รักหมดใจคุณครูสุดเลิฟ~~~~~~~~~

 ฝากนิยายเรื่องนี้ในอ้อมอกอ้อมใจของใครหลายๆคนด้วยนะคะ  เรื่องนี้แต่งทีไรรู้สึกสนุกกับตัวละครไปด้วย  ยังไงก็ฝากเรื่องนี้ด้วยนะคะ  ชอบไมชอบคอมเม้นมาได้นาาางั้นไปเข้าเรียนคลาสแรกกับคุณครูสุดหล่อของเรากันเลยดีกว่า  Go  Go  Go!!!

 
บทนำ
   กึก...กึก...
   เสียงฝีเท้าของเด็กสาวก้าวทีละน้อย  ทีละน้อย  ในใจของเธอเริ่มหวาดระแวงกับบรรยากาศรอบๆตัวเธอ   เสียงลมพัดแรงชวนน่าขนหัวลุก  ร่างบางกระชับเสื้อคลุมยิ่งกว่าเดิมก่อนจะรีบเดินกลับบ้านอย่างรวดเร็ว
   นี้เป็นเวลาหนึ่งทุ่มเศษจะไม่มีใครมาเดินอยู่ในโรงเรียนเมื่อเธอตอนนี้เลยสักคน  ร่างบางต้องกลับบ้านเวลานี้เป็นประจำทุกวันจนเธอเกิบจะชินไปแล้ว  แต่ทว่าบรรยากาศน่าวังเวงแบบนี้เธอแทบจะไม่ชินเอาซะเลย
     “น่ากลัวจังเลยแฮะวันนี้”   ร่างบางสบถขึ้นมาเป็นรอบที่ร้อยได้แล้ว   เธอต้องคอยทำรายงานให้เพื่อนในห้องทุกวันจนถึงเย็นแบบนี้   การที่เธอทำรายงานให้เพื่อนๆก็เป็นรายได้หลักของเธออีกทางหนึ่งที่มันจะประทังชีวิตเธอไปได้   
   เธอน่าสงสาร  การที่เธอโตมาในครอบครัวที่ไม่สมบูรณ์มันไม่ผิด  แต่ต้องเป็นคนดีก็พอเธอมักคิดอย่างนั้นอยู่เสมอจึงทำให้เธอมีกำลังใจต่อสู่กับชีวิตต่อไป  
     “กรี๊ดดด!!!!”   ร่างบางเผลอกรี๊ดออกมาด้วยความตกใจ  เงาดำวูบวิ่งตัดหน้าเธอไปอย่างรวดเร็วจนเธอเองก็ไม่แน่ใจว่านั้นคือคนหรือสิ่งที่มองไม่เห็น   “ขอโทษนะคะคือว่านี้มันดึกแล้วฉันว่า......”   ร่างบางต้องตกใจกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้ามันไม่ใช่สิ่งที่มองไม่เห็นแต่อย่างใด  แต่มันคือชายคนหนึ่งที่นั่งคดตัวดูแมวน้อยกินอาหารอย่างยิ้มแย้มแจ่มใส
     “ชู่.....”  ชายคนนั้นเอานิ้วชี้แตะที่ริมฝีปากตัวเองเบาๆก่อนจะหันไปลูบหลังเจ้าแมวน้อยตัวนั้นอย่างเอ็นดู
     “งั้นฉันว่าฉันขอตัวกลับก่อนดีกว่านะคะ”   ร่างบางหันหลับกับทำท่าจะเดินกลับ   แต่ทว่าร่างกายกลับถูกรั้งด้วยมือใหญ่คู่หนึ่ง   เธอหันหลังกลับไปทำให้เธอเผชิญหน้ากลับชายคนนั้น  เขาโน้มใบหน้าเข้ามาประชิดกับใบหน้าของเธอพร้อมพรมจูบไปทั่วใบหน้า   ร่างบางพยายามขัดขืนแต่แรงผู้ชายมันมากเกินกว่าเธอจะต้านทานไหว  น้ำเย็นๆค่อยๆไหลออกมาอาบแก้มทั้งสองข้างของเธอก่อนที่ชายคนนั้นจะเงยหน้าขึ้นมามองหน้าเธอ
     “แล้วพบกันไหมนะ  มายมิ้น”
 
1
เฮือก!!!....
