รักหมดใจคุณครูสุดเลิฟ~~~~~~~~~

5

   บรรยากาศเริ่มตรึงเครียดขึ้นเลื่อยๆเมื่อทั้งอาจารย์ใหญ่  แล้วก็เขาและฉันต่างก็เงียบและไม่มีใครพูดจาเลยสักคำ

    ฉันเหลือบไปมองเขาที่นั่งอยู่ข้างๆฉันแวบหนึ่ง  ก็ที่เขาจะเริ่มพูดประโยคแรกออกมา ในบรรยากาศที่เงียบวังเวงนี้

      “เรื่องที่เกิดขึ้นมันเป็นเรื่องเข้าใจผิดครับ   ผมกับนักเรียนเราเกิดอุบัติเหตุขึ้นนิดหน่อยครับ”  เขาเริ่มพูดขึ้นมาแต่ดูเหมือนอาจารย์ใหญ่จะไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิด

      “จริงค่ะมันเป็นอุบัติเหตุ   มันเป็นอุบัติเหตุจริงๆนะคะ”

      “....แล้วพวกคุณจะให้ผมทำยังไงกับภาพพวกนั้น  ช่วยบอกผมด้วย!!!”  อาจารย์ทุบโต๊ะด้วยความโกรธ   “เฮ้อ....พวกคุณออกไปก่อนแล้วกัน  ผมขอหาทางแก้ไขคนเดียวสักครู่”

      “ไม่นะคะอาจารย์ใหญ่    เรื่องที่พวกเราพูดเป็นเรื่องจริง  มันเป็นอุบัติเหตูหนูสาบานได้”

      “ผมบอกให้พวกคุณออกไปก่อน....”

      “ไม่นะคะอาจารย์ใหญ่  คุณครูพี่ฮาร์ตทำอะไรสักอย่างสิคะ”

      “ขอโทษนะครับ”  จู่ๆก็มีเสียงผู้ชายปริศนาดังออกมาจากด้านหลังเราสองคน  จากนั้นก็มีมืออุ่นมาโอบกอดฉันอย่างแผ่วเบา  กลิ่นน้ำหอมจากตัวของเขาช่างหอมจนหลงใหล  ฉันไม่กล้าที่จะมองหน้าผู้ชายคนนี้เลยด้วยซ้ำ   “ขอโทษนะครับอาจารย์ใหญ่ที่มาขัดจังหวะ  แต่จะเป็นไปได้ไงที่สองคนนี้เขาจะกิ๊กกะกัน   ในเมื่อแว่นน้อยคนนี้เป็นคู่หมั้นผม   จริงไหมที่รัก”

      “ห่ะ!!!  / ห่ะ!!!!”   ฉันและครูฮาร์ตพูดพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย

      “แหมยังมาหงมาห่ะอีก   ที่รักกลับมาทั้งทีตัวเองก็ทำเป็นจำไม่ได้   อย่างนี้เขางอนนะง้อด้วยล่ะ”   ไม่พูดเปล่าเขาก็เอาหน้าเขามาถูกับหน้าฉันทำท่าทีเหมือนลูกแมวน้อยขี้อ้อน  “แล้วทีนี้จะปล่อยให้ที่รักของผมไปเรียนได้รึยังครับอาจารย์ใหญ่”

      “ไปได้  แต่ครูฮาร์ตบิสอยู่คุยกับผมก่อน  คนที่เหลือไปได้”  อะไรกันเนี่ยพอหมอนี้มาปุ๊ปเรื่องก็จบปั๊ป  แถมฉันยังมีคู่หมั้นโดยไม่รู้ตัวอีก

   ฉันกับคู่หมั้น  ไม่สิ..กับอีตาเพี้ยนนั้นออกมาจากห้องอาจารย์ใหญ่  ในขณะที่ครูพี่ฮาร์ตยังคงนั่งรับชะตากรรมอยู่ในห้องนั้นคนเดียว   ทำไมฉันรู้สึกผิดยังไงไม่รู้เนี่ย  แต่เดี๋ยวนะทำไมไหล่ฉันมันนักแปลกเนี่ย

      “นี่นายปล่อยมือออกจากไหล่ฉันได้แล้ว”  ฉันบ่นเขาก่อนที่เจ้าตัวจะทำแก้มป่องเหมือนโกรธอยู่   แว๊ะคิดว่าน่ารักตายล่ะ

      “โหย...ทำคุณบูชาโทษแท้ๆเลย  ฉันอุสาช่วยเธอนะขอบคุณสักคำก็ไม่มี”

      “ถ้าไอ้วิธีที่นายช่วยฉัน   ไม่ใช่บอกว่าฉันเป็นคู่หมั้นนะฉันจะกราบขอบพระคุณมากเลยล่ะ”

      “ทำไมน่าตาแว่นๆแบบนี้ทำไมปากถึงได้จัดขนาดนี้เนี่ย”

