รักหมดใจคุณครูสุดเลิฟ~~~~~~~~~

4
กระดึ้บ....กระดึ้บ...กระดึ้บดึ้บดึ้บ....
กระดึ้บกระดึ้บไป  กระดึ้บกระดึ้บไป
จังหวะนี้แหละวิ่ง~~~~~~~~~~~~   ผ่างจบกัน
     “หวัดดีเจ้คนสวย”  ตายแน่ๆยัยมายเอ่ย   ยัยคุณเจ้มาดักรอถึงที่ขนาดนี้  ฮือๆตายแน่ๆ  ตายสถานเดียว
     “...ทำไมกลับบ้านดึก”   เอาแล้วไงเสียงดุมาแล้ววววววว
     “เอ่อ..คือว่าเจ้   เค้าขอโทษนะเจ้   เค้าจะไม่กลับบ้านดึกอีกแล้ว”
     “เจ้ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี้น่า  เจ้ชินแล้วล่ะแต่เนี่ยเจ้หิวจนจะกินช้างทั้งตัวได้แล้วมั้งเนี่ย   ไปหาอะไรกินให้หน่อยดิ”   โหยที่แท้ก็เพราะหิว   ไอ้เราก็คิดว่าจะโกรธเรื่องกลับบ้านช้าซะอีก   ยิ่งวันนี้ครูจอมก่อกวนดันทำเรื่องให้ฉันกลับบ้านดึกเข้าไปใหญ่    รู้ไหมสรุปคือพอฉันล้มปุ๊ปเขาก็อุ้มฉันขึ้นไปนั่งบนจักรยานฉันปั๊ปแล้วพาวนรอบโลกเพราะไปบ้านฉันไม่ถูก  พูดง่ายๆคือหลงแล้วสุดท้ายฉันก็บอกให้เขาปล่อยให้ฉันลงเดินเอง   ก็ฉันบอกตั้งแต่ครั้งแรกแล้วว่าฉันเดินกลับเองได้เขาไม่ยอมเองนะ   ฉันไม่ผิด
     “แล้วทำไมเจ้ไม่ทำกินเองอะ”
     “ก็เจ้ทำกับข้าวไม่อร่อยนี้  เหอะนาทำไปเหอะอย่าบ่น”
     “ต้มมาม่าให้อย่างเดียวพอโอป่ะ”
     “โหยคนอุสารอ   ทำให้กินแค่มาม่าเนี่ยนะใจร้าย”  พูดเสร็จไม่พอยังดีดกะโหลกหนาๆของฉันอีก 
     “เจ้จะกินไม่กินเนี่ย   เดี๋ยวเค้าต้องทำการบ้านอีกนะ”
     “อาๆก็ได้   ใส่ไข่เยอะๆนะหิวโวยยยยยยยยยย”
ซู้ดดดดดด....
     “นี่เจ้หิวขนาดนั้นเลยหรอ”   ฉันมองพี่สาวอย่างเหลืออด   คนอะไรขนาดกินยังหน้าเกลียดได้ขนาดนี้   “นี้เจ้กินอย่างนี้ใครที่ไหนมาเห็นเข้าแล้วใครจะกล้าเอาคนอย่าเจ้เนี่ย   เค้าว่านะมีหวังให้ฟรีแถมข้าวสารแหงๆ”
     “ยัยแว่นปากหมา     คนอย่างเจ้ที่โสดอยู่อย่างนี้ก็เพราะโสดเลือกได้ย่ะ   ไม่ใช่ว่าไม่มีใครเอา  อีกอย่างนะคนอย่างเจ้ต้องได้เจอเจ้าชายหล่อๆ   หรือไม่ก็พระเอกในนิยาย   เอ่อหรือไม่ก็อะไรนะเขาเรียกว่าอะไรนะ  โอป้า  อาป้า....”
     “อปป้า  ดาราเกาหลีอะนะ”
     “ใช่ๆ...นั้นแหละ   เจ้ต้องได้คนอย่างงั้นมาเป็นแฟนค่อยดูไว้แล้วกัน”
     “หรอเจ้   แต่เค้าขอให้เจ้ได้เจอกับผู้ชายเถื่อนๆ  หน้าดุๆ  หนวดเยอะๆ   ชอบฆ่าคน  ชอบทำร้ายร่างกายคนอื่น   ที่เขาเรียกว่ามาเฟียอะเจ้”
     “ม๊ายยยยยยยยยยยยยย.......หยุดพูดเลยนะแค่คิดก็สยิวกิ้วแล้ว   ยิ่งปากตัวยิ่งปากดีอยู่ด้วย    เอ่อว่าแต่วันนี้ทำไมกลับบ้านดึกผิดปกติจัง”
     “เอ่อ..คือว่า”
 