   เหงื่อเต็มทั่วทั้งใบหน้าของฉัน   นี้มันเป็นครั้งที่เท่าไหร่กันนะที่ฉันฝันถึงเรื่องนี้  มันนับไม่ครั้งถ้วนเลย  แต่ทำไมกันนะทำไมคนๆนั้นถึงรู้จักฉันได้   บางที่ชาติที่แล้วฉันกับเขาอาจจะเป็นเนื้อคู่กันแต่เขาโดนพ่อของฉันกีดกันทำให้ฉันกับเขารักกันไม่ได้  ฉันเลยต้องหนี้ตามกันไปอยู่แถวกระท่อมปลายนาในคืนฝนตกฉันกับเขากำลังมีความสุขด้วยกันแต่ดันมีเสียงดังปัง  นั้นคือเสียงปืนที่พ่อของฉันยิงใส่เขา  เราสองคนร่ำร้องไห้น้ำตาแทบจะเป็นสายเลือดก่อนที่เขาจะสัญญาว่าชาติหน้าขอให้เขากับฉันเป็นเนื้อคู่กันตลอดไป  (พอดีนางเอกจบเอกมโนภาพจึงมโนได้ถ้วยจริงๆ -*-!!)  แค่คิดก็เริ่ดแล้วอ่ะ   แต่ในฝันฉันดันโดนเขาจูบด้วยนี้สิฝันลามกมากอ่ะพูดเลย   แล้วนี้ฉันมานั่งพรรณนาเรื่องฝันอยู่ทำไมเนี่ย  กี่โมงกี่ยามเข้าไปแล้ว
     “นี้ยัยแว่น   ออกมาได้แล้วโรงเรียนเข้าเรียนแปดโมงนะ   ไม่ใช่เที่ยงจะนอนตื่นสายไปถึงไหน” 
     “จร๊าเจ้   ขอเวลาสิบหน้าโอป่ะ”  คนที่พอฉันตื่นมาก็โวยวายแต่เช้าก็คือยัยคุณเจ้พี่สาวฉันเอง  จริงๆแล้วเจ้ไม่ได้ชื่อเจ้หรอกเธอชื่อโกโก้เป็นบุคคลที่ฉันทึ่งมากเลย  วันๆกอบโกยเงินเข้าบ้านไม่เว้นแต่ละวันเช้าไปทำงานที่บริษัติ   เย็นทำงานพาร์ททามที่ร้านคาราโอเกะข้างบ้าน  แถมยังต้องมาปลุกน้องขี้เสราที่ตื่นสายอย่างฉันอีก   เป็นมนุษย์เหล็กอึดทุกสถานการณ์จริงๆ
     “โอแต่ถ้าเกินนี้เจ้ไปส่งสายอย่าว่ากันนะ”
     “คร๊า~~~~~~~~~~คุณเจ้คนสวย”
 
โรงเรียนมัธยม F
ฮือฮา..ฮือฮา..