     “นี้นายกล้าว่าฉันหรอ”

     “เปล่าสักหน่อย”

     “ยังมาทำเป็นไม่รู้เรื่องอีก   นายตายแน่”

      “โอ๊ยๆ  นี้เธอจะฆ่าฉันหรอยังไงเนี่ยฮ่ะ  ฉันเจ็บน่ะ”   ฉันหยิกแก้มเขาด้วยความมั่นไส้   ส่วนเขาก็ดิ้นด้วยความเจ็บปวดก่อนจะพยายามรวบมือฉันเอาไว้ด้วยมือเดียว  แล้วกระชากฉันเข้าหาตัว   นี้เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นหน้าเขาชัดๆขนาดนี้  เขาทั้งขาว  ทั้งหล่อ  ทั้งน่ารัก  แถมยังดูสวยไปในตัวด้วย  เขาดูเหมือนภาพวาดที่กำลังมีชีวิต   นี้มันสเป๊กเจ้ชัดๆเลยน่ะเนี่ยเสียอย่างเดียวไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเอาซะเลย    เอ๊ะ...แต่ว่าหน้าเขาคล้ายใครคนหนึ่งที่ฉันเคยเห็นเลยอ่ะ 

‘ก็ของดีไงแก   คนนี้ฉันเชียร์ให้แกเลยนะ   หล่อ   ขาว   ตี๋   โอ๊ยเพอร์เฟ็กอะแก’  ใช่ต้องเป็นคนที่ยัยกาก้าเชียให้แน่ๆเลย    ฮือๆไม่จริงอ่ะฉันไม่อยากเจอเขาเลย  ฮือๆ   “ทำไมหลงเสน่ย์ฉันแล้วใช่ไหม”

      “จะบ้าหรอ”   ฉันผลักเขาออกด้วยความเขิน   “ว่าแต่...นายนะเด็กใหม่หรอ”

      “อืม...รู้สึกว่าอยู่ห้องเดียวกับที่รักด้วยนะ”

      “อี๋...หยุดๆ  หยุดเลยนะหยุดเรียกฉันว่าที่รักเลย”  คิดแล้วขนลุกอ่ะ  ใครที่ไหนก็ไม่รู้มาเรียกฉันว่าที่รัก  ถึงจะหล่อเหมือนลีมินโฮ  คิมอูบินก็ตามเถอะ  “ว่าแต่นายรู้ด้วยหรอว่าฉันอยู่ห้องไหน”

      “รู้สิ   รู้ทุกอย่างที่เป็นเธอเลยล่ะ   เด็กแว่นเจ้าระเบียบ  กลับบ้านดึกทุกวัน  ทั้งครอบครัวเหลือพี่สาวอยู่คนเดียว  เธอนะชื่อมายมิ้น  ส่วนพี่สาวเธอชื่อโกโก้   เธอเป็นคนชอบมโนภาพด้วยใช่ไหมล่ะ  เธอเรียนอยู่ม.5/1  ใช่ไหมล่ะฮ่ะ  ฉันพูดถูกหมดเลยใช่ไหมล่ะ”  เขายิ้มมุมปากอย่างผู้ชนะเขาเป็นใครทำไมถึงได้รู้ความเป็นไปของฉันไปหมดซะทุกอย่างขนาดนี้

      “นี้..เป็นไงบ้าง   อาจารย์ใหญ่พูดว่าอะไรบ้าง  แล้วครูฮาร์ตบิสอ่ะเขาเป็นไงบ้างอ่ะแก   โอ๊ย!!!แกอย่าเงียบดิ   อกอีกาก้าจะแตกตายอยู่แล้วนะเนี่ยแกรีบๆพูดมาสักทีสิ”  ฉันหน้ายัยเพื่อนสนิทอย่างหมดอารมณ์   นี้คำถามที่ยัยนี้ถามมาไม่ถามว่าฉันเป็นบ้างสักนิด

      “ใจเย็นๆก่อนแก   อันดับแรกเลยคือครูพี่ฮาร์ตฉันก็ไม่รู้ว่าอาจารย์ใหญ่พูดอะไรต่อ  แต่ว่าเรื่องมันโอเคแล้วแก”

      “โอเคแล้ว   โอเคยังไงหว่ะแกนี้แกตกอะไรไปหรือเปล่า   นี้แกบอกฉันยังไม่หมดใช่ไหม   แกรีบพูดออกมาให้หมดเลยนะ   พูด  พูด!!”

