ยัยนักบู๊กับนายสืบสวน

           คิม  รองหัวหน้าแก๊งยามาไคท์

"เฮ้อ   ถึงซะที จะว่าไปโรงเรียนคุนหนูอย่างไทสึมะเนี่ยก็ใหญ่ใช่เล่นเลยนะเนี่ย"  ผมขับรถสุด

แสนเเพงเข้ามาในโรงเรียนมัธยมดังอย่าง ไทสึมะ  มีโรงอาหารเป็นห้องเดี่ยวหนึ่งห้องนั่งได้5คนติด

แอร์ทุกห้องที่พื้นปูพรมกำมะหยี่อย่างดีอาหารเป็นอาหารหรูทุกจานทำจากวัตถุดิบเกรดเอทั้งนั้นห้อง

แต่ละห้องก้อเป็นห้องแอร์ บลาๆนี่ถ้าไม่ใช่สนามกีฬานะก้อคงติดแอร์ไปด้วยแล้วขนาดห้องน้ำก้อมี

จะบ้าตายคิดได้ไงเนี่ยสงสัยจะรวยค่าไฟเอามากๆเลยแต่ถึงอย่างนั้นที่ผมมาที่นี่ก้อไม่ใช่เพราะจะมา

กินอาหารหรูหรือเข้าห้องน้ำติดแอร์หรอกนะเป้าหมายของผมน่ะคือรองหัวหน้าแก๊งเมจิกต่างหากผม

ต้องเล่นเธอให้ได้สายของผมรายงานว่าเธอเรียนอยู่ที่นี่ได้ข่าวว่าเป็นควีนของที่นะ!!!.(ที่นี่)

"คุน!!เป็นอะไรหรือป่าว?"อึ๋ยมัวแต่เหม่ออยู่ได้ชนสาวสวยซะได้

"เอ่อ ไม่เป็นไร  ปล่อยฉันซะ"  ผมรีบเอามือออกเธอดูน่าเกรงขามแปลกๆแต่ก้อน่ารักนะสวยด้วย

แต่.....ตาเธอสีแดง!!ผมไม่ได้หมายถึงตาขาวนะผมหมายถึงลูกตาดำน่ะมันสีแดงง!!!!!!!

"ทำไมลูกตาคุนแดงอย่างนั้นล่ะครับ?"ผมถามอย่างสงสัย  เธอสดุ๊งเล็กน้อย

"ห๊ะ!!เอ่อฉะๆช่วยฉันหาคอนแทคเลนหน่อยสิขะๆคือฉันโอ๊ย!!!!!"เธอทำท่าจะหาแล้วเธอก็เลิกหา

แล้ววิ่งหนีไป  "ซะงั้น........"ผมเจอคอนแทคเลนแล้วมันเป็นสีดำแบบคนปกติ ทำไมเธอต้องใส่ล่ะ

ตาแดงเอามากๆเลยผมเก็บคอนแทคเลน  ข้อสงสัย คำถาม และภาพผู้หญิงน่ารักๆคนนั้นไว้แล้ว

เดินตามหาเป้าหมายต่อ..................................................................

          แคร์  รองหัวหน้าแก๊งเมจิก

โอ้ยตายฉันเอาแต่ก้มหน้าก้มตาเพราะอับอายเรื่องทรงผมเลยชนใครก็ไม่รู้เขาจับแขนฉันไว้ไม่งั้น

ฉันล้มแน่แรงจากการชนทำให้คอนแทคเลนฉันหลุดไปโดยไม่รู้ตัวข้างขวาเขาก็ดันเห็นพอดีฉันไม่

ได้มันคืนเพราะวิ่งออกมาก่อน  ฉันกลัวว่าเขาจะหาว่าฉันเป็นปีศาจนี่........ปีศาจก็ตาสีแดงทั้งนั้น

ตอนเที่ยง......................