     “นี้แว่นทำไมคนมุงอยู่หน้าโรงเรียนกันเต็มไปหมดขนาดนั้นนะ  มีอะไรหรือเปล่า”   ฉันหันไปมองหน้าโรงเรียนที่ตอนนี้มันเต็มไปด้วยนักเรียนกว่าร้อยชีวิตยืนอ่อกันอยู่หน้าโรงเรียน  
     “ไม่รู้อะเจ้  บ้างที่พี่ณเดช  หรือไม่ก็พี่หมาก ปริญมาที่โรงเรียนเค้าก็ได้นะ   อิอิคิดแล้วฟินอะเจ้   เจ้คิดดูนะถ้าเค้าเกิดเป็นตัวแทนโรงเรียนได้กล่าวพูดอะไรสักอย่างกับพี่ณเดช  พี่หมาก บางทีนะเจ้   บางทีเค้าอาจจะใกล้ชิดสนิทสนมเป็นการส่วนตัวก็ได้”   เจ้มองหน้าฉันตาเขม่งก่อนจะดีดที่หน้าผากฉันอย่างแรง
     “โอ็ย..อู้ย...เจ็บนะเจ้” 
     “ เมื่อไหร่นิสัยมโนภาพของตัวจะออกไปสักทีฮ่ะ   อีกอย่างพี่ณเดชกับพี่หมากไม่มาสนใจแว่นๆแบบตัวหรอก  เขาต้องมาสนใจคนอย่างเจ้ทั้งสวย  หุ่นดี  รักเด็ก  เป็นมิตรกับทุกคนแบบเจ้ เข้าใจไหม”  ฉันว่าเจ้มโนภาพเก่งกว่าฉันอีกนะเนี่ย   เชื้อเจ้แรงแซงทางโค้งฉันเป็นที่เรียบร้อยแล้วแหละ
     “งั้นเจ้เค้าของตัวไปเรียนก่อนนะสวัสดีค่ะ”
     “อืมตั้งใจเรียนล่ะ  แล้วอย่ากลับบ้านดึกอีกล่ะเจ้เป็นห่วง”   นี้ก็คงเป็นประโยครอบที่ร้อยได้แล้วมั่งที่เจ้พูดกับฉันแต่ฉันไม่เคยทำตามได้สักที   ก็ฉันรักโรงเรียนนี้น่า
   ฉันเดินผ่าฝูงชนเข้าไปในโรงเรียน  ฉันมาสายแล้วยังต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ยิ่งทำให้สายเข้าไปใหญ่  แถมวันนี้อาจารย์ใหญ่เรียกฉันไปพบด้วยสิ  เอ๊ะ!!หรือพี่หมากจะมาจริงๆอาจารย์ถึงเรียกฉันไปพบ  ตองใช้แน่ๆสองมือประสานกันใจเราเป็นหนึ่ง>.</////
     “มายมิ้น!   มายมิ้น!!!”  เฮือก...ตกกะใจหมดเลย  ใครกันเข้ามาทำลายมโนภาพของฉัน   คนกำลังมโนว่าตัวเองได้จับมือกับพี่หมากอยู่แท้ๆ  ไม่ไหวเลยจริงๆๆ
     “ฮ่ะ...”
     “นี้อย่าบอกนะว่าแกกำลังมโนภาพอยู่อะ   เห็นยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว”
     “เปล่าสักหน่อย   มีอะไรจ้ะยัยกา” 
     “อี๋~~~~~~~~หยุดเลยฉันเปลี่ยนชื่อใหม่นานแล้วย่ะ  ต้องให้ฉันบอกอีกกี่รอบว่าฉันชื่อกาก้า   ดูปากกาก้านะคะ  ฉันชื่อกาก้าย่ะ”   กาก้าสะดีดสะดิ้งใส่ฉันใหญ่ที่เรียกมันว่ากา  จริงๆมันชื่อกานั้นแหละแต่พอย้ายมาอยู่กรุงเทพต้องมีชื่อในวงการสักหน่อย  เลยเปลี่ยนเป็นกาก้า
     “แล้วนี้แกมีอะไรหรืเปล่าเห็นมาเรียกฉัน”