      “ครูมาแล้วอ่ะแก   ค่อยคุยแล้วกันโอเคนะคะ  นักเรียนเตรียมนักเรียนเคารพ”

      “สวัสดีค่ะ/สวัสดีครับ”

      “สวัสดีค่ะทุกๆคน    ทุกๆคนคงรู้อยู่แล้วนะค่ะว่าครูเป็นครูสอนวิชาคณิตศาสตร์  แต่วันนี้ครูจะมาในฐานะครูประจำชั้นคนใหม่”

      “ซุบซิบ...ซุบซิบ...”  ทุกคนต่างก็พากับซุบซิบพูดคุยกันเสียงดัง

      “แกเกิดอะไรขึ้นอะไหนแกบอกว่าเรื่องมันโอเคแล้วไง   แล้วทำไมเรื่องมันเป็นแบบนี้ได้อ่ะแกทำไมครูฮาร์ตบิสถึงไม่ได้เป็นครุประจำชั้นเราอ่ะแก”

      “ฉันก็ไม่รู้   ฉันไม่รู้จริงแก”

      “เอาล่ะทุกคนเงียบก่อน  ครูรู้ว่าทุกคนสงใสว่าทำไมครูถึงมาแทนครูฮาร์ตบิส   มันไม่ใช่เพราะมายมิ้นหรือใครทั้งนั้น   แต่เพราะครูฮาร์ตบิสเขามีธุระเยอะมากเลยแบ่งเบาภาระด้วยการเปลี่ยนไปสอนวิชาคณิตศาสตร์แทน    แต่วันนี้ครูไม่ได้มาพูดแค่เรื่องนี้เรื่องเดียว  แต่ครูมีเพื่อนใหม่จะมาแนะนำ...”

      “แกจำคนที่ฉันส่งรูปไปให้แกดูได้ไหม”

      “จำได้”  จะจำไม่ได้ได้ยังไง  ก็ฉันเจอมากับตัวแล้วเนี่ย    “ทำไมหรือ”

      “ก็ฉันได้ข่าวว่าเขาจะมาเรียนห้องเดียวกับเราไงอ่ะแก   ทีนี้นะห้องเราจะน่าอยู่ขึ้นเยอะเลยอะแก   มันคนหล่อๆให้มองทู๊กกกกกกกกกกกกวันเลย”

      “แกหมายถึงไอ้จ่อยนักเลงหัวไม้ที่ตามจีบแกอะน่ะ”

      “กรี๊ดดดดดดจะบ้าหรอแก  ใครฉันไม่เห็นรู้จักเลย”

      “นี้....สองคนนั้นน่ะลุกขึ้นยืนสิ”  จู่ๆคุณครูก็เรียกพวกเราสองคนให้ยืนขึ้นก่อนจะกวักมือเรียกให้ยัยกาก้าเดินออกไปหน้าห้องยืนอยู่ข้างๆหมอนั้น   ก็อีตาโลกจิตที่เหมาว่าฉันเป็นคู่หมั้นอ่ะ  ตอนนี้ยืนแสยะยิ้มอยู่ข้างๆยัยกาก้าหน้าห้องโน้น   “กาก้าไปนั่งข้างจ่อยไป  ส่วนนักเรียนใหม่ไปนั่งข้างมายมิ้นนะ”

      “แต่ครูค่ะหนูไม่อยากนั่งข้างหมอนั้นนี้ค่ะ  หน้าตาโฉดจะตาย”  ยัยกาก้ารีบโต้แย้งขึ้นมาทันทีที่ครูให้ไปนั่งข้างจ่อย   ที่ยัยกาก้าไม่กล้าไปนั่งข้างหมอนั่นอ่ะน่ะไม่ใช่อะไรหรอกเพราะยัยเพื่อนคนนี้ของฉันน่ะอายหมอนั้นจะตายไป  ใครบอกหมอนั้นหน้าโฉด   หมอนั้นน่ะหล่อจะตายเผลอๆกว่าพระเอกซีรี่ย์เกาหลีตั้งเยอะ 

      “ก็ถ้าไม่อยากไปนั่งข้างจ่อยก็หยุดพูดมากเวลาครูสอนให้ได้ก่อนแล้วค่อยกลับมานั่งที่เดิม”

      “แต่ครูค่ะ”

      “ไม่มีแต่ค่ะนักเรียน”   เป็นคำพูดที่เด็จขาดบาดใจจริงๆเลย  ฉันกระชับแว่นตาให้แนบชิดมากยิ่งขึ้นก่อนจะหันไปมองผู้ชายที่นั่งข้างๆอย่างหมดอารมณ์

      “หวัดดีที่รัก  เจอกันอีกแล้วน่ะจ๊ะ”

      “....”

      “ที่รักยังไม่รู้จักชื่อของเค้าเลยใช่ไหม   เค้าชื่อไทด์น่ะแต่สำหรับที่รักแล้ว  ที่รักเรียกเค้าว่าที่รักก็ได้น่ะ”

      “...ขอโทษนะค่ะช่วยเงียบด้วยคนจะเรียนหนังสือ”   มั่งไส้คนอะไรพูดมากชะมัดเลย น่ารำคาญ