"คุนพี่ค่ะ   คุนพี่ทำไมดูเหม่อๆล่ะค่ะเนี่ย"ซาโกะคนสนิทของฉันถาม

"หะ!พี่น่ะหรอ  บ้าน่าไม่ได้เหม่อซักหน่อยฉันกำลังคิด.....ต่างหากเล่า"

"เอ๋...กำลังคิดหรือค่ะคุนพี่เนี่ยคิดหลายเรื่องจังเลยนะค่ะ   จะว่าไปคิดเรื่องอะไรหรือค่ะ"

"เอ่อๆ  ก็แค่เรื่อง  เรื่อง  เรื่อง  เอ่อเรื่องกีฬาสีน่ะ"ว้าโม้ไปได้เนอะเรา

"ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะคุนพี่ดิฉันจัดให้"

"อืม  ขอบคุนนะซาโกะแต่พี่ก้อคิดอยู่อีกนั่นแหละเป็นเรื่องที่เธอช่วยไม่ได้"

"เรื่องละครเวทีใช่มั๊ยค่ะ  อีกสองอาทิตย์เท่านั้นเองนะค่ะ"

"ใช่  เรื่องนั้นเเหละ   ฉันไปก่อนนะ"

"ตามสบายค่ะคุนพี่"

โอ้ยยยยยยยปวดหัวไหนจะกีฬาสีที่ฉันเป็นประธาน   ละครเวทีอีก   สอบอีก   แข่งศิลปะป้องกัน

ตัวอีก สอบวิชาดนตรีพรุ่งนี้แล้วสอบอะไรไม่สอบ สอบร้องเพลงเนี่ยนะฉันแทบไม่เคยฟังเพลงพวก

นี้เสียด้วยซ้ำไป.................ฉันเลี้ยวเข้าห้องและเจอบุคคลคนหนึ่งถ้าปกติฉันก็ไม่ยุ่งกับใคร

หรอกแต่ไอเนี่ยมันอ่านชื่อสมุดช้านนนนนน  หมับ ฉันล็อคคอบุคคลปริศนาทันทีและรู้ว่าจะต้อง

เป็นคนที่ไม่หวังดีกับแก๊งเมจิกแน่กล้ามากที่เลือกจะลองดีกับฉัน!

"สวัสดีคนแปลกหน้ามายุ่งอะไรกับโต๊ะของชั้น!!!!"พูดจบฉันเหวี่ยงเขาไปอีกทางนึงอย่างสุดแรง

"โหดจังนะควีน  ผมก้อแค่อยากรู้จักก็คุนเท่านั้น"เขาหันมาทำเอาฉันสดุ๊งไอคนที่ชนเมื่อเช้านี่!

"นาย!!คนเมื่อเช้านี่  แกมีอะไรกันแน่ฉันไม่คุ้นหน้าแกเลยด้วยซ้ำ!"ฉันกำหมัดขึ้นมาตั้งและพร้อม

ที่จะสู้เสมอ  และพูดตามจริงฉันรู้จักทุกคนในโรงเรียนนี้ ย้ำ ทุกคน ในโรงเรียนนี้!!

"แหม  ผมมาใหม่นี่ก้อต้อนรับผมหน่อยสิคุนเป็นถึงควีนก้อน่าจะต้อนรับผมสิไม่ใช่จะกระโดดกัดหู

ผมอย่างเดียวนะ"เขาทำหน้ากวน_______ใส่ฉัน หึ๋ย!!!ขึ้นเลยบัดโถ่เอ้ย

"อะไรนะ!ฉันไม่ใช่หมานะย๊ะหยาบคายเกินไปแล้วนะ!!!!!!!!!!!!"พั่ว!!!หมัดฉันเหวี่ยงไปที่หน้า

นวลๆของหมอนี่แป๊บเดียวก้อแดงขึ้นๆ"โว้ๆใจเย็นสิควีน   แต่หมัดใช้ได้นะสมเป็นควีนดีเอะอะก้อ