     [จริงอะแกกรี๊ดดดดดด   ฉันอิจฉาแกจังเลยง่ะ]
     “แกจะอิจฉาฉันทำไมเนี่ย    ฉันว่าเขาเหมือนคนโรคจิตเลยอะแก   คิดดูนะเดินตามฉันไม่ยอมละเลิก   แถมยังพูดกับจักรยานได้อีก   แกฉันว่าเขาต้องบ้าหรือไม่ก็คนโรคจิตแหงๆ”
     [ถึงแม้ว่าเขาจะโรคจิตหรือว่าเป็นบ้าฉันก็ยอมพลีกายให้เขาเลยอะ   แกๆเดี๋ยวฉันส่งอะไรไปให้ดูนะ]
     “อืม”
~Line~
   ‘หนุ่มหล่อหน้าหวานหัวใจซารางเฮโย   เขาคือใครกันน่ะ’
     “อะไรของแกเนี่ยยัยกาก้า”
     [ก็ของดีไงแก   คนนี้ฉันเชียร์ให้แกเลยนะ   หล่อ   ขาว   ตี๋   โอ๊ยเพอร์เฟ็กอะแก]
     “ไม่เอาอะ  แล้วทำไมฉันไม่คุ้นหน้าเขาเลยอะ”
     [โอ๊ย  แล้วแกจะคุ้นหน้าเขาได้ยังไงในเมื่อเขาเพิ่งจะเขาใหม่พรุ่งนี้   ได้ข่าวว่าเป็นลูกครึ่งไทย-เกาหลีอะแก   อปป้า  อปป้า]  พูดถึงหนุ่มหล่อเกาหลีนึกถึงยัยเจ้ที่นั่งกินมาม่าๆอยู่ข้างล่างเลยอ่ะ  
     “แกงั้นแค่นี้ก่อนนะ  พรุ่งนี้เจอกัน”
     [โหยนานๆที่แกจะยอมคุยกับฉันทางโทรศัพท์นะเนี่ย   เอ่อๆก็ได้แค่นี้ก็แค่นี้]
   สาธุขอให้ผู้ชายคนนั้นอย่าได้มายุ้งเกี่ยวอะไรกับลูกช้างเลยนะเจ้าคะ  ขอลูกช้างอยู่อย่างเดิมดีกว่า   ยัยกาก้าพูดเองเอ่อทั้งนั้นว่าหล่อ   แต่หนูว่าเขาไม่หล่อเลยจริงๆนะเจ้าคะ    
 
เช้าวันต่อมา.......
ซุบซิบ...ซุบซิบ....
     “นี้ยัยกาก้ามันเกิดอะไรขึ้นหรอ”
     “แกดูนี้”   แล้วยัยกาก้าก็ส่งโทรศัพท์มือถือมาให้ฉัน  ก่อนที่ภาพในนั้นจะเป็นภาพที่ฉันอยู่ในอ้อมกอดของเขา
     “แกก็รู้ว่ามันเป็นอุบัติเหตุ”
     “ฉันรู้แต่พวกนั้นมันไม่รู้นี้หว่า    ฉันว่าแกอยู่เฉยๆก่อนดีกว่านะ”  
     “แต่แก...”
     “แหมๆ...เดี๋ยวนี้แดดมันแร้งแรงนะ   คนที่เห็นใสๆแบบนนั้นครูยังไม่เว้น”
     “หยุดพูดเลยน่ะพลีสถ้าเธอไม่รู้อะไรก็อย่าพูด”  ยัยกาก้าพูดขึ้น
     “ฉันไม่รู้อะไรย่ะ   แกไม่เกี่ยวยัยอีกาดำ”
     “กรี๊ดดดดดดดดด....อย่ามาล้อฉันเรื่องนี้น่ะยัยพลาสติก”
     “กรี๊ดดดดดดดดดดดด...ของฉันของจริงย่ะ  ตัวเองไม่มีแล้วยังจะมาพูดอีก”
     “ของฉันก็มีย่ะ...”
     “พอเหอะ....”  ฉันสงบศึกก่อนจะเกิดเรื่องใหญ่กว่านี้
     “เอ๊าเงียบก่อนนักเรียน”  ตอนนั้นคุณครูก็เข้ามาพอดี   “มายมิ้นไปพบครูที่ห้องครูใหญ่ด้วย”  สีหน้าเขาดูเคร่งเครียดผิดปกติกว่าทุกที  เพราะทุกทีที่เจอกันเขาจะยิ้มแย้มกับฉันเสมอแต่ครั้งนี้นี่มันไม่ใช่เลย
     “ค่ะ   ครูพี่ฮาร์ต”
 
     “ขอโทษนะครับกรุณาเรียกชื่อผมให้ถูกต้องด้วย”   เขาเปลี่ยนไปจริงๆด้วย