ผม พี่สาวและแม่ ในวันที่แสนธรรมดา

     ฉันนั่งมองจอคอมด้วยสายตาเบื่อๆก่อนจะสลับไปมองเหล่าเด็กๆที่นอนเล่นอย่างดีใจ อย่างน้อยห้องเดิมๆของฉันก็มีสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า แมว เพิ่มเข้ามาอีกเป็นครั้งที่สาม ฉันชอบแมว เพราะมันเหมือนจะสะกดทุกคนด้วยสายตาแสนจะไร้เดียงสา สะกดให้ผู้คนที่เข้าใกล้มันอดที่จะสัมผัสมันไม่ได้ สะกดให้คนขี้เบื่ออย่างฉัน ดูมีชีวิตชีวามากขึ้น ที่สำคัญ...มันยังกระตุ้นให้ฉันขยับจะดูแลมันเป็นเท่าตัว นั่งตั้งแต่มันเข้ามาในชีวิตของฉันพวกมันเป็นลูกแมวคอกที่สามของ อีเหมียว แมวที่พ่อฉันเลี้ยงดูมาตั้งแต่ย้ายเข้ามาอยู่บ้านเช่าใหม่ๆ ฉันเป็นคนชอบแมวเพราะตอนเด็กแม่เคยเอาแมวมาเลี้ยงเป็นสัตว์ตัวแรกของบ้าน นั้นทำให้ฉันชอบแมว จะเห็นแมวที่ไหนก็อดใจจะเล่นไม่ได้
 
"เมี้ยวววว"
 
"ว่าไงเรา หิวแล้วเหรอครับ"
 
"เมี้ยว"
ทั้งที่รู้ว่ามันตอบกลับมาเป็นภาษาที่เราก็ไม่เข้าใจมัน เจ้าตัวนี้ฉันมันว่า ตัวเล็ก...เพราะมันตัวเล็กกว่าตัวพี่ ส่วนพี่ของมันฉันเรียกว่า ตัวใหญ่ มันดูอ้วนกว่าตัวเล็กและใหญ่กว่า วันนี้ฉันก็นั่งเฝ้าจอคอมตามเคย ไม่แปลกที่พ่อจะว่าที่ฉันไร้สาระ แต่อยู่ๆว่านี้ฉันก็รู้สึกว่า จอคอมเป้นอะไรที่ไม่ได้ทำให้ฉันยิ้มได้เลย เมื่อเทียบกับเด็กๆ
 
"เมี้ยว"
 
"จ้าๆๆๆ"
ราวกับว่ามันกำลังกระซิบบ้างอย่าง ประมาณว่า ลงมาเล่นด้วยกันสิ เล่นด้วยกันหน่อย นัยตาที่ไร้เดียงสานั้นทำให้ฉันลุกจากเก้าอี้ก่อนจะเดินไปนั่งเล่นกับพวกมัน ทั้งที่กำลังส่องลงมาผ่านกระจก ฉันเกลียดแสงแดดในหน้าร้อน เพราะมันทำให้ฉันหมดแรงจะทำทุกอย่าง ฉันเกลียดการเคลื่อนไหวในวันอากาศร้อน เพราะมันทำให้ฉันเอาแต่อยากนอน แต่อยู่ๆแสงแดดของหน้าร้อนปีนี้กับสดใส่ด้วยเด็กๆพวกนี้ ราวกับเวทย์มนต์ สีที่เหมือนเสือโคร่งขาว เท้าที่เหมือนกำลังใส่ถุงเท้า หางที่เหมือนหนอนในร่างแมว หน้าที่ดูบ๊องแบ๊วจนอดใจจะจ้องไม่ได้
 
"เมี้ยวววววววว"
 
"หิวแล้วเหรอครับ"
 
"เมี้ยว"
 
"เล่นก็ได้ครับ"
 
"เมี้ยว"
 
"นอนเล่นด้วยกันก็ได้นะครับ"
 
"เมี้ยว"
 
"นอนข้างๆพี่ก็ได้นะครับ"
 
และอีกครั้ง...
 
"เมี้ยว"
 
"ราตรีสวัสดิ์ครับ เด็กๆ"
 
ราวกับเวทย์มนต์ในเสียงแหลมใส พวกมันเหมือนกระดาษสีขาวบริสุทธิ์ ซึ่งเต็มไปด้วยสีสัน สีสันของสิ่งมีชีวิตที่ทำให้หลายๆชีวิตมีสีสันตามๆมันไป มันเป็นสีสันที่เพิ่มเข้ามาในบ้านของฉัน เหล่าเด็กน้อยผู้เป็นที่รักของฉัน...