ต่อยเอะอะก้อชกมีเรื่อง  ผมได้ประวัติคุนมาหมดแล้วล่ะ แคร์"ฉันสดุ๊งแต่หมอนี่หน้าตา

คุ้นๆ...เหมือนเคยเห็นที่อื่นที่ไม่ใช่ที่นี่ เฮ้ย!!จะมาห่วงอะไรตอนนี้ว่ะ"แกเป็นใครกันแน่ฉันมั่นใจว่า

รู้จักแก  แน่?"ฉันดันเติมคำว่าแน่ไปซะงั้นก้อมันไม่แน่นี่หว่า"แน่นอนเรารู้จักกันนานมากแล้ว...."

ฉันไม่รู้แน่หรอกว่าเขาเป็นใครนึกสิๆ"เรียว!  ใช่ เรียว นายใช่มั๊ย?นายแน่ๆเลย"ฉันเงยหน้ามอง

หลังจากที่ก้มหน้านึกอยู่นาน"ดีจังเธอยังจำได้สินะ  แคร์"เขายิ้มออกมานิดหน่อย"นายจริงๆด้วยโอ้

เรียวพระเจ้า!"ฉันกระโดดกอดเขาอย่างเต็มแรงก้อคนมันคิดถึงนี่    

      วันนั้นวันที่เกลจากชั้นไป

ชั้นนั่งร้องไห้ที่ชิงช้าเก่าๆที่เคยเล่นกับเกล  ฉันนั่งอยู่นานมากโดยไม่กลับบ้าน"เธอเป็นอะไรหรือ

ป่าว?"เรียวเดินเข้ามาปลอบฉัน"................."ฉันไมได้ตอบเขาเลย"คุนแม่เคยบอกฉันว่าผู้ชาย

ร้องไห้จะไม่หล่อถ้างั้นถ้าเธอร้องไห้เธอก็จะไม่สวยเอานะ"ฉันสดุ๊งกับคำว่าจะไม่สวยเลยรีบเช็ด

น้ำตา"เธอเป็นอะไรไปหรือ??ฉันช่วยได้หรือป่าว?"เขานั่งลงใกล้ๆ"เกล.....เกลไปแล้วเกลไม่มา

เล่นกับแคร์แล้วแคร์อยากเล่นกับเกลฮือ..."ฉันบอกเขา"ไม่เป็นไรนะเดี๋ยวเกลก้อมาเล่นกับแคร์เอง

หล่ะ"เขาจับไหล่ของฉันเบาๆ"ไม่เข้าใจหรือไงเกลไปอยู่กับคุนปู่ของเกลแล้วเกลจะไม่ได้มาหา

แคร์อีกแล้วแคร์ก้อไม่มีเพื่อนเล่นแล้วเล่นกับคนอื่นคนอื่นก้อแกล้งแคร์ฮือๆ....แคร์ไม่มีเพื่อนที่เล่น

กับแคร์แล้วนอกจากเกลฮือๆ..."ฉันเอาแต่ร้องไห้ๆ"ไม่เป็นไรนะเเคร์คนสวยเรียวจะเล่นกับแคร์เอง

เรียวสัญญาว่าจะไม่แกล้งแคร์เรียวจะปกป้องแคร์เองจะไม่ให้ใครแกล้งแคร์ได้เด็ดขาดนะ"เขาชูนิ้ว

ก้อยมาให้"เรียวสัญญา"ฉันเกี่ยวก้อยกับเขาแล้วกอดเขา  ฉันกับเรียวเล่นกันเหมือนเกลฉันไม่ค่อย

ร้องไห้ถึงเกลบ่อยแต่จะเป็นนานๆครั้งจนกระทั่งขึ้นมัธยมเราก้อแยกันเขาไปอีกโรงเรียนฉันก้อไป

อีกโรงเรียน   จนได้มาเจอเขาวันนี้