ผม พี่สาวและแม่ ในวันที่แสนธรรมดา

          วันหนึ่งในปลายฤดูร้อน ผมและพี่สาวนอนหงายท้องอย่างอ่อนล้า ร้อนจริงๆทำไมมันถึงได้ร้อนตับแลบแบบนี้ ผมหิวน้ำมากๆแต่ว่าอายุของผมกับพี่ๆก็ยังต้องกินนมเป็นหลัก เสียงตุบที่ขอบหน้าต่างทำให้ผมและพี่ๆลุกพรวดเดินดิ่งเข้าไปหาส่งเสียงร้องหวังว่าแม่จะลงมา แม่มองพวกเราก่อนส่งเสียงร้อนดังเป็นเชิงบอกว่าให้พวกเราเตรียมตัว...
 
"เมี้ยว-------"
 
แม่เอ่ยจบก็งับเข้าที่คอพี่สาวแล้วมองขอบหน้าต่างก่อนโดนด้วยความคล่องแคล่ว แม่หายไปพักใหญ่ก่อนกลับมางับคนพี่สาวตัวที่สองไปแล้วก็หายไปพักใหญ่เช่นเคย...ผมรอแม่ที่หายไปพร้อมพี่สาวทั้งสองอย่างสงสัย ในใจก็กลัวการอยู่คนเดียว แดดส่องลงที่ตัวของผม ขนที่เริ่มหนาและนุ่มสลวยกำลังกักเก็บความร้อนของแดดและนั้นก็ทำให้ผมต้องถอยมาหลบแดด แม่หายไปนานกว่าครั้งแรก พี่เองก็ไม่มีที่ท่าจะกลับมา ผมส่งเสียงร้องเรียกอย่างหวาดผวา
 
"แม่"
 
"พี่"
 
"แม่"!!!
 
"แม่ไปไหน พี่อยู่ไหน"
 
ผมส่งเสียงจนคอเริ่มแห้งหิวก็หิว ร้อนก็ร้อน ผมร้องหาแม่และพี่สาวอย่างใจเสีย และแล้วแม่ก็โดดมาปรากฎตัวที่ขอบหน้าต่างก่อนโดดลงมาพร้อมกับส่งเสียงร้องเรียกด้วยความเป็นห่วง ผมปรี้เข้าไปหาแม่อย่างคิดถึงและหวาดกลัว ทันทีที่ผมเข้าหา แม่ก็งับเข้าที่คอของผมแล้วพาผมโดดขึ้นขอบหน้าต่าง ผมหรี่ตามองแสงที่สาดส่องเข้ามา ผมได้เห็นโลกภายนอกครั้งแรก...ลมร้อนที่แม้จะร้อนก็ทำให้ขนหนานุ่มของผมระบายความร้อนออกไป ผมได้เห็นแท่งสูงๆเสียดฟ้าตั้งตะหง่านกระจายไปทั่ว ผมได้เห็นสิ่งที่ไม่เคยเห็น แม่คาบผมเดินไปตามแนวพื้นที่ไม่สม่ำเสมอ ใครเขาทำพื้นแบบนี้กันนะ เขาจะรู้ไมว่ามันทำให้แม่ผมเดินลำบากและยังทำให้ตัวของผมแกว่งไปแกว่งมาจนเมื่อย!! แม่โดดขึ้นขอบระเบียงก่อนโดดลงพื้นก่อนคาบผมเข้าไปทางช่องสูงที่มีบานสูงๆติดกัน ผมได้ยินเสียงของพี่ๆพร้อมกับเสียงของเขาหลายๆคนที่ท่าทางดีใจ ผมส่งเสียงร้องหาพี่ๆและก็บ่นบ่นคอ แม่วางผมลงกับพื้นก่อนเดินขึ้นไปตามขั้นเหลี่ยมๆ ผมร้องเรียกให้แม่รอ 
 
"ไอ้เหมียว เมิงวางลูกแบบนี้ได้ไง..เป็นแม่ที่ยอดเยี่ยมมากเลยนะเมิง---"
 
ยักษ์?! 
 
"เมี้ยว----"
 
แม่ของผมร้องดังระงมก่อนเงยหน้ามองยักษ์ที่เดินเข้ามาอุ้มผม ผมเกาะร่างใหญ่นั้นแน่น เสียงของพี่สาวที่ร้องเรียกแม่ทำให้ผมร้องเรียกพี่ๆทั้งสองอย่างดีใจพยายามตะเกียกตะกายไปหาพี่ๆและแม่อย่างคิดถึง
 
"อย่าดิ้นเซ่.."
 
"เมี้ยว เมี้ยว"
 
ผมร้องขอให้เธอปล่อยผมลง แต่เธอกับแยกเขี้ยวจนเห็นเขี้ยวสีขาวซี่โตที่เรียงกัน เธอค่อยๆเริ่มหน้าเข้ามา อย่ากินผมนะ แง!!
 
จุ้บ!
 
"นับจากนี้ไป พวกแกเป็นครอบครัวของฉันแล้วนะ เจ้าน้องๆ"
 
เธอพูดก่อนกอดผมแน่นก่อนจะหอมที่หัวเล็กๆของผมและก็ปล่อยผมลงอย่างเบามือ แม่เรียกพวกเราให้นอนกินนมและเมื่อแม่จากไปผมก็หลับไปพร้อมพี่ๆ ในความฝันยักษ์ที่พูดกับผมน่ากลัวมาก ผมที่นอนหลับๆตื่นๆเสียงคลิ๊กๆๆๆรัวๆทำให้ผมมองหาต้นเสียง ยักษ์คนนั้นนั่งอยู่บนที่สูงๆมีเจ้าสี่เหลี่ยมสีขาวอยู่ตรงหน้า เธฮส่งเสียงดังลั่นและสีหน้าไม่พอใจ บ้างก็ดีใจและตะโกนเป็นระยะ เธอมองที่ผมก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ผมแล้วใช้มือใหญ่นั้นลูบไปที่ตัวของผม ผมรู้สึกสบายตัวและตื่นกลัวเล็กน้อยเพราะเธอเริ่มเดินไปเดินมาระหว่างชั้นๆสูงที่มีเจ้าสี่เหลี่ยมสีขาวก่อนจะเดินวนเวียนใกล้ๆผม
 
"พวกแกเนี่ยนะ สุขสบายกันจริง"
 
เธอเอ่ยก่อนปูผ้าขาวๆมอมแมมๆที่พื้นเย็นๆอากาศในห้องเย็นอย่างที่ไม่เคยเจอมาก่อน แมวเดินเข้ามาก่อนดิ่งเข้ามานอนให้พวกเรากินนม แม่นอนให้ความอบอุ่นกับพวกเราตามเคย ผมที่หลับไปแล้วได้ยินเสียงของยักษ์เอ่ยเบาๆที่ข้างหู
 
"ฝันดีนะครับ เด็กๆ"
---------------------------------------------(จบ:อุ้มเท้าที่2)-----------------------------------