     “อาจารย์ให้มาตามนะ   แล้วนี้แกฉันได้ข่าวว่าห้องเรามีครูประจำชั้นคนใหม่แทนครูแหวนที่ลาคลอดชั่วคราวอะ   ฉันนะอยากให้ครูแหวนลาไปนานๆเลย  เพราะได้ข่าวว่าครูคนใหม่สดหน้ากินมากเลยอะแก  โอ๊ยพูดแล้วน้ำลายไหล”
     “นี้ครูนะมาสงมาสดอะไรน่าเกลียดยัยกา”
     “กาก้าย่ะ  กรุณาเรียกให้ถูกด้วย”
     “เฮอะน่ามันชินแล้วนิ   เอ่อว่าแต่เมื่อเช้าเขามุงอะไรกันหน้าโรงเรียนอะ”  ฉันหันไปถามยัยกา เอ๊ยยัยกาก้าที่ยืนน้ำลายไหลอยู่ข่างๆ
     “ก็เรื่องครูคนใหม่นี้แหละ   ก็ครูเขาหล่อมากอะแกอีกอย่างดูยังไงก็ไม่เหมือนครูด้วย  หนุ่มหล่อบาดใจสาวๆโอ๊ยเว็ปบอร์ดโรงเรียนเราต้องแฮ็กแน่เลย”
     “ทำไมย่ะ”
     “ก็ข่าวครูคนใหม่ดังเปรี้ยงปร้างขนาดนี้   เอ่อแป๊ปน่ะแกฮาโหล....อาฮ่ะ...เอ่อ...อืม...ฮ่ะ...เครๆเดี๋ยวไปแกต้องอยู่ตรงนั้นนะห้ามลามปามรอให้ไปพร้อมกัน  ....เฮ้ยเดี๋ยวสิไอ้พวกนี้”  ยัยกาก้าทำหน้าลุกลี้ลุกลน  หลังจากรับโทรศัพท์มือถือ   “แกๆเดี๋ยวฉันมานะ  ขอตัวแป๊ป”
     “เฮ้ยเดี๋ยวดิ”  ไหวยิ่งกว่าความคิดเพราะตอนนี้ยัยกาก้าหายแว๊ปไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว  ปล่อยให้ฉันยืนงงงวยอยู่คนเดียว
 
ห้องอาจารย์...
   ฉันค่อยๆพาร่างกายเข้าไปในห้องช้าๆก่อนจะเห็นใครคนหนึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่เด่นสง่าอยู่กลางห้อง   เก้าอี้ตัวใหญ่หันกลับมาเผยให้เห็นชายร่างท้วมใบหน้าสูงวัยนั่งดึงหนวดตัวเองเล่น
     “อาจารย์เรียกหนูมามีอะไรหรือเปล่าค่ะ”  ฉันถามไปเสียงตะกุกตะกัก
     “พอดีจะแนะนำครูประจำชั้นคนใหม่ให้รู้จัก   เชิญคุณครูเลยครับ”  สิ้นเสียงอาจารย์ใหญ่  ฉันรู้สึกเหมือนมีใครบางคนมายืนอยู่ข้างหลังฉัน  ฉันค่อยๆหันไปมองช้าๆก่อนจะเห็นร่างของผู้ชายที่ใส่สูทดูเรียบร้อยยืนอยู่ข้างหลังฉัน   ด้วยความอยากรู้อยากเห็นของฉันมันทำให้ฉันต้องเงยหน้าขึ้นไปมองด้วยความสงสัยก่อนจะพบว่าใบหน้าเขากลับไม่ชัดเท่าทีควร  ฉันขยับแว่นให้กระชับยิ่งกว่าเดิมก่อนจะพิจารณาใบหน้าให้ชัดๆ   ใบหน้าแบบนั้น  ร้อยยิ้มชวนอบอุ่นเหมือนตอนนั้น  ใช่ต้องใช่เขาแน่ๆ  ผู้ชายที่ฉันฝันถึงอยู่ทุกวัน  ผู้ชายที่จูบฉันอยู่ทุกวันคือเขานี้เอง  โอ๊ยจะเป็นลม
 
     “นักเรียน!!  นักเรียน!!”  นั้นคือประโยคสุดท้ายที่ฉันได้ยินก่อนสลบไป