กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว......

                             จะมีใครซักกี่คนล่ะที่เชื่อเรื่องเทพนิยาย   บางคนยังมากล่าวหาว่ามันคือเรื่องที่ไร้สาระไม่น่าเชื่อถือ ไม่มีความแน่นอน  จ้องแต่จะทำลายฝันเด็กๆ ด้วยซ้ำไป    แต่ถ้าคุณอ่านเรื่องนี้ล่ะก็

คุณจะสัมผัสถึงกลิ่นอายในวันวานที่คุณอาจจะลืมเลือนไปแล้ว  เวลาที่ผู้ปกครองกล่าวคำว่า....................กาลครั้ง

"สายแล้วๆๆๆๆๆๆ" เสียงฝ้ายสาวน้อยม.ต้นดังมาจากห้องนอนชั้น2   ตอนนี้เธอกุลีกุจอเก็บของหรือยัดของลงกระเป๋าแล้วรูดซิบแบบไม่สนิทก่อนจะสะพายขึ้นแล้วรีบวิ่งแจ้นลงมาจากบันได    "ช้าไป2นาที41วิ" คุณแม่สาวสวยกดเครื่องจับเวลาดัง กริ๊ก ปากสีชมพูสดสวยที่ทาลิปสติกยี่ห้อดังต่อว่าลูกสาวคนโตอย่างไม่ไยดี  "อย่าว่าพี่ฝ้ายเค้าเลยค่ะแม่ พี่เค้ามีสัมภาระเยอะ" แฟร์ น้องสาวประถมปลายสุดที่รักของแม่กล่าวแก้ตัวแทนพี่สาวทำให้ฝ้ายโผเข้ากอดด้วยความซาบซึ้งในน้ำใจ  "ก็ได้  อย่าให้มีอีกล่ะฝ้าย" คุณแม่ตำหนิก่อนจะยกจานไปไว้ในครัว   จึงเหลือแค่สองสาวพี่น้องสุดแสบที่อยู่ในห้องกินข้าวไม้สีสวย  "7.00น.แล้วแฟร์  ไปโรงเรียนกัน" ฝ้ายชวนน้องสาวผู้น่ารักก่อนจะคว้ากระเป๋าแล้วเดินไปที่ประตูบ้าน   "อะ...อื้ม" แฟร์พยักหน้าแล้ววางโพสต์อิทเขียนลาคุณแม่ไปโรงเรียนไว้บนโต๊ะไม้สีน้ำตาลที่ไว้กินข้าวเป็นประจำแล้วคว้ากระเป๋าเป้สีดำและกระเป๋าสตางค์สีชมพูสดเดินตามหลังพี่สาวไปติดๆ     

ณ  ร.ร.

" ฝ้าย~ ซื้อกิโมโนกระดาษแฮนด์เมดฉันมั้ย" เสียงใสๆของว่านน้ำดังขึ้น  ว่านน้ำเป็นเซียนพับกระดาษตัวยง  เนื่องจากฐานะทางบ้านค่อนข้างดี จึงมีเงินซื้อกระดาษสีสวยๆมาพับขายหรือขายทั้งอย่างนั้นไปเลย  ซึ่งฝ้ายก็แอบอิจฉาอยู่ลึกๆ  เพราะทางบ้านค่อนข้างจะประหยัดจึงไม่ซื้อของฟุ่มเฟือยอย่างกระดาษพับอะไรประมาณนี้    "เอ้า!ยัยจอมเหม่อลอย  รีบๆตอบสิยะะะะ" ว่านน้ำเร่งรัด   "อะ...เอ่อ ไม่มีเงินอ่ะจ้า" ฝ้ายอึกอัก    "งั้นฉันไปขายให้ยัยฟองน้ำดีกว่า คุยกับเธอไม่รู้เรื่อง" ว่านน้ำบ่นกระปอดกระแปด   เมื่อว่านน้ำไปแล้วฝ้ายก็หันมามองตัวเองว่าสภาพนี้จะไปสุขสบายอะไร

เฮ้ออออออ   เธอถอนหายใจอย่างสิ้นหวัง