละออกมา ทิ้งให้ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบสงัดของรัตติกาล